Portal Opoka relacjonuje historię Gene’a McConnella, mężczyzny zmagającego się z uzależnieniem od pornografii, które według niego często maskuje głębsze problemy emocjonalne, takie jak trauma z dzieciństwa czy samotność. Artykuł przytacza dane statystyczne na temat powszechności problemu, opisuje drogę McConnella od molestowania seksualnego w wieku sześciu lat, przez pierwsze zetknięcie z pornografią w wieku dwunastu, po eskalację nałogu prowadzącą do prostytucji i próby gwałtu, zakończoną więzieniem. Podkreśla konieczność nazwania problemu po imieniu i adaptuje program Dwunastu Kroków AA do walki z uzależnieniem, z naciskiem na wyznanie Bogu i uzdrowienie przez Niego, bez jednak odniesienia do sakramentalnego życia Kościoła. Ta narracja, pozornie zbawcza, w istocie redukuje duchową walkę do psychologicznego samopomocy, pomijając absolutną konieczność łaski usprawiedliwiającej i ofiary przebłagalnej, co stanowi herezję naturalizmu potępioną przez Kościół.
Redukcja duchowej batalii do świeckiej terapii: zaprzeczenie nadprzyrodzonej łasce
Artykuł przedstawia uzależnienie od pornografii jako problem przede wszystkim psychologiczny, gdzie bólu poprzedza pornografię – parafrazując słowa McConnella – sugerując, że uzdrowienie polega na dotarciu do korzeni problemu poprzez rozmowy i rachunek sumienia. Ta perspektywa, choć dotyka realnych ran duszy, całkowicie pomija grzech pierworodny jako źródło wszelkiej pożądliwości cielesnej, która, jak naucza Katechizm Soboru Trydenckiego, skaziła naturę ludzką, czyniąc ją skłonną do zła i oddaloną od Boga. Gdzie jest tu wzmianka o chrzcie, który oczyszcza duszę z grzechu i uzdalnia do walki z pokusami? Milczenie na temat sakramentu pokuty, gdzie kapłan działa in persona Christi (w osobie Chrystusa), demaskuje modernistyczną tendencję do sprowadzania zbawienia do ludzkich wysiłków, co Pius X w encyklice Pascendi dominici gregis (1907) nazwał agnostycyzmem praktycznym, gdzie wiara staje się jedynie narzędziem poprawy życia doczesnego, a nie drogą do usprawiedliwienia.
McConnell, sam stając się duszpasterzem mężczyzn – terminem, który w kontekście posoborowym sugeruje świecką radę zamiast kapłańskiego posługiwania – adaptuje program AA, zastępując jego alkoholowy kontekst ogólnym uznaniem wyższej mocy. To nie jest katolicka spowiedź, lecz pelagiańska iluzja, gdzie człowiek sam z siebie, przez gruntowny rozrachunek moralny, ma dojść do Boga. Sobór Trydencki w sesji VI kan. 9 potępia taką doktrynę: Jeśli ktoś powie, że usprawiedliwienie człowieka polega jedynie na przebaczeniu grzechów, albo że w nim nie ma żadnej wewnętrznej łaski, która go usposabia do dobrych uczynków, niech będzie anatema. Artykuł, relacjonując te kroki, przemilcza, że prawdziwe uwolnienie od namiętności wymaga nie tylko wyznania, ale łaski sakramentalnej, która jednoczy duszę z Ofiarą Krzyża. Zamiast tego, promuje duchowe przebudzenie jako rezultat ludzkich kroków, co jest echem modernizmu, gdzie dogmaty ewoluują w subiektywne doświadczenia, jak potępiono w Lamentabili sane exitu (1907), pkt. 64: Kościół nie jest zdolny skutecznie obronić etyki ewangelicznej, co tu widać w redukcji moralności do terapii.
Naturalistyczne dane statystyczne: iluzja powszechności bez wezwania do nawrócenia
Portal podaje szacunki: 10% mężczyzn uzależnionych, 90% korzystających z pornografii w miesiącu, 90% dzieci 8-16 lat mających z nią kontakt, z zyskami przemysłu na 1,15 biliona dolarów w USA. Te liczby, choć oparte na badaniach, służą nie tyle alarmowi moralnemu, co naturalistycznemu opisowi zjawiska, bez wskazania, że za tym stoi królestwo szatana, jak naucza Pismo Święte (Ef 6,12). Gdzie jest tu echo encykliki Quas primas Piusa XI (1925), gdzie Królestwo Chrystusowe wymaga publicznego uznania panowania Zbawiciela nad jednostkami i państwami? Artykuł wspomina duszpasterzy różnych wyznań, w tym protestanckich, zgłaszających się po terapię – 50% przyznało się do regularnego korzystania z pornografii – co relatywizuje jedyną prawdziwą religię katolicką, potępioną w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864), pkt. 18: Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej – błąd, który tu jawi się w ekumenicznym milczeniu o wyłączności Kościoła.
Ta statystyczna powierzchowność pomija grzech śmiertelny, który oddziela duszę od Boga, prowadząc do potępienia, jeśli nie opłakany w sakramencie. Zamiast wezwania do krzyża pokutnego, jak w tradycji katolickiej, gdzie post i modlitwa są narzędziami łaski, artykuł oferuje ścieżkę dla mężczyzn do światła – frazę, która brzmi biblijnie, lecz w kontekście AA staje się modernistycznym dialogiem z wyższą mocą, nieokreśloną Osobą Trójcy Świętej. Pius IX w Syllabusie, pkt. 55, potępia separację Kościoła od państwa, co tu widać w świeckim traktowaniu problemu: pornografia jako przemysł, nie jako bluźnierstwo przeciwko szóstemu przykazaniu, które wymaga nie terapii, lecz całkowitej wstrzemięźliwości w myśli i czynie, jak nauczał Chrystus (Mt 5,28).
Osobista trauma bez perspektywy Odkupienia: herezja immanentizmu
Historia McConnella – molestowanie w wieku sześciu lat, samotność, pierwsze pornograficzne zetknięcie w dwunastym roku, eskalacja do prostytutek i próby gwałtu – jest tragiczna, lecz artykuł interpretuje ją czysto psychologicznie: błąd popełniłem, nieprzepracowany ból. To immanentyzm, potępiony w Lamentabili sane exitu, pkt. 20: Objawienie było tylko uświadomieniem sobie przez człowieka swego stosunku do Boga. Gdzie jest tu prawda o nędzy grzechu, który nawet w ofierze niewinnego dziecka objawia się jako skutek upadku? Katechizm Rady Trydenckiej wyjaśnia, że pożądliwość nie jest tylko traumą, lecz raną duszy, wymagającą łaski uświęcającej przez chrzest i spowiedź. McConnell, po aresztowaniu, otwiera się przed duszpasterzem – nieokreślonym, co sugeruje protestancką radę, nie kapłańską jurysdykcję – i uczestniczy w konferencji o traumie, co prowadzi do uzdrowienia bez Mszy Świętej czy Komunii Świętej.
Ta narracja przemilcza sąd ostateczny, gdzie Chrystus, Król nad królami (Ap 19,16), osądzi nie tylko czyny, ale intencje serca. Encyklika Quas primas podkreśla, że panowanie Chrystusa obejmuje wszystką władzę na niebie i na ziemi (Mt 28,18), w tym nad namiętnościami. Artykuł, kończąc na Bóg jest światłością i nasze zmagania nigdy nie są większe niż krzyż, redukuje Krzyż do symbolu psychologicznego wsparcia, nie do Ofiary, która jedyna gładzi grzechy świata. To apostazja, gdzie sakramenty – chrzest, pokuta, eucharystia – są zastąpione krokami AA, echem soborowej rewolucji, która, jak demaskuje Syllabus, pkt. 80, godzi się z liberalizmem i nowoczesną cywilizacją, czyniąc wiarę narzędziem doczesnego uzdrowienia.
Dwanaście kroków jako pelagiańska parodia spowiedzi: brak autorytetu Kościoła
Adaptacja Dwunastu Kroków – od przyznania bezsilności po niesienie posłania innym – brzmi pobożnie, lecz jest pelagianizmem, potępionym na Lateranie V (1512-1517): człowiek bez łaski nie może się usprawiedliwić. Krok 5: Wyznaję Bogu, sobie i drugiemu człowiekowi – to nie sakramentalna spowiedź uszu, gdzie kapłan absolwuje ex auctoritate Dei (z władzy Bożej), lecz świecka terapia. Artykuł nie wspomina, że w prawdziwym Kościele pokuta wymaga aktu żalu doskonałego, spowiedzi i zadośćuczynienia, z łaską sakramentalną, jak kanon 6 sesji VII Soboru Trydenckiego. Zamiast hierarchii, tu jest powierzenie woli opiece Boga – subiektywne, bez posłuszeństwa Magisterium.
Ta struktura, promowana przez Exodus Cry, organizacji o niekatolickim rodowodzie, relatywizuje jedność Kościoła, potępioną w Syllabusie, pkt. 16: W każdej religii można znaleźć drogę zbawienia. McConnell, jako duszpasterz organizujący rekolekcje, uzurpuje rolę, która należy do ważnie wyświęconych kapłanów przed 1968 rokiem, w łączności z integralną wiarą. W posoborowej strukturze, gdzie sakramenty symulują katolickość, takie praktyki to bałwochwalstwo, mieszające prawdę z błędem, jak ostrzega Quas primas: Królestwo Chrystusowe przeciwstawia się królestwu szatana.
Milczenie o publicznym panowaniu Chrystusa: korzeń społecznej apostazji
Artykuł, skupiając się na indywidualnym uzdrowieniu, pomija obowiązek państwa w walce z pornografią jako złem moralnym, nie tylko prywatnym. Pius XI w Quas primas naucza: Państwa nie mogą się obejść bez Boga; ich religią jest bezbożność – co tu widać w milczeniu o prawach Bożych nad przemysłem pornograficznym. Zamiast wezwania do praw zakazujących obsceniczności, jak w tradycji katolickiej (np. indeksy ksiąg), portal Opoka oferuje dialog i terapię, echem fałszywego ekumenizmu. To demaskuje ohydę spustoszenia w strukturach posoborowych, gdzie Kościół, zamiast nauczać extra ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), redukuje się do humanitaryzmu.
W perspektywie integralnej wiary katolickiej sprzed 1958 roku, taka narracja to duchowe bankructwo: bez łaski, bez ofiary, bez autorytetu, prowadzi do wiecznej zguby. Tylko w Królestwie Chrystusa, uznanym publicznie, jest prawdziwe uwolnienie – nie w krokach AA, lecz w sakramentach i posłuszeństwie niezmiennej doktrynie.
Za artykułem:
Gene McConnell: za uzależnieniem od pornografii często stoi poważniejszy problem (opoka.org.pl)
Data artykułu: 19.09.2025
