herezja

Fotografia realistyczna ukazująca kapłana w tradycyjnych szatach odprawiającego Mszę świętą na zewnątrz, z wiernymi w modlitwie, oddającą hołd Bogu w duchu katolickiej tradycji.
Posoborowie

Obrona prawdy katolickiej w obliczu nowoczesnych iluzji kulturowych

Relatywizacja doktryny katolickiej, przedstawiona w artykule z portalu Więź, ukazuje wyraźne zagubienie współczesnej kultury, która odchodzi od niezmiennych prawd objawionych i próbuje zamienić wiarę na masową rozrywkę, zanikającą w morzu powierzchownych festiwali, koncertów i wydarzeń kulturalnych. Artykuł opisuje szeroki wachlarz imprez plenerowych, festiwali i wydarzeń, które mają na celu „zabawić” i „zrelaksować” społeczeństwo, jednak w istocie odwracają uwagę od najważniejszych aspektów wiary i nadprzyrodzonego porządku, który jest fundamentem katolickiego spojrzenia na świat. Twierdzenia te, zamiast budować duchową głębię, pogłębiają duchową ruinę i apostazję, ukrywając prawdę o Chrystusie Królu, jako jedynym Panu i Sędzim wszystkiego stworzenia.

Fałszywa idylla kultury masowej a duchowe bankructwo

Podczas gdy artykuł z portalu Więź przedstawia letnią ofertę rozrywek, festiwali i wydarzeń kulturalnych, musi on zostać ostro skonfrontowany z katolickim nauczaniem, które jasno potępia wszelkie formy promowania kultury pozbawionej nadprzyrodzonego wymiaru. Zamiast cieszyć się z prawdziwej kultury, która wywodzi się z ducha Bożego, współczesne społeczeństwo pogrąża się w iluzorycznym świecie rozrywki, w którym wszystko jest „darmowe” i dostępne, lecz zarazem duchowo bezwartościowe. Ta „kultura” nie służy zbawieniu duszy, lecz jej zgubie, bo odwraca od prawdy o Bogu i Jego objawieniu, które jest fundamentem katolickiej wiary.

Hermeneutyka nowoczesności i odrzucenie niezmiennych prawd

Artykuł z portalu Więź ukazuje „trendy” i „innowacje” w sztuce i kulturze, które odchodzą od klasycznej, niezmiennej nauki Kościoła, a promują subiektywizm, relatywizm i immersję zmysłową. To właśnie jest wyraz hermeneutyki hermeneutyki hermeneutyki, czyli hermeneutyki hermeneutyki hermeneutyki (wg. hermeneutyki hermeneutyki hermeneutyki), prowadzącej do zanegowania dogmatów i zasad moralnych, które od wieków wyznaczał Kościół katolicki. Takie podejście jest nie tylko heretyckie, ale i duchowo zgubne, bo odrzuca prawdy Boże, które są niezmienne jak Bóg sam. W ten sposób promuje się kult relatywizmu, który jest sprzeczny z nauką Kościoła, głoszącą, że prawda jest jedna i dana od Boga, a nie wytworem ludzkiego umysłu.

Pomijanie sakramentów i nadprzyrodzonego porządku

W artykule pomija się w istocie sakramenty, które są źródłem łaski i życia nadprzyrodzonego. Zamiast tego skupia się na „kulturze plenerowej”, „koncertach” i „festiwalach”, które nie mają żadnego odniesienia do sakramentów, czyli realnych środków zbawienia. To jest kolejny symptom zanikającej wiary katolickiej – zamiast sakramentów, promuje się tylko zewnętrzne formy rozrywki, które nie dają łaski, a jedynie mogą wprowadzić w duchową obojętność. Skutkiem tego jest zanegowanie fundamentalnej prawdy o konieczności przyjęcia sakramentów, aby osiągnąć zbawienie i wejść do Królestwa Bożego.

Pogarda dla praw Bożych i triumf kultury człowieka

Artykuł z portalu Więź promuje „kulturę” jako coś autonomicznego, oderwanego od Prawa Bożego. W rzeczywistości jednak, według nauki katolickiej, „prawa Boże ponad prawami człowieka” (lex aeterna), a każda próba postawienia człowieka w centrum, odwracając prawdy Boże, jest jawnym przejawem nowoczesnego humanizmu, który jest herezją i nową formą bałwochwalstwa. Kult człowieka, który jest promowany na każdym kroku, jest sprzeczny z nauką Kościoła, który przypomina, że człowiek jest stworzeniem Bożym, a jego prawdziwa wolność i szczęście mogą być osiągnięte tylko poprzez poddanie się Prawu Bożemu.

Duchowa ruinacja i apostazja duchowieństwa

W relacji z artykułem ukazuje się obraz duchowieństwa, które „uczestniczy” w tych festiwalach i wydarzeniach, zamiast głosić Ewangelię i prowadzić wiernych do zbawienia. Modernistyczne „duchowieństwo” jest winne duchowej ruiny wiernych, bo odrzuca naukę katolicką, uznając ją za „przeszłość” i „tradycję”. To właśnie jest duchowa apostazja, czyli porzucenie wiary katolickiej na rzecz pseudo-religijności, promowanej przez systemowe błędy soborowych zmian. Nie można tego odwracać, nie można się od tego wyzwolić, dopóki nie powrócimy do niezmiennych prawd i autorytetu Magisterium.

Zakaz odwołań do objawień i niebezpieczeństwo fałszywych przekazów

W tekście pomija się kwestię objawień i prywatnych objawień, które od wieków Kościół ocenia i odrzuca, jeśli są sprzeczne z nauką wiary. W tym kontekście zakaz odwołań do „Fatimy”, „Medjugorje” czy innych rzekomych objawień jest nie tylko konieczny, ale i zgodny z nauką Kościoła, który ostrzega przed fałszywymi przekazami i szatańskimi podszeptami. Promowanie takich „objawień” bez autorytetu Magisterium to duchowe zagrożenie, które prowadzi do herezji i rozbicia jedności wiary katolickiej.

Konkluzja: prawda katolicka jako fundament cywilizacji chrześcijańskiej

W świetle powyższej krytyki artykułu i jego ignorancji wobec niezmiennych prawd wiary katolickiej, można stwierdzić, że promowana przez niego kultura plenerowa, festiwale i rozrywki nie są żadnym wyrazem życia duchowego, lecz jego duchowym bankructwem i odrzuceniem Królestwa Chrystusa. Prawdziwa kultura to ta, która prowadzi do zbawienia duszy, a nie ta, która tylko maskuje duchową pustkę. Nie można godzić się na relatywizm, eklektyzm i światowe trendy, które podważają fundamenty katolickiej nauki. Wobec tego, jedyną drogą jest powrót do niezmiennej nauki Magisterium i odnowa życia sakramentalnego, aby Chrystus Król mógł zasiąść na tronie naszych serc i społeczeństw.

Ksiądz w tradycyjnych szatach katolickich w modlitewnym skupieniu w pięknym, historycznym kościele z witrażami i ołtarzem, symbolizujący wierność tradycji i nauce Kościoła.
Posoborowie

Powrót do duchowej głębi katolickiej prawdy w obliczu współczesnych przejawów przełamania Tradycji

Relatywizacja doktryny i zanikanie autentycznego nauczania Kościoła katolickiego w obliczu zjawisk współczesnych, takich jak sytuacja duchowieństwa na Białorusi, pokazuje dramatyczną duchową i teologiczną upadek. Portal katolik.life relacjonuje wydarzenie, które ukazuje rzekome „powroty” do miłosierdzia i duchowej służby, jednakże w rzeczywistości obnaża brak głębokiego rozumienia i odnowy Tradycji katolickiej. Przypadek księdza Henryka Okołotowicza, skazanego na 11 lat więzienia za „zdradę stanu”, jest jedynie symptomem kryzysu moralnego i duchowego, który wynika z odchodzenia od niezmiennych praw Bożych i magisterium Kościoła sprzed Soboru Watykańskiego II. Takie wydarzenia nie mogą być postrzegane jako triumf miłosierdzia, lecz jako dramatyczne przykłady duchowej utraty tożsamości i pogubienia w relatywistycznych ideologiach modernizmu, który odrzuca nauczanie niezmienne i autorytet Tradycji.

Degradacja sakramentów i teologii w erozji nowoczesnych interpretacji
Relatywizacja i fałszywa „ewolucja” dogmatów, które promują się jako rozwój, są sprzeczne z nauką Kościoła, który od wieków nauczał, że dogmaty są niezmienne i wyrazem objawionej prawdy. Omnia quae tradidi vobis, custodite et facite (Wszystko, co wam przekazałem, zachowujcie i wypełniajcie) – to fundament, którego modernistyczne hermeneutyki próbują zniszczyć, pod pretekstem „aktualizacji” i „dialogu”. Prawdziwa miłość i miłosierdzie katolickie nie polega na relatywizacji nauki, lecz na jej głębokim zakorzenieniu w Chrystusowym nauczaniu, które nie ulega zmianom. Podczas gdy portal relacjonuje wydarzenia, pomija fundamentalne prawdy o sakramencie Eucharystii i sakramentach pokutnych, które stanowią oświecenie i siłę wiernych, a nie narzędzia politycznych czy społecznych manipulacji.

Sobór Watykański II jako katalizator duchowego i doktrynalnego upadku
Przyjęcie hermeneutyki „dziejów zmiany” i odrzucenie nauczania soborowego z 1958 roku i wcześniejszego, doprowadziło do rozmycia granic między prawdziwym Kościołem a sektami modernistycznymi. Lex credendi, lex statuatum (Prawo wiary jest prawem ustanowionym) – to niezgodne z nauką, że soborowe „zmiany” mogą zastąpić niezmienną naukę Magisterium. Niezmienność prawdy katolickiej jest fundamentem, którego modernizm i relatywizm próbują się pozbyć, tworząc iluzję „powrotu do człowieka” i „dialogu”, które są jedynie próbami podporządkowania nauki Kościoła ideologiom światowym i antykatolickim.

Brak autentycznego duchowego przewodnictwa i kryzys sakramentów
Przykład księdza Henryka Okołotowicza i jego duchowej służby w więzieniu ukazuje, jak brak prawdziwego nauczania i sakramentów, które mogą być udzielane wyłącznie przez ważnie wyświęconych kapłanów w jedności z papieżem, prowadzi do duchowego upadku. Hic et nunc (tu i teraz) – w miejscu, gdzie nie ma prawdziwej Eucharystii i sakramentu pokuty, pojawia się duchowy głód, który zaspokaja jedynie powrót do niezmiennej Tradycji i pełnego nauczania Kościoła, zgodnego z magisterium przed 1958 rokiem. Modernistyczne interpretacje i ekumeniczne próby zatarcia granic między religiami i wyznaniami tylko pogłębiają kryzys, obnażając brak wiernej wiary i autentycznego sakramentalizmu.

Konkluzja: konieczność powrotu do niezmiennych prawd i odrzucenia rewolucji soborowej
W obliczu tych wydarzeń nie można dłużej tolerować relatywistycznej hermeneutyki, która podważa niezmienność i autorytet nauczania Kościoła. Powrót do Tradycji, odrzucenie modernistycznych interpretacji i pełne uznanie nauki sprzed 1958 roku stanowią jedyną drogę ku duchowemu odrodzeniu i ratowaniu dusz. Nie można pozwolić na to, by diabeł, poprzez fałszywe miłosierdzie i ekumeniczne fałszywe „dialogi”, zniszczył prawdziwą katolicką tożsamość i naukę.

Realistyczne, pełne szacunku zdjęcie tradycyjnego ołtarza katolickiego z kapłanem trzymającym krucyfiks, świecami i otwartą Biblią, symbolizujące wierność naukom Kościoła i moralnej jasności.
Posoborowie

Odrzucenie nauczania katolickiego w kontekście współczesnych konfliktów i propagowania fałszywego miłosierdzia

Dekonstrukcja faktów i interpretacji zgodnie z nauką Kościoła

Relatywizacja wydarzeń w Gazie i ocena działań Izraela, przedstawiona w artykule, ukazuje niebezpieczną tendencję do odwracania moralnej hierarchii. Zamiast potępić zbrodnię ludzką jako absolutne zło, portal relatywizuje ją, mówiąc o „systemowej zbrodni”, bez jednoznacznego wskazania na moralny zakaz mordowania niewinnych dzieci i kobiet. Ta tendencja do umniejszania i relatywizowania zła jest sprzeczna z niezmienną nauką Magisterium, które naucza, iż „zbrodnia jest złem samym w sobie, a jej potępienie jest obowiązkiem każdego katolika” (Kanon 1397 Kodeksu Prawa Kanonicznego).

Podkreśla się tu jedynie „blokadę dostępu do wody”, „głód” i „śmierć dzieci”, co, choć nie jest bez znaczenia, nie może przesłonić moralnego faktu, iż mordowanie niewinnych jest zawsze złem, niezależnie od kontekstów politycznych czy społecznych. Pominiecie tego faktu jest świadomym odrzuceniem prawdy objawionej, której podstawą jest przykazanie „Nie zabijaj” (Wj 20, 13).

Zamiast więc ukazywać konieczność wyznania prawdy o moralnym i nadprzyrodzonym charakterze zła, artykuł relatywizuje je, co jest wyrazem duchowej i doktrynalnej zdrady, prowadzącej do apostazji od nauki katolickiej.

Język retoryki i ton relatywizujący zło

W tekście dominuje asekuracyjny, łagodny język, który unika jednoznacznego potępienia zła, co świadczy o braku determinacji w obronie prawdy katolickiej. Słowa takie jak „mówimy o systemowej zbrodni” czy „blokada dostępu” są używane w sposób, który może sugerować współczucie dla ofiar, lecz bez wyraźnego potępienia sprawcy. Ton jest pozornie obiektywny, lecz w rzeczywistości służy rozmywaniu moralnych granic, co jest typowe dla modernistycznej hermeneutyki, odrzucającej niezmienność prawd wiary.

Teologiczne potępienie relatywizmu i zanegowania nauki katolickiej

Z punktu widzenia nauczania Kościoła, wszelkie zbrodnie ludzkie, szczególnie ludobójstwo i masowe mordy, są wyrazem głębokiego odstępstwa od Boga i Jego praw. Papież Pius XI w encyklice *Quas Primas* jasno naucza, że „Chrystus Król musi panować nad wszystkimi narodami, a każde odstępstwo od Jego prawa jest złem absolutnym”.

Zanegowanie tego przez relatywizację zła, jak to czyni artykuł, jest świadectwem odrzucenia absolutnej prawdy Objawionej i uznania za równoważne zło i dobro w imię politycznej poprawności. To jest ewidentny przejaw nowoczesnego liberalizmu i homo oeconomicus, który odrzuca nadprzyrodzoną moralność i naturalne prawo Boże, poddając się jedynie subiektywnym odczuciom i relatywistycznym interpretacjom, co prowadzi do duchowego bankructwa.

Systemowa zdrada i symptomatyczna apostazja

Działania opisane w artykule, polegające na relatywizacji zła i odrzuceniu jednoznacznego potępienia, są nie tylko wyrazem moralnego upadku, lecz także systemowej zdrady. Ukazuje to, że modernistyczne nauki i postawy, które propaguje portal, są owocem soborowej rewolucji, odrzuconej przez magisterium przed 1958 rokiem jako herezja i duchowa apostazja. Sobór Watykański II i jego kontestatorzy odrzucili niezmienną naukę Kościoła, prowadząc do rozmycia granic moralnych i teologicznych, co widzimy w relatywizacji zła w obecnych czasach.

Podważanie dogmatów i nauk o moralności katolickiej jako fundamentu cywilizacji chrześcijańskiej

Fotografia realistyczna wnętrza kościoła katolickiego z kapłanami modlącymi się przy ołtarzu, symbolami wiary i duchowej odnowy, bez surrealistycznych elementów.
Posoborowie

Powrót do wielkiego projektu CPK w świetle nauki katolickiej i moralnej

Relatywizacja doktryny o wielkości i znaczeniu Polski jako centrum komunikacyjno-handlowego Europy, opisana w artykule portalu Opoka, odwołuje się do nowoczesnych narracji politycznych, które próbują zredefiniować pojęcie patriotyzmu i rozwoju gospodarczego w duchu ideologii globalistycznej. Autor relacjonuje uroczystość podpisania ustawy o Centralnym Porcie Komunikacyjnym (CPK), podkreślając strategiczne znaczenie tego projektu dla przyszłości Polski, przedstawiając go jako element odrodzenia narodowego i gospodarczej potęgi. Jednakże, z perspektywy integralnej nauki katolickiej, taki narracyjny wywód jest nie tylko niepełny, lecz głęboko błędny i sprzeczny z prawdziwym nauczaniem Kościoła, które zakłada absolutny priorytet Prawa Bożego i moralnego porządku nad doczesnymi ambicjami światowymi.

Należy zacząć od krytyki samego przesłania, które w imię materialistycznych i naturalistycznych celów próbuję wymazać z pamięci i serca wiernych prawdziwą hierarchię wartości. Cytując Pismo święte, szczególnie słowa Chrystusa z Ewangelii według św. Mateusza: „Szukajcie najpierw Królestwa Bożego, a wszystko inne będzie wam dodane” (Mt 6,33), widzimy, że każda działalność ludzka, zwłaszcza ta dotycząca rozwoju infrastruktury i gospodarki, powinna być podporządkowana celom zbawienia dusz i chwały Bożej, a nie służbie materialnego postępu, który często prowadzi do duchowej degradacji i relatywizacji moralnych norm.

Podkreślając, iż projekt CPK ma przyczynić się do odrodzenia Polski jako centrum Europy, autor pomija fundamentalne pytanie: czy ten cel jest zgodny z nauką Kościoła? Prawdziwy patriotyzm katolicki nie polega na dążeniu do materialnego dominowania czy globalistycznej hegemonii, lecz na trosce o wieczną duszę każdego człowieka i na wierności Prawu Bożemu. Przypomina to słowa św. Augustyna: „Diligite iustitiam, qui iudicatis terram” (Miłujcie sprawiedliwość, wy którzy sądzącie ziemię – Ps 58,2). Nie można więc uznawać za wartościowe i moralnie dopuszczalne dążenie do powiększania portów i infrastruktury kosztem moralnej czystości, duchowej integralności i poszanowania praw Bożych.

Z kolei, pomijanie w artykule kwestii moralnych i duchowych zagrożeń wynikających z forsowania projektów typu CPK, świadczy o duchowym bankructwie przedstawicieli współczesnego obozu rządzącego, który w imię postępu i rozwoju materialnego odrzuca prawdy nadprzyrodzone, a tym samym odwraca się od nauki Kościoła, nauki odwiecznej i niezmiennej. Błędne jest przekonanie, że wielkie inwestycje infrastrukturalne mogą zastąpić duchową odnowę i moralne fundamenty narodu. Święty Pius X, mówiąc o konieczności odnowy moralnej i duchowej społeczeństwa, przypomina, iż „prawdziwy postęp to ten, który zbliża człowieka do Boga”. Bez tego, wszystko inne jest jedynie iluzją postępu i bezpieczeństwa, które w końcu okazują się pustym złudzeniem, gdyż „sine morbo” (bez grzechu) nie ma prawdziwego rozwoju.

Niezwykle niepokojące jest również pomijanie w relacji jakichkolwiek odniesień do sakramentów, życia duchowego czy nadprzyrodzonych wartości, które stanowią fundament prawdziwego rozwoju narodu. Zamiast tego, artykuł promuje naiwne, laickie i światopoglądowe rozumienie „strategii” i „marzeń”, co jest sprzeczne z nauczaniem Magisterium, które mówi, że „prawdziwa wielkość narodu polega na jego wierze i świętości” (Sobór Watykański I, dogmat o nieomylności Magisterium).

Ponadto, podkreślanie roli „samych szprych” i „obecności miast średnich” w strategii rozwojowej, jest nie tylko błędne, lecz głęboko sprzeczne z nauką katolicką, gdyż odwraca uwagę od duchowych fundamentów i moralnych norm, które powinny kierować polityką i rozwojem. Przy tym, relatywizacja idei „zrównoważonego rozwoju” i „kierowania się marzeniami” jest jedynie przykrywką dla politycznej i ekonomicznej bezwartościowej gry, w której głównym celem jest zadowolenie władzy, a nie zbawienie narodu.

Mówiąc wprost, relatywizacja doktryny o wielkości i przyszłości Polski w duchu globalistycznych i materialistycznych narracji, jest wyrazem głębokiego odstępstwa od nauki katolickiej i odwiecznych praw Bożych. To jest zaprzeczenie prawdziwego patriotyzmu, który nie polega na tym, by „być centrum handlowym i komunikacyjnym Europy”, lecz na tym, by być narodem wiernym Bogu, czystym w moralności i odważnym w obronie praw Bożych i naturalnych.

Zakończenie tego obrazu jest bolesne: przedstawiona narracja jest nie tylko błędna, lecz prowadzi do duchowego upadku, relatywizacji moralnej i zanegowania prawdziwej misji Kościoła na ziemi, który nie jest od tego, by służyć jedynie doczesnym celom, lecz by prowadzić narody do wiecznego zbawienia. W świetle nauki sprzed 1958 roku, taka wizja rozwoju jest wyłącznie formą nowoczesnego bałwochwalstwa, które w miejsce Boga stawia człowieka i jego materialne ambicje.

Realistyczne zdjęcie katolickiego duchownego modlącego się przed krucyfiksem w tradycyjnej świątyni, ukazujące głębokie skupienie i religijne uniesienie.
Posoborowie

List Benedykta XVI o ważności rezygnacji i jego teologiczne konsekwencje

Relatywizacja doktryny o niezmiennym i nieodwołalnym charakterze urzędu Piotra oraz próby wyłączenia władzy papieża z zakresu praw Bożych i magisterium Kościoła, przedstawione w artykule, stanowią kolejny krok w kierunku duchowego i teologicznego bankructwa współczesnego „myślenia” liberalnego, które odrzuca niezmienną naukę katolicką na rzecz pseudo-reformy i subiektywizmu. Artykuł cytuje list Benedykta XVI, w którym papież senior broni swojej decyzji o rezygnacji, podkreślając jej „pełną ważność” i odrzucając zarzuty o „schizmę” i „desakralizację” papiestwa. Jednakże, w tym samym tekście, ukryte są głębokie błędy teologiczne, które prowadzą do zerwania z niezmienną nauką Kościoła i do rozmycia samej istoty urzędu Piotra jako gwaranta doktryny katolickiej. Krytyka ta obejmuje zarówno poziom faktograficzny, językowy, jak i teologiczny, ukazując, że pod pozorem „dobrej wiary” współczesne interpretacje zagrażają fundamentalnej prawdzie o niezmiennym magisterium Kościoła.

Kapłan w sutannie modlący się w tradycyjnym kościele z krucyfiksem, odzwierciedlający katolicką pobożność i wierność wierze.
Posoborowie

Leon XIV: Sto dni modernizmu bez Boga

Portal eKAI (7 sierpnia 2025) relacjonuje opinię niemieckiego historyka Kościoła Jörga Ernestiego na temat pierwszych stu dni pontyfikatu „papieża” Leona XIV (Roberta Francisa Prevosta). Historyk spekuluje na temat popularności i przyszłych kierunków pontyfikatu, podkreślając jego amerykańskie i peruwiańskie korzenie, doświadczenie misyjne, znajomość języków i umiejętność budowania relacji. Ta beztroska analiza, pomijająca kwestie wiary i doktryny, jest symptomem głębokiego kryzysu w Kościele, który zdradził Chrystusa Króla.

Tradycyjny katolicki altar z kapłanem, Eucharystią i krzyżem, symbolizujący głęboką wiarę i pobożność, odpowiedni dla katolickiego bloga.
Posoborowie

Neokatechumenalny marketing „powołań”: liczby bez łaski, emocje bez dogmatu

Portal Opoka informuje o spotkaniu Drogi Neokatechumenalnej na rzymskim Tor Vergata, zamykającym tzw. Jubileusz Młodzieży, na którym według prowadzących 5 tys. młodych mężczyzn wyraziło gotowość do wstąpienia do seminariów „Redemptoris Mater”, a 5 tys. kobiet – do zakonów. Wydarzenie prowadził Baldassare Reina, „wikariusz Rzymu”, z udziałem 26 „biskupów” i 100 „księży” formowanych w seminariach Drogi; katechezy głosili Kiko Argüello, Maria Ascensión Romero i o. Mario Pezzi. Artykuł eksponuje hasła o „wolności krzyża”, potrzebie subiektywnego „przyjęcia Ducha Świętego” i emocjonalnym wezwaniu do „odpowiedzi miłości”. Na scenę wprowadzono ikonę oraz wizerunek Carmen Hernández i wezwano do publicznych deklaracji „powołania”. Pointą jest triumfalna narracja o rekordowych „zgłoszeniach”, bez choćby minimalnej doktrynalnej precyzji, bez pytania o ważność święceń, naturę kapłaństwa i obiektywne warunki łaski uświęcającej. To nie świadectwo żywotności Kościoła, lecz posoborowa iluzja wzrostu – ruch mas i haseł przy równoczesnej dezercji od katolickiej wiary i sakramentalnej rzeczywistości.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.