Portal eKAI relacjonuje obchody Święta Podwyższenia Krzyża Świętego w sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej 14 września 2025 roku, gdzie „ks.” Sławomir Homoncik MIC przewodniczył „mszy świętej” w kaplicy Krzyża Świętego, podkreślając konieczność pamiętania o dziełach Boga w codziennym życiu i wywyższania krzyża w każdej sferze egzystencji. Wydarzenie obejmowało otwarcie wystawy o historii licheńskiej Golgoty, zbudowanej w 1976 roku jako ekspiacji za świętokradztwa z czasów II wojny światowej, z udziałem świeckich inicjatorów. Ta relacja, podszyta pozornie pobożnym tonem, stanowi jaskrawy przykład, jak struktury posoborowe redukują świętość Krzyża Pańskiego do naturalistycznego symbolu osobistego umocnienia, całkowicie pomijając doktrynalny imperatyw publicznego panowania Chrystusa Króla nad narodami i państwami.
Redukcja Krzyża do subiektywnego symbolu nadziei
W relacji portalu eKAI, „ks.” Homoncik MIC głosi: „Nie zapominajmy o wielkich dziełach Boga. Chrystusa i Jego krzyża nie można usuwać z przestrzeni naszego życia, choć świat często chciałby, by o Nim zapomnieć”. To zdanie, choć brzmiące jak echo katolickiej pobożności, ujawnia głęboką teologiczną pustkę, gdy zestawimy je z niezmienną doktryną Kościoła. Święto Podwyższenia Krzyża Świętego, ustanowione na pamiątkę wyniesienia Krzyża przez cesarzową Helenę w 326 roku i potwierdzone przez sobory, nie jest wezwaniem do prywatnego „dostrzegania obecności Boga w darze życia, w rodzinie, w sakramentach”, jak sugeruje kaznodzieja, lecz publicznym wyznaniem triumfu Krzyża nad grzechem i szatanem, wymagającym od wszystkich ludzi – jednostek, rodzin i państw – posłuszeństwa Chrystusowi jako Królowi. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925), „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Relacja milczy o tym imperatywie, sprowadzając Krzyż do subiektywnego źródła „siły, znaku zwycięstwa i nadziei”, co jest echem modernistycznej antropocentryzmu potępionego w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864), gdzie punkt 3 odrzuca ideę, że „ludzki rozum, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła”.
Ten język – pełen frazesów o „codziennym chlebie na stole” i „spotkaniach z ludźmi” – demaskuje naturalistyczną mentalność, gdzie Krzyż staje się narzędziem psychologicznego pocieszenia, a nie signum contradictionis (znakiem sprzeciwu), jak określił go sam Zbawiciel (Łk 2,34). Pominięcie eschatologicznego wymiaru Krzyża, jego roli w sądzie ostatecznym i karze za odrzucenie łaski, świadczy o apostazji sekty posoborowej, która, jak ostrzegał Pius X w Lamentabili sane exitu (1907), punkt 63, nie broni skutecznie etyki ewangelicznej, lecz relatywizuje ją pod pozorem „postępu”. Gdzie w tej relacji jest wezwanie do konwersji narodów, do publicznego uznania praw Chrystusa? Zamiast tego, mamy ckliwe zapewnienia o „wdzięczności”, co jest teologicznym bankructwem, ignorującym kanon 21 Soboru Trydenckiego, nakazujący wiernym posłuszeństwo nie tylko w sercu, ale w czynach publicznych, pod groźbą ekskomuniki.
Pominięcie ofiary przebłagalnej i ekspiacji w modernistycznej liturgii
Centralnym punktem relacji jest „msza święta” w kaplicy Krzyża Świętego, opisana jako liturgia pod przewodnictwem „kustosza miejsca”. Jednak w kontekście posoborowym, ta „msza” to nie Bezkrwawa Ofiara Kalwarii, lecz symulakrum stołu zgromadzenia, gdzie rubryki nowego rytu naruszają istotę ofiary przebłagalnej, czyniąc ją bałwochwalczym aktem wspólnotowego wspominania. Relacja nie wspomina o tym, lecz skupia się na „symbolice kaplicy Krzyża Świętego, wybudowanej jako wynagrodzenie za grzechy i świętokradztwa”. To wybiórcze podkreślenie ekspiacji za historyczne grzechy – konkretnie za II wojnę światową – pomija systemową apostazję współczesnego świata, w tym laicyzmu i sekciarstwa, potępionych przez Piusa XI jako „zaraza zeświecczenia czasów obecnych” w Quas Primas. Kaplica, mająca „uczyć odwagi”, redukuje Krzyż do moralizatorskiego pomnika, a nie do ołtarza, gdzie wierni powinni składać z siebie ofiarę w łączności z Mszą Świętą.
„To miejsce uczy nas odwagi i przypomina, że krzyż Chrystusa powinien być wywyższony nie tylko od święta, ale w każdej przestrzeni naszego życia – w domu, pracy, szkole, a przede wszystkim w sercu” – zaznaczył duchowny.
Tłumaczenie: „To miejsce uczy nas odwagi i przypomina, że krzyż Chrystusa powinien być wywyższony nie tylko od święta, ale w każdej przestrzeni naszego życia – w domu, pracy, szkole, a przede wszystkim w sercu”. Ten cytat, choć pozornie inspirujący, jest herezją naturalizmu, sprowadzającą wywyższenie Krzyża do prywatnej pobożności, podczas gdy Syllabus Błędów (punkt 55) potępia separację Kościoła od państwa, domagając się, by Krzyż panował w prawach i instytucjach społecznych. Milczenie o obowiązku katolickich władców do publicznego czczenia Krzyża, jak nauczał Leon XIII w encyklice Immortale Dei (1885), gdzie podkreśla, że „państwo szczęśliwe jest tylko wtedy, gdy opiera się na zasadach chrześcijańskich”, ujawnia duchowe bankructwo. W Licheniu, budowanym w epoce posoborowej, Golgota staje się turystyczną atrakcją, przyciągającą „tysiące wiernych szukających umocnienia”, lecz bez wezwania do pokuty za grzechy sekty, która symuluje katolicyzm, czyniąc sakramenty – jeśli w ogóle ważne – narzędziem świętokradztwa.
Golgota Lichenia jako parodia Drogi Krzyżowej i fałszywa ekspiacja
Relacja opisuje otwarcie wystawy o historii licheńskiej Golgoty, „pomysłodawczej” w 1976 roku jako „formy ekspiacji za świętokradztwo popełnione wobec krzyża w czasie II wojny światowej”. Ta kamienna góra z kaplicami i grotami, usiana stacjami Drogi Krzyżowej, przyciąga pielgrzymów, którzy „zatrzymują się przy kolejnych stacjach, by na końcu stanąć u stóp krzyża i spojrzeć na Ukrzyżowanego z wiarą i nadzieją”. Na poziomie faktograficznym, data 1976 roku – po soborowej rewolucji – czyni to dzieło podejrzanym, jako owoc ery, gdy struktury okupujące Watykan promowały fałszywy ekumenizm i dialog z światem, potępione w Lamentabili sane exitu (punkt 65) jako dążenie do „chrześcijaństwa bezdogmatycznego, szerokiego i liberalnego protestantyzmu”. Golgota, mająca być „wyrazem pokuty i przebłagania za grzechy”, paradoksalnie ignoruje największe świętokradztwo: nowość liturgiczną, która zbezcześciła ołtarze i zalała świat pseudo-sakramentami.
Ton relacji – entuzjastyczny wobec świeckich inicjatorów jak Andrzej Lis czy Patryk Kazus – demaskuje laicyzację, gdzie budowa Golgoty staje się dziełem „pomysłodawców”, a nie hierarchii w łączności z niezmiennym Magisterium. To antyklerykalna podświadomość, gdzie „duchowni” jak Homoncik MIC pełnią rolę animatorów, nie pasterzy. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, prawdziwa ekspiacja wymaga nie kamieni i wystaw, lecz publicznego nawrócenia narodów do panowania Chrystusa, jak wzywał Pius XI: „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie”. Relacja, skupiona na „żywe świadectwo wiary, pokuty i wdzięczności Bogu”, pomija sąd ostateczny, stan łaski i konieczność spowiedzi, czyniąc Golgotę parodią Kalwarii – miejscem turystycznego sentymentalizmu, nie duchowej walki.
Modernistyczna pobożność jako duchowa ruina wiernych
Cała relacja, z jej asekuracyjnym słownictem o „umocnieniu, odwadze w wyznawaniu wiary i sile do codziennego życia”, jest symptomatem systemowej apostazji posoborowia. Święto Podwyższenia Krzyża, upamiętniające nie tylko znalezienie Krzyża, ale jego tryumf w walce z herezjami (jak arianizmem na Soborze Nicejskim), tu degeneruje do humanitaryzmu, gdzie Krzyż to „źródło siły” dla „codziennego życia”, nie miecz Ducha (Ef 6,17) tnącej błędy modernizmu. Jak potępiał Pius IX w Syllabusie (punkt 80), godzi się z „postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją”, co tu widać w milczeniu o prawach Bożych ponad prawami człowieka. „Ks.” Homoncik, jako przedstawiciel sekty, prowadzi wiernych do ruiny, symulując pobożność bez doktryny, gdzie „Komunia” w nowym rycie to bałwochwalstwo, a nie zjednoczenie z Ofiarą.
W integralnej wierze katolickiej, wywyższenie Krzyża domaga się extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), wezwania do konwersji i kary za laicyzm. Licheń, z jego Golgotą, staje się ohydą spustoszenia (Mt 24,15), gdzie modernistyczni „duchowni” kradną dusze, oferując nadzieję bez Krzyża nawrócenia. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających wiarę integralną, odrzuca te struktury jako paramasońską podróbkę, wzywając do oporu w imię niezmiennego Magisterium sprzed 1958 roku.
Za artykułem:
Licheń – obchody Święta Podwyższenia Krzyża Świętego w sanktuarium maryjnym (ekai.pl)
Data artykułu: 14.09.2025
