Relatywizacja doktryny katolickiej i odejście od nauki niezmiennej to główne tematy przedstawionego artykułu, który opisuje sytuację Kościoła katolickiego w Finlandii. Autorzy portalu CNA Deutsch relacjonują, że mimo skromnych rozmiarów wspólnoty katolickiej w tym kraju, jej wierni wykazują ogromną misyjność i odwagę w głoszeniu Ewangelii, mimo braku własnej infrastruktury i wsparcia państwowego. Podkreśla się rosnącą liczbę konwertytów i imigrantów, a także organizowanie obozów młodzieżowych, które mają pogłębiać wiarę i nawracać dusze. Jednakże w tej relacji ujawnia się głęboki problem teologiczny i duchowy – brak jasno wyrażonego odniesienia do prawdy objawionej, do sakramentów i do autentycznego nauczania Kościoła katolickiego sprzed 1958 roku. Zamiast tego, artykuł ukazuje Kościół jako instytucję ubogą materialnie, lecz dynamiczną i pełną entuzjazmu, co na pierwszy rzut oka wygląda na pozytywne zjawisko, lecz w istocie maskuje głębokie odchylenie od prawdziwej nauki.
Należy przypomnieć, że istota Kościoła katolickiego opiera się na Tradycji i Magisterium niezmiennym od czasów apostolskich, a jego głównym celem jest zbawienie dusz i prowadzenie ich ku prawdzie objawionej przez Chrystusa. W doktrynie katolickiej, wyrażonej przez Ojców Kościoła, Sobory Powszechne i papieży niezmiennie od wieków, główną troską jest sakramentalne życie wiernych, stan łaski, prawda o odkupieniu, sąd ostateczny oraz niezmienna nauka o Prawie Bożym. Tymczasem artykuł pomija te fundamentalne aspekty, ukazując Kościół jako organizację misyjną, pełną zaangażowania, lecz nie odnoszącą się do istoty nadprzyrodzonej i sakramentalnej misji.
Duchowa pustka, którą artykuł zdaje się sugerować, nie jest skutkiem wyłącznie braku środków materialnych, lecz głęboko zakorzenionym odrzuceniem Prawdy i autorytetu Kościoła, wynikającym z błędnej ekumenicznej i modernistycznej hermeneutyki, która od czasów Soboru Watykańskiego II podważa dogmatyczny i sakramentalny fundament katolicyzmu. Zamiast głębokiego powrotu do Tradycji, widzimy promowanie „żywej wiary” bez treści nadprzyrodzonej, co jest nie do przyjęcia z punktu widzenia integralnej wiary katolickiej.
Ponadto, relacja ta ukazuje Kościół jako instytucję zmagającą się z problemem materialnej niedofinansowania, co jest wynikiem nie tylko niedostatków ekonomicznych, lecz przede wszystkim duchowego kryzysu – zaniku wiary, odwrócenia od Prawdy Bożej i ulegania ideologiom światowym, które negują prymat Chrystusa Króla nad wszystkimi narodami. Prawa Boże, które są ponad prawami człowieka i sądami świata, muszą mieć absolutny prymat, a wszelkie próby ich relatywizacji, jak to widać w modernistycznej narracji, są herezją i bluźnierstwem przeciwko Trójjedynemu Bogu.
W relacji nie pojawia się ani słowa o sakramentach, które w nauce katolickiej są źródłem i szczytem życia duchowego, a ich ważność i właściwe sprawowanie są nieodzowne do zbawienia. Pomijanie tego, a zamiast tego akcentowanie jedynie „zaangażowania” i „entuzjazmu”, jest symptomatycznym przejawem dewastacji katolickiej tożsamości, wynikającej z soborowej rewolucji, zwanej często „hermeneutyką hermeneutiki” (czyli interpretacją bez fundamentów dogmatycznych). To jest właśnie duchowa zaraza, która prowadzi do apostazji, a nie do odnowy.
Relatywizacja nauki o sakramentach, odrzucanie autentycznego nauczania o łasce i grzechu, a także odwracanie uwagi od prawdy o konieczności nawrócenia i pokuty, to ewidentny skutek odrzucenia niezmiennych dogmatów, które są fundamentem katolickiej wiary. Słowa biskupa Goyarroli o „żywej wspólnocie” i „nawracających się konwertytach” nie mogą ukrywać faktu, że ich wiara jest powierzchowna i pozbawiona głębi sakramentalnej. To jest właśnie niebezpieczna iluzja, którą soborowe błędy szerzą w sercach wiernych, prowadząc do utraty życia nadprzyrodzonego.
Duchowość oparta na naturze, jaką prezentuje biskup, jest nie do pogodzenia z katolickim nauczaniem o nadprzyrodzonym charakterze Kościoła. Prawdziwa duchowość katolicka to wyłącznie ta, która opiera się na sakramentach, łasce i wierze w Objawienie Boże. Odwoływanie się do natury i przyrody jako miejsc spotkania z Bogiem jest wymysłem panteistycznym, który sprzeciwia się nauce Kościoła i jego niezmiennym prawdom.
Krytyka ekumenizmu, który w relacji ukazuje się jako wyraz „żywej współpracy” i „dzielenia świątyń”, jest niestety przykładem relatywizacji prawdy i odrzucenia jedności w wierze katolickiej. Kościół katolicki, zgodnie z Magisterium i nauką Ojców, musi zachować jedność wiary i sakramentów, a wszelkie próby synkretyzmu i kompromisu są herezją i zdradą. Odmawianie własnych struktur, które wywodzą się z Tradycji, i korzystanie z kościołów protestanckich lub prawosławnych, jest nie do przyjęcia i stanowi zdradę nauki Chrystusa.
Podsumowując, artykuł ukazuje obraz Kościoła w Finlandii jako organizacji misyjnej i społecznej, lecz głęboko odciętej od prawdy i sakramentów, co jest konsekwencją odchylenia od Tradycji i nauki niezmiennej. W ten sposób relatywizuje się istotę Kościoła katolickiego i jego misji, co jest równoznaczne z apostazją i bluźnierstwem przeciwko Chrystusowi Królowi. Prawdziwy Kościół to ten, który wiernie trzyma się Prawdy, sakramentów i nauki Chrystusa, a wszelkie nowinki, które ją podważają, trzeba odrzucić z pełną determinacją, nie bacząc na trudności czy materialne niedostatki.
Za artykułem:
Nieliczna, lecz misyjnie dynamiczna wspólnota katolicka w Finlandii (ekai.pl)
Data artykułu: 09.08.2025
