Portal eKAI relacjonuje, że 16 września 2025 roku „papież” Leon XIV odbył rzekomą rozmowę telefoniczną z proboszczem parafii Świętej Rodziny w Gazie, ks. Gabrielem Romanellim, w kontekście trwającej ofensywy izraelskiej armii. Według doniesień, duchowny opisał sytuację w parafii, która pomaga około 450 osobom, rozdając posiłki, wodę i prowadząc aptekę, oratorium oraz wsparcie dla chorych, mimo konfliktu. „Papież” miał wyrazić zaniepokojenie i zapewnić o modlitwie. Ten gest, pozornie miłosierny, to nic innego jak modernistyczna fasada, maskująca całkowite porzucenie integralnej misji Kościoła w obronie Królestwa Chrystusa.
Redukcja Kościoła do agencji humanitarnej: Brak wezwania do nawrócenia
Na poziomie faktograficznym relacja z portalu eKAI skupia się na materialnej pomocy – posiłkach, wodzie, aptece – pomijając całkowicie wymiar nadprzyrodzony. Gdzie jest ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem bez chrztu i wiary? Gdzie wezwanie do publicznego uznania panowania Chrystusa Króla nad narodami, w tym Izraelem i Palestyną? Ta cisza jest głośniejszym oskarżeniem niż jakiekolwiek bombardowanie, ujawniając, jak struktury posoborowe zredukowały Kościół do neutralnej agencji ONZ, gdzie sakramenty i stan łaski ustępują miejsca „wspólnemu dobremu” bez Chrystusa.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, takiej, jaką głosił papież Pius XI w encyklice Quas Primas z 1925 roku, pokój i pomoc materialna są możliwe jedynie w Królestwie Chrystusowym: „Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Cytowana rozmowa nie zawiera ani słowa o tym, by Izrael czy Palestyna uznały Chrystusa za jedynego Króla – zamiast tego, to bezbożny dialog zbrojnych konfliktów, gdzie Kościół milczy o extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), kanonie IV Soboru Laterańskiego (1215). Proboszcz Romanelli, jako kapłan wyświęcony w posoborowej formie, symuluje posługę, ale bez ważnych święceń (wątpliwych po zmianach Pawła VI w 1968 roku) jego „pomoc” to jedynie świecka filantropia, nie apostolstwo.
Język neutralności: Naturalizm zamiast teologicznego potępienia
Analiza językowa ujawnia patologiczną asekuracyjność: „papież wyraził zaniepokojenie” i „zapewnił o modlitwie” – to biurokratyczny żargon, unikający potępienia grzechu wojennego jako bluźnierstwa przeciwko Bogu. Portal eKAI, jako organ sekty posoborowej, stosuje retorykę „konfliktu zbrojnego”, relatywizując masakry jako „ofensywę wojskową”, bez odniesienia do pięciu warunków sprawiedliwej wojny z doktryny św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu, gdzie wojna musi służyć obronie wiary katolickiej. Ton jest neutralny, jak w komunikatach świeckich mediów, co demaskuje modernistyczną mentalność: Kościół nie jest już collegium apostolicum (apostolskim kolegium), lecz biurokratyczną strukturą dialogu z bezbożnikami.
Ten język pomija kluczowe: brak wzmianki o sądach ostatecznym dla zabójców i ofiar bez łaski uświęcającej. Jak nauczał Syllabus Błędów Piusa IX (1864, punkt 16): potępia się opinię, że „człowiek może w każdej religii znaleźć drogę do zbawienia”. W Gazie, gdzie muzułmanie i inni schronieni nie słyszą o chrzcie, ta „pomoc” to herezja obojętności religijnej, potępiona w punkcie 15 Syllabusu: „Każdy jest wolny, by wyznawać religię, którą uzna za prawdziwą”. Zamiast ewangelizacji, mamy humanitaryzm, który potępiał Pius X w Lamentabili sane exitu (1907, punkt 65), gdzie sakramenty nie są „tylko przypomnieniem dobroci Stwórcy”, lecz środkami łaski.
Teologiczne bankructwo: Apostazja w obliczu Królestwa Chrystusa
Na poziomie teologicznym, ta „rozmowa” to kwintesencja posoborowej apostazji, gdzie „papież” Leon XIV, jako uzurpator w linii od Jana XXIII, nie wzywa do ustanowienia regnum Christi (Królestwa Chrystusa) w Palestynie czy Izraelu. Encyklika Quas Primas jasno stwierdza: „Chrystus panuje nad nami nie tylko prawem natury Swojej, lecz także i prawem, które nabył sobie przez odkupienie nasze”. Zamiast tego, mamy modlitwę za „bliskość” – pusty gest bez żądania konwersji. Parafia w Gazie, pod „proboszczem” Romanellim, symuluje katolicką posługę, ale w strukturach okupujących Watykan, gdzie „Msza” to stołowanie zgromadzenia, a „Komunia” – świętokradztwo lub bałwochwalstwo, naruszające teologię ofiary przebłagalnej z Soboru Trydenckiego (sesja XXII, kanon 3).
Pominięcie sakramentów jest najcięższym grzechem: gdzie jest spowiedź dla grzeszników w Gazie? Gdzie ekstremcja dla nieochrzczonych? To milczenie o nadprzyrodzonym równa się potępieniu dusz, jak w Lamentabili (punkt 42): „Społeczność chrześcijańska wprowadziła konieczność chrztu jako obrządek dyscyplinarny” – herezja, bo chrzest to porta fidei (brama wiary), nie opcjonalny rytuał. Leon XIV, zamiast potępić żydowskie państwo jako nieuznające Mesjasza (co potępiałby przedsoborowy Kościół), oferuje „modlitwę” – to ekumenizm z bezbożnikami, potępiony w Syllabusie (punkt 18), gdzie protestantyzm nie jest formą prawdziwej religii.
Symptomy soborowej ruiny: Od misji do kolaboracji zła
Symptomatycznie, ta relacja to owoc rewolucji 1958 roku: zamiast krucjaty za wiarę, mamy „dialog” z okupantami i ofiarami, ignorując, że prawdziwy Kościół nauczał w bulli Unam Sanctam Bonifacego VIII (1302): „Potrzebne jest do zbawienia, by każdy ludzki stwór był poddany Rzymскому Pontyfikowi”. W Gazie, gdzie konflikt to walka pogan z poganami, posoborowie nie głosi de fide catholica (o wierze katolickiej), lecz neutralność, co jest duchowym samobójstwem. Proboszcz Romanelli, jako „ksiądz” posoborowy, kontynuuje paramasońską strukturę, gdzie pomoc materialna maskuje brak apostolstwa – to naturalizm potępiony w Quas Primas: „Królestwo to jest przede wszystkim duchowe i odnosi się głównie do rzeczy duchowych”.
Ta „bliskość” Leon XIV to nie miłosierdzie, lecz zdrada: zamiast ekskomuniki dla sprawców wojen (jak w prawie kanonicznym przed 1958), mamy modlitwę bez nawrócenia. Jak ostrzegał Pius IX w Syllabusie (punkt 55): potępia się separację Kościoła od państwa – tu mamy separację od Chrystusa. W efekcie, parafia w Gazie staje się schronem dla ciał, nie dusz, przyspieszając wieczną zagładę. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych integralnej wiary, potępia tę symulację jako ohydę spustoszenia, wzywając do powrotu pod panowanie Króla Królów, gdzie salus extra Ecclesiam non est (zbawienie poza Kościołem nie istnieje).
Obnażenie tej postawy pokazuje teologiczne bankructwo: bez prymatu Praw Bożych nad „prawami człowieka”, bez żądania publicznego uznania Chrystusa, ta „troska” to satanistyczna parodia miłosierdzia, owoc modernizmu potępionego przez Piusa X. Tylko integralna wiara katolicka, niezmienna sprzed 1958, oferuje prawdziwą nadzieję – nie w Gazie, lecz w Królestwie wiecznym.
Za artykułem:
Leon XIV rozmawiał telefonicznie z proboszczem parafii w Gazie (ekai.pl)
Data artykułu: 16.09.2025
