Artykuł Marty Zdzieborskiej z „Tygodnika Powszechnego” (19 września 2025) opisuje zamach na Charliego Kirka, konserwatywnego aktywistę MAGA, zastrzelonego na kampusie w Utah, oraz reakcje administracji Trumpa, która obarcza winą lewicę i inicjuje nagonkę na krytyków Kirka, w tym zwolnienia z pracy i deportacje. Autorka podkreśla polaryzację polityczną w USA, gdzie przemoc dotyka obie strony, ale oskarża prawicę o podsycanie konfliktu dla politycznych zysków, ignorując podobny problem po stronie Demokratów. To nie tylko relacja z tragedii, ale jawna apoteoza sekularyzmu, gdzie duchowe bankructwo społeczeństwa bez Chrystusa Króla rodzi chaos i krew.
Relatywizacja prawdy w służbie naturalistycznej polaryzacji
Na poziomie faktograficznym artykuł Zdzieborskiej selektywnie przedstawia wydarzenia, pomijając ich głębszy, teologiczny wymiar. Zamach na Kirka, jak i wcześniejsze morderstwa polityków, nie jest jedynie skutkiem politycznej retoryki, lecz owocem społeczeństwa, które odrzuciło panowanie Chrystusa nad jednostkami i państwami. Jak nauczał Pius XI w encyklice Quas Primas (1925), „wylew zła […] nawiedził świat cały, gdyż bardzo wielu usunęło Jezusa Chrystusa i Jego najświętsze prawo ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego”. Artykuł milczy o tym, że amerykańska polaryzacja to nie przypadek, lecz konsekwencja laicyzmu, potępionego w Syllabusie Błędów Piusa IX (1864), gdzie punkt 55 głosi: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła” – błąd, który autorce umyka, zastępując go neutralnym opisem „polaryzacji”.
Ton artykułu, asekuracyjny i biurokratyczny, ujawnia modernistyczną mentalność: zamiast potępić grzechy obu stron jako nieposłuszeństwo Prawu Bożemu, Zdzieborska relatywizuje winę, pisząc o „podsycaniu lęków i podziałów” po obu barykadach. To klasyczny symptom *indifferentismi* (obojętności religijnej), potępionego w Syllabusie (punkt 15: „Każdy człowiek wolny jest przyjąć i wyznawać tę religię, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem światła rozumu”). Gdzie jest wezwanie do nawrócenia? Milczenie o nadprzyrodzonym porządku – sakramentach, łasce uświęcającej, sądzie ostatecznym – to najcięższe oskarżenie, demaskujące artykuł jako narzędzie sekularyzmu, gdzie przemoc polityczna staje się pretekstem do gloryfikacji „dialogu” ponad absolutną prawdą katolicką.
Demokratyzacja władzy jako bluźnierstwo przeciw królewskiemu panowaniu Chrystusa
Zdzieborska opisuje reakcje Trumpa – obwinianie Sorosa, nawoływanie do „przyjrzenia się” organizacjom lewicowym – jako „podsycanie nastrojów” dla poszerzenia władzy. To nie krytyka tyranii, lecz relatywizacja, która pomija, że wszelka ludzka władza musi służyć Królestwu Chrystusowemu. Pius XI w Quas Primas podkreśla: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Administracja Trumpa, jak i Demokraci, grzeszy naturalizmem, ograniczając porządek do świeckich „praw człowieka” i „wolności słowa”, podczas gdy Syllabus (punkt 77) potępia: „W dzisiejszych czasach nie jest już wskazane, aby religia katolicka była uważana za jedyną religię państwa, z wyłączeniem wszystkich innych form kultu”.
Artykuł przemilcza, że nagonka na krytyków Kirka – deportacje, zwolnienia – to echo soborowej rewolucji, gdzie modernistyczne „dialog” i „tolerancja” maskują apostazję. W USA, gdzie konstytucja oddziela Kościół od państwa, ta polaryzacja to owoc *laicyzmu*, o którym Pius XI pisał: „zbrodnia ta […] zaczęła się od tego, że przeczono panowaniu Chrystusa Pana nad wszystkimi narodami”. Zdzieborska, skupiając się na „teoriach spiskowych” i social mediach, ignoruje duchową ruinę: brak publicznego uznania Chrystusa Króla prowadzi do krwi, jak prorokował Izajasz (IX, 6-7): „Rozmnożone będzie państwo jego, a pokoju nie będzie końca”. Ton artykułu, pełen empatii dla ofiar, ale bez wezwania do pokuty, ujawnia teologiczną zgniliznę – redukcję chrześcijaństwa do humanitaryzmu.
Pominięcie eschatologicznego wymiaru: przemoc jako znak czasów ostatecznych
Na poziomie symptomatycznym, artykuł obnaża systemową apostazję posoborowego świata, gdzie sekta Nowego Adwentu symuluje katolicyzm, ale milczy o nadprzyrodzonym. Zdzieborska wspomina modlitwę za Kirka storpedowaną przez Demokratów, lecz nie demaskuje tego jako bluźnierstwa przeciw *lex orandi, lex credendi* (prawo modlitwy jest prawem wiary). Lamentabili sane exitu (1907, Święte Oficjum) potępia (punkt 63): „Kościół nie jest zdolny skutecznie obronić etyki ewangelicznej, ponieważ niezmiennie trwa przy swych poglądach, których nie można pogodzić ze współczesnym postępem” – błąd, który autorka implicite popiera, gloryfikując „postęp” ponad niezmienną doktryną.
Milczenie o sądzie ostatecznym, gdzie Chrystus jako Król „bardzo surowo pomści te zniewagi” (Quas Primas), czyni artykuł narzędziem szatana. Przemoc w USA – od strzelanin po zamachy – to nie „beczka prochu”, lecz znak końca czasów, gdzie bez panowania Chrystusa narody giną w chaosie. Syllabus (punkt 55) jasno: separacja Kościoła i państwa to herezja, rodząca taką przemoc. Artykuł, relatywizując winę („oba strony podsycają”), zdradza modernistyczną ewolucję dogmatów, potępioną w Pascendi dominici gregis Piusa X (1907), gdzie modernizm to „synteza wszystkich błędów”.
Antyklerykalizm i laickie aspiracje w masce obiektywizmu
Zdzieborska, jako dziennikarka, forsuje laicką narrację, gdzie duchowni – jeśli w ogóle wspomniani – to anachronizm. To echo posoborowej apostazji, gdzie „duchowni” sekty okupującej Watykan symulują autorytet, ale zdradzają wiarę. Prawdziwy Kościół, trwający w wiernych wyznających integralną wiarę katolicką, wymaga biskupów z ważnymi święceniami przed 1968 rokiem. Artykuł pomija, że bez tego autorytetu, amerykańskie społeczeństwo tonie w naturalizmie: Kirk, atakujący „lewice”, sam był ikoną sekularyzmu, promując broń jako „prawo” ponad przykazaniem „nie zabijaj”.
Krytyka Trumpa jako „faszysty” przez Demokratów, bez potępienia ich herezji (Syllabus, punkt 80: „Rzymski Pontifex może i powinien pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją”), demaskuje artykuł jako apologię wolność religijną – błąd soborowy. W integralnej wierze katolickiej, państwo musi uznawać Chrystusa Króla publicznie; inaczej, jak prorokował Daniel (VII, 14): „władza jego władza wieczna, która nie będzie odjęta”. Zdzieborska, milcząc o tym, wspiera duchową ruinę, gdzie przemoc to nie polityka, lecz kara za odrzucenie regnum Christi (Królestwa Chrystusowego).
Humanitaryzm zamiast nawrócenia: bankructwo modernistycznej etyki
Artykuł kończy empatią dla „zwykłych Amerykanów”, ale bez wezwania do łaski sakramentalnej – to szczyt teologicznego bankructwa. Lamentabili (punkt 58): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim” – błąd, który Zdzieborska implicite przyjmuje, opisując ewolucję przemocy od lat 60. Prawdziwa etyka, wg Soboru Trydenckiego (sesja VI, kan. 21), wymaga posłuszeństwa Chrystusowi jako prawodawcy. Milczenie o tym czyni artykuł bałwochwalstwem kultu człowieka, gdzie „prawa człowieka” górują nad Prawami Bożymi.
W posoborowym chaosie, sekta symulująca Kościół redukuje Mszę do „stołu zgromadzenia”, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej – to świętokradztwo i bałwochwalstwo. Artykuł, ignorując to, wspiera synkretyzm, gdzie polityka zastępuje wiarę. Jedynie integralna wiara katolicka, z przedsoborowym Magisterium, oferuje pokój: „w Królestwie Chrystusowym […] przywracając panowanie Pana naszego” (Quas Primas). Inaczej, Ameryka – i świat – tonie w krwi, bez nadziei na zbawienie.
Za artykułem:
Śmierć Charliego Kirka uświadamia, że USA to beczka prochu (tygodnikpowszechny.pl)
Data artykułu: 19.09.2025
