Artykuł z LifeSiteNews (19 września 2025) ujawnia wyniki dochodzenia McAfee & Taft, zleconego przez archidiecezję Oklahoma City, które wykazuje, że Edward Weisenburger, jako wikariusz generalny w latach 1996–2012, tuszował nadużycia seksualne księży wobec nieletnich, niszcząc dokumenty, usuwając e-maile i finansując procesy sądowe przeciwko ofiarom. Raport wymienia przypadki takie jak o. Cowden, Mickus, Imming i Zoeller, gdzie Weisenburger blokował transparentność i ochronę wiernych. Te rewelacje obnażają Weisenburgera jako „arcybiskupa” Detroit, mianowanego przez uzurpatora Franciszka w 2025, który dodatkowo zakazał Tradycyjnej Mszy Łacińskiej i zwolnił ortodoksyjnych profesorów seminarium. Cały ten skandal dowodzi, jak struktury posoborowe, oddalone od integralnej wiary katolickiej, stały się narzędziem szatańskiej destrukcji dusz, gdzie tuszowanie sodomii i herezji jest normą, a nie wyjątkiem.
Systematyczne Niszczenie Dowodów: Zdrada Kanonicznego Prawa i Moralności
Raport McAfee & Taft szczegółowo opisuje, jak Weisenburger instruował zniszczenie dokumentów, nakazując „destroy after reading” w sprawie o. Cowdena w 2002 roku, mimo braku formalnego oskarżenia o pedofilię, ale z podejrzeniem nadużyć. W 2006 roku powtórzył to w memorandach dotyczących fizycznego nadużycia dziecka, uniemożliwiając przyszłe dochodzenia.
My primary concerns about Fr. Cowden are as follows (and I ask that you not retain this document: rather, please dispose of it after reading)
– pisał Weisenburger do arcybiskupa Beltrana, sugerując, że presja medialna na pedofilię mogła wpłynąć na zachowanie księdza. Tłumaczenie: „Moje główne obawy co do o. Cowdena są następujące (i proszę, nie zachowuj tego dokumentu: raczej zniszcz go po przeczytaniu)”. Ta praktyka nie była anomalią, jak twierdził Weisenburger, lecz systemowym mechanizmem ukrywania zbrodni, co uniemożliwiło pełną rekonstrukcję wydarzeń i ochronę niewinnych.
Z perspektywy integralnej wiary katolickiej, takiej praktyki nie da się pogodzić z kanonami Kościoła, które nakazują staranne archiwizowanie dokumentów (Kanony 486–488 Soboru Trydenckiego i Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.). Św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907) potępiał modernistów jako truciznę niszczącą porządek Boży, a tu mamy do czynienia z podobną trucizną: tuszowaniem sodomskich nadużyć, co jest bluźnierstwem przeciwko *officium pastorale* (urzędowi pasterskiemu). Weisenburger, jako wikariusz, miał obowiązek prowadzić wstępne dochodzenie (Kan. 1717 KPK 1917), archiwizować akta w tajnym archiwum (Kan. 489) i zgłaszać do władz cywilnych, lecz wybrał konspirację, co jest aktem *crimen laesae maiestatis divinae* (zbrodnią przeciwko majestatowi Bożemu). To nie błąd administracyjny, lecz świadoma apostazja, owoc soborowej rewolucji, gdzie hierarchia posoborowa przedkłada lojalność wobec sodomii nad zbawienie dusz.
Po odejściu Weisenburgera w 2012 roku, niemal wszystkie jego e-maile zostały usunięte, co raport nazywa „systematycznym kasowaniem”. Kevin Atkins, oficer IT archidiecezji, potwierdził brak polityki retencji, a kanclerz Loutitia Eason miała dostęp do e-maili, lecz zachowano tylko garść. W sprawach Mickusa, Cowdena czy Zoellera, te cyfrowe ślady mogły ujawnić powiązania z tuszowaniem. To nie przypadek, lecz celowe zacieranie dowodów, co podważa całą wiarygodność posoborowych struktur. Św. Pius IX w Syllabusie Błędów (1864, punkt 27) potępiał wykluczanie duchownych z władzy nad sprawami doczesnymi, lecz tu mamy odwrotność: duchowni tuszują doczesne zbrodnie, by chronić sodomskich pasożytów. Milczenie raportu o nadprzyrodzonych konsekwencjach – utracie łaski uświęcającej dla sprawców i tuszujących – jest najcięższym grzechem pominięcia, relatywizującym grzech śmiertelny jako „błąd zarządzania”.
Tuszowanie w Sprawie Mickusa: Finansowanie Defamacji Ofiar i Kłamstwo Publiczne
W maju 2002 roku Weisenburger osobiście przesłuchał ofiarę o. Jamesa Mickusa, uznając ją za wiarygodną; sam Mickus przyznał się do seksu z nieletnim, choć twierdził, że myślał, iż ofiara ma 18 lat. Mimo to archidiecezja, pod kierunkiem Weisenburgera, sfinansowała pozew o zniesławienie przeciwko ofierze, zainicjowany 17 lipca 2002 roku przez adwokata Mickusa, Stephena Jonesa. Dokumenty wskazują konsultacje z prawnikiem archidiecezji Dougiem Easonem i Weisenburgerem.
The purpose of filing the defamation lawsuit was to seize the initiative and prevent the alleged victim from filing a lawsuit
– tłumaczy Jones. Tłumaczenie: „Celem złożenia pozwu o zniesławienie było przejęcie inicjatywy i zapobieżenie złożeniu pozwu przez rzekomą ofiarę”. Archidiecezja opłaciła koszty, a Mickus w 2003 roku pisał do Weisenburgera, że strategia „materjalnie przyniosła korzyści archidiecezji”.
Ta taktyka zastraszenia ofiar jest monstrualnym bluźnierstwem przeciwko sprawiedliwości Bożej, gdzie ofiara, ikona cierpiącego Chrystusa, jest deptana dla ochrony sodomity w sutannie. Raport ujawnia, że Weisenburger i Beltran ukrywali przed Komisją Rewizyjną (Review Board) przyznanie się Mickusa, opisane jako „quasi-incriminating” (pół-obciążające). Komisja w lutym 2003 roku skarżyła się na blokadę informacji, w tym raportu z instytutu św. Łukasza, uniemożliwiając werdykt. Mimo to Beltran w marcu 2003 roku publicznie oczyścił Mickusa, kłamiąc: „Review Board… reported to me that it was unable to substantiate the allegation”. Beltran później przyznał, że to kłamstwo, by przywrócić Mickusa do posługi. Weisenburger, jako wikariusz, nie zgłosił sprzeciwu.
Z teologicznego punktu widzenia, to jest *scandalum parvulos* (zgorszenie małych, Mt 18,6), potępione przez Sobór Trydencki (Sesja XXIV, Kan. 9), gdzie pasterze mają chronić trzodę, nie drapieżników. Encyklika Quas Primas Piusa XI (1925) naucza, że Chrystus Król panuje nad umysłami i sercami, wymagając posłuszeństwa Prawu Bożemu; tu Weisenburger, zamiast egzorcyzmować szatana z sodomii, wspiera kłamstwo, co jest aktem *apostazji formalnej*. Pominięcie w artykule ostrzeżenia o wiecznym potępieniu dla tuszujących (Katechizm Sob. Tryd., o grzechach wołających o pomstę) demaskuje modernistyczną mentalność: relatywizację grzechu, gdzie ofiara jest wrogiem, a sodomita – „bratem w wierze”. To owoc posoborowej „miłosierności”, która jest herezją, potępioną w Lamentabili sane exitu (1907, pkt 65) jako chrystianizm bezdogmatyczny.
W 2005 roku archidiecezja otrzymała taśmy audio rozmów Mickusa z ofiarą, potwierdzające nadużycia, lecz ukryto je przed Komisją i władzami. Mickus służył do 2018 roku. Ta koordynowana zmowa to nie błąd, lecz systemowa apostazja, gdzie posoborowi „biskupi” chronią sodomię kosztem dusz.
Sprawy Cowdena, Imminga i Zoellera: Opóźnienia, Ukrywanie i Brak Doniesień
W sprawie Cowdena Weisenburger w 2002 roku zanotował podejrzenia o nadużycia wobec nieletnich (alkohol i noclegi w rektorii), prosząc o zniszczenie memo, lecz zgłosił dopiero w 2006 roku, po oskarżeniu. Mimo wysłania Cowdena na terapię do św. Łukasza i zawieszenia, nie doniesiono władzom cywilnym. Raport podkreśla: brak dochodzenia w stare incydenty, mimo imion ofiar. Cowden przeszedł na emeryturę medyczną w 2007 bez publicznego wyjaśnienia.
Podobnie w sprawie Imminga: luki w aktach, brak kluczowych dokumentów o nadużyciach wobec seminarzysty (2002) i nieletnich (od 2002). Weisenburger sugerował sabat dla Imminga, zamiast dyscypliny. Oskarżenia z 2003 roku nie trafiły do akt osobowych, choć zgłoszono do władz stanowych. Imming laicyzowany w 2011.
W sprawie Zoellera: w 1998 Weisenburger udokumentował seks z 16-latkiem (z alkoholem), Zoeller przyznał się, lecz po „ocenie” wrócił do posługi. W 2001: dotykanie 18-latka; w 2006: kolejne przyznanie do seksu (twierdząc, że ofiara dorosła). Laicyzacja w 2011 bez doniesienia, co pozwoliło mu wolontariacie w parafii do 2018. Brak background checków i publicity umożliwił to.
Te przypadki ilustrują wzorzec: opóźnienia, brak doniesień do władz (wbrew Kan. 1719 KPK 1917), ochrona sodomitów. Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia, Sob. Florencki 1442) – posoborowe struktury, tuszując grzechy sodomskie, wykluczają się z Kościoła, stając się *ohyda spustoszenia* (Dn 9,27). Pius XI w Quas Primas wzywa do publicznego uznania panowania Chrystusa, lecz Weisenburger, podpisując pro-LGBT oświadczenia (Tyler Clementi Foundation), promuje sodomię, co jest herezją naturalizmu, potępioną w Syllabusie (pkt 58), gdzie moralność redukuje się do materii, ignorując łaskę.
Polityka Weisenburgera: Od Oklahoma do Detroit – Owoc Modernistycznej Apostazji
Weisenburger, mianowany „arcybiskupem” Detroit przez Franciszka (zmarłego w 2025? – raport sugeruje jego ostatnie akty), zakazał TLM od 1 lipca 2025, ograniczając do nielicznych miejsc, i zwolnił profesorów Martina, Echeverrię i Petersa z seminarium Sacred Heart. Jako „biskup” Tucson (2017–2025), proponował kary kanoniczne dla katolików popierających politykę Trumpa ws. granicy (USCCB 2018), odmawiał pomocy w egzorcyzmach szczepionkowych (list 2021) i podpisał pro-LGBT petycje. To nie przypadki, lecz symptomat modernizmu: relatywizacja dogmatów (potępiona w Lamentabili, pkt 22), gdzie wiara staje się „dialogiem” z sodomią i sekularyzmem.
Ton artykułu – rzeczowy, lecz bez teologicznego potępienia – relatywizuje zło, pomijając *poenam aeternam* (wieczne potępienie) dla tuszujących (Sob. Tryd., Sesja VI, Kan. 21). Język raportu, biurokratyczny („concerns”, „allegations”), maskuje sodomię jako „incydenty”, co jest modernistyczną retoryką, potępioną przez Piusa X jako synteza błędów. Weisenburger, wyświęcony w posoborowym rytuaie (wątpliwe po 1968), reprezentuje „paramasońską strukturę”, gdzie autorytet służy szatanowi, nie Chrystusowi Królowi.
Ta analiza obnaża bankructwo posoborowia: tuszowanie sodomii to nie anomalia, lecz esencja apostazji, gdzie „pasterze” są wilkami (J 10,12). Jedynie integralna wiara katolicka sprzed 1958, z niezmiennym Magisterium, oferuje antidotum – powrót do panowania Chrystusa nad narodami i duszami.
Za artykułem:
Detroit’s Archbishop Weisenburger covered up clerical sex abuse for decades: report (lifesitenews.com)
Data artykułu: 19.09.2025
