Portal eKAI (20 września 2025) relacjonuje wypowiedź prof. Krzysztofa Koseły, przewodniczącego Rady Naukowej Instytutu Statystyki Kościoła Katolickiego, który uspokaja opinię publiczną po opublikowaniu badań IBRIS wskazujących na 36% spadek zaufania do tzw. „Kościoła katolickiego” w ciągu ostatnich dziewięciu lat. Socjolog bagatelizuje wyniki, twierdząc że „nie widać jakiegoś gwałtownego «tąpnięcia»”, porównując je do danych CBOS i sytuacji z lat 90. XX wieku.
Naturalistyczna redukcja kryzysu wiary do wskaźników socjologicznych
Analizowana wypowiedź stanowi klasyczny przykład modernistycznej hermeneutyki, gdzie depozyt wiary (depositum fidei) zastępuje się społecznymi wskaźnikami aprobaty. Gdy Koseła stwierdza: „pozytywne oceny działalności Kościoła również spadały poniżej 40 proc.”, dokonuje niebezpiecznego przejścia od nadprzyrodzonej rzeczywistości Kościoła do poziomu zwykłej instytucji społecznej. Tymczasem Kościół prawdziwy – Mistyczne Ciało Chrystusa – nie podlega badaniom aprobaty, gdyż jego autorytet wypływa z Boskiego założenia, a nie ludzkich preferencji.
Milczenie o nadprzyrodzonych przyczynach dezercji
Najcięższym zarzutem wobec prezentowanego stanowiska jest całkowite pominięcie teologii grzechu oraz stanu łaski jako kluczowych czynników kryzysu. Podczas gdy Pius XI w Quas primas nauczał, że „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”, współczesne analizy sprowadzają problem do efektu „ludzkiej frustracji” i „negatywnych emocji”.
Gdy socjolog wymienia czynniki wpływające na spadek zaufania:
„epidemia Covid, ujawnianie skandali seksualnych w Kościele oraz doświadczenia tzw. «czarnych marszy»”
– pomija fundamentalną diagnozę: struktury posoborowe straciły autorytet, ponieważ odeszły od niezmiennej doktryny katolickiej. Jak przypomina Syllabus Piusa IX (1864): „Kościół nie może pogodzić się z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (pkt 80).
Statystyczny fideizm jako narzędzie relatywizacji
Metodologiczne uwagi Koseły o „telefonicznej metodzie zbierania danych” i potrzebie porównań z badaniami CBOS stanowią przejaw scjentyzmu potępionego w Lamentabili sane exitu (1907): „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (pkt 58). Próba mierzenia zdrowia Kościoła technikami marketingowymi to jawna herezja modernizmu, gdzie Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw (potępione w pkt 25).
Fałszywe analogie historyczne
Porównywanie obecnej sytuacji do lat 90. XX wieku pomija kluczowy fakt: tamtejszy kryzys wynikał ze świeckiego buntu przeciw autorytetowi Kościoła, podczas gdy dzisiejszy jest konsekwencją apostazji samych pasterzy. Gdy „biskup” Ważny pisze: „Biję się w piersi, chociaż wiem, że to nie wystarczy”, potwierdza tylko bezradność struktury, która odrzuciła sakramentalne środki naprawy: pokutę, modlitwę wynagradzającą i powrót do tradycyjnej liturgii.
Demaskowanie modernistycznej semantyki
Język analizy socjologicznej pełen jest znamiennych przemilczeń:
- Brak odniesienia do ex opere operato – nadprzyrodzonej skuteczności sakramentów niezależnej od „zaufania społecznego”
- Zastąpienie pojęcia nawrócenia mglistym „zastanawianiem się nad stanem duszpasterstwa”
- Przemilczenie faktu, że większość „duszpasterzy” w strukturach posoborowych nie posiada ważnych święceń kapłańskich (nowa forma święceń z 1968 r.)
Konsekwencje doktrynalne
Spadek liczby osób deklarujących przynależność do „Kościoła katolickiego” w spisach powszechnych nie jest – wbrew sugestiom Koseły – problemem socjologicznym, ale spełnieniem się słów Chrystusa: „Gdy Syn Człowieczy przyjdzie, czy znajdzie wiarę na ziemi?” (Łk 18,8). Prawdziwy kryzys dotyczy nie statystyk, lecz stanu łaski uświęcającej w duszach ochrzczonych. Jak uczył św. Pius X w Pascendi Dominici gregis, modernizm prowadzi do „zniszczenia wszelkiego religijnego autorytetu” poprzez podważanie dogmatów.
W świetle niezmiennego Magisterium jedynym rozwiązaniem jest:
- Całkowite odrzucenie reform posoborowych
- Powrót do tradycyjnej liturgii i dyscypliny sakramentalnej
- Publiczne wyrzeczenie się błędów Vaticanum II
- Uznanie, że struktury okupujące Watykan utraciły autorytet przez herezję
Tylko Ecclesia militans zachowująca depozyt wiary może liczyć na obietnicę Chrystusa: „A bramy piekielne nie przemogą jej” (Mt 16,18). Wszelkie zaś próby „naprawy” w ramach posoborowej pseudostruktury są jedynie palliativum odwlekającym dzień sądu.
Za artykułem:
Gwałtowny spadek zaufania do Kościoła? Socjolog uspokaja (ekai.pl)
Data artykułu: 20.09.2025
