Portal LifeSiteNews relacjonuje spotkania „papieża” Leona XIV (Roberta Prevosta) z kontrowersyjnymi postaciami, takimi jak jezuita James Martin, dominikanka Lucia Caram oraz nominację „feministki queer” na prezydenta Papieskiej Akademii Sztuk Pięknych, podkreślając brak jakiejkolwiek korekty doktrynalnej ze strony Watykanu w obliczu promocji homoseksualizmu i aborcji. Artykuł cytuje opinie prof. Johna Rista na temat augustiańskiego dziedzictwa, wskazując na milczącą aprobatę dla błędów poprzedniego pontyfikatu. Ta narracja ujawnia nie tylko kontynuację apostazji, ale przede wszystkim całkowite bankructwo duchowe struktur okupujących Watykan, gdzie panowanie Chrystusa Króla zostaje zastąpione naturalistycznym laicyzmem.
Demaskowanie faktów: milcząca aprobata dla sodomii i morderstwa nienarodzonych
Na poziomie faktograficznym opisane wydarzenia nie są jedynie incydentami, lecz systemowym objawem sekty posoborowej, która odrzuca integrum obsequium (całkowite posłuszeństwo) niezmiennej doktrynie katolickiej. Spotkanie z jezuitą Jamesem Martinem, propagatorami normalizacji stosunków homoseksualnych, oraz dominikanką Lucią Caram, która otwarcie broni aborcji i „małżeństw” jednopłciowych, nie spotyka się z żadną publiczną korektą. Biuro Prasowe Watykanu, zamiast potępić te herezje, publikuje komunikaty bez jakiejkolwiek wzmianki o nauczaniu Kościoła, co w istocie stanowi jawne poparcie dla bluźnierstw. Jak podkreśla encyklika Quas Primas Piusa XI, „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego” – a tu, w sercu rzekomego Kościoła, toleruje się tych, którzy profanują sakrament małżeństwa i życie ludzkie, ignorując ius naturale (prawo naturalne) wpisane w stworzenie przez Boga.
Dopuszczenie ponad tysiąca aktywistów LGBT do Bazyliki św. Piotra, z tęczowymi krzyżami i hasłami obrażającymi moralność chrześcijańską, to nie przypadek, lecz zaplanowana profanacja. Sekta posoborowa wiedziała o tej „pielgrzymce” miesiącami wcześniej, co dowodzi świadomej zgody na desakralizację świętego miejsca. Nominacja art historyka promującego tematy homoseksualne, nagość i sadomasochizm na czele Papieskiej Akademii Sztuk Pięknych to kolejny akt, który redukuje sztukę sakralną do naturalistycznego manifestu grzechu. Te fakty nie są izolowane; one obnażają pominięcie wszelkiej wzmianki o nadprzyrodzonym celu Kościoła – zbawieniu dusz – na rzecz świeckiego dialogu, co jest kwintesencją modernizmu potępionego w Syllabusie Błędów Piusa IX (punkt 80: „Rzymski Pontifex może i powinien pogodzić się i dojść do porozumienia z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją”). Milczenie Watykanu po tych wydarzeniach to nie bierność, lecz aktywne uczestnictwo w skandalu, który naraża dusze na wieczne potępienie, ignorując ostrzeżenie Syllabusu (punkt 15: „Każdy człowiek jest wolny w przyjmowaniu i wyznawaniu tej religii, którą uzna za prawdziwą pod kierunkiem światła rozumu”).
Językowa retoryka: od augustiańskiej prawdy do modernistycznego relatywizmu
Analiza językowa ujawnia głęboką zgniliznę teologiczną w narracji sekty posoborowej. Opisy spotkań – „serdeczne”, „sereniczne, radosne i zachęcające” – to eufemizmy maskujące apostazję. Taki ton, asekuracyjny i biurokratyczny, unika konfrontacji z grzechem, zastępując ją pustymi frazami o „pokoju i pojednaniu”, co jest klasycznym symptomem irenizmu fałszywego (fałszywego pokoju), potępionego przez Piusa XI w Quas Primas: „w Królestwie Chrystusowym nie możemy skuteczniej przyczynić się do odnowienia i utrwalenia pokoju, jak przywracając panowanie Pana naszego”. Profesor Rist słusznie wskazuje na augustiańskie potępienie sodomii jako „abominacji przeciw naturze”, cytując Confessions (Księga 3, Rozdział 8): „te obrzydliwe występki przeciw naturze […] powinny być wszędzie i zawsze znienawidzone i karane”. Jednak sekta posoborowa, poprzez milczenie, relatywizuje te słowa, traktując je jako archaizm, co demaskuje jej naturalistyczną mentalność.
Subtekst pominięć jest jeszcze bardziej zgubny: brak jakiejkolwiek aluzji do stanu łaski uświęcającej, sądu ostatecznego czy kary wiecznej za sodomię i aborcję. To milczenie o sprawach nadprzyrodzonych – sakramentach, które jednie w prawdziwym Kościele, wyznającym wiarę integralną, udzielają łaski – jest najcięższym oskarżeniem. Jak naucza Lamentabili sane exitu (punkt 58: „Siła prawdy zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego”), modernizm ewoluuje dogmaty, co tu widać w tolerancji dla „zmiany postaw przed zmianą doktryny”, jak cytuje artykuł. Taki język nie jest katolicki; to dialekt sekty, gdzie „dialog” zastępuje anathema sit (niech będzie przeklęty), a „tolerancja” – obowiązek konwersji. Augustyn, w De Civitate Dei (Księga 16, Rozdział 30), widział w zniszczeniu Sodomy zapowiedź boskiego sądu; sekta posoborowa, dopuszczając tęczowe parady do Bazyliki, pluje na to dziedzictwo, czyniąc z Watykanu synagogę szatana.
Teologiczna konfrontacja: zdrada Chrystusa Króla na rzecz kultu człowieka
Na poziomie teologicznym te wydarzenia to całkowite zaprzeczenie niezmiennej doktryny katolickiej sprzed 1958 roku. Tolerancja dla propagatorów homoseksualizmu łamie kanony Soboru Trydenckiego (Sesja XXIV, Kanon 1 o małżeństwie jako sakramencie), a obrona aborcji – potępienie w Syllabusie (choć pośrednio, przez obronę życia od poczęcia jako prawa Bożego). Pius XI w Quas Primas podkreśla: „Chrystus króluje w umysłach ludzi […] dlatego że On sam jest Prawdą”, a nie relatywizmem moralnym. Sekta posoborowa, nominując „feministkę queer” do Akademii, promuje sztukę jako narzędzie sodomii, ignorując augustiańską zasadę, że sztuka musi służyć chwale Bożej, nie pożądliwości.
„Can it at any time or place be unjust to love God with all his heart, with all his soul, and with all his mind; and his neighbour as himself? Therefore are those foul offences which be against nature are to be everywhere and at all times detested and punished” – tłum.: „Czy kiedykolwiek lubどこś może być niesprawiedliwe miłować Boga całym sercem, całą duszą i całym umysłem; a bliźniego jak siebie samego? Dlatego te obrzydliwe występki przeciw naturze powinny być wszędzie i zawsze znienawidzone i karane” (św. Augustyn, Confessions, Księga 3, Rozdział 8).
Ten cytat, przytoczony w artykule, kontrastuje z milczeniem „papieża” Leona XIV, co obnaża jego augustiańską formację jako fasadę. Prawdziwy następca Augustyna, jak nauczał Pius X w Lamentabili sane exitu (punkt 27: „Ewangelie nie dowodzą Bóstwa Jezusa Chrystusa, lecz jest ono dogmatem, który świadomość chrześcijańska wyprowadziła z pojęcia mesjasza” – potępione jako herezja), nie tolerowałby ewolucji dogmatów. Tu jednak widzimy kontynuację bergoglianizmu, gdzie „papież” Prevost, jako augustianin, nie koryguje siostry Caram, która kwestionuje perpetuam virginitatem Mariae (wieczystą dziewictwo Marji), co jest bluźnierstwem przeciw dogmatowi zdefiniowanemu na Lateranie IV (1215). To nie „kontynuacja”, lecz jawna apostazja, gdzie prawa człowieka – wolność aborcji, „małżeństwa” sodomickie – stawia się ponad Prawami Bożymi, jak potępia Syllabus (punkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od Państwa, a Państwo od Kościoła”).
Pominięcie jakiejkolwiek wzmianki o Królestwie Chrystusowym, o obowiązku państwa do publicznego uznania Chrystusa Króla (Pius XI: „ludzie w społeczeństwa zjednoczeni nie mniej podlegają władzy Chrystusa jak jednostki”), demaskuje teologiczny naturalizm. Sekta posoborowa redukuje Kościół do humanitaryzmu, gdzie „Komunia” w posoborowych symulakrach – bez teologii ofiary przebłagalnej – staje się bałwochwalstwem, a nie Bezkrwawą Ofiarą Kalwarii. Augustyn ostrzegał przed takimi „postępami”: w De Civitate Dei widział w sodomii karę boską; sekta, dopuszczając LGBT do „Drzwi Świętych”, czyni z Jubileuszu farsę, ignorując, że prawdziwy Kościół to ci, którzy wyznają wiarę integralną, pod wodzą ważnie wyświęconych biskupów przed 1968 rokiem.
Symptomatyczna ruina: owoc soborowej rewolucji i paramasońskiej struktury
Te incydenty to nieodłączny owoc rewolucji soborowej, gdzie modernizm – synteza wszystkich herezji, jak nazwał go Pius X – przeniknął struktury okupujące Watykan. Profesor Rist trafnie wskazuje na zapomnienie o grzechu pierworodnym: biskupi, w servilej uległości (słowo od bpa Strossmayera na Watykanie I), tolerują zło z lęku przed elitami, co Augustyn nazwałby zdradą Chrystusa. Sekta posoborowa, z „kolegium kardynałów” naznaczonym bergoglianizmem, produkuje „papieży” jak Prevost, którzy zamiast potępiać, milczą – to ohyda spustoszenia zapowiedziana w proroctwach.
Krytyka modernistycznych „duchownych” jest bezkompromisowa: jezuita Martin i dominikanka Caram to wilki w owczej skórze, winni duchowej ruiny wiernych poprzez skandal publiczny. Jednak sprawiedliwość nie leży w laickim samosądzie, lecz w autorytecie prawdziwego Kościoła, trwającego w wiernych integralnej wiary. Tolerancja dla „gejowskich mszy” w rzymskich kościołach, z wiceprezesem „konferencji biskupów” przewodniczącym, to synkretyzm religijny, gdzie sodomia miesza się z symulacją Najświętszej Ofiary. Jak naucza Syllabus (punkt 18: „Protestantyzm jest tylko inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej”), sekta posoborowa zrównuje fałsz z prawdą, co prowadzi do wiecznej zguby.
Ostatecznie, te wydarzenia obnażają bankructwo „pontyfikatu” Leona XIV: zamiast przywracać panowanie Chrystusa, kontynuuje apostazję, czyniąc z Watykanu przyczółek szatana. Prawdziwy pokój, jak podkreśla Pius XI, płynie z posłuszeństwa Królowi – nie z tęczowych parad. Wierni integralnej wiary muszą odrzucić tę paramasońską strukturę, trwając w niezmiennej doktrynie, by uniknąć komunii z bałwochwalstwem.
Za artykułem:
Does Pope Leo condone homosexual behavior? Prominent Catholic scholar responds (lifesitenews.com)
Data artykułu: 19.09.2025
