Portal eKAI relacjonuje ostrzeżenie archidiecezji warszawskiej przed fałszywymi kontami na Facebooku, które wykorzystują wizerunek „abp” Adriana Galbasa, metropolity warszawskiego w strukturach posoborowych, do wyłudzania pieniędzy i danych osobowych. Podkreśla się, że jedynym oficjalnym profilem jest ten prowadzony przez biuro prasowe, a wszelkie inne wiadomości rzekomo od niego to oszustwo. Zachęca do zgłaszania fałszywych profili i unikania podejrzanych linków. Ta błaha relacja o cyberoszustwach maskuje jednak głębszą fałszywość: całą paramasońską strukturę okupującą Watykan, gdzie nawet „ostrzeżenia” służą symulacji autorytetu, podczas gdy prawdziwy Kościół katolicki, niezmienny i integralny, odrzuca takie modernistyczne symulakry.
Fałszywość wizerunku: Od cyberoszustw do teologicznego oszustwa
Na poziomie faktograficznym, relacja portalu eKAI skupia się na powierzchownym zagrożeniu – fałszywych profilach w mediach społecznościowych, które podszywają się pod „abp” Galbasa, by wyłudzać dane i finanse. Archidiecezja warszawska, jako część posoborowej hierarchii, ostrzega:
„Każda wiadomość, kierowana rzekomo ze strony abp. Adriana Galbasa, jest oszustwem”
(tłum. z oryginalnego: każda taka wiadomość to oszustwo). Podaje oficjalne konta: facebook.com/biskupgalbas i x.com/AbpGalbas, prowadzone przez biuro prasowe. To brzmi jak rutynowe ostrzeżenie przed scamami, ale głębiej analizując, ujawnia się ironia: sam „abp” Galbas, wyświęcony w linii uzurpatorów po 1968 roku, jest częścią systemowego oszustwa, gdzie modernistyczna struktura symuluje katolicki autorytet, podczas gdy prawdziwa władza apostolska należy wyłącznie do niezmiennego Magisterium sprzed 1958 roku.
Pius IX w Syllabusie Błędów (1864) potępia tezy, które umożliwiają takie symulacje: „The Church ought to be separated from the State, and the State from the Church” (punkt 55; Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła), co stało się fundamentem posoborowego relatywizmu, gdzie „Kościół” miesza się z świeckimi mediami, tracąc nadprzyrodzony charakter. Tutaj, zamiast potępiać naturalistyczne uzależnienie od Facebooka czy X (dawnego Twittera), struktury posoborowe same wchodzą w te bałwochwalcze sieci, eksponując „oficjalne profile” jak relikwie, co jest bluźnierczym zrównaniem autorytetu kościelnego z algorytmami korporacji technologicznych. Prawdziwy Kościół, jak nauczał Leon XIII w encyklice Immortale Dei (1885), wymaga supremum dominium Christi Regis (najwyższego panowania Chrystusa Króla) nad wszelkimi dziedzinami życia, w tym publicznymi mediami, a nie symbiozy z narzędziami sekularyzmu.
Język symulacji: Biurokratyczny ton jako maska apostazji
Analizując poziom językowy, ton relacji eKAI jest asekuracyjny i biurokratyczny: „nie odpowiadaj na podejrzane wiadomości, nie klikaj w linki, nie przekazuj środków”. To język korporacyjnej polityki, nie pasterskiego napomnienia. Brak wezwania do pokuty i nawrócenia, brak ostrzeżenia przed duchowymi konsekwencjami – jak świętokradztwo czy utrata łaski uświęcającej – w świecie, gdzie media społecznościowe stają się nowym bożkiem. Ta retoryka demaskuje modernistyczną mentalność: relatywizuje grzech, skupiając się na materialnych stratach (pieniądze, dane), podczas gdy milczy o wiecznym potępieniu za współpracę z oszustwem, co jest grzechem przeciwko caritati Dei (miłości Bożej).
Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) demaskuje modernizm jako synthesim omnium haeresium (syntezę wszystkich herezji), gdzie język ewoluuje, by ukryć prawdę. Tutaj, frazy jak „archidiecezja warszawska poinformowała” brzmią neutralnie, ale pomijają, że ta „archidiecezja” jest częścią „ohyda spustoszenia” (por. Dn 9,27), struktury, która odrzuciła Mszałem Piusa V na rzecz nowinki Bugniniego. Słownictwo – „fake news”, „oszustwa internetowe” – czerpie z sekularnego dyskursu, relatywizując pojęcie fałszu: w prawdziwej teologii, jak w Lamentabili sane exitu (1907), fałsz to przede wszystkim herezja, np. punkt 65: „Contemporary Catholicism cannot be reconciled with true science without being transformed into a Christianity without dogmas, that is to say, into a broad and liberal Protestantism” (współczesny katolicyzm nie da się pogodzić z prawdziwą nauką bez przekształcenia w bezdogmatyczny chrystianizm, czyli szeroki i liberalny protestantyzm). Posoborowe „ostrzeżenia” symulują troskę, ale jest to język apostazji, gdzie duchowe bankructwo ukrywa się pod płaszczykiem praktycznych rad.
Teologiczne bankructwo: Brak prymatu Chrystusa Króla
Na poziomie teologicznym, relacja całkowicie pomija fundament katolickiej wiary: panowanie Chrystusa Króla, jak ustanowił Pius XI w encyklice Quas Primas (1925). Dokument ten naucza: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Zamiast wzywać wiernych do publicznego wyznawania Chrystusa Króla i odrzucania modernistycznych struktur, „archidiecezja” skupia się na ochronie danych osobowych – naturalistycznym humanitaryzmie, który Syllabus Piusa IX potępia w punkcie 3: „Human reason, without any reference whatsoever to God, is the sole arbiter of truth and falsehood, and of good and evil” (ludzki rozum, bez żadnego odniesienia do Boga, jest jedynym arbitrem prawdy i fałszu, dobra i zła).
Milczenie o nadprzyrodzonym jest oskarżeniem: brak wzmianki o sakramentach, stanie łaski czy sądzie ostatecznym. W prawdziwym Kościele, jak kanon 1325 §1 Soboru Trydenckiego (1545-1563) orzeka, extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), co obejmuje odrzucenie posoborowych symulacji. „Abp” Galbas, jako figura w tej strukturze, reprezentuje ewolucję dogmatów potępioną w Lamentabili, punkt 21: „Revelation, which constitutes the object of Catholic faith, did not end with the Apostles” (Objawienie, będące przedmiotem wiary katolickiej, nie zakończyło się wraz z Apostołami). Posoborowie, w tym „archidiecezje”, ewoluuje w „dialogu” z światem, gdzie media społecznościowe stają się nowym „magisterium”, a nie verbum Dei (Słowo Boże). To teologiczne bankructwo: zamiast bronić niezmiennej doktryny, bronią wizerunku „biskupa”, którego święcenia są wątpliwe po zmianach w rytuałach po 1968 roku, czyniąc je niegodnymi i nieważnymi w świetle tradycji katolickiej.
Ponadto, zachęta do zgłaszania fałszywych profili „do administratorów Facebooka” ujawnia uzależnienie od świeckiej władzy, potępione w Syllabusie, punkt 42: „In the case of conflicting laws enacted by the two powers, the civil law prevails” (w przypadku konfliktu praw ustanowionych przez dwie władze, prawo cywilne ma pierwszeństwo). Prawdziwy Kościół, jak Leon XIII w Libertas (1888), naucza prymatu praw Bożych nad prawami człowieka, w tym korporacyjnymi regulacjami Zuckerberga. Ta relacja nie ostrzega przed duchowym oszustwem posoborowej sekty, gdzie „Komunia” w ich rytuałach to bałwochwalstwo, a nie prawdziwa Najświętsza Ofiara Kalwarii.
Symptomy soborowej rewolucji: Oszustwo jako istota apostazji
Na poziomie symptomatycznym, ta błaha historia o fałszywych profilach jest owocem soborowej rewolucji: posoborowe struktury, zainfekowane modernizmem, tracą autorytet, bo opierają się na symulacji. Jak Pius X w Pascendi wyjaśnia, moderniści agnosticum philosophiam (filozofię agnostyczną) łączą z immanentną wiarą, gdzie autorytet rodzi się z ewolucji, nie z Chrystusa. „Archidiecezja warszawska”, jako część „Kościół Nowego Adwentu”, symuluje pasterską troskę, ale pomija krytykę laicyzmu, który Pius XI w Quas Primas nazywa „zarazą, która zatruwa społeczeństwo ludzkie” – zeświecczeniem, gdzie Kościół podporządkowuje się światu.
Brak wezwania do opuszczenia tych struktur i powrotu do integralnej wiary katolickiej – wyznawanej przez wiernych w oporze wobec „ohyda spustoszenia” – demaskuje duchową ruinę. W perspektywie integralnej wiary katolickiej sprzed 1958 roku, takie „ostrzeżenia” to acta exteriora indicant interiora secreta (zewnętrzne czyny wskazują na wewnętrzne sekrety), ujawniając apostazję hierarchii, która nie broni Prawd Wiary, lecz korporacyjne profile. Milczenie o wiecznym potępieniu za herezję i o obowiązku publicznego uznania panowania Chrystusa Króla czyni tę relację nie tylko bezużyteczną, ale współwinną systemowej zdrady, gdzie oszustwa internetowe to tylko wierzchołek góry lodowej posoborowego bałwochwalstwa.
Pius XI ostrzega w Quas Primas: „jeżeliby kiedy ludzie prywatnie i publicznie uznali nad sobą władzę królewską Chrystusa, wówczas spłynęłyby na całe społeczeństwo niesłychane dobrodziejstwa”. Zamiast tego, posoborowie oferuje „zgłaszanie do Facebooka” – naturalistyczną iluzję, potępioną jako indifferentismus w Syllabusie, punkt 15: „Every man is free to embrace and profess that religion which, guided by the light of reason, he shall consider true” (każdy człowiek jest wolny, by przyjąć i wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem rozumu). W ten sposób, fałszywe profile Galbasa symbolizują fałszywość całej sekty: obietnicę zbawienia bez Chrystusa Króla, co prowadzi do duchowego bankructwa i wiecznej zguby.
Wreszcie, apel o wsparcie finansowe portalu eKAI via Patronite – to kolejny symptom: Kościół staje się biznesem, nie mistycznym Ciałem Chrystusa. Jak kanony Soboru Trydenckiego podkreślają, prawdziwy Kościół karmi duszami, nie prosi o datki na „misję” symulowaną w mediach. Ta struktura, od fałszywych profili po biurokratyczne ostrzeżenia, jest nieodłącznym owocem apostazji, gdzie modernistyczni „duchowni” – winni duchowej ruiny wiernych – symulują autorytet, podczas gdy sprawiedliwość należy wyłącznie do prawdziwego Kościoła, trwającego w wiernych wyznających integralną wiarę.
Za artykułem:
Fałszywe konta na Facebooku wykorzystują wizerunek abp. Galbasa (ekai.pl)
Data artykułu: 15.09.2025
