Leon XIV

Portal Vatican News (4 grudnia 2025) prezentuje refleksję na temat Adwentu, powołując się na ryciny Camilla Cungiego i słowa Benedykta XVI oraz aktualnego uzurpatora Leona XIV. Cytowany fragment ewangeliczny o pannach roztropnych i nierozsądnych (Mt 25) służy jako pretekst do promowania modernistycznej wizji nadziei pozbawionej nadprzyrodzonej perspektywy.

„Adwent skłania nas do zrozumienia sensu czasu i historii jako kairós, jako sprzyjającej okazji dla naszego zbawienia”

Ten pseudo-teologiczny bełkot, przypisywany Benedyktowi XVI, stanowi klasyczny przykład relatywizacji pojęcia zbawienia. W miejsce jasnego nauczania o konieczności łaski uświęcającej, pokuty i gotowości na Sąd Boży, wprowadza się mgliste określenia w rodzaju „kairós”, zaczerpnięte z modernistycznej demitologizacji Pisma Świętego.

Redukcja eschatologii do psychologicznej pociechy
Artykuł całkowicie pomija status gratiae (stan łaski) jako warunek uczestnictwa w godach Baranka. Tymczasem Doctor Angelicus (św. Tomasz z Akwinu) w Summa Theologiae (Suppl. q.69 a.1) jednoznacznie wskazuje, że oliwa w lampach symbolizuje właśnie łaskę uświęcającą – której nie można „kupić” w ostatniej chwili, jak próbują to czynić panny nierozsądne.

Benedykt XVI w cytowanej wypowiedzi redukuje nadzieję chrześcijańską do emocjonalnego pocieszenia:
„Pewnego dnia, niedalekiego, wszystko znajdzie swoje dopełnienie w Królestwie Bożym, Królestwie sprawiedliwości i pokoju”
To jawne zanegowanie realności piekła i sądu szczegółowego, sprzeczne z definicjami Soboru Laterańskiego IV (1215) i bullą Benedictus Deus Benedykta XII (1336).

Fałszywa ekumenia w sztuce i teologii
Wybór rycin Camilla Cungiego (1570-1649), artysty związanego z kręgami późnorenesansowego synkretyzmu, nie jest przypadkowy. Ilustracje skupiają się na alegorycznym wymiarze przypowieści, całkowicie pomijając jej sensus eschatologicus (znaczenie eschatologiczne).

Wspomnienie Soboru Nicejskiego (325) służy wyłącznie jako pretekst do relatywizacji dogmatów. Artykuł milczy o fakcie, że Nicea potępiła arianizm, podczas gdy współczesna sekta posoborowa praktykuje herezję gorszą od arianizmu – negację Bóstwa Chrystusa poprzez równanie wszystkich religii w „dialogu międzywyznaniowym”.

Antypapieska uzurpacja
Szczególnie oburzające jest cytowanie Leona XIV (Roberta Prevosta), który w Stambule ogłasza:
„Rozpoczynamy Adwent, aby przygotować się do ponownego przeżycia w Boże Narodzenie tajemnicy Jezusa, Syna Bożego, «zrodzonego, a nie stworzonego, współistotnego Ojcu»”
Ten sam uzurpator, który błogosławił sodomitów i promował kult pogańskich bożków w Amazonii, teraz bezwstydnie przywłaszcza sobie słowa Credo Nicejsko-Konstantynopolitańskiego. Jak pisze św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice (II,30): „Heretyk nie może być papieżem, gdyż nie należy już do Ciała Kościoła”.

Zatruta nadzieja bez pokuty
Cała narracja portalu Vatican News jest przepełniona optymistycznym naturalizmem, całkowicie pomijającym konieczność:
– contritio cordis (skruchy serca)
– satisfactio operis (zadośćuczynienia)
– confessio oris (wyznania ustami)

Przypowieść o pannach roztropnych zostaje przekształcona w opowieść o „osobistym rozwoju” i „spełnieniu”, podczas gdy jej prawdziwe przesłanie brzmi: „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny” (Mt 25,13 Wlg).

Prawdziwy sens Adwentu
Kościół katolicki zawsze nauczał, jak podkreśla Pius XI w encyklice Quas primas (1925): „Pokój Chrystusowy w królestwie Chrystusowym – oto jedyna droga do ocalenia społeczeństw”. Adwent jest czasem parousias (przyjścia) w potrójnym wymiarze: historycznym (Betlejem), mistycznym (łaska) i eschatologicznym (Sąd Ostateczny).

Modernistyczna sekta, okupująca Watykan, odrzuciła tę pełnię prawdy, zastępując ją „duchem dialogu” i „wzajemnego szacunku”. Ich adwentowe „oczkiwanie” to puste ćwiczenie duchowe, pozbawione Ofiary Mszy Świętej, sakramentalnej spowiedzi i autentycznego przygotowania na spotkanie z Iudex tremendus (Sędzią straszliwym).