Autor: Defensor Fidei

Relatywizacja doktryny o wielkości i znaczeniu Polski jako centrum komunikacyjno-handlowego Europy, opisana w artykule portalu Opoka, odwołuje się do nowoczesnych narracji politycznych, które próbują zredefiniować pojęcie patriotyzmu i rozwoju gospodarczego w duchu ideologii globalistycznej. Autor relacjonuje uroczystość podpisania ustawy o Centralnym Porcie Komunikacyjnym (CPK), podkreślając strategiczne znaczenie tego projektu dla przyszłości Polski, przedstawiając go jako element odrodzenia narodowego i gospodarczej potęgi. Jednakże, z perspektywy integralnej nauki katolickiej, taki narracyjny wywód jest nie tylko niepełny, lecz głęboko błędny i sprzeczny z prawdziwym nauczaniem Kościoła, które zakłada absolutny priorytet Prawa Bożego i moralnego porządku nad doczesnymi ambicjami światowymi.

Należy zacząć od krytyki samego przesłania, które w imię materialistycznych i naturalistycznych celów próbuję wymazać z pamięci i serca wiernych prawdziwą hierarchię wartości. Cytując Pismo święte, szczególnie słowa Chrystusa z Ewangelii według św. Mateusza: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Mt 6,33), widzimy, że każda działalność ludzka, zwłaszcza ta dotycząca rozwoju infrastruktury i gospodarki, powinna być podporządkowana celom zbawienia dusz i chwały Bożej, a nie służbie materialnego postępu, który często prowadzi do duchowej degradacji i relatywizacji moralnych norm.

Podkreślając, iż projekt CPK ma przyczynić się do odrodzenia Polski jako centrum Europy, autor pomija fundamentalne pytanie: czy ten cel jest zgodny z nauką Kościoła? Prawdziwy patriotyzm katolicki nie polega na dążeniu do materialnego dominowania czy globalistycznej hegemonii, lecz na trosce o wieczną duszę każdego człowieka i na wierności Prawu Bożemu. Przypomina to słowa św. Augustyna: „Diligite iustitiam, qui iudicatis terram” (Miłujcie sprawiedliwość, wy którzy sądzącie ziemię – Ps 58,2). Nie można więc uznawać za wartościowe i moralnie dopuszczalne dążenie do powiększania portów i infrastruktury kosztem moralnej czystości, duchowej integralności i poszanowania praw Bożych.

Z kolei, pomijanie w artykule kwestii moralnych i duchowych zagrożeń wynikających z forsowania projektów typu CPK, świadczy o duchowym bankructwie przedstawicieli współczesnego obozu rządzącego, który w imię postępu i rozwoju materialnego odrzuca prawdy nadprzyrodzone, a tym samym odwraca się od nauki Kościoła, nauki odwiecznej i niezmiennej. Błędne jest przekonanie, że wielkie inwestycje infrastrukturalne mogą zastąpić duchową odnowę i moralne fundamenty narodu. Święty Pius X, mówiąc o konieczności odnowy moralnej i duchowej społeczeństwa, przypomina, iż „prawdziwy postęp to ten, który zbliża człowieka do Boga”. Bez tego, wszystko inne jest jedynie iluzją postępu i bezpieczeństwa, które w końcu okazują się pustym złudzeniem, gdyż „sine morbo” (bez grzechu) nie ma prawdziwego rozwoju.

Niezwykle niepokojące jest również pomijanie w relacji jakichkolwiek odniesień do sakramentów, życia duchowego czy nadprzyrodzonych wartości, które stanowią fundament prawdziwego rozwoju narodu. Zamiast tego, artykuł promuje naiwne, laickie i światopoglądowe rozumienie „strategii” i „marzeń”, co jest sprzeczne z nauczaniem Magisterium, które mówi, że „prawdziwa wielkość narodu polega na jego wierze i świętości” (Sobór Watykański I, dogmat o nieomylności Magisterium).

Ponadto, podkreślanie roli „samych szprych” i „obecności miast średnich” w strategii rozwojowej, jest nie tylko błędne, lecz głęboko sprzeczne z nauką katolicką, gdyż odwraca uwagę od duchowych fundamentów i moralnych norm, które powinny kierować polityką i rozwojem. Przy tym, relatywizacja idei „zrównoważonego rozwoju” i „kierowania się marzeniami” jest jedynie przykrywką dla politycznej i ekonomicznej bezwartościowej gry, w której głównym celem jest zadowolenie władzy, a nie zbawienie narodu.

Mówiąc wprost, relatywizacja doktryny o wielkości i przyszłości Polski w duchu globalistycznych i materialistycznych narracji, jest wyrazem głębokiego odstępstwa od nauki katolickiej i odwiecznych praw Bożych. To jest zaprzeczenie prawdziwego patriotyzmu, który nie polega na tym, by „być centrum handlowym i komunikacyjnym Europy”, lecz na tym, by być narodem wiernym Bogu, czystym w moralności i odważnym w obronie praw Bożych i naturalnych.

Zakończenie tego obrazu jest bolesne: przedstawiona narracja jest nie tylko błędna, lecz prowadzi do duchowego upadku, relatywizacji moralnej i zanegowania prawdziwej misji Kościoła na ziemi, który nie jest od tego, by służyć jedynie doczesnym celom, lecz by prowadzić narody do wiecznego zbawienia. W świetle nauki sprzed 1958 roku, taka wizja rozwoju jest wyłącznie formą nowoczesnego bałwochwalstwa, które w miejsce Boga stawia człowieka i jego materialne ambicje.