Posoborowie

Reverentny obraz katolickiego kapłana modlącego się przed Całunem Turyńskim w kościele
Posoborowie

Całun Turyński jako test wiary: naturalizm, medialna kakofonia i kurialna asekuracja

Portal Opoka informuje o wypowiedzi Roberto Repole, „arcybiskupa” Turynu, który – jako kustosz Całunu – apeluje o krytyczne podejście do tez brazylijskiego grafika Cicero Moraesa, twierdzącego, że wizerunek na Całunie powstał przez kontakt z obiektem sztucznym. Międzynarodowy Ośrodek Badań nad Całunem w Turynie stwierdza, że praca Moraesa nie wnosi nic nowego i że symulacje 3D nie zastąpią fizyko-chemicznych analiz, które nie potwierdzają pochodzenia malarskiego ani kontaktowego. Artykuł podkreśla, że „już” badania od 1902 r. (Vignon, Delage) i STuRP (1978) wykluczały hipotezy płaskorzeźby, posągu i termicznego transferu. Kończy konstatacją, że powstanie obrazu „pozostaje zagadką dla nauki”. Jednym zdaniem: zamiast wyznania wiary w Zmartwychwstałego i świadectwa o relikwii Męki, otrzymujemy biurokratyczną mgłę, redukującą misterium do problemu technologicznego i zarządzania PR-em.

Rekolekcjonista modlący się przed krucyfiksem w tradycyjnym kościele, symbolicznie ukazujący duchową opiekę i nadzieję w trudnych czasach.
Posoborowie

Głód, propaganda i milczenie o Bogu: naturalistyczna ślepota wokół Strefy Gazy

Portal Opoka relacjonuje wpis z serwisu wp.pl: Marek Magierowski opisuje reakcje izraelskich władz na oskarżenia o wywołanie głodu w Strefie Gazy, w tym wypowiedzi Benjamina Netanjahu, który mówi: „To bezczelne łgarstwo” w odpowiedzi na zarzuty, że Izrael głodzi palestyńskie dzieci. Autor przytacza sygnały ONZ, Caritas i Pomocy Kościołowi w Potrzebie o katastrofie humanitarnej, cytuje skrajnie nieludzkie słowa rabina Ronena Szaulowa: „Każde dziecko w Strefie Gazy powinno umrzeć z głodu”, oraz wskazuje na niepokojące nastawienie części izraelskiej opinii publicznej. Całość utrzymana jest w tonie polityczno-medialnej debaty o antysemityzmie, „narracjach” i PR, przy niemal całkowitym przemilczeniu porządku nadprzyrodzonego, prawa Bożego i sądu Bożego nad zbrodniami.

Duchowe skupienie kapłana w modlitwie w górskim kościele, symbol wiary i pokory
Posoborowie

Kult jednostki i nagroda dla „Stolicy Apostolskiej”: symptom bankructwa doktrynalnego

Cytowany artykuł relacjonuje uroczystości w górskiej wiosce San Pietro della Ienca, gdzie po raz 24. przyznano Międzynarodową Nagrodę „La Stele della Ienca”, w tym roku „Stolicy Apostolskiej”, rzekomo „za wyjątkową rolę w promowaniu pokoju i duchowego wsparcia”. Wydarzenie zostało połączone z „Eucharystią” w sanktuarium św. Jana Pawła II, przewodniczoną przez kard. Stanisława Dziwisza, oraz z czcią dla lokalnych animatorów kultu pamięci Karola Wojtyły. Lista wcześniejszych laureatów obejmuje dziennikarzy, instytucje świeckie, posoborowe organizacje i watykańskie struktury.
Pod fasadą „pokoju” i „duchowości” mamy klasyczną liturgię nowego humanitaryzmu: nagradzanie instytucji, która przez dekady promuje wolność religijną, ekumenizm bez nawrócenia i kult człowieka — to apoteoza modernistycznej apostazji.

Rewersyjny obraz dzwonu kościelnego w japońskiej katedrze, symbolizujący pokój i przebaczenie, w realistycznym, pełnym szacunku stylu.
Posoborowie

Nagasaki: dzwon, który ma uciszyć prawdę o Królu, wojnie i karze

Portal Vatican News (05 sierpnia 2025) relacjonuje inicjatywę: nowy dzwon w katedrze Urakami w Nagasaki – ufundowany przez amerykańskich katolików – zabrzmi dokładnie o 11:04, godzinie wybuchu bomby atomowej 9 sierpnia 1945 r. Arcybiskup Peter Michiaki Nakamura ogłasza ten gest „znakiem przebaczenia, pojednania i nadziei”, włączając go w „rok nadziei” oraz w narrację o globalnym partnerstwie diecezji (Nagasaki–Hiroszima z Seattle–Santa Fe) na rzecz „świata wolnego od broni nuklearnej”. Arcybiskup wskazuje na konieczność edukacji antywojennej, krytykuje militaryzację, zachęca do „miłości i przebaczenia” jako strategii pokoju i chwali rolę „papieży” w promowaniu pokoju. Zakonkludował, że Kościół ma „głosić pokój” i „budować więzi”, aby wojna nie mogła się rozpocząć. To wszystko brzmi wzruszająco – ale jest to naturalistyczne przemówienie bez odniesienia do Chrystusa Króla, grzechu, łaski, sądu i królewskiego Prawa Bożego: redukcja nadprzyrodzonej religii do świeckiego pacyfizmu.

Realia pielgrzymów katolickich modlących się przy krzyżu w Medjugorie, zachód słońca, atmosfera pokory i wiary
Posoborowie

Medjugorie i Mladfest: symptom posoborowego odlotu od wiary katolickiej

Portal Opoka informuje o inauguracji 36. „Festiwalu Młodych” w Medziugoriu, z udziałem dziesiątków tysięcy młodych z 71 krajów. Odczytano przesłanie „papieża” Leona XIV, Mszy przewodniczył nuncjusz Francis Assisi Chullikatt, współkoncelebrowali „arcybiskup” Aldo Cavalli oraz liczni „kapłani”; akcentowano motyw „pielgrzymowania do domu Pańskiego”, „język wiary silniejszy niż bariery” oraz zachęcano do powołań i bycia „kamieniami Kościoła”. Po liturgii odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu. Całość wpisano w retorykę Jubileuszu 2025 i „pielgrzymów nadziei”. Jednym słowem: spektakl religijnej emocjonalności nadbudowany na posoborowej promocji Medziugoria, od dekad naznaczonego wątpliwymi „objawieniami”. To nie apostolat, lecz normalizacja prywatnych inspiracji o niezweryfikowanym pochodzeniu i rozmywanie dogmatu łaski w sentymentalnym humanitaryzmie.

Rekreacja tradycyjnego katolickiego duchownego w świątyni, wyrażającego głęboki szacunek i wierność naukom Kościoła, na tle klasycznych elementów sakralnych, bez symboli modernizmu czy surrealizmu.
Posoborowie

Detroit: seminaryjny cenzor modernizmu. Zwolnienia jako narzędzie kneblowania katolickiej doktryny

Portal Opoka informuje o zwolnieniu trzech wykładowców z seminarium w Detroit: Ralpha Martina (związanego z ruchem charyzmatycznym), Eduardo Echeverrii (promotora „dialogu ekumenicznego”) i Edwarda Petersa (kanonisty). Artykuł przytacza ich wypowiedzi krytyczne wobec „papieża” Franciszka, m.in. dotyczące: mętności nauczania, sugestii o „pustym piekle”, zmian w katechizmie nt. kary śmierci oraz „podejścia duszpasterskiego” w Amoris laetitia. Dodaje, że decyzję podjął nowy „arcybiskup” Detroit Edward Weisenburger, który wcześniej zakazał w 13 kościołach rytu rzymskiego przedsoborowego. Artykuł kończy informacja, że kuria nie komentuje szczegółów, a Martin mówi o „szoku”. Teza: to nie spór o szczegóły, ale kolejny akt systemowej pacyfikacji resztek katolickiego rozumu przez aparat posoborowej rewolucji.

Rekolekcja młodzieży katolickiej podczas pielgrzymki, modlących się przed ołtarzem z krzyżem i świecami, wyrazami głębokiej wiary i nadziei
Posoborowie

„Pielgrzymi nadziei” bez łaski: Jubileusz młodzieży jako kuźnia naturalizmu

Cytowany artykuł relacjonuje wystąpienie Kevina Josepha Farrella, prefekta Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia, który dziękuje „papieżowi” Leonowi XIV za ogłoszenie daty Światowych Dni Młodzieży w Seulu (3–8 sierpnia 2027), odwołując się do hasła: „Odwagi! Ja zwyciężyłem świat” (J 16,33). Farrell wzywa, by temat ŚDM „prowadził” biskupów, „kapłanów” i duszpasterstwa, aby młodzi stali się „pielgrzymami nadziei”, „opatrywali rany samotności i ubóstwa” oraz „świadczyli o pokoju” w świecie podziałów. Wspomina też doroczne orędzie „papieża” na obchody diecezjalne w uroczystość Chrystusa Króla.
Pod religijną frazeologią ukryto program czysto naturalistyczny: bez grzechu, bez łaski, bez ofiary Mszy, bez Królowania Chrystusa nad społeczeństwami – jedynie sentymentalny humanitaryzm i propaganda posłuszeństwa wobec posoborowych struktur.

Święty Jan Maria Vianney modli się w skromnym kościele, promieniując pokorą i oddaniem, w tradycyjnych szatach katolickich, z delikatnym światłem padającym na ołtarz.
Posoborowie

Jan Maria Vianney jako lustro dla upadku posoborowego „duchowieństwa”

Portal Opoka informuje o życiorysie św. Jana Marii Vianneya: o jego skromnych zdolnościach akademickich, kłopotach z łaciną, dwukrotnym usunięciu z seminarium, ostatecznych święceniach w 1815 roku w Grenoble oraz o przeniesieniu do zaniedbanej parafii w Ars, która z czasem stała się miejscem nieprzerwanych pielgrzymek do konfesjonału i na Mszę, a „proboszcz z Ars” – patronem proboszczów. Publicystyka podkreśla, że początkowo „na Mszę Świętą niedzielną przychodziło kilka osób”, by następnie – dzięki gorliwości kapłana – Ars rozkwitło. Końcowy ton jest laurkowy i powierzchowny, a zasadnicze elementy nadprzyrodzonej misji kapłana – ofiara Mszy i nawrócenie z grzechów ciężkich przez sakramentalną pokutę – ulegają banalizacji w stylistyce reporterskiej. Oto symptom kuriozalny: hagiografia bez teologii łaski.

Szczera scena katolicka w kościele, kapłan z krucyfiksem, wierni w modlitwie, skupienie na duchowości i tradycji katolickiej
Posoborowie

Kult sondaży zamiast wiary: apologetyka „papieża” Leona XIV w świeckiej retoryce

Portal Opoka informuje o sondażu francuskiego instytutu Odoxa (dla Le Figaro), według którego 86% Francuzów pozytywnie ocenia pierwsze 100 dni pontyfikatu Leona XIV; 98% praktykujących katolików, 76% niewierzących i 74% wyznawców innych religii ocenia go dobrze. 73% badanych wskazuje, że najważniejszą misją „papieża” ma być pokój na świecie, a jedynie 13% oczekuje promowania katolicyzmu. Podkreślana jest „dyskrecja” nowego „papieża” oraz brak nieprzewidywalnych gestów. Zawarte w tekście tezy sprowadzają Kościół do akceptowalnej społecznie instytucji dialogu i neutralnego „orędownictwa pokoju”, przy czym misja nadprzyrodzona zostaje zrelatywizowana przez demokratyczny plebiscyt gustów religijnych. To nie tylko błąd – to manifest modernistycznego wyjałowienia.

Rewerentny katolicki obrzęd chrztu w kościele, z rodzicami i chrzestnymi ubranymi w eleganckie, skromne stroje, oświetlony naturalnym światłem, oddający duchową powagę i piękno sakramentu.
Posoborowie

Estetyka zamiast łaski: chrzciny sprowadzone do poradnika mody

Portal Opoka publikuje poradnik dotyczący „stylizacji z klasą” na chrzest, skupiający się na kolorach, krojach, butach i dodatkach, z marginalnym odniesieniem do „szacunku dla miejsca”. Tekst wylicza, co wypada założyć mamie, ojcu, chrzestnym i gościom, promując pastelowe barwy, eleganckie garnitury, „smart casual”, loafersy oraz linkując ofertę sklepu z odzieżą. Milczy jednak o rzeczywistości sakramentalnej, łasce uświęcającej, obowiązkach rodziców chrzestnych i o grzechu świętokradztwa. To nie poradnik katolicki, lecz instrukcja świeckiej autoprezentacji podpięta pod święty obrzęd.

X (Twitter)
Visit Us
Follow Me
Śledź przez Email
RSS
Kopiuj link
URL has been copied successfully!
Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.