Portal eKAI relacjonuje nominację ks. prałata Mirosława Wachowskiego na „nuncjusza apostolskiego” w Iraku przez „papieża” Leona XIV (Roberta Prevosta). Artykuł przedstawia wypowiedź „abpa” Wachowskiego, który deklaruje służbę „komunii” z Rzymem, promowanie „praw człowieka” i „pokoju”, oraz podkreśla znaczenie irackich chrześcijan jako „czynnika stabilizującego” społeczeństwo. Całość utrzymana w tonie biurokratyczno-duchowym charakterystycznym dla posoborowej nowomowy, gdzie sola caritas zastępuje dogmat, a misja nadprzyrodzona redukowana jest do funkcji społecznego mediatora.
Uzurpacja urzędu w służbie globalistycznej utopii
Nominacja rzekomego „nuncjusza” przez antypapieża z sekty posoborowej stanowi jawną kontynuację procesu legitymizacji Novus Ordo na arenie międzynarodowej. Gdy ks. Wachowski stwierdza: „Nuncjusz apostolski jest przedstawicielem Ojca Świętego wobec władz cywilnych, promując godność osoby ludzkiej, uniwersalne prawa człowieka”, dokonuje się tu podwójna zdrada:
1. Teologiczna – przez przypisanie uzurpatorowi tytułu „Ojca Świętego”, co łamie kanon 2200 §2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., który ekskomunikuje latae sententiae tych, którzy przyjmują za papieża osobę nielegalnie wybraną lub heretyka.
2. Doktrynalna – poprzez zastąpienie regnum sociale Christi (społecznego panowania Chrystusa) świecką ideologią „praw człowieka”, potępioną przez Piusa IX w Syllabus errorum (1864): „Państwo jako źródło wszystkich praw posiada jurysdykcję nieograniczoną niczym” (teza 39).
Jak wykazał Pius XI w encyklice Quas primas (1925), pokój możliwy jest jedynie w królestwie Chrystusa, a nie w systemie opartym na laicisticis principiis (laickich zasadach). Tymczasem „abp” Wachowski redukuje misję Kościoła do roli agencji humanitarnej, milcząc o obowiązku podporządkowania wszystkich narodów prawu Bożemu.
Relatywizm zakłamany w „duchowości” apostaty
Szczególnie jaskrawy przykład modernistycznej dialektyki stanowi fragment: „Zostaję posłany tam, skąd pochodzi Abraham, ojciec wiary trzech religii, przyjaciel Pana Boga”. To jawne zaprzeczenie dogmatowi Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia), potwierdzonemu przez Sobór Florencki (1442) i antymodernistyczną przysięgę św. Piusa X.
Równouprawnienie „trzech religii abrahamowych” to dokładnie ta sama herezja, którą Pius XI potępił w encyklice Mortalium animos (1928): „Ci, którzy twierdzą, iż wszystkie religie są mniej więcej dobre i godne pochwały, grzeszą nie tylko przeciwko religii chrześcijańskiej, ale przeciwko wszelkiemu prawdziwemu pojęciu religii”.
Wachowski posuwa się dalej, gloryfikując „Kościół męczenników” w Iraku, lecz pomija kluczowy fakt: prawdziwi męczennicy oddają życie za niezmienne prawdy wiary, nie zaś za ekumeniczny projekt Nowego Światowego Porządku. Jak zauważył św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice: „Heretycki papież przestaje być papieżem i głową Kościoła, podobnie jak chrześcijanin przestaje być chrześcijaninem, gdy przestaje być wierzącym” (KS II, 30).
Pseudosakramentalna parodia władzy
Gdy „abp” nominat mówi o „posłudze mającej służyć pogłębianiu komunii pomiędzy Kościołami lokalnymi a Rzymem”, należy przypomnieć kanon 1325 §2 KPK 1917: „Komunia z Rzymem wymaga przyjęcia całej nauki katolickiej i uznania zwierzchnictwa prawowitego papieża”. Tymczasem:
– „Święcenia” w posoborowym rycie są nieważne z powodu zmienionej formy sakramentalnej (kard. Ottaviani, Short Critical Study of the New Order of Mass, 1969).
– Antypapież Leon XIV nie posiada jurysdykcji, będąc członkiem sekty odrzucającej nieomylność Magisterium (por. św. Pius X, Lamentabili sane, 1907, teza 6: „Kościół nie może nawet poprzez definicje dogmatyczne określić właściwego sensu Pisma Świętego”).
Nominat posługuje się przy tym językiem fałszywej pokory: „Żeby łaska Pana Boga zawsze mi towarzyszyła. Abym mógł być narzędziem w Jego rękach”. Lecz jak uczy św. Tomasz z Akwinu: „Nawet gdyby anioł z nieba głosił wam coś przeciwnego temu, co wam głosiliśmy – niech będzie przeklęty!” (Gal 1:8). Służba modernistycznej strukturze jest współudziałem w apostazji, nie zaś posłuszeństwem Bogu.
Konsekwencje dla sumień wiernych
Brakuje w całym wywiadzie jakiegokolwiek odniesienia do konieczności nawrócenia irackich muzułmanów czy żydów – co stanowi zdradę nakazu misyjnego Chrystusa: „Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28:19). Milczenie o obowiązku społecznego panowania Chrystusa Króla to ciche przyzwolenie na apostasia ab occulto (apostazję ukrytą), potępioną przez Piusa XII w przemówieniu do kardynałów z 2 listopada 1954 r.
Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Jak pisał św. Leon Wielki: „Quod non assumpsit, non redemit” (Co nie zostało przyjęte, nie zostało odkupione) – odrzucając prawdziwą Ofiarę, sekta posoborowa odrzuca samo Odkupienie.
Tym samym „misja” ks. Wachowskiego służy nie rozszerzaniu Królestwa Chrystusowego, lecz umacnianiu synagogae Satanae (synagogi szatana) w ziemi Abrahama. Jak zapowiedział Pius IX w Multiplices inter (1851): „Władza sądzenia i kierowania w rzeczach wiary i moralności należy wyłącznie do Stolicy Apostolskiej, a nie do świeckich władz”. Współpraca z tą antykatolicką farsą jest zdradą Krzyża.
Za artykułem:
Ks. Mirosław Wachowski: nuncjusz apostolski służy komunii Kościoła (ekai.pl)
Data artykułu: 21.09.2025
