Kościół

Reverentny obraz katolickiego kapłana modlącego się przed Całunem Turyńskim w kościele
Posoborowie

Całun Turyński jako test wiary: naturalizm, medialna kakofonia i kurialna asekuracja

Portal Opoka informuje o wypowiedzi Roberto Repole, „arcybiskupa” Turynu, który – jako kustosz Całunu – apeluje o krytyczne podejście do tez brazylijskiego grafika Cicero Moraesa, twierdzącego, że wizerunek na Całunie powstał przez kontakt z obiektem sztucznym. Międzynarodowy Ośrodek Badań nad Całunem w Turynie stwierdza, że praca Moraesa nie wnosi nic nowego i że symulacje 3D nie zastąpią fizyko-chemicznych analiz, które nie potwierdzają pochodzenia malarskiego ani kontaktowego. Artykuł podkreśla, że „już” badania od 1902 r. (Vignon, Delage) i STuRP (1978) wykluczały hipotezy płaskorzeźby, posągu i termicznego transferu. Kończy konstatacją, że powstanie obrazu „pozostaje zagadką dla nauki”. Jednym zdaniem: zamiast wyznania wiary w Zmartwychwstałego i świadectwa o relikwii Męki, otrzymujemy biurokratyczną mgłę, redukującą misterium do problemu technologicznego i zarządzania PR-em.

Dziecko modlące się w tradycyjnym kościele katolickim przy krucyfiksie, symbol wiary i nadziei, w ciepłym świetle, wyrazem pokory i oddania wobec Boga.
Polska

Psychologizacja cierpienia dzieci jako substytut łaski: analiza z perspektywy katolickiej

Portal eKAI relacjonuje apel Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę o uważność dorosłych na kondycję psychiczną dzieci w wakacje, podając liczby kontaktów na telefon zaufania 116 111, postulując większą czujność rodziców i otwartość na emocje dzieci. Wskazuje na symptomy kryzysu (smutek, izolacja, bezsenność), akcentuje „akceptację” i zachęca do korzystania z anonimowych narzędzi wsparcia oraz materiałów psychoedukacyjnych online. Z całego tekstu wyłania się program świeckiej „opieki nad emocjami”, z pominięciem łaski, grzechu, sakramentów i obiektywnego porządku moralnego. To nie pomoc, lecz naturalistyczna redukcja człowieka do psychiki, która — milcząc o nadprzyrodzonym celu — skazuje dzieci na pustkę.

Rewerentne zdjęcie tradycyjnego wnętrza kościoła katolickiego z krzyżem i wiernymi w modlitwie, oddające duchową głębię i tradycję.
Świat

Kult kota jako substytut religii: naturalistyczna utopia „dobrostanu” zamiast królowania Chrystusa

Portal Opoka publikuje materiał marketingowy biura prasowego Mars, promujący kampanię WHISKAS „Koci Mrraj”. Tekst przedstawia badanie SW Research o więzi Polaków z kotami: 85% opiekunów uważa kota za członka rodziny, 68% – za „najlepszego przyjaciela”, 61% zwierza się kotom; opisuje zwyczaje (wspólne spanie, przyjęcia urodzinowe), podaje „behawioralne potrzeby” kotów, reklamuje „quiz osobowości” w Westfield Arkadia i zachęca do doboru produktów. Zamyka całość teza, że kontakt ze zwierzętami wspiera psychiczny i fizyczny dobrostan człowieka, a szczęście kota zależy od świadomej troski opiekuna. Ten tekst to manifest naturalistycznego humanitaryzmu, w którym zwierzę zastępuje bliźniego, dom staje się świątynią, a „dobrostan” – bóstwem.

Rekolekcjonista modlący się przed krucyfiksem w tradycyjnym kościele, symbolicznie ukazujący duchową opiekę i nadzieję w trudnych czasach.
Posoborowie

Głód, propaganda i milczenie o Bogu: naturalistyczna ślepota wokół Strefy Gazy

Portal Opoka relacjonuje wpis z serwisu wp.pl: Marek Magierowski opisuje reakcje izraelskich władz na oskarżenia o wywołanie głodu w Strefie Gazy, w tym wypowiedzi Benjamina Netanjahu, który mówi: „To bezczelne łgarstwo” w odpowiedzi na zarzuty, że Izrael głodzi palestyńskie dzieci. Autor przytacza sygnały ONZ, Caritas i Pomocy Kościołowi w Potrzebie o katastrofie humanitarnej, cytuje skrajnie nieludzkie słowa rabina Ronena Szaulowa: „Każde dziecko w Strefie Gazy powinno umrzeć z głodu”, oraz wskazuje na niepokojące nastawienie części izraelskiej opinii publicznej. Całość utrzymana jest w tonie polityczno-medialnej debaty o antysemityzmie, „narracjach” i PR, przy niemal całkowitym przemilczeniu porządku nadprzyrodzonego, prawa Bożego i sądu Bożego nad zbrodniami.

Duchowe skupienie kapłana w modlitwie w górskim kościele, symbol wiary i pokory
Posoborowie

Kult jednostki i nagroda dla „Stolicy Apostolskiej”: symptom bankructwa doktrynalnego

Cytowany artykuł relacjonuje uroczystości w górskiej wiosce San Pietro della Ienca, gdzie po raz 24. przyznano Międzynarodową Nagrodę „La Stele della Ienca”, w tym roku „Stolicy Apostolskiej”, rzekomo „za wyjątkową rolę w promowaniu pokoju i duchowego wsparcia”. Wydarzenie zostało połączone z „Eucharystią” w sanktuarium św. Jana Pawła II, przewodniczoną przez kard. Stanisława Dziwisza, oraz z czcią dla lokalnych animatorów kultu pamięci Karola Wojtyły. Lista wcześniejszych laureatów obejmuje dziennikarzy, instytucje świeckie, posoborowe organizacje i watykańskie struktury.
Pod fasadą „pokoju” i „duchowości” mamy klasyczną liturgię nowego humanitaryzmu: nagradzanie instytucji, która przez dekady promuje wolność religijną, ekumenizm bez nawrócenia i kult człowieka — to apoteoza modernistycznej apostazji.

Rewersyjny obraz dzwonu kościelnego w japońskiej katedrze, symbolizujący pokój i przebaczenie, w realistycznym, pełnym szacunku stylu.
Posoborowie

Nagasaki: dzwon, który ma uciszyć prawdę o Królu, wojnie i karze

Portal Vatican News (05 sierpnia 2025) relacjonuje inicjatywę: nowy dzwon w katedrze Urakami w Nagasaki – ufundowany przez amerykańskich katolików – zabrzmi dokładnie o 11:04, godzinie wybuchu bomby atomowej 9 sierpnia 1945 r. Arcybiskup Peter Michiaki Nakamura ogłasza ten gest „znakiem przebaczenia, pojednania i nadziei”, włączając go w „rok nadziei” oraz w narrację o globalnym partnerstwie diecezji (Nagasaki–Hiroszima z Seattle–Santa Fe) na rzecz „świata wolnego od broni nuklearnej”. Arcybiskup wskazuje na konieczność edukacji antywojennej, krytykuje militaryzację, zachęca do „miłości i przebaczenia” jako strategii pokoju i chwali rolę „papieży” w promowaniu pokoju. Zakonkludował, że Kościół ma „głosić pokój” i „budować więzi”, aby wojna nie mogła się rozpocząć. To wszystko brzmi wzruszająco – ale jest to naturalistyczne przemówienie bez odniesienia do Chrystusa Króla, grzechu, łaski, sądu i królewskiego Prawa Bożego: redukcja nadprzyrodzonej religii do świeckiego pacyfizmu.

Rekreacja tradycyjnego katolickiego duchownego w świątyni, wyrażającego głęboki szacunek i wierność naukom Kościoła, na tle klasycznych elementów sakralnych, bez symboli modernizmu czy surrealizmu.
Posoborowie

Detroit: seminaryjny cenzor modernizmu. Zwolnienia jako narzędzie kneblowania katolickiej doktryny

Portal Opoka informuje o zwolnieniu trzech wykładowców z seminarium w Detroit: Ralpha Martina (związanego z ruchem charyzmatycznym), Eduardo Echeverrii (promotora „dialogu ekumenicznego”) i Edwarda Petersa (kanonisty). Artykuł przytacza ich wypowiedzi krytyczne wobec „papieża” Franciszka, m.in. dotyczące: mętności nauczania, sugestii o „pustym piekle”, zmian w katechizmie nt. kary śmierci oraz „podejścia duszpasterskiego” w Amoris laetitia. Dodaje, że decyzję podjął nowy „arcybiskup” Detroit Edward Weisenburger, który wcześniej zakazał w 13 kościołach rytu rzymskiego przedsoborowego. Artykuł kończy informacja, że kuria nie komentuje szczegółów, a Martin mówi o „szoku”. Teza: to nie spór o szczegóły, ale kolejny akt systemowej pacyfikacji resztek katolickiego rozumu przez aparat posoborowej rewolucji.

Szczegółowe zdjęcie katolickiego biskupa w tradycyjnym stroju, modlącego się w starej katedrze z witrażami, wyrażające wiarę i duchową powagę.
Kurialiści

Demaskacja naturalistycznej apologii państwa: MSZ, „biskupi” i groteska posoborowa

Cytowany artykuł Br. Damiana Wojciechowskiego TJ na portalu Opoka opisuje polemicznie tzw. „démarche” polskiego MSZ do Watykanu, rzekomo w sprawie „krzywdzących i wprowadzających w błąd” wypowiedzi „biskupów” Antoniego Długosza i Wiesława Meringa. Autor drwi z jakości pisma dyplomatycznego, broni prawa „biskupów” do zabierania głosu w kwestiach politycznych, powołując się na Konstytucję RP, Kodeks Prawa Kanonicznego (posoborowego) i konkordat; sugeruje, że nacjonalizm nie jest przestępstwem, a MSZ nie rozumie podstaw państwowości, dyplomacji i kompetencji kościelnych. Retorykę MSZ uznaje za histeryczną i ingerencyjną, a cały spór – za „z igły widły”. Ostatecznie broni seniorów-„biskupów” jako obywateli, którzy mogą publicznie popierać inicjatywy polityczne i narodowe, wyśmiewając zarazem „mowę nienawiści” jako narzędzie kneblowania debaty. Tekst ten jednak tonie w naturalizmie, ignorując sprawy nadprzyrodzone, sakramentalne i doktrynę Kościoła sprzed 1958 roku – i to jest jego śmiertelny defekt.

Szczera scena katolicka w kościele, kapłan z krucyfiksem, wierni w modlitwie, skupienie na duchowości i tradycji katolickiej
Posoborowie

Kult sondaży zamiast wiary: apologetyka „papieża” Leona XIV w świeckiej retoryce

Portal Opoka informuje o sondażu francuskiego instytutu Odoxa (dla Le Figaro), według którego 86% Francuzów pozytywnie ocenia pierwsze 100 dni pontyfikatu Leona XIV; 98% praktykujących katolików, 76% niewierzących i 74% wyznawców innych religii ocenia go dobrze. 73% badanych wskazuje, że najważniejszą misją „papieża” ma być pokój na świecie, a jedynie 13% oczekuje promowania katolicyzmu. Podkreślana jest „dyskrecja” nowego „papieża” oraz brak nieprzewidywalnych gestów. Zawarte w tekście tezy sprowadzają Kościół do akceptowalnej społecznie instytucji dialogu i neutralnego „orędownictwa pokoju”, przy czym misja nadprzyrodzona zostaje zrelatywizowana przez demokratyczny plebiscyt gustów religijnych. To nie tylko błąd – to manifest modernistycznego wyjałowienia.

Rewerentny katolicki obrzęd chrztu w kościele, z rodzicami i chrzestnymi ubranymi w eleganckie, skromne stroje, oświetlony naturalnym światłem, oddający duchową powagę i piękno sakramentu.
Posoborowie

Estetyka zamiast łaski: chrzciny sprowadzone do poradnika mody

Portal Opoka publikuje poradnik dotyczący „stylizacji z klasą” na chrzest, skupiający się na kolorach, krojach, butach i dodatkach, z marginalnym odniesieniem do „szacunku dla miejsca”. Tekst wylicza, co wypada założyć mamie, ojcu, chrzestnym i gościom, promując pastelowe barwy, eleganckie garnitury, „smart casual”, loafersy oraz linkując ofertę sklepu z odzieżą. Milczy jednak o rzeczywistości sakramentalnej, łasce uświęcającej, obowiązkach rodziców chrzestnych i o grzechu świętokradztwa. To nie poradnik katolicki, lecz instrukcja świeckiej autoprezentacji podpięta pod święty obrzęd.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.