Portal Więź.pl publikuje tekst „biskupa” Damiana Muskusa OFM z 15 września 2025 roku, w którym autor, pod pretekstem refleksji nad świętem Podwyższenia Krzyża Świętego, przedstawia Chrystusa Ukrzyżowanego jako figurę schylającą się do człowieka w geście czysto ludzkiej empatii i wsparcia. Opierając się na obrazach Murilla i rzeźbie Trisciuzziego, Muskus relacjonuje Boga, który „schodzi z krzyża”, by objąć i podnieść człowieka, podkreślając osobiste ocalenie nad abstrakcyjną ideą zbawienia. Tekst kończy się apelem o nadzieję w krzyżu jako znaku miłości, ale całkowicie pomija doktrynalną teologię ofiary przebłagalnej i konieczność nawrócenia. Ta antropocentryczna narracja to nie refleksja katolicka, lecz modernistyczna profanacja tajemnicy Krzyża, redukująca Boga do terapeuty dusz.
Antropomorfizacja Boga: od ofiary za grzechy do ludzkiego uścisku
W tekście Muskusa centralny motyw to Bóg „schylający się z krzyża”, by „objąć i przytulić” św. Franciszka lub podać dłoń Janowi Pawłowi II i wspinającym się za nim postaciom. Ta wizja, inspirowana dziełami sztuki, nie jest przypadkowa – ona demaskuje głęboką zgniliznę modernistycznej teologii, gdzie Krzyż Pański, narzędzie expiatio pro peccatores (zadosyćuczynienia za grzechy), sprowadzony zostaje do symbolu interpersonalnej solidarności. Jak naucza Sobór Trydencki w sesji VI, kanon 3, usprawiedliwienie człowieka dokonuje się nie przez ludzkie wysiłki czy wzajemne podtrzymywanie, lecz przez meritum Christi crucifixi (zasługi Chrystusa ukrzyżowanego), aplikowane w sakramentach. Muskus, parafrazując Ewangelię wg św. Jana (J 3,13-17), mówi: „Bóg nie dał się rozpiąć na krzyżu dla jakiejś abstrakcyjnej idei zbawienia ludzkości, ale po to, by ocalić konkretne osoby”. To pozornie pobożne stwierdzenie w istocie relatywizuje prawdę o Krzyżu jako ofierze przebłagalnej za grzechy całego świata, czyniąc zbawienie subiektywnym doświadczeniem, wolnym od wymogu wiary i pokuty.
Porównaj to z niezmiennym nauczaniem Kościoła: w encyklice Quas Primas Pius XI podkreśla, że Królestwo Chrystusowe wymaga publicznego uznania panowania Zbawiciela, a Krzyż jest znakiem Jego władzy nad narodami, nie prywatnym gestem pocieszenia. Muskus pomija ten wymiar, skupiając się na „konkretnych osobach” – mnie, tobie, nas wszystkich – co jest klasycznym chwytem modernizmu, potępionym w Lamentabili sane exitu (propozycja 20), gdzie odrzucane jest ujmowanie Objawienia jako „uświadomienia sobie przez człowieka swego stosunku do Boga”. Tu Objawienie Krzyża staje się projekcją ludzkich potrzeb, a nie aktem Boskiej sprawiedliwości. Ton tekstu, ciepły i anegdotyczny, maskuje teologiczną pustkę: brak wzmianki o poenitentia (pokucie), gratia actualis (łasce aktualnej) czy sądzie ostatecznym, co jest najcięższym oskarżeniem, albowiem milczenie o nadprzyrodzonym porządku to milczenie o piekle i wiecznym potępieniu, jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie Błędów (punkt 17), potępiając nadzieję zbawienia dla tych poza prawdziwym Kościołem.
Relatywizacja Krzyża: od kaźni do drabiny samodoskonalenia
Muskus pisze o krzyżu jako „starożytnym narzędziu upodlenia i poniżenia skazańców”, które Jezus „wywyższa”, by ukazać „perspektywę nieba” i „wolność od grzechu, śmierci i rozpaczy”. Wydawałoby się, że tu dotyka istoty, lecz natychmiast redukuje to do nadziei „tylko wtedy, gdy widzimy na nim Jezusa”, który „pochyla się w naszą stronę i pomaga nam wspiąć się ku górze”. To nie Krzyż, lecz ludzka wspinaczka na niego, gdzie Chrystus jest wsparciem, a nie jedynym Zbawicielem. W rzeźbie Trisciuzziego Jan Paweł II – ten heretyk i apostata, kanonizowany przez posoborową sektę – wspina się po drzewie krzyża, ciągnąc za sobą „postaci kobiet i mężczyzn”. Taki obraz to bluźnierstwo: Krzyż nie jest szczeblem do nieba przez wysiłek zbiorowy, lecz instrumentum salutis (narzędziem zbawienia), gdzie Chrystus sam wywyższył się, by przyciągnąć wszystkich do siebie (J 12,32), nie jako partner w dialogu, lecz jako Król sędziwy.
Teologicznie to echo błędów potępionych w Syllabusie Błędów (punkt 55), gdzie odrzucane jest rozdzielanie Kościoła od Państwa i sprowadzanie wiary do osobistych emocji. Muskus, jako „biskup pomocniczy krakowski” w strukturach okupujących Watykan, reprezentuje paramasońską strukturę, gdzie Krzyż staje się ikoną „opcji na rzecz skrzywdzonych” – frazą z portalu Więź.pl, promującej personalistyczną wrażliwość zamiast katolickiej caritas. Prawdziwa via crucis (droga krzyżowa) to nie wspinaczka na górę z pomocą Boga, lecz uniżenie się pod Krzyżem, jak nauczał św. Paweł: „Z Chrystusem jestem przybity do krzyża” (Ga 2,19). Pominięcie tego – brak wezwania do wyrzeczenia się siebie, do noszenia krzyża codziennie (Łk 9,23) – demaskuje naturalizm: Krzyż jako metafora terapii, nie kary za grzech pierworodny. W Lamentabili sane exitu (propozycja 36) potępiono pogląd, że Chrystus nie miał nieomylnej wiedzy; tu Muskus implicite sugeruje, że Chrystus „schodzi” do naszego poziomu, co podważa hipostatyczną unię i Boską transcendencję.
Ekskluzywizm katolicki zastąpiony inkluzywnym dialogiem
Tekst Muskusa kończy się pytaniem o skuloną postać u podstawy krzyża: „Czy zdecyduje się wspiąć z innymi? Czy ci, którzy wspinają się, obejrzą się, by podać rękę?”. To wezwanie do inkluzji, dialogu i wzajemnego wsparcia, bez żadnego odniesienia do łaski uświęcającej czy konieczności chrztu. W posoborowej sekcie taki język to norma, ale z perspektywy integralnej wiary katolickiej to herezja indifferentyzmu, potępiona w Syllabusie (punkt 15): „Każdy jest wolny, by wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą”. Prawdziwy Kościół naucza, że zbawienie jest tylko w Chrystusie i Jego Kościele (Dz 4,12), a Krzyż otwiera bramy nieba wyłącznie przez wiarę i sakramenty, nie przez humanistyczną solidarność.
Autor, franciszkanin z doktoratem teologicznym, rektor seminarium w Kalwarii Zebrzydowskiej, powinien znać Regułę św. Franciszka, nakazującą radykalne ubóstwo i pokutę naśladowanie Krzyża. Zamiast tego promuje wizję, gdzie Bóg „schodzi do człowieka”, co jest odwróceniem kenosis (uniżenia) Chrystusa – nie dla zadosyćuczynienia sprawiedliwości Bożej, lecz dla osobistego pocieszenia. To symptomatyczne dla apostazji po 1958 roku: w encyklice Quas Primas Pius XI wzywał do publicznego uznania Królowania Chrystusa, by zwalczyć laicyzm; Muskus zaś czyni Krzyż prywatnym symbolem nadziei, pomijając obowiązek narodów do poddania się pod panowanie Chrystusa-Króla. Jego milczenie o grzechu śmiertelnym, spowiedzi i Eucharystii jako ofierze – w kontekście święta Podwyższenia Krzyża – to nie lapsus, lecz świadoma cenzura nadprzyrodzonego, co czyni tekst narzędziem duchowej ruiny wiernych.
Symbolika posoborowej sekty: od Kalwarii do Gniezna
Portal Więź.pl, publikując ten tekst, wpisuje go w narrację „Więź – łączymy w czasach chaosu”, z akcentem na „lifestyle myślący” i „opcję na rzecz skrzywdzonych”. To jawny naturalizm, gdzie wiara sprowadzona jest do publicystyki i podcastów, bez teologii grzechu i łaski. Muskus, jako „bp Damian Muskus OFM”, jest produktem tej struktury: wyświęcony po 1968 roku, jego święcenia są wątpliwe, a działalność – od rektorowania seminarium po pomoc biskupią – służy promocji dialogu ponad doktryną. W kontekście XII Zjazdu Gnieźnieńskiego, wspominanego na portalu, Krzyż staje się pretekstem do „posłania na rzecz trwałego pokoju”, co jest eufemizmem fałszywego ekumenizmu, potępionego przez Piusa XI jako zdrada Królestwa Chrystusowego.
Taka teologia to bankructwo: redukcja Mszy Świętej do wspominania, sakramentów do symboli, a Krzyża do drabiny samorealizacji. Jak ostrzega Lamentabili sane exitu (propozycja 65), współczesny katolicyzm bez dogmatów to „liberalny protestantyzm”. Muskus i jego współtowarzysze z posoborowia, symulując katolicyzm, szerzą synkretyzm – bałwochwalstwo człowieka zamiast kultu Boga. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę, wymaga bezkompromisowego odrzucenia tych herezji, by Krzyż pozostał znakiem chwały, nie narzędziem apostazji.
Za artykułem:
Bp Muskus: Bóg schodzi do człowieka z krzyża (wiez.pl)
Data artykułu:
