ekumenizm

Sędziwy biskup w tradycyjnych szatach liturgicznych w kościele, z krzyżem i świecami, symbolizujący autentyczną władzę Kościoła katolickiego, w realistycznym, pełnym szacunku ujęciu.
Kurialiści

Nominacja „biskupa” w Radomiu: kolejny akt w teatrze posoborowej uzurpacji

Nominacja „biskupa” w Radomiu: kolejny akt w teatrze posoborowej uzurpacji

Cytowany artykuł informuje o nominacji Krzysztofa Dukielskiego – dotąd proboszcza parafii św. Jana Chrzciciela w Magnuszewie – na „biskupa” pomocniczego diecezji radomskiej. Decyzję miał ogłosić w południe urząd zwany Nuncjaturą Apostolską w Polsce, powołując się na wolę „papieża” Leona XIV. W tekście zamieszczono odnośniki do komunikatów i krótką notę prasową „Biura Prasowego Konferencji Episkopatu Polski”. To czysto biurokratyczna laurka, pozbawiona jakiegokolwiek wymiaru nadprzyrodzonego. Oto sedno problemu: mowa o kolejnym ogniwie w łańcuchu posoborowej sukcesji bez mandatu Chrystusa i bez gwarancji sakramentalnej ważności – kolejnym administracyjnym awansie w strukturach, które zerwały z integralną wiarą katolicką.

Religijna scena katolicka w świątyni, kapłan modlący się przed ołtarzem z krucyfiksem i świecami, w otoczeniu witraży świętych, ukazująca wiarę i pokorę.
Kurialiści

Moralizatorskie frazesy zamiast katolickiej nauki: „antysemityzm” jako dogmat posoborowego humanitaryzmu

Moralizatorskie frazesy zamiast katolickiej nauki: „antysemityzm” jako dogmat posoborowego humanitaryzmu

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski publikuje krótkie oświadczenie kard. Grzegorza Rysia, „przewodniczącego” Komitetu KEP ds. Dialogu z Judaizmem (11 lipca 2025), w którym hierarcha oznajmia: „antysemityzm w każdej postaci jest, zgodnie z nauczaniem Kościoła, grzechem i złem moralnym” oraz że „negowanie Zagłady jest kłamstwem i stawia człowieka po stronie oprawców, a nie ofiar”. Całość jest pozbawioną kontekstu teologicznego deklaracją polityczno-moralną, podaną jako autorytatywny wyrok „Kościoła”. Zamiast katolickiej soteriologii i dogmatu – mamy świecki moralizm i kult historycznych narracji.

Reverentna scena katolicka z kapłanem przed ołtarzem, symbolizująca wiarę i oddanie, w tradycyjnym stylu, realistyczne, emocjonalne i pełne szacunku przedstawienie.
Kurialiści

Katalog nominacji bez Boga: triumf biurokracji nad wiarą

Katalog nominacji bez Boga: triumf biurokracji nad wiarą
Biuro Prasowe KEP publikuje notę o nominacji Mariusza Dmyterko na „biskupa” pomocniczego eparchii wrocławsko-koszalińskiej Kościoła greckokatolickiego, podając krótką metryczkę (data urodzenia, święcenia prezbiteratu, nominacja) oraz adres kontaktowy. Tekst wtopiony jest w gigantyczny, bezduszny spis personaliów posoborowych „biskupów” i „arcybiskupów” w Polsce i struktur „bizantyńsko-ukraińskich”, bez cienia teologicznego sensu i odniesień do prawdziwej natury Kościoła i sakramentów. Jedynym przesłaniem jest technokratyczna ewidencja stanowisk – bez odniesienia do łaski, wiary, jurysdykcji Bożej i celu nadprzyrodzonego. Oto krótka kronika apostazji w tonie biuletynu kadrowego.

Stary katolicki kapłan w tradycyjnych szatach przed ołtarzem z krucyfiksem i witrażem Chrystusa Króla, modlący się w kaplicy, wywołującą poczucie spokoju i głębi wiary.
Kurialiści

Kult dialogu zamiast Chrystusa Króla: oświadczenie „kard.” Rysia demaskuje apostazję

Kult dialogu zamiast Chrystusa Króla: oświadczenie „kard.” Rysia demaskuje apostazję

Biuro Polskiej Konferencji „Biskupów” publikuje krótkie oświadczenie Grzegorza Rysia, przewodniczącego „Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem”, w którym stwierdza: „anti-Semitism in any form is, according to the teaching of the Church, a sin and a moral evil” oraz że „denial of the Holocaust is a lie and puts one on the side of the perpetrators and not of the victims”. Całość utrzymana jest w tonie „dialogicznym” i policyjno-moralistycznym, bez choćby jednej wzmianki o Chrystusie, łasce, nawróceniu, konieczności wiary katolickiej dla zbawienia ani o grzechu niewiary. Oświadczenie nie jest obroną wiary – to jej zastąpienie programem świeckiej wrażliwości i politycznego słownika.

Rekonstrukcja katolickiego pogrzebu w tradycyjnej katedrze, z kapłanem w liturgii, wiernymi w modlitwie, w świetle witraży, pełne szacunku i powagi sceny religijnej.
Kurialiści

Pogrzeb w Tarnowie jako apoteoza posoborowego humanitaryzmu i milczenia o rzeczach ostatecznych

Liturgia pogrzebowa bez eschatologii: symptom zapaści doktrynalnej w Tarnowie

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski relacjonuje, że 10 lipca w tarnowskiej katedrze sprawowano Mszę pogrzebową za zmarłego bp. Władysława Bobowskiego, której przewodniczył Andrzej Jeż. W tekście akcentuje się „wdzięczność” za dobroć zmarłego, określa się biskupa jako „stróża Bożego Światła”, wspomina o „trzech stopniach doskonałości chrześcijańskiej” (oczyszczenie, oświecenie, zjednoczenie), a także przywołuje cnoty: skromność, łagodność, gotowość do pomocy, modlitwę. Na końcu odczytano list kondolencyjny Tadeusza Wojdy i głosy współczucia. Oto liturgia słowa i prasy, w której przeważa biurokratyczna czułostkowość, a milknie głos o sądzie, karze, pokucie, przebłagalnym charakterze Ofiary i potrzebie wytrwania w łasce — milczenie, które jest aktem oskarżenia.

Scena liturgiczna w tradycyjnej katolickiej świątyni podczas Mszy św., z kapłanem podnoszącym Eucharystię i wiernymi w modlitwie, ukazując głęboką pobożność i szacunek.
Posoborowie

Jubileusz jako spektakl socjologiczny: kult emocji zamiast łaski uświęcającej

Jubileusz jako spektakl socjologiczny: kult emocji zamiast łaski uświęcającej

Portal Vatican News relacjonuje spotkanie neofitów z „papieżem” Leonem XIV: kilkuset nowo ochrzczonych młodych Francuzów oraz „biskupi” francuscy słuchają krótkich napomnień o „konkretnym” przeżywaniu wiary; pojawiają się świadectwa emocjonalnego „doświadczenia”, statystyczne triumfy wzrostu chrztów, radość z „wspólnoty” i zachęta do aktywizmu jubileuszowego. Punkt ciężkości: emocja, socjologia i „konkret” zamiast teologii ofiary, grzechu, łaski uświęcającej i panowania Chrystusa nad narodami. Ten przekaz, zanurzony w posoborowym naturalizmie, ukrywa kluczową kwestię: co stanowi warunek i cel chrztu oraz czy w ogóle mówimy o sakramencie w porządku katolickim.

Młodzi katolicy w Rzymie modlący się przy ołtarzu z krzyżem, ukazujący pokorną i modlitewną postawę w historycznym, sakralnym tle
Posoborowie

Jubileusz młodzieży w Rzymie: propaganda humanitaryzmu zamiast królowania Chrystusa

Jubileusz młodzieży w Rzymie: propaganda humanitaryzmu zamiast królowania Chrystusa

Portal watykański relacjonuje udział 2 tysięcy młodych Ukraińców w „Jubileuszu Młodzieży” w Rzymie. Wypowiedzi ks. Romana Demusha (duszpasterstwo młodzieży greckokatolickiej) i „biskupa” Bryana Baydy CSsR akcentują motywy psychologiczne i społeczne: młodzi mają być „twarzą nadziei”, obecność w Rzymie ma „terapeutycznie” łagodzić traumę wojenną i przywracać „poczucie normalności” bez alarmów bombowych; wspólnota Kościoła opisywana jest obrazem kolumnady Berniniego obejmującej plac św. Piotra; podkreślono logistykę, zbiórki i projekt „Bilet Nadziei”. Całość utrzymana jest w tonie emocjonalno-humanitarnym, pozbawionym odniesień do dogmatu, łaski, nawrócenia, Ofiary Mszy, sakramentów i panowania Chrystusa Króla. Oto sedno problemu: jubileusz został sprowadzony do świeckiej terapii zbiorowej i symboliki wspólnotowości, z amputacją nadprzyrodzoności i bez wezwania do pokuty.

Rewerentny obraz tradycyjnego katolickiego wnętrza kościoła z krucyfiksem i Biblią na ołtarzu, symbolizujący wiarę i tradycję katolicką.
Posoborowie

Newman jako „Doktor Kościoła”: legitymizacja modernizmu przez kult sumienia

Newman jako „Doktor Kościoła”: legitymizacja modernizmu przez kult sumienia

Cytowany artykuł informuje, że Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej przekazało decyzję „papieża” Leona XIV o nadaniu św. Johnowi Henry’emu Newmanowi tytułu Doktora Kościoła. Podkreśla jego drogę od anglikaństwa do „katolicyzmu”, rzekomą obronę ludzkiego sumienia, zasługi w teologii dogmatycznej, a także wpływ jako prekursora intuicji Soboru Watykańskiego II. Przywołuje akcenty biograficzne (Ruch Oksfordzki, Oratorium, kardynał kreowany przez Leona XIII), beatyfikację przez Benedykta XVI i „kanonizację” przez Franciszka oraz cytuje najnowszą encyklikę Dilexit nos, gdzie Newman wskazywany jest jako wzór „dialogu serc” i pobożności eucharystycznej. Zasadniczy przekaz: wyniesienie Newmana ma umocnić soborowe rozumienie sumienia, religii i Kościoła, a więc projekt modernistycznej rewolucji pod szatą tradycji. To nie uhonorowanie katolicyzmu integralnego, lecz jego instrumentalizacja.

Rekolekcje katolickie, modlitwa w kościele, pokora i nadzieja w obliczu tragedii, tradycyjna scena religijna
Posoborowie

Humanitarny lament zamiast katolickiej prawdy: o rzezi w Kongu

Humanitarny lament zamiast katolickiej prawdy: o rzezi w Kongu

Portal Vatican News relacjonuje, że Leon XIV, podczas audiencji ogólnej, wyraził „głęboki smutek” po rzezi chrześcijan w Komandzie (DR Konga), powierzył ofiary „miłosierdziu Bożemu”, pomodlił się za rannych i zaapelował do „odpowiedzialnych na szczeblu lokalnym i międzynarodowym” o współpracę w zapobieganiu takim tragediom. Wskazano, że ataku na „katolicki kościół” dokonali dżihadyści ADF powiązani z tzw. Państwem Islamskim. Ostatnie zdanie artykułu sprowadza wszystko do naturalistycznej narracji o przemocy i politycznych receptach. Konkluzja jest jasna: zamiast głosić Chrystusa Króla i nawrócenie narodów, posoborowy aparat serwuje bezsilny humanitaryzm i polityczne banały.

Rekoletka katolicka modląca się przy krucyfiksie w skromnej świątyni, ukazująca pokorę i oddanie Bogu, symbolizując wiarę i duchowe panowanie Chrystusa.
Posoborowie

Humanitarny aktywizm zamiast panowania Chrystusa: casus „Talitha Kum”

Humanitarny aktywizm zamiast panowania Chrystusa: casus „Talitha Kum”

Cytowany artykuł (Vatican News, 29 lipca 2025) przedstawia doroczny raport „Talitha Kum” – sieci osób zakonnych działających przeciwko handlowi ludźmi. Podkreśla liczby: „pomoc” dla 939 185 osób, w tym „ponad 400 tys. kobiet i dzieci”; wzrost interwencji (26%) w sferze „wsparcia psychologicznego”, „pomocy prawnej” i „szkoleń zawodowych”; akcentuje „prewencję” i „współpracę międzyreligijną”, „rzecznictwo” w dialogu politycznym oraz odniesienia do statystyk ONZ. Całość domyka naturalistyczna narracja mobilizacji oddolnej, bez jednego odwołania do łaski uświęcającej, sakramentów, grzechu, Krzyża i panowania Chrystusa Króla – to programowy manifest świeckiego humanitaryzmu przebrany w habit.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.