Portal Opoka publikuje refleksję „ks.” Rafała Hołubowicza z 16 września 2025 roku, która na pozór podkreśla konieczność naśladowania Chrystusa w cierpieniu, cytując Tomasza à Kempisa i św. Ludwika Marię Grignion de Montforta, lecz ostatecznie redukuje Ewangelię do psychologicznego pocieszenia, pomijając eschatologiczną grozę sądu i konieczność konwersji w obliczu apostazji. Ta powierzchowna pobożność maskuje teologiczne bankructwo, symulując katolicką duchowość bez integralnej wiary.
Redukcja Krzyża do ziemskiego pocieszenia: Naturalistyczna deformacja Ewangelii
W tekście, który udaje medytację nad słowami Chrystusa o męce, autor – w typowy dla posoborowej sekty sposób – unika konfrontacji z absolutną koniecznością krzyża jako warunkiem zbawienia, jak nauczał Katechizm Święty Piusa X (1905), gdzie grzech pierworodny i osobisty wymagają nie tylko cierpienia, ale pokuty sakramentalnej i łaski uświęcającej. Zamiast tego, refleksja skupia się na „drodze Chrystusowego Krzyża” jako stromym szlaku do „niebieskiej chwały”, lecz bez ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem tych, którzy odrzucają to jarzmo. To milczenie o piekle i sądzie ostatecznym, jak potępiał Pius IX w Syllabusie Błędów (1864, punkt 17: „Dobra nadzieja przynajmniej powinna być pokładana w wiecznym zbawieniu wszystkich tych, którzy nie są w ogóle w prawdziwym Kościele Chrystusowym” – potępione jako błąd), demaskuje modernistyczną relatywizację: cierpienie staje się opcjonalnym „wyborem duchowym”, a nie koniecznością dla odkupienia dusz z grzechu.
Autor cytuje à Kempisa: „wielu jest takich, którzy pragną radować się z Chrystusem, ale niewielu chce dla Niego cierpieć”, parafrazując „O naśladowaniu Chrystusa” (księga II, rozdział 12), lecz w posoborowym kontekście to staje się narzędziem do krytyki „ewangelii sukcesu”, ignorując, że prawdziwa naśladowanie krzyża – jak w Encyklice Quas Primas Piusa XI (1925) – wymaga publicznego uznania panowania Chrystusa Króla nad narodami, a nie prywatnej pobożności. Gdzie jest wezwanie do opuszczenia struktur okupujących Watykan, które odrzuciły Bezkrwawą Ofiarę Kalwarii na rzecz stołu zgromadzenia? Milczenie o tym to herezja pominięcia, potępiona w Lamentabili sane exitu (1907, punkt 64: „Postęp nauk wymaga reformy pojęcia nauki chrześcijańskiej o Bogu, stworzeniu, Objawieniu, Osobie Słowa Wcielonego i o Odkupieniu” – potępione), gdzie moderniści reformują wiarę pod pozorem adaptacji do „czasów”.
Krytyka charyzmatycznych „apostołów” bez demaskowania ich apostazji
Hołubowicz potępia „wielkich ewangelizatorów, charyzmatycznych ‘Apostołów’”, którzy głoszą „Ewangelię sukcesu, Ewangelię bez krzyża”, oskarżając ich o odrzucenie „Chrystusa, który jest słaby; na Chrystusa cierpiącego”. To słuszne w swej istocie, lecz powierzchowne: autor nie wskazuje, że ci „guru” – jak ci z paramasońskiej struktury posoborowej – czerpią z fałszywego ekumenizmu, potępionego przez Piusa XI w Mortalium animos (1928), gdzie dialog z heretykami jest zdradą jedynego Kościoła. Zamiast wezwać do zerwania z tą „ohyda spustoszenia” (por. Mt 24,15), tekst poprzestaje na moralizowaniu, co jest symptomatyczne dla neo-kościoła, gdzie extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sobór Laterański IV, 1215) zostaje zastąpione „nadzieją zbawienia dla wszystkich”.
„Nie chcą należeć do takiego Kościoła, w którym Chrystus nie zwycięża, tyle tylko, że to zwycięstwo upatrują oni wyłącznie w ziemskich kategoriach: zdrowia, sukcesu, bogactwa.”
Tłumaczenie: To cytat z tekstu, ukazujący, jak autor diagnozuje błąd, lecz nie leczy go doktryną. W Syllabusie Błędów (punkt 58: „Nie należy uznawać innych sił prócz tych, które tkwią w materii, i wszelka sprawiedliwość i doskonałość moralności powinna być umieszczona w gromadzeniu i wzroście bogactw wszelkimi możliwymi środkami oraz w zaspokajaniu przyjemności” – potępione), Pius IX demaskuje materializm, który Hołubowicz jedynie opłakuje, bez przypomnienia, że zwycięstwo Chrystusa to królestwo duchowe, przeciwstawione królestwu szatana (Quas Primas, 1925: „Jego królestwo […] przeciwstawia się jedynie królestwu szatana i mocom ciemności”). Gdzie jest potępienie tych „przewodników” jako wilków w owczej skórze (Mt 7,15), głoszących synkretyzm z pogaństwem? To pominięcie czyni tekst współwinnym apostazji, bo nie wzywa do ucieczki z Babilonu wielkiego (Ap 18,4).
Dwie drogi: Stronnictwo Chrystusa kontra iluzja świata w posoborowym wydaniu
Cytując de Montforta z „Listu okólnego do Przyjaciół Krzyża”, autor maluje kontrast: „stronnictwo Chrystusa” wspinające się stromą ścieżką za ukrzyżowanym Mistrzem, naprzeciw „stronnictwu świata lub szatana”, szerokiemu i usłanemu przyjemnościami. Św. Ludwik, wierny integralnej teologii, nauczał o totalnym poświęceniu się Marji jako drodze do Chrystusa („Traktat o prawdziwym nabożeństwie”, 1712), lecz w posoborowym kontekście to staje się romantyczną alegorią, bez wezwania do walki z herezjami modernizmu. Lamentabili (punkt 65: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny, to jest w szeroki i liberalny protestantyzm” – potępione) ukazuje, jak sekta posoborowa właśnie to czyni: redukuje wiarę do „duchowego ruchu”, pomijając niezmienne dogmaty.
Autor wzywa: „Musimy jednak zrozumieć […], że istnieją dwie drogi, dwa stronnictwa”. To prawda, lecz bez precyzji: droga Chrystusa to nie tylko cierpienie, ale posłuszeństwo nieomylnemu Magisterium sprzed 1958 roku, jak w kanonie 1 Soboru Trydenckiego (1545-1563): „Jeśli ktoś powie, że Ewangelia […] nie została przez Chrystusa Pana ani przez Ducha Świętego obiecana ani podana do wierzenia słownej tradycji Apostołów, niech będzie wyklęty”. Hołubowicz milczy o tym, że posoborowe struktury wybrały drogę świata, wprowadzając wolność religijną – potępioną w Syllabusie (punkt 77: „W obecnych czasach nie jest już stosowne, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa, z wyłączeniem wszystkich innych form kultu” – potępione). To nie „guru”, lecz sami „biskupi” i „papieże” od Jana XXIII wiedli do tej apostazji, czyniąc Kościół „Kościółem Nowego Adwentu” – synonimem bałwochwalstwa.
Podniesienie oczu: Fałszywa eschatologia bez grozy sądu
Wezwanie: „Trzeba nam podnieść oczy na krzyż a nawet wyżej – w niebo, aby ujrzeć prawdziwą chwałę”, nawiązuje do Zachariasza (Zach 2,4 w liturgii), lecz autor redukuje to do oderwania od „ziemskiego sukcesu”, bez przypomnienia, że niebo to chwała dla tych w stanie łaski, a ziemia – walka z szatanem. W Quas Primas (1925) Pius XI podkreśla: „Chrystus ma królować, ażby przy końcu świata położył wszystkie nieprzyjacioły pod nogi Boga i Ojca” (1 Kor 15,25), co wymaga publicznego panowania Chrystusa nad państwami, nie prywatnej medytacji. Milczenie o tym, że sekta posoborowa zdradziła to królestwo na rzecz praw człowieka – potępionych w Syllabusie (punkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” – potępione) – czyni tekst narzędziem naturalizmu.
Eschatologia Hołubowicza to iluzja: „droga prowadzi do prawdziwej chwały; nie tej ziemskiej, ale tej niebieskiej”. Gdzie jest ostrzeżenie przed wiecznym ogniem dla tych, którzy „zapominają, że droga, którą wskazuje Chrystus jest […] stroma i niebezpieczna”? Katechizm soborowy (1958) naucza o czyśćcu i niebie, lecz pomija potępienie, co jest owocem modernistycznej ewolucji dogmatów, potępionej w Pascendi dominici gregis (Pius X, 1907). Autor, jako „ksiądz” w strukturach okupujących Watykan, symuluje katolicką duchowość, lecz jego „ewangelia pocieszenia” to bałwochwalstwo nadziei bez bojaźni Bożej, zwodzące dusze do zguby.
Symptomy apostazji: Milczenie o sakramentach i integralnej wierze
Najcięższym grzechem tekstu jest absolutne milczenie o sakramentach jako środkach łaski, niezbędnych do znoszenia krzyża. Gdzie jest wzmianka o spowiedzi, Eucharystii jako Ofierze przebłagalnej czy Ostatnim Namaszczeniu? W posoborowej praktyce te „sakramenty” zredukowano do symboli wspólnoty, naruszając teologię Soboru Trydenckiego (sesja VII, kanon 1: „Jeśli ktoś powie, że sakramenty Nowego Prawa nie zostały ustanowione przez Jezusa Chrystusa […], niech będzie wyklęty”). Hołubowicz, pisząc o „duszach umęczonych”, nie wzywa do Najświętszej Ofiary, lecz do nieokreślonej „drogi”, co jest synkretyzmem z protestanckim personalizmem.
To symptomatyczne dla sekty posoborowej: duchowni jak Hołubowicz, ważnie nie wyświęceni w linii apostolskiej po zmianach Pawła VI (1968), symulują kapłaństwo, lecz ich „kazania” to naturalistyczny humanitaryzm, potępiony w Lamentabili (punkt 20: „Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga” – potępione). Prawdziwy Kościół trwa w wiernych wyznających integralną wiarę, z kapłanami ważnie wyświęconymi przed 1968 rokiem, gdzie krzyż to nie metafora, lecz via crucis ad gaudium resurrectionis (droga krzyża do radości zmartwychwstania). Tekst Hołubowicza, zamiast wzywać do tej wierności, utrwala apostazję, czyniąc z katolickiej duchowości modernistyczną terapię.
Wniosek jest nieubłagany: ta refleksja to nie ewangelizacja, lecz duchowa pułapka, gdzie Chrystus Król zostaje zredukowany do terapeuty cierpienia, bez prymatu Praw Bożych nad prawami człowieka. Tylko integralna wiara katolicka, niezmienna sprzed 1958 roku, oferuje prawdziwą drogę zbawienia – reszta to iluzja szatana.
Za artykułem:
Podnieś oczy i patrz (opoka.org.pl)
Data artykułu: 16.09.2025
