Portal Opoka (22 września 2025) relacjonuje felieton George’a Weigela, w którym amerykański publicysta ubolewa nad rzekomą „niepoważnością” społeczeństwa USA. Według relacji, Weigel wskazuje na absurdalne skupienie Amerykanów na sprawach drugorzędnych – jak zmiana logo sieci restauracji Cracker Barrel – przy jednoczesnym ignorowaniu fundamentalnych wyzwań: wojny na Ukrainie, upadku edukacji, epidemii transseksualizmu wśród młodzieży czy kryzysu zamówień publicznych. Autor sugeruje, że zabójstwo Charlesa Kirka (przywódcy organizacji „Turning Point”) może stanowić „punkt zwrotny” w amerykańskiej świadomości społecznej.
Redukcja kryzysu cywilizacyjnego do poziomu socjotechniki
Weigel, podobnie jak większość współczesnych „katolickich” komentatorów, popełnia podstawowy błąd metodologiczny: diagnozuje objawy, nie dotykając przyczyn istotowych. Jego wyliczanka „poważnych problemów” – choć formalnie słuszna – pozostaje zawieszona w próżni naturalistycznej analizy, całkowicie pomijającej nadprzyrodzony wymiar kryzysu.
„Praktyki religijne zanikają, kultura staje się coraz bardziej cyniczna i toksyczna, niewinność dzieci zostaje zniszczona przez naciśnięcie jednego klawisza na klawiaturze komputerowej”
– cytuje portal wypowiedź Weigela. Lecz gdzie jest wskazanie na grzech pierworodny jako źródło tej degeneracji? Gdzie odniesienie do słów św. Pawła: „Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich” (Ef 6,12)?
Milczenie o królewskiej godności Chrystusa
Najcięższym zarzutem wobec tekstu jest całkowite pominięcie jedynego lekarstwa na kryzys cywilizacji: uznania społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa. Już Pius XI w encyklice Quas primas (1925) nauczał nieomylnie: „nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”. Tymczasem Weigel – podobnie jak całe środowisko neokonserwatywnych „katolików” – proponuje jedynie świeckie remedium: „poważną debatę publiczną”, poprawę systemu edukacji czy reformę zamówień publicznych.
Duchowe korzenie dekadencji
Przyczyny amerykańskiego „duchowego i moralnego marazmu” nie leżą w przypadkowym zbiegu okoliczności, ale stanowią nieuchronną konsekwencję apostazji elit. Jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX (1864): „Kościół nie może pogodzić się ani się porozumieć z postępem, liberalizmem i współczesną cywilizacją” (punkt 80). USA – założone przez masonerię, oparte na heretyckich zasadach „wolności religijnej” i rozdziału Kościoła od państwa – zbudowały społeczeństwo otwarcie buntujące się przeciw prawu Bożemu.
„Jeden na czterech amerykańskich nastolatków identyfikuje się jako LGBTQ”
– alarmuje portal. Lecz czyż nie jest to logiczny owiec dekad prawnego sankcjonowania sodomii (2003), „małżeństw” homoseksualnych (2015) oraz systemowej indoktrynacji młodzieży w duchu gender? Kościół zawsze nauczał, że „Bóg wydał ich na pastwę bezecnych namiętności” (Rz 1,26) jako karę za odrzucenie prawdy objawionej.
Fałszywe rozwiązania i świecki mesjanizm
Proponowany przez Weigela „punkt zwrotny” po śmierci Kirka to kolejna iluzja. Charles Kirk – choć głosił częściowo słuszne postulaty – pozostawał więźniem protestanckiej herezji o „odnowionej Ameryce” bez konieczności nawrócenia na katolicyzm. Tymczasem Leon XIII w Testem benevolentiae (1899) potępił „amerykanizm” jako herezję dążącą do dostosowania doktryny do duchowych potrzeb narodu.
Równie złudne jest pokładanie nadziei w reformie edukacji, gdy sam Weigel nie domaga się przywrócenia katolickiego charakteru szkół. Św. Pius X w Lamentabili sane (1907) potępił błąd mówiący, że „nauczanie tych, którzy porównują Najwyższego Kapłana do księcia wolnego i działającego w Kościele powszechnym, jest doktryną, która zapanowała w średniowieczu” (punkt 34). Dopóki edukacja nie będzie podporządkowana autorytetowi Kościoła, wszelkie „podnoszenie standardów” pozostanie działaniem pozornym.
Ideologiczne źródła rozproszenia
Warto dostrzec, że sama kategoria „poważności debaty” jest modernistyczną pułapką. Jak uczy Pius X w Pascendi dominici gregis (1907), moderniści celowo wprowadzają zamęt terminologiczny, by relatywizować prawdę. Gdy Weigel zestawia ze sobą „sprawę logo Cracker Barrel” i „wojnę na Ukrainie”, niepostrzeżenie utrwala błędne założenie, że obie kwestie należą do tej samej płaszczyzny dociekań – podczas gdy jedyną rzeczywiście poważną sprawą jest zbawienie dusz.
Zaniedbanie obowiązku ewangelizacji
Najjaskrawszą luką w analizie Weigela – całkowicie pominiętą przez portal Opoka – jest brak wezwania do nawrócenia i pokuty. Gdy Apostołowie stanęli wobec upadku moralnego Cesarstwa Rzymskiego, nie wzywali do „odbudowy poważnej debaty publicznej”, lecz głosili: „Pokutujcie i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych” (Dz 2,38). Tymczasem Weigel, podobnie jak większość posoborowych „autorytetów”, proponuje czysto humanistyczną terapię dla społeczeństwa pogrążonego w grzechu.
Podsumowując, prezentowany materiał stanowi przykład teologicznego bankructwa neokonserwatywnego nurtu w posoborowiu. Brak odniesienia do konieczności poddania narodów pod panowanie Chrystusa Króla, milczenie o obowiązku państwa do wyznawania jedynej prawdziwej Religii oraz naiwna wiara w świeckie rozwiązania – oto duchowe trucizny, które uniemożliwiają autentyczne odrodzenie cywilizacji.
Za artykułem:
Weigel: czy USA zacznie wreszcie traktować rzeczywistość na serio? (opoka.org.pl)
Data artykułu: 22.09.2025
