Portal eKAI relacjonuje uroczystość z okazji 30-lecia miesięcznika „Oremus”, wydawanego przez struktury posoborowe, gdzie „ksiądz” Tomasz Sekulski MIC wychwala pismo jako narzędzie formacji liturgicznej i biblijnej, podkreślając jego rolę w codziennym życiu wiernych, a „ksiądz” Kazimierz Pek MIC wspomina skromne początki inspirowane francuskimi zwyczajami. Wydarzenie, celebrowane podczas mszy w Warszawie 16 września 2025, kończy się poczęstunkiem i tortem, z udziałem „księży” marianów i gości.
Ta celebracja, pozornie pobożna, ujawnia głęboką teologiczną zgniliznę posoborowej sekty, gdzie symulacja liturgii służy ukrywaniu systemowej apostazji i odrzucenia integralnej wiary katolickiej.
Fałszywa Formacja w Cieniu Zburzonej Liturgii
Na poziomie faktograficznym relacja z portalu eKAI pomija całkowicie kontekst historyczny i doktrynalny, w którym powstało to pismo w 1995 roku – okresie pełnej dominacji modernistycznej rewolucji po soborze, gdzie prawdziwa Najświętsza Ofiara Kalwarii została zastąpiona przez novus ordo, redukujące Mszę do wspólnotowego posiłku, sprzecznego z ex opere operato (z mocy samego dzieła) sakramentu, jak nauczał Sobór Trydencki w sesji VII, kan. 8. „Ks.” Sekulski twierdzi, że „Oremus” pomaga „codziennie żyć liturgią” i „spotkać Chrystusa w Słowie”, lecz to pismo, zawierające teksty z nowoordo, wspiera de facto bałwochwalstwo, ponieważ rubryki posoborowej „mszy” naruszają teologię ofiary przebłagalnej, czyniąc z niej synkretyczną parodię, gdzie brak jest czci dla Transsubstantiationis (przemiany substancjalnej), potępionej w Syllabusie Błędów Piusa IX (punkt 55) jako separacja Kościoła od państwa i relatywizacja kultu. Gdzież jest ostrzeżenie przed świętokradztwem przyjmowania „komunii” w tych strukturach, gdzie hostia, niekoniecznie ważnie konsekrowana przez kapłanów wyświęconych w wątpliwej formie posoborowej, staje się narzędziem profanacji? Milczenie na ten temat to nie niedopatrzenie, lecz świadome przemilczenie, demaskujące naturalistyczną mentalność autorów, którzy redukują wiarę do zewnętrznych praktyk bez troski o stan łaski uświęcającej.
Ton relacji jest asekuracyjny i biurokratyczny, pełen frazesów jak „duchowe owoce” czy „wkład w formację”, co brzmi jak korporacyjny marketing, a nie wołanie proroka. Słownictwo – „praktyka codzienna”, „pomoc w Eucharystii” – relatywizuje sakramenty, pomijając ich nadprzyrodzony charakter, jak podkreślał Pius XI w Quas Primas: „Królestwo Chrystusowe nie możemy skuteczniej przyczynić się do odnowienia i utrwalenia pokoju, jak przywracając panowanie Pana naszego”. Zamiast wzywać do publicznego uznania Chrystusa Króla nad narodami, pismo i jego celebranci skupiają się na prywatnej dewocji, co jest owocem laicyzmu potępionego w Syllabusie (punkt 77), gdzie modernistyczna „forma” Kościoła podporządkowuje się świeckim trendom, siejąc obojętność religijną.
Teologicznie, chwalenie „formacji biblijnej” w „Oremus” to bluźnierstwo, bo posoborowa egzegeza, inspirowana Lamentabili sane exitu Piusa X (punkty 9-19), traktuje Pismo Święte jako „dokument czysto ludzki”, a nie natchnione Słowo Boże chronione od błędu (punkt 11). „Ks.” Sekulski mówi: „Największym skarbem jest sytuacja, kiedy człowiek nie tylko zna Słowo Boże, ale je przyjmuje i nim żyje” – lecz jak żyć Słowem, gdy pomija się jego katolicką interpretację, jak w kanonie II Soboru Florenckiego, definiującym jedyną prawdziwą wiarę? Pismo to, zamiast prowadzić do konwersji i walki z herezjami, wspiera ekumeniczny relatywizm, gdzie „Eucharystia” staje się inkluzywnym gestem, a nie Ofiarą za grzechy świata. To symptomatyczne dla apostazji posoborowej: zamiast extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), jak nauczał Bonifacy VIII w bulli Unam Sanctam, oferuje się naturalistyczną „pobożność”, ignorującą sąd ostateczny i wieczną karę piekielną.
Ikony i Świadectwa jako Parawan dla Modernistycznej Agendy
Relacja wychwala ikonografię na okładkach „Oremus” i osobiste świadectwa, jak to pismo „pomogło w podejmowaniu decyzji” „ks.” Sekulskiemu. Lecz to tylko fasada: w posoborowej sekcie sztuka sakralna służy dialogowi z pogaństwem, relatywizując imago Dei (obraz Boga) na rzecz kultu człowieka, potępionego w Lamentabili (punkt 65). Gdzie jest krytyka tych „ikon”, jeśli wpisują się w bergogliański synkretyzm, mieszający chrześcijaństwo z animizmem? „Ks.” Pek mówi o „drzewie jako obietnicy owocowania” – metafora ładna, ale pusta, bo pomija eschatologiczną rzeczywistość Królestwa Bożego, gdzie Chrystus panuje wiecznie (Pius XI, Quas Primas: „Królestwo Jego nieoznaczone żadnymi granicami”). Zamiast wzywać do nawrócenia i pokuty, jubileusz kończy się tortem – symbolem światowego ucztowania, nie ofiary, co demaskuje laicką mentalność, gdzie „duchowość” to hobby, a nie walka duchowa.
Na poziomie symptomatycznym, to wydarzenie ilustruje, jak paramasońska struktura okupująca Watykan, z „księżmi” marianami na czele, pod pozorem liturgii szerzy apostazję. Inspiracja francuskimi „przewodnikami” to echo gallikańskiego schizmy, potępionej przez Piusa IX (Syllabus, punkt 37), gdzie narodowe „kościoły” separują się od Rzymu. „Oremus”, znane „poza Polską” jako marka, eksportuje modernistyczną zarazę, czyniąc z liturgii produkt konsumencki, a nie opus Dei (dzieło Boże). Milczenie o ważności sakramentów w obliczu posoborowych zmian – jak wątpliwe święcenia po 1968 – to ciężkie zaniedbanie, zagrażające duszom wiecznym potępieniem. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę katolicką pod przewodnictwem ważnie wyświęconych biskupów i kapłanów przed rewolucją, potępia takie symulacje jako ohydę spustoszenia.
Brak Wezwania do Prawdziwej Reformy i Publicznego Panowania Chrystusa
Głębsza analiza ujawnia pominięcia: nie ma mowy o kryzysie wiary w Polsce, gdzie politycy sieją strach (jak w cytowanym wywiadzie „bp” Zadarki), bo posoborowie wspiera wolność religijną – herezję potępioną w Syllabusie (punkt 15). Zamiast demaskować sekty masońskie i komunistyczne (jak w encyklice Qui pluribus Grzegorza XVI), „Oremus” skupia się na „głębszym przeżywaniu Eucharystii” w edycjach dla dzieci, indoktrynując młode pokolenia relatywizmem. To duchowe bankructwo: bez prymatu Praw Bożych nad prawami człowieka, bez uznania panowania Chrystusa nad państwem (Pius XI: „Niech więc nie odmawiają władcy państw publicznej czci i posłuszeństwa królującemu Chrystusowi”), pismo to sieje niepokój, a nie pokój Chrystusowy.
Wreszcie, jubileusz ten, zamiast być aktem pokuty za soborowe zdrady, celebruje przetrwanie modernistycznego eksperymentu, gdzie „Duch Święty” to pretekst dla ludzkich ambicji. Jak nauczał Pius X w Pascendi Dominici gregis, modernizm to synteza herezji, a tu widzimy jej owoce: laickie struktury, gdzie „księża” jak Pek czy Sekulski, zamiast walczyć o integralną doktrynę, budują markę. Prawdziwa formacja prowadzi do męczeństwa za wiarę, nie do tortów. Ta relacja, pełna entuzjazmu dla fałszywej liturgii, obnaża teologiczne bankructwo posoborowej Polski, gdzie ohyda spustoszenia triumfuje pod płaszczykiem pobożności.
Za artykułem:
Jubileusz 30-lecia miesięcznika „Oremus” (ekai.pl)
Data artykułu: 16.09.2025
