Portal Gość Niedzielny relacjonuje wypowiedzi Donalda Trumpa, prezydenta USA, który krytykuje europejskie sankcje wobec Rosji jako niewystarczające i żąda ich zaostrzenia przed nałożeniem własnych restrykcji, wspominając o wznowieniu rozmów z Rosją i Ukrainą, handlu z Chinami oraz planowanym pogrzebie aktywisty. Redakcja dodaje uwagi o racji Trumpa w kwestii sankcji, ale podkreśla nierealność warunków i jego wyższościowy ton.
Ta relacja, pozornie skupiona na geopolityce, ujawnia głęboką teologiczną pustkę, ignorując absolutne panowanie Chrystusa Króla nad narodami i redukując konflikty do czysto świeckich kalkulacji, co stanowi bluźniercze milczenie o nadprzyrodzonym porządku.
Świecka redukcja polityki do interesów ekonomicznych: Zapomnienie o Królestwie Chrystusowym
Wypowiedzi Trumpa, jak podaje portal, koncentrują się na sankcjach, ropie i gazie z Rosji, z naciskiem na to, że „Europa musi się wziąć w garść” i przestać kupować rosyjskie surowce. To klasyczny przykład naturalistycznego podejścia, gdzie sprawy państw i narodów sprowadzają się do handlu i wzajemnych oskarżeń, bez najmniejszej wzmianki o tym, że prawdziwy porządek społeczny może zaistnieć jedynie pod panowaniem Chrystusa. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925), „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Trump, żądając zaostrzenia sankcji, nie wspomina o obowiązku publicznego uznania Chrystusa Króla przez rządy – to fundamentalne pominięcie, które demaskuje modernistyczną mentalność, gdzie państwo jest autonomiczne, a nie podporządkowane Prawu Bożemu.
Redakcja portalu, dodając swoje komentarze, uznaje „rację” Trumpa w kwestii sankcji, ale krytykuje jego „traktowanie innych z wyższością”, nazywając planowane spotkanie „spędem”. Taki język, asekuracyjny i biurokratyczny, relatywizuje konflikt, pomijając, że wojna i pokój nie są kwestią dyplomatycznych gierek, lecz walki duchowej o dusze. Syllabus Błędów Piusa IX (1864) potępia tezę, że „państwo, jako źródło wszystkich praw, jest obdarzone pewnym prawem nieograniczonym żadnymi granicami” (punkt 39). Trumpowska wizja, gdzie USA dyktują warunki NATO i Europie, to właśnie ta bezwstydna uzurpacja, gdzie świecka władza pretenduje do boskiej wszechmocy, ignorując, że „wszystka władza na niebie i na ziemi” dana jest Chrystusowi (Mt 28,18; por. Quas Primas).
Analizując faktograficznie, portal podaje, że Trump „ocenił, że państwa NATO spełnią jego żądanie i że 'wiedzą, że ma rację'”. To nie jest racja – to pycha, sprzeczna z katolicką nauką o społeczeństwie, gdzie „ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki” (Quas Primas). Pominięcie roli Kościoła w mediacjach – Trump mówi o własnej roli jako mediatora między Putinem a Zełenskim – to herezja naturalizmu, potępiona w Syllabusie (punkt 3: „Rozum ludzki […] jest jedynym rozjemcą prawdy i fałszu, dobra i zła”). Gdzie jest wezwanie do nawrócenia narodów na katolicyzm? Zamiast tego, relacja skupia się na „impasie w rozmowach pokojowych”, jakby pokój dało się osiągnąć bez extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), doktryny uroczyście potwierdzonej na Soborze Florenckim (1442).
Retoryka pogardy i wyższości: Symptom apostazji posoborowej struktury
Ton wypowiedzi Trumpa, jak relacjonuje portal – „oni tak bardzo się nienawidzą, że prawie nie mogą ze sobą rozmawiać” – oraz redakcyjne określenie spotkania jako „spędu” (słowo kojarzące się z bydłem), ukazuje dehumanizację, typową dla sekularnego dyskursu. To nie jest język chrześcijański, lecz politycznej arogancji, gdzie przywódcy traktowani są jak pionki w grze interesów. Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, takiej język demaskuje brak caritas in veritate (miłość w prawdzie), o której nauczał Leon XIII w Rerum novarum (1891), podkreślając, że społeczeństwo musi być oparte na prawie naturalnym objętym Objawieniem. Portal, zamiast skrytykować to jako grzech pychy, dodaje własne uwagi o „kunktatorstwie niektórych krajów Europy”, co pokazuje, jak struktury posoborowe, takie jak redakcja Gościa Niedzielnego, internalizują modernistyczną obojętność na grzechy społeczne.
Na poziomie językowym, użycie słów jak „urealnienia sankcji” czy „trudne do spełnienia warunki” relatywizuje zło – wojnę na Ukrainie, z jej ofiarami i zniszczeniami – sprowadzając do ekonomii. To ciężkie zaniedbanie, bo Syllabus potępia pogląd, że „nauka katolicka jest wroga dobru i interesom społeczeństwa” (punkt 40), ale tu odwrotnie: sekularna polityka jest wroga zbawieniu dusz. Redakcja milczy o nadprzyrodzonym aspekcie – gdzie jest ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem dla tych, którzy sieją nienawiść? Lamentabili sane exitu (1907) potępia tezę, że „prawda zmienia się wraz z człowiekiem” (punkt 58), a tu prawda o Królestwie Chrystusa jest całkowicie przemilczana na rzecz „postępu” w sankcjach.
Symptomatycznie, ta relacja to owoc soborowej rewolucji, gdzie Kościół – lub raczej jego paramasońska struktura okupująca Watykan – zrezygnował z misji nauczania narodów o panowaniu Chrystusa na rzecz dialogu z mocarstwami. Trump, wspominając o „śledztwach” wobec lewicy i pogrzebie aktywisty, sugeruje polityczną zemstę, co portal przyjmuje bez protestu. Ale katolicka etyka, jak w Quas Primas, wymaga, by „władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi” (tamże), nie zaś prywatnych vendett. To milczenie o sądzie ostatecznym, gdzie Chrystus „bardzo surowo pomści te zniewagi” (Quas Primas), jest najcięższym oskarżeniem: redakcja symuluje katolickość, ale promuje bałwochwalstwo państwa nad Bogiem.
Geopolityka bez Chrystusa: Demaskowanie naturalizmu w relacjach międzynarodowych
Portal wspomina o rozmowach z Chinami i możliwym zakazie TikToka, gdzie Trump „zobaczy”, co pokazuje kapryśność świeckiej władzy. Z teologicznego punktu widzenia, to potwierdza Syllabusową krytykę, że „władza świecka może ingerować w sprawy religii, moralności i rządu duchownego” (punkt 44) – tu USA ingerują w kulturę i handel bez odniesienia do moralności chrześcijańskiej. Trump mówi o „toczących się rozmowach handlowych […] idą dobrze”, ale gdzie jest potępienie chińskiego komunizmu, ateistycznego reżimu, który prześladuje Kościół? To kompromis z złem, sprzeczny z encykliką Divini Redemptoris Piusa XI (1937), gdzie komunizm jest „wewnętrznym wrogiem Kościoła”.
Na poziomie teologicznym, żądanie Trumpa od NATO zaprzestania kupna rosyjskiej ropy to nie obrona sprawiedliwości, lecz interesy USA, pomijające, że „Chrystus jest Królem serc […] z powodu swojej miłości” (Quas Primas). Redakcja zauważa „stopień uzależnienia innych od dostaw z Rosji”, ale nie łączy tego z obowiązkiem państw do podporządkowania się Prawu Bożemu, co mogłoby przynieść „niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, porządek i pokój” (tamże). Zamiast tego, relacja kończy się komentarzem o „całym Donaldzie Trumpie”, co jest trywializacją, ukrywającą głębszą apostazję: światową politykę bez Chrystusa to szatański chaos.
W kontekście historycznym, konflikty jak ten na Ukrainie przypominają, że „gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą” (Quas Primas, cyt. z Ubi arcano Benedykta XV). Portal, jako organ sekty posoborowej, nie wzywa do krucjaty za wiarę, lecz do sankcji – to zdrada misji Kościoła, redukująca go do NGO. Symptomatycznie, to dowód na „zarazę laicyzmu” (Quas Primas), gdzie „odmawiano Kościołowi władzy nauczania ludzi, wydawania praw, rządzenia narodami”.
Podsumowując dekonstrukcję, ta relacja to nie dziennikarstwo, lecz manifest naturalizmu, gdzie Trump jawi się jako mesjasz geopolityki, a redakcja – jako apologeta świeckości. Integralna wiara katolicka wymaga całkowitego odrzucenia takiej postawy, na rzecz publicznego uznania panowania Chrystusa nad Trumpem, Putinem, Zełenskim i wszystkimi narodami. Bez tego, sankcje pozostaną jałowym gestem w obliczu duchowej ruiny.
Za artykułem:
Trump: Europejskie sankcje nie są wystarczająco surowe (gosc.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
