Pius XI

Kapłan w tradycyjnych szatach przed ikoną Matki Bożej, symbol wiary i modlitwy w katolickim kontekście
Kurialiści

Kult wizerunku zamiast wiary: kondolencje KEP jako manifest naturalizmu

Portal Konferencji Episkopatu Polski publikuje kondolencje abp. Tadeusza Wojdy SAC po śmierci prof. Wojciecha Kurpika, konserwatora Ikony Jasnogórskiej. Tekst podkreśla zasługi zmarłego dla zachowania wizerunku, przywołuje J 19,26–27, sugeruje duchową adopcję przez Marję i kończy życzeniami pokoju dla rodziny oraz prośbą do „Królowej Polski” o radość życia wiecznego dla zmarłego. Zwraca uwagę wyłączne skupienie na doczesnym zasłudze wobec obrazu oraz formułach życzeniowo-psychologicznych, z niemal całkowitym milczeniem o grzechu, pokucie, stanie łaski, Mszy świętej i ofierze Chrystusa, co obnaża naturalistyczny, posoborowy redukcjonizm.

Rewerentne, realistyczne zdjęcie starszej katolickiej pary modlącej się w tradycyjnym kościele, z krzyżem w tle
Kurialiści

Dzień Dziadków w posoborowej retoryce: humanistyczny fresk bez łaski i bez Króla

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski publikuje komunikat przewodniczącego Tadeusza Wojdy SAC w związku z „Dniem Dziadków i Osób Starszych”, ustanowionym przez „papieża” Bergoglia w 2021 roku, obchodzonym przy wspomnieniu św. Joachima i św. Anny. Tekst akcentuje „międzypokoleniowe spotkania”, „docenienie” osób starszych i ich „życiowe doświadczenie” jako „źródło mądrości”, a hasłem roku jest formuła z Syr 14: „Szczęśliwy, kto nie stracił swej nadziei”, rzekomo korespondująca z Rokiem Jubileuszowym. Całość jest ujęta w ciepły, socjologiczno-pedagogiczny ton, pozbawiony nadprzyrodzonej treści: nie ma słowa o stanie łaski, sakramentach, grzechu śmiertelnym, Sądzie Ostatecznym, czci dla prawdziwej Mszy, ani o konieczności królowania Chrystusa w rodzinie i państwie; jest natomiast poprawny politycznie humanitaryzm w wersji kościelno-administracyjnej. Oto esencja: „kochajmy, doceniajmy, spotykajmy się” – bez wskazania, że poza łaską uświęcającą każdy gest staje się jałowym naturalizmem.

Rewerentny obraz w kościele katolickim z biskupem w tradycyjnych szatach przy ołtarzu z krzyżem i świecami, ukazujący atmosferę modlitwy i duchowości.
Kurialiści

Radom: kolejny „biskup pomocniczy” w strukturach KEP – lista nazwisk zamiast misji apostolskiej

Radom: kolejny „biskup pomocniczy” w strukturach KEP – lista nazwisk zamiast misji apostolskiej

Cytowany artykuł stanowi urzędową notkę personalną Konferencji Episkopatu Polski: informuje, że Krzysztof Dukielski, urodzony w 1978 r. w Radomiu, wyświęcony w 2003 r., „12 VII 2025 r. został mianowany biskupem pomocniczym diecezji radomskiej ze stolicą tytularną Catula”. Podany jest adres korespondencyjny, telefon i e-mail kurii, a następnie następuje kaskada nazwisk „biskupów” i „arcybiskupów” w Polsce i na emigracji, bez jakiegokolwiek wyjaśnienia natury urzędu, kryteriów prawowitości sukcesji apostolskiej czy odniesienia do depozytu wiary. Notka jest typowo biurokratyczna i całkowicie odcina nominację od jakiegokolwiek sensu nadprzyrodzonego. Konkluzja jest nieuchronna: mamy do czynienia nie z aktem Kościoła Katolickiego, lecz z produktem posoborowej administracji, która zastąpiła misję apostolską katalogiem urzędów.

Realistyczny obraz katolickiego pogrzebu biskupa z kapłanami, świecami i kwiatami w tradycyjnym kościele, oddający szacunek i pokorę w obliczu śmierci
Kurialiści

Pogrzeb biskupa jako liturgia samozadowolenia: humanitarny cukier zamiast katolickiej prawdy

Pogrzeb biskupa jako liturgia samozadowolenia: humanitarny cukier zamiast katolickiej prawdy

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski relacjonuje uroczystości pogrzebowe bp. Władysława Bobowskiego w Tropiu (12 lipca 2025), akcentując wspomnienia, emocje, „wdzięczność”, pochwałę skromności i „dobrego ojcostwa” zmarłego. Homilie bp. Leszka Leszkiewicza i wystąpienia innych mówców podkreślają ludzkie cnoty Zmarłego, jego „miłość do ludzi”, „mądrość”, „dobroduszność”, „wrażliwość”, „pamięć o ziemi i ludziach”, a całość spina retoryka pocieszenia, że „już usłyszał odpowiedzi” i „odpoczywa w pokoju aż do powtórnego przyjścia Chrystusa”. Zabrakło natomiast jednoznacznego przypomnienia o konieczności stanu łaski, zadośćuczynienia, grzechu, czyśćcu, karze i sądzie. To nie jest katolicki ton żałobny, lecz pastoralny humanitaryzm, który zasłania prawdę o śmierci, sądzie, niebie lub piekle.

Kobieta klęcząca w modlitwie przed ołtarzem w kościele katolickim, odzwierciedlająca głęboką wiarę i pobożność
Kurialiści

Kult dialogu zamiast Chrystusa: oświadczenie KEP jako manifest modernizmu

Kult dialogu zamiast Chrystusa: oświadczenie KEP jako manifest modernizmu

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski publikuje krótkie „Oświadczenie Przewodniczącego Komitetu KEP ds. Dialogu z Judaizmem”. Kardynał Grzegorz Ryś stwierdza: „antysemityzm w każdej postaci jest, zgodnie z nauczaniem Kościoła, grzechem i złem moralnym” oraz „negowanie Zagłady jest kłamstwem i stawia człowieka po stronie oprawców, a nie ofiar”. Tekst nie zawiera żadnego odniesienia do Chrystusa, do nadprzyrodzonego celu Kościoła, do łaski, nawrócenia Żydów do prawdziwej wiary ani do konieczności uznania królowania Chrystusa nad narodami. Końcowa podpiska: „kard. Grzegorz Ryś, Przewodniczący Komitetu KEP ds. Dialogu z Judaizmem”. Oświadczenie jest typowym dokumentem biurokratycznego humanitaryzmu, w którym Chrystus zostaje zastąpiony kultem dialogu, a moralność – prawami człowieka.

Realistyczne zdjęcie katolickiego biskupa w tradycyjnych szatach w kościele, z ikoną Matki Bożej, oddające duchową atmosferę i wiarę, z odpowiednim oświetleniem
Kurialiści

Grekokatolicka nominacja w Polsce: symptom oficjalnej teologii bezdogmatu

Grekokatolicka nominacja w Polsce: symptom oficjalnej teologii bezdogmatu

Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski informuje o nominacji ks. Mariusza Dmyterki, dotychczas proboszcza greckokatolickiej parafii w Białym Borze, na biskupa pomocniczego eparchii wrocławsko-koszalińskiej Kościoła greckokatolickiego w Polsce (komunikat Nuncjatury, 10 lipca; publikacja 11.07.2025). Podano łącza do not i materiałów w języku polskim i włoskim, akcentując charakter instytucjonalny i proceduralny nominacji. Całość utrzymana jest w tonie urzędowego ogłoszenia, pozbawionego jakiegokolwiek odniesienia do niezmiennej doktryny, misji nadprzyrodzonej Kościoła i zasady jedyności oraz wyłączności zbawczej prawdziwej wiary.
Milczenie o dogmacie, sakramencie, łasce i panowaniu Chrystusa jest tu nie tylko wymowne — jest oskarżycielskie.

Stary katolicki kapłan w tradycyjnych szatach przed ołtarzem z krucyfiksem i witrażem Chrystusa Króla, modlący się w kaplicy, wywołującą poczucie spokoju i głębi wiary.
Kurialiści

Kult dialogu zamiast Chrystusa Króla: oświadczenie „kard.” Rysia demaskuje apostazję

Kult dialogu zamiast Chrystusa Króla: oświadczenie „kard.” Rysia demaskuje apostazję

Biuro Polskiej Konferencji „Biskupów” publikuje krótkie oświadczenie Grzegorza Rysia, przewodniczącego „Komitetu ds. Dialogu z Judaizmem”, w którym stwierdza: „anti-Semitism in any form is, according to the teaching of the Church, a sin and a moral evil” oraz że „denial of the Holocaust is a lie and puts one on the side of the perpetrators and not of the victims”. Całość utrzymana jest w tonie „dialogicznym” i policyjno-moralistycznym, bez choćby jednej wzmianki o Chrystusie, łasce, nawróceniu, konieczności wiary katolickiej dla zbawienia ani o grzechu niewiary. Oświadczenie nie jest obroną wiary – to jej zastąpienie programem świeckiej wrażliwości i politycznego słownika.

Rekolekcje katolickie, modlitwa w kościele, pokora i nadzieja w obliczu tragedii, tradycyjna scena religijna
Posoborowie

Humanitarny lament zamiast katolickiej prawdy: o rzezi w Kongu

Humanitarny lament zamiast katolickiej prawdy: o rzezi w Kongu

Portal Vatican News relacjonuje, że Leon XIV, podczas audiencji ogólnej, wyraził „głęboki smutek” po rzezi chrześcijan w Komandzie (DR Konga), powierzył ofiary „miłosierdziu Bożemu”, pomodlił się za rannych i zaapelował do „odpowiedzialnych na szczeblu lokalnym i międzynarodowym” o współpracę w zapobieganiu takim tragediom. Wskazano, że ataku na „katolicki kościół” dokonali dżihadyści ADF powiązani z tzw. Państwem Islamskim. Ostatnie zdanie artykułu sprowadza wszystko do naturalistycznej narracji o przemocy i politycznych receptach. Konkluzja jest jasna: zamiast głosić Chrystusa Króla i nawrócenie narodów, posoborowy aparat serwuje bezsilny humanitaryzm i polityczne banały.

Rekolekcje katolickie, tradycyjna Msza święta, kapłan z Eucharystią, wierni w modlitwie, atmosfera czci i oddania, tradycyjny katolicki styl
Posoborowie

„Świadectwo” bez Chrystusa Króla: francuscy neofici wciągani w posoborowy naturalizm

„Świadectwo” bez Chrystusa Króla: francuscy neofici wciągani w posoborowy naturalizm

Cytowany artykuł relacjonuje spotkanie 800 francuskich neofitów i katechumenów z Leonem XIV, podczas którego uzurpator zachęcał młodych do „świadectwa”, „wspólnoty”, „modlitwy” i „sakramentów”, akcentując walkę z „kulturą śmierci” i potrzebę bycia „solą ziemi i światłem świata”. Chrzest przedstawiono jako źródło tożsamości i zobowiązań moralnych, a „Kościół” jako przestrzeń doświadczenia i wspólnoty. Artykuł eksponuje masowość dorosłych chrztów we Francji oraz duszpasterską retorykę zachęty do „uczniostwa-misji”. Zasadniczym brakiem jest milczenie o królewskim panowaniu Chrystusa, o konieczności jedynej prawdziwej Wiary i o obiektywnej niegodziwości posoborowego kulcie-rzekomo-sakramentalnego: to retoryka, która pociąga młodych do estetyki religijnej, ale odcina ich od Ofiary, Łaski i prawdziwego Kościoła.

Sakrament pokuty w tradycyjnym katolickim konfesjonale, kapłan i wierny podczas spowiedzi, spokojna i duchowa atmosfera w kościele
Kurialiści

Jubileuszowa „pokuta” bez Krzyża: humanitarny sentymentalizm zamiast katolickiej skruchy

Jubileuszowa „pokuta” bez Krzyża: humanitarny sentymentalizm zamiast katolickiej skruchy

Vatican News relacjonuje „Dzień Pojednania” podczas Jubileuszu Młodzieży w Rzymie: na Circo Massimo i w strefie Casa Polonia młodzi przystępowali do „sakramentu pojednania”, a wśród „spowiedników” zasiadł bp Krzysztof Nykiel, regens „Penitencjarii Apostolskiej”. Podkreślono jego wzruszenie i radość ze „spowiadania” oraz nacisk na „Boże miłosierdzie”, „uzdrawianie duszy” i „piękno młodych jako daru dla Kościoła”. Akcenty artykułu to: radosny entuzjazm, mowa o akceptacji przez Boga bez potępienia, porównanie konfesjonału z przeciwstawieniem „kozetki psychoterapeuty”, a także liturgiczne tło Mszy koncelebrowanej przez „kardynałów”, „biskupów” i „księży”. Całość tonie w psychologizującym języku i rytualnej propagandzie posoborowej, milcząc o grzechu śmiertelnym, zadośćuczynieniu, karach wiecznych, obowiązku zerwania z okazjami do grzechu i o Sądzie Ostatecznym — i to milczenie jest aktem oskarżenia.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.