Leon XIV

Portal VaticanNews przytacza wypowiedź uzurpatora tronu Piotrowego Leona XIV, który podczas audiencji jubileuszowej przedstawił modernistyczną pseudokatechezę pełną teologicznych absurdów. Wykorzystując fragment Ewangelii według św. Łukasza (12,48), uzurpator próbuje legitymizować rewolucyjną ideologię społeczną pod płaszczykiem fałszywie pojętej „nadziei chrześcijańskiej”.

„Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele powierzono, tym więcej od niego żądać będą” – te słowa Zbawiciela, oderwane z kontekstu eschatologicznego, służą tu jako pretekst do głoszenia czysto naturalistycznej wizji zaangażowania społecznego. Antypapież przekręca sens nauki Chrystusowej, twierdząc, że „mieć nadzieję to zrozumieć w sercu i pokazać w czynach, że sprawy nie mogą toczyć się tak jak dotąd”. Tym samym otwarcie odrzuca niezmienną doktrynę o nadprzyrodzonym charakterze cnoty nadziei, która – jak naucza Katechizm Rzymski – „jest nadprzyrodzoną cnotą, przez którą pokładamy niezachwianą ufność, że Bóg, dla zasług Jezusa Chrystusa, udzieli nam żywota wiecznego i łask potrzebnych do jego osiągnięcia, jeżeli czynić będziem to, co do tego jest potrzebne”.

W całej przemowie uderza całkowite pominięcie takich fundamentalnych prawd wiary jak:
– konieczność łaski uświęcającej do zbawienia
– obowiązek czci względem Boga jako Stwórcy i Odkupiciela
– nadprzyrodzony cel Kościoła jako jedynej arki zbawienia
– grzech pierworodny jako źródło wszelkich nierówności społecznych

Zamiast tego Leon XIV promuje czysto naturalistyczną wizję „zaangażowania”, gdzie „w obliczu niesprawiedliwości, nierówności, gdzie depcze się godność ludzką, gdzie pozbawia się głosu tych, którzy są słabi: trzeba zająć stanowisko”. To jawne odrzucenie nauki Piusa XI z encykliki Quas Primas, gdzie papież przestrzegał: „Gdy Boga i Jezusa Chrystusa usunięto ze swych obyczajów, z życia prywatnego, rodzinnego i publicznego; wówczas to zburzony zupełnie pokój domowy wskutek zapomnienia i zaniedbania obowiązków; węzły rodzinne rozluźnione i trwałość rodzin zachwiana; całe wreszcie społeczeństwo do głębi wstrząśnięte i ku zagładzie idące”.

Szczególnie oburzające jest przywołanie postaci Dorothy Day – amerykańskiej aktywistki związanej z ruchami socjalistycznymi. Przedstawienie tej kobiety jako wzoru „czynicielki pokoju” to otwarta drwina z katolickiej nauki społecznej. Prawdziwi święci Kościoła – jak św. Wincenty à Paulo czy bł. Piotr Jerzy Frassati – budowali dzieła miłosierdzia zawsze w łączności z Magisterium, podkreślając prymat duchowego ubóstwa nad materialnym. Tymczasem Day, jak zauważa uzurpator, „rozumiała, że sen [amerykański] dla zbyt wielu był koszmarem”, co stanowi jawną aluzję do marksistowskiej narracji walki klas.

Najgroźniejszym elementem tej pseudokatechezy jest jednak całkowite przemilczenie obowiązku podporządkowania wszelkich działań społecznych prawu Bożemu i autorytetowi Kościoła. Gdy Leon XIV mówi o „ogniu miłości Bożej”, w rzeczywistości głosi herezję indyferentyzmu religijnego potępioną w Syllabusie Piusa IX (pkt 15-18). Prawdziwa nadzieja chrześcijańska – jak nauczał św. Paweł – „zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany” (Rz 5,5). Tymczasem posoborowa sekta redukuje nadzieję do czysto ziemskiego aktywizmu, co stanowi jawne odrzucenie nadprzyrodzonego porządku łaski.

Całe to przedstawienie doskonale ilustruje prawdę zawartą w dekrecie Lamentabili sane exitu św. Piusa X, który potępił błąd mówiący, że „Kościół nie jest zdolny skutecznie obronić etyki ewangelicznej, ponieważ niezmiennie trwa przy swych poglądach, których nie można pogodzić ze współczesnym postępem” (pkt 63). Modernistyczna sekta, wyrzekłszy się niezmiennego depozytu wiary, może jedynie produkować takie właśnie ideologiczne konstrukty, gdzie Ewangelia służy jako pretekst do rewolucji społecznej.

W obliczu tej otwartej apostazji, katolicy wierni Tradycji muszą trwać przy niezmiennej nauce Kościoła, pamiętając słowa Chrystusa Króla: „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,36). Jak nauczał Pius XI w Quas Primas, dopóki społeczeństwa nie uznają publicznie panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa, wszelkie próby budowania pokoju i sprawiedliwości będą tylko iluzją prowadzącą do coraz głębszej duchowej i społecznej degrengolady.