Portal eKAI (9 września 2025) relacjonuje przygotowania do 148. rocznicy tzw. objawień w Gietrzwałdzie, zapowiadając udział „biskupa” ełckiego Jerzego Mazura oraz tysięcy wiernych. Artykuł koncentruje się na logistyce wydarzenia – zmianach organizacji ruchu, kursach autobusów i parkingach – całkowicie pomijając teologiczną ocenę zjawiska w świetle niezmiennej doktryny katolickiej.
Portal LifeSiteNews relacjonuje uruchomienie nowej strony internetowej „Vis” przez tzw. Siostry Życia, oferującej wsparcie kobietom w „ciąży kryzysowej” oraz po aborcji. Struktura deklaruje „holistyczne podejście” łączące „wsparcie duchowe, emocjonalne i praktyczne”, podkreślając, że „żadna kobieta nie powinna pozostać sama”.
Portal Vatican Media (6 września 2025) relacjonuje spotkanie uzurpatora Bergoglio z grupą 40 ukraińskich matek, które straciły dzieci w wyniku konfliktu zbrojnego. Wydarzenie przedstawiane jest jako „punkt kulminacyjny” pielgrzymki zorganizowanej w ramach projektu „Matki z Domu Ojca Pio”, inicjatywy braci kapucynów z Kijowa. Artykuł eksponuje emocjonalne aspekty spotkania, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar cierpienia i fałszując katolicką koncepcję pokoju.
Portal Gość Niedzielny relacjonuje incydent z 9 września 2025 roku, w którym podpalenie dwóch słupów energetycznych w Berlinie pozbawiło prądu około 50 tysięcy gospodarstw domowych, 3 tysiące firm oraz dwa domy opieki. Policja sugeruje polityczne motywy sprawców, używających środków przyspieszających spalanie, jednak brakuje jakiejkolwiek refleksji nad duchowymi przyczynami tak jawnego ataku na podstawy współczesnej cywilizacji.
Portal Opoka relacjonuje rosyjski atak na ukraińską miejscowość Jarową, w wyniku którego zginęło 21 osób, a tyle samo odniosło rany. Wołodymyr Zełenski wezwał USA i UE do reakcji, określając atak jako terroryzm. Szef donieckiej administracji wojskowej Wadym Fiłaszkin podkreślił, że ofiarami byli cywile oczekujący na wypłaty emerytur.
Portal „Tygodnik Powszechny” (9 września 2025) prezentuje rozmowę z brytyjską pisarką Gwendoline Riley, autorką powieści „Moje zmory”. Książka eksploruje toksyczną relację matki i córki naznaczoną emocjonalnym chłodem, przemocą ojca oraz iluzorycznymi nadziejami na „bajkowe” małżeństwo. Riley przywołuje deterministyczną filozofię Spinozy („możemy robić tylko to, co możemy”), akceptuje „brutalność życia” jako naturalny porządek, a nadzieję redukuje do bezsilnych prób dialogu między skłóconymi postaciami. Wyznaje również własną walkę z alkoholizmem jako formą ucieczki od rzeczywistości. Ten nihilistyczny obraz ludzkiej kondycji stanowi kwintesencję modernistycznego błądzenia pozbawionego nadprzyrodzonej perspektywy.
Portal Tygodnik Powszechny (9 września 2025) przedstawia artykuł promujący turystykę śladami Marcina Lutra w Niemczech jako „duchowe doświadczenie”. Autor zachwyca się „protestancką Jerozolimą” w Wittenberdze, zamkiem Wartburg oraz innymi miejscami związanymi z inicjatorem rewolty przeciwko Kościołowi Katolickiemu. Tekst gloryfikuje Lutra jako „reformatora”, pomijając całkowicie herezje, ekskomunikę i duchowe spustoszenie wywołane przez jego bunt.
Portal Tygodnik Powszechny (9 września 2025) przedstawia Abdulrazaka Gurnaha – tanzańskiego noblistę – jako piewcę „radykalnej nadziei” w świecie naznaczonym kolonialną przemocą i wykorzenieniem. Autor artykułu, Michał Sowiński, kreśli obraz pisarza jako kronikarza ludzkich strat, który w miejsce utraconych wartości proponuje budowanie „nowych form wspólnoty”.
Portal Tygodnik Powszechny (9 września 2025) relacjonuje włoską potrawę z podrobów o nazwie finanziera, składającą się z grzebieni kogucich, nerek, wątroby, grasicy cielęcej oraz jąder, podkreślając jej „wysoki status” w piemonckiej kulturze kulinarnej. Autor z lubością opisuje konsumpcję „duszyczki” (animella), dowodząc, że części ciała „stoją wyżej w hierarchii niż mięśnie”, jednocześnie wyrażając zdziwienie polską niechęcią do takich praktyk. Artykuł wieńczy przepis na deser bonet, utrzymany w tonie zmysłowego fetyszyzmu kulinarnego.
Portal Tygodnik Powszechny (9 września 2025) prezentuje dokument „One to One: John i Yoko” jako rzekomo „współczesne” przesłanie pokojowe. Film gloryfikuje działalność Lennona i Ono w latach 70., przedstawiając ich jako „artystów-aktywistów” walczących z „represyjnym systemem” poprzez organizację koncertów na rzecz uwolnienia kryminalistów oraz interwencje w sprawie „praw dziecka”. Pomija się przy tym całkowicie satanistyczne inspiracje ich twórczości („Imagine” jako hymn wykluczenia Boga z porządku społecznego) oraz promocję narkomanii i rozwiązłości moralnej, potępioną w Quas Primas Piusa XI jako „płomienie wzajemnej nienawiści i wewnętrznej niezgody gubiące od Boga oddalonych ludzi” (nr 2).
