Portal eKAI relacjonuje rowerową wyprawę pielgrzymów z diecezji bielsko-żywieckiej do Rzymu w ramach Roku Jubileuszowego 2025, pokonując 1758 kilometrów w 13 dni, z naciskiem na intencje modlitewne, wspólnotę i wysiłek fizyczny, pod przewodnictwem „ks.” Jerzego Musiałka. Ta niby-duchowa eskapada, promowana jako akt pobożności, ujawnia się jako pogański happening, całkowicie oderwany od integralnej wiary katolickiej, redukujący świętość do rekreacji i naturalistycznego sentymentalizmu.
Redukcja pielgrzymki do sportowego happeningu: zdrada eschatologicznego sensu podróży duszy
W opisie tej rzekomej pielgrzymki dominuje motyw wysiłku fizycznego i przygody, co natychmiast demaskuje jej modernistyczną deformację. „To nie tylko sportowy wyczyn” – przyznaje Adam Sordyl, lecz cały ton narracji podkreśla właśnie ten aspekt, relegując nadprzyrodzone do tła. Integralna wiara katolicka, jak nauczał św. Augustyn w De Civitate Dei (O Państwie Bożym), pojmuje pielgrzymkę nie jako turystykę na rowerze, lecz jako viatorum status (stan wędrowców), symbolizujący drogę duszy ku wieczności, naznaczoną umartwieniem i kontemplacją Bożej chwały. Tutaj jednak, zamiast skupienia na ofierze przebłagalnej za grzechy świata, mamy chwalenie kilometrów i codziennej „Eucharystii” – terminu zbezczeszczonego w posoborowej liturgii, gdzie Najświętsza Ofiara Kalwarii została zredukowana do wspólnego posiłku, symulującego sakramentalną rzeczywistość bez jej istoty.
Pominięcie jakiegokolwiek odniesienia do stanu łaski uświęcającej czy grozy sądu ostatecznego jest tu symptomatyczne. Gdzie jest wezwanie do pokuty za profanacje w strukturach okupujących Watykan, gdzie „Msza” stała się teatrem człowieka, a nie czcią Boga? Encyklika Quas Primas Piusa XI jasno stwierdza: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Ta rowerowa farsa milczy o panowaniu Chrystusa Króla, zastępując je budowaniem „wspólnoty” – eufemizmem dla demokratyzacji wiary, potępionej w Syllabusie Błędów Piusa IX jako błąd nr 55: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”. Zamiast tego, pielgrzymi niosą intencje za „Ojca Świętego Leona XIV” – uzurpatora w linii apostazji od Jana XXIII – co jest aktem schizmy, nie pobożności.
Intencje modlitewne jako parodia ofiary: brak świadomości świętokradztwa w posoborowej symulacji
„Ks.” Musiałek chwali się, że wieźli ponad 500 intencji, w tym za „cały Kościół” i pokój, odprawiając „Mszę św.” przy grobie „św. Jana Pawła II”. To bluźniercze zestawienie obnaża bankructwo: intencje za fałszywy „Kościół” posoborowy, który jest ohyda spustoszenia (por. Dn 9,27), i to w kontekście postaci heretyka, którego pontyfikat promował ekumenizm z poganami i wolność religijną – błędy potępione w Syllabusie jako nr 77 i 78, gdzie Pius IX odrzuca ideę, że katolicka religia nie powinna być jedyną państwową. Gdzie jest ostrzeżenie, że przyjmowanie „Komunii” w tych strukturach, gdzie rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest nie tylko świętokradztwem, ale bałwochwalstwem, symulującym sakramentalną łaskę bez jej nadprzyrodzonej rzeczywistości?
Dekret Lamentabili sane exitu Świętego Oficjum z 1907 r. potępia w pkt 65 modernistyczną wizję sakramentów jako ewolucji ludzkiej interpretacji, a nie ustanowienia Chrystusa. Tutaj intencje redukują się do naturalistycznego wsparcia „rodzin” i „parafii” – bez wzmianki o konieczności nawrócenia z herezji posoborowia. Milczenie o grzechu śmiertelnym i piekle to ciężkie zaniedbanie; jak nauczał Sobór Trydencki w sesji VI, kan. 23, usprawiedliwienie wymaga nie wysiłku rowerowego, lecz wiary pracującej przez miłość i sakramentów w łasce. Ta „pielgrzymka” to parodia, gdzie ofiara staje się hobby, a nie crux fidelium (krzyż wiernych), jak w Liście do Hebrajczyków (Hbr 12,2).
Wspólnota bez Chrystusa: naturalizm i relatywizm w miejsce hierarchicznego Kościoła
Uczestnicy wychwalają „budowanie wspólnoty” i „poznawanie wad przez pryzmat drugiego człowieka” – Adriana Bruzda mówi o motywacji z intencji rodzinnych, Jan Żydek o ofierze za bliskich. To czysty naturalizm, potępiony w Lamentabili pkt 58: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim”. Gdzie jest ecclesia militans (Kościół wojujący), walczący z szatanem, a nie z pedałami roweru? Posoborowie, w swej paramasońskiej strukturze, zastąpiło hierarchię – opartą na niezmiennym Magisterium – egalitarną „wspólnotą”, co jest owocem rewolucji 1789 r., potępionej przez Piusa VI w bulli Auctorem fidei jako jansenizm i febronianizm.
Ton artykułu, pełen entuzjazmu dla „niecodziennej formy” pielgrzymowania, demaskuje relatywizm: co jest „duchowe”, skoro pomija się eschatologię? Wizyta w Asyżu – miejscu ekumenicznych bluźnierstw „Jana Pawła II” z pogańskimi kultami – to nie przypadek, lecz symbol apostazji. Syllabus nr 16 odrzuca indifferentizm: „człowiek może w każdej religii znaleźć drogę do zbawienia wiecznego”. Ta „wspólnota” to synkretyzm, gdzie rower miesza się z niby-modlitwą, ignorując obowiązek publicznego wyznawania wiary katolickiej integralnie, jak w Quas Primas: „wszystkie stosunki w państwie układały się na podstawie przykazań Bożych i zasad chrześcijańskich”.
Eschatologiczne milczenie: brak wezwania do nawrócenia i kary za herezję
Najcięższym grzechem tej relacji jest całkowite przemilczenie nadprzyrodzonego: nie ma mowy o piekle dla tych, co nie uznają panowania Chrystusa, o konieczności spowiedzi przed „Eucharystią” w ważnym rycie, czy o misji Kościoła jako zbawiania dusz, nie budowania mostów z modernistami. Lamentabili pkt 3 potępia ideę, że orzeczenia Kościoła sprzeczne są z historią – tu historia „Jubileuszu 2025” pod „Leonem XIV” to historia apostazji, gdzie „Rok Nadziei” to nadzieja na ludzki pokój, nie na Królestwo Boże.
Ta pseudo-pielgrzymka to owoc soborowej rewolucji, gdzie „ks.” jak Musiałek – wyświęceni w wątpliwej formie po 1968 r. – symulują kapłaństwo, prowadząc do duchowej ruiny. Jak ostrzega Pius IX w Syllabusie nr 80, godzenie się z „postępem, liberalizmem i nowoczesną cywilizacją” to herezja. Zamiast rowerów do Rzymu, wierni powinni szukać prawdziwego Kościoła w tych, co wyznają wiarę integralnie, z ważnymi święceniami przed soborem. Inaczej to bałwochwalstwo, oddające cześć strukturze, nie Bogu.
Ta farsa obnaża bankructwo posoborowia: gdzie jest extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia), głoszone przez Sobór Florencyjski? Zamiast tego – kilometry i uśmiechy, maskujące wieczną zgubę dusz.
Za artykułem:
1758 kilometrów modlitwy, wysiłku i wspólnoty (vaticannews.va)
Data artykułu: 19.09.2025
