Portal Gość Niedzielny informuje o wprowadzeniu ks. Marcina Orawskiego w urząd biskupa diecezji wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego, podkreślając hasło „W Nim żyjemy – Kościół, który słucha”, które ma symbolizować otwartość na dialog i wrażliwość społeczną. Artykuł relacjonuje biografię Orawskiego, jego karierę w strukturach protestanckich, w tym posługę duszpasterską, wizytatorstwo i odznaczenia, oraz cytuje jego deklarację o Kościele „otwartym, wrażliwym na wykluczonych i odważnym w tworzeniu mostów”. Ta relacja, pozornie neutralna, ujawnia głęboką teologiczną zgniliznę, celebrując herezję jako autentyczność i relatywizując jedyną prawdziwą wiarę katolicką na rzecz modernistycznego ekumenizmu.
Herezja protestancka pod płaszczykiem dialogu
Portal, opisując uroczyste wprowadzenie Orawskiego, pomija fundamentalną prawdę, że Kościół Ewangelicko-Augsburski jest schizmatycką sektą, odrzucającą niezmienne dogmaty katolickie, co potępił już Sobór Trydencki w sesji VII, kan. 1: *„Si quis dixerit, sola traditione scripta non sufficere ad omnem salutis Christianae doctrinam, anathema sit”* (jeśli ktoś powie, że tylko tradycja pisana nie wystarcza do pełnej nauki zbawienia chrześcijańskiego, niech będzie anatema). Nominacja na „biskupa” w tej strukturze nie jest sakramentalnym aktem, lecz bluźnierczym symulakrem, albowiem święcenia protestanckie, wywodzące się z herezji Lutra, są nieważne według bulli *Apostolicae Curae* Leona XIII z 1896 roku, która orzeka, że anglikańskie wyświęcenia są absolutnie nieważne i nieprawowite. Orawski, jako proboszcz i „duszpasterz więzienny”, propaguje fałszywą ewangeliczną interpretację, ignorując, że prawdziwy Kościół katolicki jest jedyną arką zbawienia, jak nauczał Bonifacy VIII w bulli *Unam Sanctam* (1302): „Zatem oświadczamy, twierdzimy, określamy i ogłaszamy, że posłuszeństwo Piotrowi jest dla wszelkiego stworzenia ludzkiego konieczne do zbawienia”.
Ta relacja, skupiona na biografii Orawskiego – absolwenta Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej i Podyplomowego Studium Religioznawstwa – demaskuje naturalistyczną mentalność, redukującą wiarę do ludzkich osiągnięć. Brak wzmianki o tym, że jego „posługa” opiera się na sola scriptura, co jest błędem potępionym w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864), pkt 16: „Człowiek może w zachowaniu jakiejkolwiek religii znaleźć drogę do wiecznego zbawienia” – jest celowym przemilczeniem, które relatywizuje herezję. Orawski nie jest „biskupem” w sensie katolickim; jego urząd to uzurpacja, sprzeczna z *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia), sformułowanym przez Cypriana z Kartaginy w III wieku i potwierdzonym przez Sobór Florencyjski (1442). Portal, chwaląc jego „odznaczenie brązowym medalem za zasługi w pracy penitencjarnej”, ignoruje, że prawdziwe miłosierdzie wymaga nawracania heretyków, nie afirmowania ich błędu.
Ekumenizm jako zdrada Chrystusa Króla
Hasło „Kościół, który słucha” i deklaracja Orawskiego: „Kościół staje się autentyczny wtedy, gdy potrafi słuchać” ujawniają modernistyczną herezję, potępioną w encyklice *Pascendi Dominici Gregis* Piusa X (1907), gdzie modernizm definiowany jest jako synteza wszystkich herezji, w tym relatywizmu dogmatów. Prawdziwy Kościół nie „słucha” świata, lecz naucza z autorytetem, jak Chrystus Pan: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19). Portal, opisując udział „duchownych różnych wyznań”, celebruje fałszywy ekumenizm, który jest apostazją, sprzeczną z *Quas Primas* Piusa XI (1925): „Panowanie Jego obejmuje także wszystkich niechrześcijan, tak, iż najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tworzenie „mostów” zamiast murów obrony wiary to zdrada, bo Kościół katolicki jest jedynym prawdziwym, a sekty protestanckie – owocem buntu, potępionym w Lamentabili Sane Exitu (1907), pkt 18: „Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”.
Ton artykułu, asekuracyjny i biurokratyczny, symuluje neutralność, lecz pomija sąd ostateczny i karę wiecznego potępienia dla heretyków, co jest ciężkim grzechem zaniedbania. Orawski, jako redaktor „Wiara i Mundur” i delegat do „Synodu Kościoła”, propaguje demokratyzację struktur, co jest bluźnierstwem przeciwko hierarchii ustanowionej przez Chrystusa. Syllabus Błędów, pkt 55, potępia separację Kościoła od państwa, a tu portal chwali „wspólnotę otwartą, wrażliwą na wykluczonych”, redukując misję do humanitaryzmu, ignorując, że prawdziwe wykluczenie to te z łona Kościoła, jak nauczał Pius IX. To milczenie o nadprzyrodzonym – sakramentach, łasce, ofierze Mszy – jest oskarżeniem o naturalizm, gdzie wiara staje się socjaldemokracją, a nie królestwem Chrystusa.
Relatywizacja sakramentów i apostazja posoborowa
Biografia Orawskiego, z „duszpasterstwem więziennym” i „wizytatorstwem nauczania kościelnego”, maskuje brak prawdziwych sakramentów w protestantyzmie. Chrzest luterański jest ważny tylko materialnie, nie formicznie, albowiem brak intencji czyniącej z Kościoła – jak orzekł Sobór Trydencki, sesja VII, kan. 4. Portal, nie ostrzegając, że uczestnictwo w takich „uroczystościach” naraża na symulakrum religijne, staje się współwinny bałwochwalstwa. W strukturach posoborowych, gdzie „ekumenizm” miesza prawdy z herezjami, takie relacje pogłębiają apostazję, potępioną w *Lamentabili Sane Exitu*, pkt 65: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”.
Orawski, urodzony na Śląsku Cieszyńskim – bastionie protestantyzmu – symbolizuje podział wywołany herezją, a portal, chwaląc jego karierę, relatywizuje jedność katolicką. Brak wezwania do konwersji to grzech, bo prawdziwy Kościół wymaga publicznego wyznania wiary, nie dialogu. Jak nauczał Leon XIII w *Immortale Dei* (1885), państwo musi uznawać panowanie Chrystusa, a sekty jak ewangelicko-augsburska są nielegalne w porządku katolickim. Ta nominacja, w kontekście posoborowej sekty okupującej Watykan, ukazuje systemową ruinę: „biskupi” jak Orawski są uzurpatorami, a struktury posoborowe – ohydą spustoszenia, symulującą Kościół dla bałwochwalczego synkretyzmu.
Duchowa ruina i wezwanie do oporu
Artykuł, skupiony na „realnym dobru w życie społeczne”, pomija wieczność, co jest znakiem modernistycznej agendy, potępionej w *Quanta Cura* Piusa IX (1864). Orawski, jako „radca Rady Diecezjalnej” i członek „Konsystorza”, buduje fałszywą hierarchię, sprzeczną z prymatem Piotrowym. Portal, nie demaskując tego, wspiera apostazję, gdzie „Kościół Nowego Adwentu” miesza paramasońskie struktury z katolickimi pozorami. Prawdziwi katolicy, wyznający integralną wiarę sprzed 1958 roku, muszą odrzucić takie herezje, albowiem *nulla salus extra Ecclesiam Catholicam*. Ta relacja to dowód na teologiczną bankructwo: zamiast nawracać, afirmuje błąd, prowadząc dusze do zguby. Tylko powrót do niezmiennej doktryny – z panowaniem Chrystusa nad narodami – przyniesie zbawienie.
Za artykułem:
Ks. Marcin Orawski biskupem wrocławskim Kościoła ewangelicko-augsburskiego (gosc.pl)
Data artykułu: 13.09.2025
