Portal Opoka.org.pl relacjonuje wypowiedź szefa niemieckiego MSZ Johanna Wadephula, który w wywiadzie dla telewizji ZDF zapowiedział zdecydowaną reakcję NATO na prowokacje Rosji, w tym dalsze sankcje gospodarcze i usprawnienie obrony przeciwlotniczej. Polityk CDU podkreśla potrzebę inicjatywy Zachodu, naciskając na politykę uderzającą w rosyjski rynek ropy i gazu, oraz unika publicznej dyskusji o szczegółach militarnych, sugerując przeniesienie systemów obronnych na wschodnią flankę Sojuszu. Artykuł, opublikowany 15 września 2025, wpisuje się w narrację o presji na Moskwę w kontekście wojny w Ukrainie.
Ta świecka retoryka, skupiona na ziemskich sojuszach i sankcjach, ujawnia teologiczne bankructwo współczesnej dyplomacji, która całkowicie pomija panowanie Chrystusa Króla nad narodami, jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas.
Świecka wizja bezpieczeństwa: Odrzucenie suwerenności Bożej nad państwami
Wadephul, deklarując, że „Rosja musi wiedzieć: będziemy zawsze reagować. Nie pozwolimy na dalsze wywieranie na nas wojskowej presji, lecz będziemy rozwijać własne siły”, sformułował program czysto naturalistyczny, oparty na ludzkiej potędze i gospodarczej presji. Taki język, pozbawiony jakiejkolwiek aluzji do principium et finis (zasady i celu) wszelkiego działania politycznego – jakim jest chwała Boża i zbawienie dusz – demaskuje modernistyczną mentalność, która relatywizuje absolutną władzę Chrystusa nad narodami. Jak ostrzega Syllabus Błędów Piusa IX w punkcie 55, potępiając ideę separacji Kościoła od państwa, „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła” – błąd, który Wadephul i jego sojusznicy w NATO urzeczywistniają, budując „wolny świat” na piasku świeckich interesów, a nie na skale ewangelicznej.
Faktograficznie, artykuł pomija historyczny kontekst: NATO, jako struktura świecka, nigdy nie uznała publicznego panowania Chrystusa, co Pius XI w Quas Primas określił jako warunek trwałego pokoju. Papież nauczał: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Wadephul, skupiając się na „gospodarczym i politycznym potencjale wolnego świata”, ignoruje to wezwanie, traktując sankcje jako narzędzie zemsty, a nie sprawiedliwości Bożej. To nie jest reakcja na prowokacje, lecz budowanie Babilonu, gdzie „wszelka przyczyna zaburzenia będzie usunięta” jedynie przez posłuszeństwo Chrystusowi, jak podkreśla encyklika.
Na poziomie językowym, retoryka Wadephula – „będziemy kontynuowali taką politykę, która uderzy także w rynek ropy i gazu” – brzmi jak manifest materializmu, gdzie bogactwo i siła militarna stają się miernikami sukcesu. Syllabus Błędów w punkcie 58 potępia pogląd, że „nie należy uznawać innych sił prócz tych, które tkwią w materii, a wszelka sprawiedliwość i doskonałość moralności powinna być umieszczona w gromadzeniu bogactw wszelkimi możliwymi sposobami i w zaspokajaniu przyjemności”. Niemiecki minister, wspominając Indie jako sojusznika „po stronie Zachodu”, przemilcza, że prawdziwy pokój płynie nie z geopolitycznych kalkulacji, lecz z Królestwa Chrystusowego, które „obejmuje wszystkich ludzi” (Pius XI, Quas Primas). Milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze – braku wezwania do pokuty, nawrócenia Rosji czy modlitwy o sprawiedliwość – to ciężkie zaniedbanie, które oddziela politykę od łaski, prowadząc do duchowej ruiny narodów.
NATO jako symbol apostazji: Brak prymatu Praw Bożych nad sojuszami ludzkimi
Artykuł relacjonuje propozycję zestrzeliwania dronów nad Ukrainą, zanim wtargną w przestrzeń NATO, z Wadephulem unikającym „dyskusji politycznej” i sugerującym przeniesienie systemów obronnych. To taktyczne manewry, które na poziomie teologicznym obnażają odrzucenie doktryny o potestas coactiva (władzy przymusowej) Kościoła nad doczesnymi rządami. Pius IX w Syllabusie, punkt 39, potępia ideę, że „Państwo, jako źródło i początek wszelkich praw, jest obdarzone pewnym prawem nieograniczonym”. NATO, wzmacniając „zdolności obronne na swojej granicy zewnętrznej”, pretenduje do takiej suwerenności, ignorując, że „wszystka władza na niebie i na ziemi dana jest Chrystusowi” (Mt 28,18; por. Quas Primas).
Symptomatycznie, ta postawa jest owocem soborowej rewolucji, gdzie po 1958 roku sekta posoborowa zrezygnowała z misji konwersji narodów na katolicyzm, zastępując ją dialogiem i tolerancją. Wadephul, polityk z CDU – partii nominalnie chrześcijańskiej, lecz w praktyce zsekularyzowanej – reprezentuje ten trend, gdzie obrona „wolnego świata” pomija obowiązek państwa do publicznego wyznawania Chrystusa Króla. Lamentabili sane exitu (1907) potępia w punkcie 65 modernistyczną wizję, że „współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny”. NATO, skupione na sankcjach i systemach obronnych, to właśnie taki chrystianizm: bezkrwawy, bez Krzyża, gdzie wojna w Ukrainie staje się pretekstem do militaryzmu, a nie wezwaniem do nawrócenia.
Pominięcie w artykule jakiejkolwiek roli Kościoła – nawet tej posoborowej struktury – w negocjacjach pokojowych jest wymowne. Prawdziwy Kościół, jak nauczał Leon XIII w Immortale Dei, wymaga, by państwa czerpały prawo z Bożego Prawa Naturalnego, a nie z traktatów jak Waszyngtoński (1949), który założył NATO bez odniesienia do Objawienia. Wadephul, mówiąc o „wojskowych strategach”, oddziela strategię od teologii, co Pius X w Pascendi (parafrazując) demaskował jako agnostycyzm praktyczny, gdzie religia jest prywatną sprawą, a państwo – autonomicznym bożkiem.
Sankcje bez sprawiedliwości: Naturalizm w polityce zagranicznej
Deklaracja o „kolejnych sankcjach przeciwko Rosji, obecnie 19. Pakiet, a jeśli będzie to konieczne to 20. i 21.” ujawnia redukcję sprawiedliwości międzynarodowej do ekonomicznego szantażu. Syllabus w punkcie 3 potępia, że „ludzki rozum, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła”. Wadephul, chwaląc presję na rosyjską gospodarkę („wysoka inflacja i bardzo wysokie stopy procentowe”), traktuje wojnę jako grę interesów, pomijając ius naturale (prawo naturalne) oparte na Dekalogu. Pius XI w Quas Primas podkreślał, że „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa, jak należyta wolność, jak porządek i uspokojenie, jak zgoda i pokój”.
Na poziomie symptomatycznym, ta polityka sankcji jest dziedzictwem modernistycznego laicyzmu, potępionego w Syllabusie punkt 77: „w dzisiejszych czasach nie jest już celowe, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa”. Niemcy, jako państwo świeckie, nie wzywają do publicznego aktu reparacji za ateizm sowiecki czy prawosławny separatyzm Rosji, lecz eskalują konflikt, co prowadzi do większej nienawiści, a nie do Królestwa Bożego. Artykuł, relacjonując to bez krytyki, staje się narzędziem propagandy, gdzie Ukraina – naród prawosławny z katolicką mniejszością – nie jest widziana przez pryzmat misji ewangelizacyjnej, lecz geopolityki.
Ton artykułu, neutralny i informacyjny, maskuje teologiczną pustkę: brak wzmianki o modlitwie za pokój, o roli Marji jako Królowej Pokoju czy o sądzie ostatecznym nad narodami (por. Mt 25,31-46, cytowane w Quas Primas). To milczenie o nadprzyrodzonym jest oskarżeniem: w świecie, gdzie „uzurpatorzy” w Watykanie, jak „papież” Leon XIV, uczą się roli „światowego przywódcy” (jak podaje ten sam portal w innym artykule), prawdziwa dyplomacja musi zaczynać od tronów Chrystusa w sercach i państwach.
Implikacje duchowe: Od budowania murów do ruiny dusz
Wadephul, unikając dyskusji o zestrzeliwaniu dronów („Nie powinniśmy prowadzić na ten temat dyskusji politycznej”), podkreśla autonomię wojskową, co koliduje z doktryną o władzy sądowniczej Chrystusa (J 5,22: „Ojciec nikomu nie sądzi, ale cały sąd dał Synowi”). Przenoszenie systemów obronnych na wschodnią flankę to fortyfikacja bez fundamentu, jak potępiał Pius XI: „gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto z praw i z państw […] stało się iż zburzone zostały fundamenty pod tąż władzą”. Artykuł, skupiając się na faktach bez refleksji moralnej, perpetuuje ten błąd, gdzie NATO staje się quasi-religią, a Rosja – wrogiem bez możliwości nawrócenia.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, ta narracja obnaża bankructwo posoborowego świata, gdzie sekty paramasońskie symulują chrześcijaństwo, lecz odrzucają extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia). Prawdziwy pokój wymaga uznania panowania Chrystusa przez Rosję i Zachód, nie sankcji, które mnożą ofiary bez ofiary przebłagalnej. Jak nauczał Sobór Trydencki (sesja VI, kan. 21), Chrystus jest prawodawcą, którego posłuszeństwo jest obowiązkiem państw – obowiązek, którego Wadephul i NATO ignorują, prowadząc narody do duchowej zagłady.
Za artykułem:
Szef MSZ Niemiec: Rosja musi wiedzieć, że będziemy odpowiadać na jej prowokacje (opoka.org.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
