Kościół

Tradycyjny obraz katolickiego wnętrza kościoła z krucyfiksem i wiernymi podczas nabożeństwa, ukazujący głęboką pobożność i szacunek dla Krzyża.
Kurialiści

Krzyż w retoryce bez nawrócenia: modernistyczna imitacja katolicyzmu

Biuro Prasowe KEP relacjonuje uroczystość odpustową ku czci św. Jakuba w katedrze w Szczecinie (publikacja 26.07.2025), podczas której abp Antonio Guido Filipazzi, nuncjusz apostolski w Polsce, stwierdził: „Zbawienie dusz zależy zawsze przede wszystkim od Krzyża, a nie od ludzkich pomysłów czy środków”. W homilii przypisał paliuszowi „duchowy sens” i mówił o służbie zamiast władzy, pokornej ofierze, „piciu z kielicha” Chrystusa; wskazał na męczeństwo św. Jakuba. Zaznaczono, że abp Wiesław Śmigiel otrzymał paliusz od „papieża” Leona XIV w uroczystość Świętych Piotra i Pawła. Oto przykład retoryki, która przywołuje Krzyż słowem, a w praktyce wynosi struktury posoborowe, milczy o konieczności nadprzyrodzonego nawrócenia, o stanie łaski i o jedynym panowaniu Chrystusa Króla.

Realistyczne, pełne szacunku zdjęcie wnętrza kościoła katolickiego z kapłanem modlącym się przy ołtarzu, symbolizujące wiarę i tradycję.
Kurialiści

Migranci jako „misjonarze nadziei”? Naturalistyczna rewolucja bez Chrystusa Króla

Biuro Prasowe KEP relacjonuje orędzie „papieża” Leona XIV, zatytułowane „Migranci, misjonarze nadziei”, opublikowane na 111. Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy. Tekst łączy globalny kryzys migracyjny z „Jubileuszem Migrantów i Świata Misyjnego”, akcentuje „heroiczną wiarę” migrantów, porównuje ich wędrówkę do drogi Izraela oraz przypisuje katolickim migrantom „ożywienie skostniałych wspólnot”, kończąc aktem zawierzenia „Maryi, Pocieszycielce Migrantów”. W całym orędziu dominuje horyzontalny humanitaryzm, a milczenie o grzechu, nawróceniu, sakramentach i królowaniu Chrystusa stanowi oskarżenie zasadnicze.

Rewerentne, realistyczne zdjęcie starszej katolickiej pary modlącej się w tradycyjnym kościele, z krzyżem w tle
Kurialiści

Dzień Dziadków w posoborowej retoryce: humanistyczny fresk bez łaski i bez Króla

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski publikuje komunikat przewodniczącego Tadeusza Wojdy SAC w związku z „Dniem Dziadków i Osób Starszych”, ustanowionym przez „papieża” Bergoglia w 2021 roku, obchodzonym przy wspomnieniu św. Joachima i św. Anny. Tekst akcentuje „międzypokoleniowe spotkania”, „docenienie” osób starszych i ich „życiowe doświadczenie” jako „źródło mądrości”, a hasłem roku jest formuła z Syr 14: „Szczęśliwy, kto nie stracił swej nadziei”, rzekomo korespondująca z Rokiem Jubileuszowym. Całość jest ujęta w ciepły, socjologiczno-pedagogiczny ton, pozbawiony nadprzyrodzonej treści: nie ma słowa o stanie łaski, sakramentach, grzechu śmiertelnym, Sądzie Ostatecznym, czci dla prawdziwej Mszy, ani o konieczności królowania Chrystusa w rodzinie i państwie; jest natomiast poprawny politycznie humanitaryzm w wersji kościelno-administracyjnej. Oto esencja: „kochajmy, doceniajmy, spotykajmy się” – bez wskazania, że poza łaską uświęcającą każdy gest staje się jałowym naturalizmem.

Rewersyjny obraz katolickiej mszy w tradycyjnym Kościele, wierni modlą się w skupieniu, w otoczeniu klasycznych elementów sakralnych, oddający powagę i duchowość katolickiej liturgii.
Kurialiści

Jubileusz FDNT w Częstochowie: pastoralny marketing zamiast katolickiej formacji

Portal Episkopatu Polski relacjonuje wakacyjne obozy Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia” (publikacja 22.07.2025), akcentując liczby uczestników, „niedziele świadectw” w częstochowskich kościołach, gościnę u rodzin, wieczorne „podsumowania” w siedzibie Caritas oraz rzekomą formację wokół postaci Jana Pawła II. Opis sprowadza chrześcijaństwo do socjologii wzruszeń, sieciowania i wdzięczności darczyńcom, milcząc niemal całkowicie o łasce uświęcającej, konieczności wyznania integralnej wiary, spowiedzi, czci dla Najświętszego Sakramentu i panowania Chrystusa nad życiem publicznym; konkluzja jest jedna: to liturgia PR-u zamiast religii katolickiej.

Fotografia realistyczna kapłana błogosławiącego samochód przy ołtarzu w kościele, ukazująca duchową opiekę i wiarę w tradycyjnej katolickiej perspektywie.
Kurialiści

Kult bezpieczeństwa drogowego zamiast królowania Chrystusa: symptom apostazji

Biuro Prasowe KEP informuje o obchodach XX Ogólnopolskiego Dnia Bezpiecznego Kierowcy (25 lipca, wspomnienie św. Krzysztofa). Zapowiedziano Mszę, apel o „kulturalną i odpowiedzialną jazdę”, odczytanie „Dekalogu Kierowcy”, poświęcenie pojazdów służb mundurowych, akcję „Dzień bez mandatu” z udziałem policji i straży pożarnej oraz wsparcie zbiórki „1 grosz za 1 kilometr” dla MIVA Polska na pojazdy dla misji. Akcent pada na bezpieczeństwo, kulturę jazdy i akcje profilaktyczne, z elementami modlitwy i „zawierzenia” kierowców Bożej Opatrzności przez wstawiennictwo św. Krzysztofa. Całość wieńczy pastoralno-policyjna retoryka: „Bądź odpowiedzialnym kierowcą”, „kierujmy się miłością na drogach”. Konkluzja jest bezsporna: to kolejny przykład redukcji religii Objawienia do naturalistycznej etyki drogowej, gdzie sacrum zostaje użyte jako dekoracja świeckiego programu bezpieczeństwa publicznego.

Reverentny katolicki kapłan przed krucyfiksem w tradycyjnej świątyni, promienie światła przez witraże, podkreślający pokorę i oddanie Chrystusowi jako Królowi, w atmosferze głębokiej pobożności.
Kurialiści

„Wdzięczność” bez nawrócenia: jak posoborowy humanitaryzm zasłania Króla

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski relacjonuje homilię abp. Antonio Guido Filipazziego, „Nuncjusza Apostolskiego w Polsce”, wygłoszoną 19 lipca 2025 r. na Jasnej Górze z okazji 25-lecia Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. Mowa podkreśla „wdzięczność” i „przebłaganie” w Eucharystii, przywołuje Katechizm z 1992 r., „papieża” Franciszka, Sobór Watykański II oraz Jana Pawła II, koncentrując się na „kulturze życia” i „oddaniu siebie”, rzekomo jako filarze odnowy. Całość sprowadza Eucharystię do paliwa dla antropocentrycznej narracji o „darze życia” i „postawie wdzięczności” – milcząc o porządku łaski, konieczności wiary katolickiej integralnej, o grzechu śmiertelnym, pokucie i królowaniu Chrystusa nad narodami; to milczenie demaskuje naturalizm i posoborową apostazję.

Religijne pielgrzymki na Jasnej Górze, wierni modlą się przed ikoną, scena pełna szacunku i duchowej głębi, w naturalnym świetle, odzwierciedlająca katolicką wiarę.
Kurialiści

Jasnogórska pielgrzymka bez nawrócenia: pastoralny sentymentalizm zamiast katolickiej wiary

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski informuje, że przewodniczący KEP abp Tadeusz Wojda zachęcił wiernych do pielgrzymowania na Jasną Górę, wskazując, iż pielgrzymi „wypraszają potrzebne łaski dla swoich rodzin, Ojczyzny, Kościoła i bliskich”, a u stóp Pani Jasnogórskiej odnajdują „pokój serca, pocieszenie w smutku, ukojenie w cierpieniu, drogę w ciemności”; wezwał, by „pośród wakacyjnych pielgrzymek nie zabrakło tej najważniejszej – tej, która prowadzi na spotkanie z Jezusem i Jego Matką”. Całość utrzymana jest w tonie miękkiego, uczuciowego mobilizowania do ruchu pątniczego, bez choćby jednego zdania o grzechu, pokucie, Sakramencie Pokuty, Mszy świętej ofiarniczej, stanie łaski i konieczności królowania Chrystusa nad życiem publicznym – czyli bez istoty religii katolickiej.

Rewerentny obraz w kościele katolickim z biskupem w tradycyjnych szatach przy ołtarzu z krzyżem i świecami, ukazujący atmosferę modlitwy i duchowości.
Kurialiści

Radom: kolejny „biskup pomocniczy” w strukturach KEP – lista nazwisk zamiast misji apostolskiej

Radom: kolejny „biskup pomocniczy” w strukturach KEP – lista nazwisk zamiast misji apostolskiej

Cytowany artykuł stanowi urzędową notkę personalną Konferencji Episkopatu Polski: informuje, że Krzysztof Dukielski, urodzony w 1978 r. w Radomiu, wyświęcony w 2003 r., „12 VII 2025 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji radomskiej ze stolicą tytularną Catula”. Podany jest adres korespondencyjny, telefon i e-mail kurii, a następnie następuje kaskada nazwisk „biskupów” i „arcybiskupów” w Polsce i na emigracji, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia natury urzędu, kryteriów prawowitości sukcesji apostolskiej czy odniesienia do depozytu wiary. Notka jest typowo biurokratyczna i całkowicie odcina nominację od jakiegokolwiek sensu nadprzyrodzonego. Konkluzja jest nieuchronna: mamy do czynienia nie z aktem Kościoła Katolickiego, lecz z produktem posoborowej administracji, która zastąpiła misję apostolską katalogiem urzędów.

Realistyczny obraz katolickiego pogrzebu biskupa z kapłanami, świecami i kwiatami w tradycyjnym kościele, oddający szacunek i pokorę w obliczu śmierci
Kurialiści

Pogrzeb biskupa jako liturgia samozadowolenia: humanitarny cukier zamiast katolickiej prawdy

Pogrzeb biskupa jako liturgia samozadowolenia: humanitarny cukier zamiast katolickiej prawdy

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski relacjonuje uroczystości pogrzebowe bp. Władysława Bobowskiego w Tropiu (12 lipca 2025), akcentując wspomnienia, emocje, „wdzięczność”, pochwałę skromności i „dobrego ojcostwa” zmarłego. Homilie bp. Leszka Leszkiewicza i wystąpienia innych mówców podkreślają ludzkie cnoty Zmarłego, jego „miłość do ludzi”, „mądrość”, „dobroduszność”, „wrażliwość”, „pamięć o ziemi i ludziach”, a całość spina retoryka pocieszenia, że „już usłyszał odpowiedzi” i „odpoczywa w pokoju aż do powtórnego przyjścia Chrystusa”. Zabrakło natomiast jednoznacznego przypomnienia o konieczności stanu łaski, zadośćuczynienia, grzechu, czyśćcu, karze i sądzie. To nie jest katolicki ton żałobny, lecz pastoralny humanitaryzm, który zasłania prawdę o śmierci, sądzie, niebie lub piekle.

Realistyczne, pełne szacunku zdjęcie tradycyjnego katolickiego biskupa w ornatach, w historycznym wnętrzu kościoła, podkreślające wiarę i tradycję.
Kurialiści

Modernistyczna nominacja w Radomiu: fasada „biskupstwa” bez sukcesji wiary

Modernistyczna nominacja w Radomiu: fasada „biskupstwa” bez sukcesji wiary

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski publikuje komunikat Nuncjatury Apostolskiej w Polsce (12 lipca 2025), zgodnie z którym „Ojciec Święty Leon XIV mianował ks. Krzysztofa DUKIELSKIEGO […] biskupem pomocniczym diecezji radomskiej i przydzielił mu stolicę tytularną Catula”, sygnowany przez Antonio Guido Filipazziego. Informacja podaje jedynie personalia, urząd parafialny nominata oraz fikcję stolicy tytularnej. Kontekst sakramentalny, doktrynalny i moralny jest całkowicie przemilczany. Te lakoniczne zdania ujawniają jednak nie kolejny akt kościelnego życia, lecz symptom postępującej dezintegracji: substytucję Kościoła Chrystusowego przez biurokratyczny system posoborowego modernizmu.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.