Artykuł z portalu EWTN News z 13 września 2025 roku relacjonuje przemówienie „papieża” Leona XIV do uczestników seminarium organizowanego przez Papieską Akademię Teologii, w którym ten uzurpator na tronie Piotrowym wzywa teologów katolickich do przyjęcia „teologii mądrości” zdolnej stawić czoła wyzwaniom takim jak kryzysy środowiskowe i etyczne dylematy sztucznej inteligencji (AI). „Papież” podkreśla, że teologia powinna być „wcielona” w ludzkie cierpienia i nadzieje współczesnych, cytując św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu jako wzór syntezy wiary i rozumu, a także wzywa do antropologicznego spojrzenia na godność człowieka w kontekście AI, krytykując ograniczenie się do etyki. Podkreśla dialog z kulturami i religiami oraz reformy akademii z 2023 roku wprowadzone przez jego poprzednika. Ta modernistyczna oda do „dialogu” i „humanizmu” to jawna zdrada integralnej wiary katolickiej, redukująca Królestwo Chrystusa do świeckiej agendy globalizmu.
Redukcja teologii do naturalistycznego humanitaryzmu
W słowach „papieża” Leona XIV, cytowanych w artykule, kryje się kwintesencja modernistycznej apostazji: teologia ma być „imbued with the human pains, joys, expectations and hopes of the women and men of our time”. To nie jest wezwanie do obrony niezmiennej depozytu wiary, lecz do jej relatywizowania pod dyktando zeitgeistu, co potępił święty Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) jako immanentną ewolucję dogmatów, gdzie wiara staje się subiektywnym doświadczeniem, a nie obiektywną prawdą objawioną. Artykuł pomija całkowicie, że prawdziwa teologia katolicka, oparta na *extra Ecclesiam nulla salus* (poza Kościołem nie ma zbawienia), nie negocjuje z „nadziejami ludzi naszych czasów”, lecz formuje dusze do łaski uświęcającej i ostatecznego sądu, jak nauczał Sobór Trydencki w sesji VI (kan. 9), podkreślając konieczność usprawiedliwienia przez wiarę i sakramenty, a nie przez „dialog” z kulturami.
Ton artykułu, biurokratycznie neutralny i entuzjastycznie świecki, demaskuje głębszą zgniliznę: milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze stworzenia. „Papież” mówi o „environmental sustainability and the care of creation” jako „essential commitments to ensure the survival of the human race”, co brzmi jak manifest ekologizmu, a nie jak biblijne panowanie człowieka nad ziemią (Rdz 1,28), gdzie stworzenie jest podporządkowane chwale Boga, nie przetrwaniu gatunku. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) jasno stwierdza, że pokój i porządek społeczny zależą od publicznego uznania panowania Chrystusa Króla, a nie od „zrównoważonego rozwoju” inspirowanego ONZ-owskim globalizmem. Pomijając to, artykuł i przemówienie relatywizują stworzenie do czysto materialnego zasobu, ignorując jego cel teologiczny: ukazywanie Bożej chwały i przygotowanie do wieczności, co jest ciężkim grzechem naturalizmu potępionym w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864, pkt 58), gdzie moralność sprowadza się do akumulacji bogactw i przyjemności, bez sankcji boskiej.
AI jako bożek nowoczesności: antropologia bez Chrystusa
Najbardziej plugawiący element to wezwanie do „anthropological vision rooted in human dignity” wobec AI, gdzie „papież” pyta: „What is a human being? What is his or her inherent dignity, which is irreconcilable with a digital android?” (Kim jest człowiek? Jaka jest jego wrodzona godność, nie do pogodzenia z cyfrowym androidem?). To pytanie, pozornie głębokie, jest w istocie puste, bo oderwane od chrystocentrycznej wizji osoby ludzkiej jako stworzonej na obraz Boga (Rdz 1,27) i odkupionej Krwią Chrystusa, jak naucza List do Hebrajczyków (2,14-15). Artykuł cytuje to jako „ostrzeżenie”, lecz pomija, że prawdziwa godność człowieka płynie z łaski sakramentalnej, nie z „wrodzonych praw”, co jest relatywizmem potępionym w Lamentabili sane exitu (1907, pkt 20), gdzie objawienie sprowadza się do ludzkiego uświadomienia relacji z Bogiem, bez nadprzyrodzonego daru.
„Papież” krytykuje „exclusively ethical approach” do AI, wzywając do szerszego dialogu z nauką, ekonomią i sztuką. To klasyczny modernizm, gdzie teologia staje się narzędziem świeckiej utopii, a nie obroną przed bluźnierstwem. Syllabus Błędów (pkt 3) potępia rozum ludzki jako jedynego arbitra dobra i zła, bez odniesienia do Boga – tu AI staje się nowym bożkiem, a „dialog” z nim maskuje idolatrię techniki. W perspektywie integralnej wiary katolickiej sprzed 1958 roku, człowiek nie dyskutuje z maszynami o swej godności; głosi im królestwo Chrystusa nad wszelkim stworzeniem, jak w Quas Primas: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze”. Pominięcie sądu ostatecznego, gdzie AI okaże się pyłkiem wobec Bożej sprawiedliwości (Ap 20,12-15), to milczące bluźnierstwo, sprowadzające teologię do humanitaryzmu, co jest ohyda spustoszenia w świątyni Pańskiej (Mt 24,15).
Dialog z religiami: zdrada wyłączności Chrystusa
Artykuł podkreśla, że teologia powinna prowadzić do „dialogue with other cultures and religions”, by służyć „both the Church and the wider world”. To jawny ekumenizm, potępiony jako indifferentizm w Syllabusie (pkt 15-18), gdzie każda religia rzekomo prowadzi do zbawienia. Prawdziwy Kościół, jak nauczał Pius XI, nie dialoguje z fałszywymi kultami, lecz nawraca narody do Chrystusa Króla, który jest jedyną drogą, prawdą i życiem (J 14,6). „Papież” Leon XIV, kontynuując linię uzurpatorów od Jana XXIII, redukuje misję Kościoła do „solidarity expressed in acts of charity”, ignorując obowiązek apostolatu i potępienia błędów, co jest herezją potępioną w Lamentabili (pkt 65), gdzie sakramenty i hierarchia stają się „etapem ewolucji świadomości”, nie Boskim ustanowieniem.
Język artykułu, pełen pochwał dla „reform” z 2023 roku, maskuje paramasońską strukturę okupującą Watykan, gdzie Akademia Teologii służy nie formacji dusz, lecz indoktrynacji modernistycznej. Cytując św. Augustyna i św. Tomasza, „papież” wypacza ich dziedzictwo: Augustyn w De Civitate Dei przeciwstawiał Miasto Boże pogańskim idolom, a Tomasz w Summa Theologica (I, q.1, a.1) dowodził, że teologia jest nauką podległą Objawieniu, nie „syntezie z nauką”. To manipulacja, demaskująca apostazję: teologowie nie bronią stworzenia przed AI, lecz oddają je szatanowi pod pozorem „mądrości kontemplacyjnej”.
Symptomy systemowej ruiny: od soborowej rewolucji do transhumanizmu
Cały ten dyskurs jest owocem soborowej rewolucji, gdzie „Kościół” stał się agendą światową, a nie arką zbawienia. Artykuł pomija, że AI, jako wytwór pychy ludzkiej (Rdz 11, wieża Babel), zagraża duszy, symulując boskość i prowadząc do bałwochwalstwa – przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Najświętsza Ofiara zredukowana do posiłku wspólnotowego, jest nie tylko świętokradztwem, ale bałwochwalstwem i satanizmem, naruszającym teologię przebłagalną Mszy, jak potępiał Pius XII w Mediator Dei (1947). „Papież” Leon XIV, jako krypto-modernista, nie ostrzega przed tym; zamiast tego wzywa do „theology of wisdom”, co jest syntezą wszystkich herezji, jak w Pascendi.
W perspektywie integralnej wiary katolickiej, obrona stworzenia i godności to nie „dialog z AI”, lecz publiczne uznanie panowania Chrystusa nad narodami i technologią, z karą ekskomuniki dla tych, którzy zaprzeczają Jego królewskiemu prawu (Quas Primas). Milczenie o piekle, czyśćcu i niebie w obliczu cyfrowej apokalipsy to ciężkie zaniedbanie, czyniące teologię bezpłodną. Struktury posoborowe, paramasońska organizacja, sieją zgubę, a wierni integralni muszą pozostać w wierze przedsoborowej, unikając tej ohydy.
Podsumowując, to przemówienie to nie teologia, lecz manifest sekty posoborowej, gdzie człowiek staje się bogiem technologii, a Chrystus – reliktem. Prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających wiarę bez kompromisów, pod wodzą ważnie wyświęconych kapłanów przed 1968 rokiem, głosząc Regnum Christi contra mundum.
Za artykułem:
Pope Leo XIV urges theologians to defend creation and human dignity in the age of AI (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 13.09.2025
