Portal Catholic News Agency informuje o otwarciu procesu beatyfikacyjnego Kendricka Castillo, 18-letniego ucznia, który zginął w 2019 roku podczas strzelaniny w szkole w Kolorado, rzucając się na napastnika, by chronić innych. Rodzice chłopca, John i Maria Castillo, w wywiadzie dla EWTN News In Depth wyrażają wdzięczność za ten krok, podkreślając radość i wiarę syna, jego służbę w parafii oraz miłość do Boga i bliźnich. Duchowni diecezji Colorado Springs argumentują, że Castillo kwalifikuje się do beatyfikacji w kategorii „ofiary z życia” ustanowionej w 2017 roku przez „papieża” Franciszka. Artykuł cytuje rodziców wspominających heroiczny akt syna i oferuje słowa pociechy dla innych ofiar strzelanin.
Ten modernistyczny gest, podszywający się pod autentyczną cześć dla świętych, stanowi jawną profanację niezmiennej doktryny katolickiej, redukując heroizm do świeckiego humanitaryzmu i ignorując wymagania łaski uświęcającej.
Brak fundamentu w łasce: heroizm bez katolickiej cnoty
Artykuł gloryfikuje akt Castillo jako dowód „agape love” i obrony „sanctity of life”, lecz całkowicie przemilcza, czy chłopiec znajdował się w stanie łaski uświęcającej, bez której żaden czyn, choćby pozornie heroiczny, nie może być uznany za święty w sensie katolickim. Św. Tomasz z Akwinu w Sumie Teologicznej (II-II, q. 124, a. 1) naucza, że męczeństwo, jako najwyższy akt cnoty, wymaga nie tylko zewnętrznego świadectwa, ale przede wszystkim wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem przez łaskę i miłość nadprzyrodzoną. Bez tego, jak podkreśla Katechizm Soboru Trydenckiego (De Martyrio, cap. 1), czyn pozostaje jedynie naturalną odwagą, nie zasługującą na tytuł męczeństwa. Portal, opisując Castillo jako „joyful all the time” i „loving God”, nie podaje żadnych dowodów na jego regularne uczestnictwo w Najświętszej Ofierze, spowiedź czy stan duszy – milczenie to jest celowe, by uniknąć konfrontacji z prawdą, że bez sakramentów w pełni katolickich heroizm świecki nie prowadzi do chwały niebieskiej.
Rodzice wspominają służbę Castillo jako ministranta i ushera, lecz w kontekście posoborowej diecezji Colorado Springs, gdzie „Msze” symulują katolickie obrzędy, lecz deformują teologię ofiary przebłagalnej na rzecz wspólnotowego posiłku (por. encyklika Mediator Dei Piusa XII, 1947, potępiająca takie nadużycia), ta służba traci katolicki charakter. Przyjmowanie „Komunii” w takich strukturach, gdzie rubryki naruszają istotę ofiary, nie jest li tylko świętokradztwem, lecz bałwochwalstwem, jak ostrzega bullą Quo Primum św. Piusa V (1570), chroniąca integralną Mszę. Artykuł, pomijając te realia, promuje fałszywą pobożność, gdzie naturalna życzliwość (jak pocieszanie dziecka w przedszkolu) równa się cnocie teologalnej – to klasyczny modernizm, potępiony w Lamentabili sane exitu (1907, zd. 58): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim”, relatywizując niezmienne kryteria świętości.
Nowy „katalog” świętych: modernistyczna inwencja przeciw tradycji
Ustanowienie kategorii „Offering of Life” przez „papieża” Franciszka w motu proprio z 2017 roku to szczyt soborowej rewolucji, wprowadzający ewolucję dogmatów, co jest herezją wg Syllabusu Błędów Piusa IX (1864, zd. 5): „Objawienie boskie jest niedoskonałe i dlatego podlega ciągłemu i nieokreślonemu postępowi”. Autentyczna beatyfikacja wymaga heroiczności cnót i cudu, opartych na niezmiennym Magisterium (kan. 1401-1405 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.), nie zaś na ad hoc kategoriach dostosowanych do świeckich tragedii. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) podkreśla, że Królestwo Chrystusowe wymaga posłuszeństwa Prawom Bożym, nie ludzkim inwencjom; tu zaś heroizm Castillo redukowany jest do politycznej narracji o „walce ze złem” strzelanin, bez wzmianki o publicznym wyznawaniu Wiary katolickiej.
Artykuł cytuje Johna Castillo: „Kendrick was joyful all the time… He loved life”, co brzmi jak manifest naturalizmu, potępionego w Syllabusie (zd. 58): „Jedyną siłą uznawaną są te, które tkwią w materii, a wszelka prawość i doskonałość moralna powinna być umieszczona w akumulacji i wzroście bogactw… i zaspokajaniu przyjemności”. Gdzie jest mowa o miłości do Krzyża, zaparciu się siebie i dążeniu do wieczności, jak naucza Ewangelia (Mt 16,24)? Milczenie o sądzie ostatecznym i piekle, gdzie dusze bez łaski giną, demaskuje posoborową apostazję: struktury okupujące Watykan, podszywające się pod Kościół, promują kult człowieka, nie Boga. Jak stwierdza Lamentabili (zd. 65): „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”.
Świecki heroizm zamiast katolickiego męczeństwa
Dekonstrukcja faktów ujawnia, że Castillo zginął w publicznej szkole, broniąc kolegów – szlachetny akt, lecz bez dowodu na motywację czysto religijną, jak męczeństwo za wiarę (św. Cyprian, De Lapsis, podkreślający świadectwo pro Christo). Artykuł relatywizuje to, pisząc o „risked his life to save others” i „defend the sanctity of life”, co pachnie modernistycznym humanitaryzmem, gdzie „prawa człowieka” (do życia, bezpieczeństwa) wyprzedzają Prawa Boże. Pius XI w Quas Primas ostrzega: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw… wstrząśnięte zostało całe społeczeństwo ludzkie”, co tu widać w skupieniu na „viable solutions” dla społeczności, nie na nawróceniu i pokucie.
Ton artykułu – sentymentalny, biurokratyczny („we’re so humbled and grateful”) – maskuje teologiczną pustkę. Słowa Marii Castillo: „He loved his friends, his parents, but most importantly, he loved God” brzmią pobożnie, lecz bez kontekstu katolickiego (np. nabożeństwa do Serca Jezusowego, potępiającego naturalizm), to tylko relatywizm. Posoborowie, ignorując Syllabus (zd. 77): „Nie jest już celowe, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa”, promuje ekumeniczny kult „bohaterów”, niezależnie od wyznania – Castillo uczęszczał do publicznej szkoły, co sugeruje brak integralnej formacji katolickiej.
Symptomatycznie, ten proces to owoc soborowej ruiny: „Kościół” Nowego Adwentu, paramasońska struktura, dewaluuje autentycznych męczenników (np. tych z prześladowań komunistycznych), by gloryfikować świeckie ofiary, osłabiając wiarę w nadprzyrodzone Królestwo. Jak naucza Leon XIII w Immortale Dei (1885), państwo musi uznawać panowanie Chrystusa; tu zaś strzelaniny traktowane są jako „evil is real”, bez wezwania do publicznego wyznania Wiary i kary za grzechy narodów.
Demaskowanie apostazji: od heroizmu do bałwochwalstwa
Cały narracja artykułu to synkretyzm: miesza katolickie terminy („sainthood”, „beatification”) z posoborowym nonsensem, gdzie „duchowni” diecezji, wyświęceni w wątpliwej formie nowsobotniej (por. list „bp” Lefebvre’a, uznającego uzurpatorów, lecz sam wyświęcony przez masona Lienarta), symulują autorytet. To ohyda spustoszenia (Dn 12,11), gdzie neo-kościół torpeduje extra Ecclesiam nulla salus (św. Cyprian, Ep. 73: poza Kościołem nie ma zbawienia). Rodzice Castillo, choć żałobni, wpisują się w fałszywą pobożność, oferując „consolation” o „surrender to trust in the Lord” bez pokuty – to naturalizm, potępiony w Lamentabili (zd. 20): „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga”.
Wnioskując, ten proces beatyfikacyjny obnaża duchowe bankructwo posoborowia: zamiast wzywać do integralnej Wiary, promuje kult laickiego heroizmu, ignorując łaskę i sąd. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających doktrynę sprzed 1958 roku, odrzuca takie inwencje jako herezję, wzywając do powrotu pod panowanie Chrystusa Króla, jedynego Sprawcy zbawienia (Dz 4,12).
Za artykułem:
‘Kendrick was joyful all the time,’ reflects father of Kendrick Castillo (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 13.09.2025
