Portal EpiskopatNews (20 września 2025) relacjonuje formalne kondolencje „przewodniczącego KEP” po śmierci „bpa” Antoniego Pacyfika Dydycza OFMCap. W typowo biurokratycznym tonie pominięto jakąkolwiek wzmiankę o katolickiej nauce o sądzie szczególnym, konieczności modlitw za zmarłych czy warunkach zbawienia – zastępując je bergoliańskim gadulstwem o „przejściu do wieczności”.
Naturalistyczna eschatologia bergogliońska jako narzędzie relatywizacji
„Chrześcijańska nadzieja polega właśnie na tym: w obliczu śmierci, gdzie wszystko wydaje się kończyć, otrzymujemy pewność, że dzięki Chrystusowi, dzięki Jego łasce przekazanej nam w chrzcie, «życie […] zmienia się, ale się nie kończy» na zawsze”
– cytat z bergoliańskiej bulli przytoczony w kondolencjach przez „abpa” Wojdę odsłania rdzeń posoborowej apostazji. Podczas gdy Magisterium Kościoła naucza niezbicie, iż „po śmierci następuje niezwłocznie sąd szczegółowy, w którym dusza w jednej chwili zostaje osądzona na całą wieczność” (Pius XII, Mystici Corporis Christi), sekta watykańska serwuje heretycki universalizm. Bergoglio celowo pomija kwestię status animarum post mortem (stanu dusz po śmierci), by zatrzeć różnicę między łaską a potępieniem. Tożsame z potępionym błędem apokatastazy – jak trafnie diagnozował Pius IX w Syllabus Errorum (1864), odrzucając tezę, że „dobra nadzieja powinna być żywiona co do wiecznego zbawienia wszystkich tych, którzy w ogóle nie są w prawdziwym Kościele Chrystusa” (pkt 17).
„Posługa” bez nawracania grzeszników
Wychwalanie rzekomych zasług „bpa” Dydycza jako przewodniczącego „Zespołu ds. Apostolstwa Trzeźwości” odsłania całkowite zerwanie z katolicką misją. Gdzie współczucie dla nałogowych grzeszników pozbawionych łaski uświęcającej? Gdzie wezwania do pokuty i spowiedzi? „Działalność” ograniczała się do świeckich programów profilaktyki, co Pius XI w Quas Primas (1925) nazywał „usuwaniem Jezusa Chrystusa i Jego najświętszego prawa z życia publicznego”. „Biskup”, który nie głosił obowiązku publicznego panowania Chrystusa Króla nad narodami – zgodnie z kanonami Soboru Nicejskiego I cytowanymi przez Piusa XI – stał się funkcjonariuszem humanitarnej NGO.
Kult „świętych” o podejrzanej proweniencji
Bezczelnością jest przywoływanie przez „abpa” Wojdę „św. Kazimierza Królewicza” jako patrona diecezji. Czyż nie jest to ten sam „święty”, którego kanonizacji w 1602 r. dokonał antypapież Klemens VIII – uzurpator odrzucający dekreta Soboru Trydenckiego? Ten sam, którego relikwie wystawiono w 1984 r. na ateistycznej ekspozycji na Wawelu, co „Jan Paweł II” nazwał „znakiem pojednania”? Prawdziwy Kościół nie uznaje fałszywych kultów rozsiewanych przez antypapieży.
Brak modlitw za duszę zmarłego – milczące potępienie
Najbardziej wymowne jest to, czego w kondolencjach zabrakło: wezwania do modlitw za duszę zmarłego. Przecież Decretum de purgatorio Soboru Trydenckiego (1551) stanowił: „Dusze zmarłych, które przed odpokutowaniem doczesnej kary za grzechy nie zostały dostatecznie oczyszczone, są oczyszczane po śmierci w karach czyśćcowych (…). Aby mogły zostać uwolnione z tych kar, przydatne są im ofiary Mszy świętych”. Milczenie „abpa” Wojdy mówi więcej niż słowa: czyżby uznał, że „bp” Dydycz – głosiciel posoborowych nowinek – nie potrzebuje modlitw? A może założył jego apoteozę na wzór protestancki?
Posoborowe „sakramenty” jako parodia łaski
Wspomnienie o „darze nowego życia otrzymanego w chrzcie” brzmi jak kpina w kontekście nieważności posoborowego rytu „chrztu”. Jak przypomina Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907), „zwyczaj udzielania chrztu dzieciom był owocem ewolucji dyscyplinarnej” (pkt 43) – lecz posoborowcy posunęli się dalej, usuwając formę „Ego te baptizo” na rzecz wieloznacznego „N., ja ciebie chrzczę”. Gdzie tu materia i forma sakramentu? Gdzie exorcizmy? „Posługa” Dydycza opierała się więc na nieważnych rytuałach, co czyniło ją nie tylko bezowocną, ale bluźnierczą.
Podsumowując: nekrolog „bpa” Dydycza to modelowy przykład teologicznej zgnilizny posoborowia. Zamiast modlitw – gadanie o „spuściźnie”. Zamiast pokuty – wzmianki o „trzeźwości” jako programie socjalnym. Zamiast Chrystusa Króla – bergoglioński bełkot o „przejściu”. W takim klimacie duchowej degrengolady śmierć modernistycznego hierarchy staje się jedynie epizodem w agonii antykościoła.
Za artykułem:
Przewodniczący KEP złożył kondolencje po śmierci bp. Antoniego Pacyfika Dydycza OFMCap (episkopat.pl)
Data artykułu: 20.09.2025
