Artykuł poniższy relacjonuje obchody wspomnienia św. Klary z Asyżu, eksponując „nowoczesność” jej wyborów życiowych poprzez pryzmat współczesnych wartości antropocentrycznych. Cytyowany artykuł przedstawia świętą jako prekursorkę emancypacji kobiecej, redukując jej heroiczne wyrzeczenie do aktu społecznego nonkonformizmu.
Portal Opoka informuje o skandalicznych wydarzeniach podczas koncertu białoruskiego rapera Maxa Korzha na Stadionie Narodowym w Warszawie, gdzie jawnie eksponowano flagę ukraińskich nacjonalistów z UPA odpowiedzialnych za ludobójstwo Polaków. Spółka zarządzająca obiektem złożyła zawiadomienie do prokuratury, zaś politycy wyrazili oburzenie. Publiczne epatowanie symboliką ludobójców wołyńskich nie spotkało się jednak z jednoznaczną reakcją polskich hierarchów „Kościoła” posoborowego, co stanowi kolejny dowód jego duchowej bankructwa.
Portal Opoka (11 sierpnia 2025) relacjonuje dramatyczną sytuację Betlejem, cytując wypowiedzi „księdza” Ibrahima Faltasa z franciszkańskiej Kustodii Ziemi Świętej. „Miasto jest martwe” – skarży się zakonnik, wskazując na masową emigrację 175 rodzin chrześcijańskich, upadek gospodarczy spowodowany brakiem pielgrzymów oraz ogólny klimat „nienawiści i zemsty” panujący w regionie. Artykuł pomija jednak kluczowy fakt: obecny upadek duchowy Ziemi Świętej jest bezpośrednią konsekwencją zdrady doktrynalnej posoborowego pseudo-Kościoła.
Biuro Prasowe Konferencji Episkopatu Polski relacjonuje planowaną na 13 września 2025 roku ceremonię święceń biskupich ks. Mariusza Dmyterka w greckokatolickiej katedrze we Wrocławiu pod przewodnictwem arcybiskupa Światosława Szewczuka. Informacja podkreśla „historyczny” charakter wydarzenia, pomijając całkowicie jego teologiczną nieważność w świetle niezmiennej doktryny katolickiej.
Portal Opoka relacjonuje wypadek dwóch polskich taterników na Gerlachu (11 sierpnia 2025), gdzie 41-letni mężczyzna poniósł śmierć, a 46-latek doznał ciężkich obrażeń. Artykuł koncentruje się na suchych faktach operacyjnych, technicznych szczegółach trasy wspinaczkowej oraz ogólnikowych apelach o „odpowiedzialność”, całkowicie pomijając najważniejszą perspektywę: stan dusz ofiar w godzinie śmierci i obowiązek katolickiego dziennikarstwa do przypominania o sprawach ostatecznych. To nie wypadek górski, lecz monumentalne milczenie o zbawieniu wiecznym stanowi prawdziwą tragedię niniejszego doniesienia.
[Świat] Synkretyzm pod płaszczykiem wdzięczności: sanktuarium Jana Pawła II na Karaibach
Portal Opoka informuje o planach utworzenia sanktuarium Jana Pawła II na Karaibach jako „wotum za pontyfikat zmieniający oblicze Kościoła i świata”. Projekt zakłada adaptację zrujnowanego kościoła w stolicy Antiguy przez Zakon Maltański, z przeznaczeniem na centrum „dialogu międzyreligijnego” i promocję „wartości solidarności”.
Streszczenie (źródło): Cytowany artykuł relacjonuje ogłoszoną na sierpień 2025 r. pielgrzymkę Kobiet i Dziewcząt do sanktuarium Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej w Piekarach Śląskich, jej harmonogram i transmisje medialne, wraz z opisem roli Nuncjusza Apostolskiego w Polsce oraz zaangażowania hierarchii archidiecezji katowickiej. Zapis ten ukazuje nacisk na publiczne zgromadzenia, protokołowe ceremonie i struktury kościelne, przy jednoczesnym braku pogłębionej refleksji sakramentalnej i nauczania o łasce Bożej — a tym samym odsłania jałowość duchowej i teologicznej prédzbytnej narracji posoborowego aparatu. Pokazuje to zjawisko: zewnętrzne formy religijności bez żywej obecności Chrystusa w sakramentach i bez klarownego odniesienia do nauczania Kościoła sprzed 1958 roku. Tej relacji brakuje również jasnych odniesień do stanu łaski, sądu Bożego i realnej misji Kościoła; jest to, w istocie, symptomiczny przejaw duchowego bankructwa.
Portal Opoka relacjonuje artykuł o wypowiedziach włoskiego „ministra obrony” Guido Crosetto dotyczących ruchów w Izraelu i sytuacji w Strefie Gazy. W tekście padają skrajnie ostre oskarżenia pod adresem rządu Benjamina Netanjahu, w tym potwierdzone w tekście sformułowania o „straceniu rozsądku i człowieczeństwa” oraz o konieczności zmuszenia polityków do „rozsądnego myślenia”. Artykuł nie prezentuje niczego z perspektywy nauczania katolickiej tradycji sprzed soboru, a ton relacji pozostaje całkowicie polityczny, bez sakramentalnego ukierunkowania czy odniesień do łaski Bożej. Brak w nim analizy teologicznej, która odsłoniłaby duchowe konsekwencje politycznych decyzji i bezpośrednio odwołałaby się do świętej Tradicji Kościoła. Ostra krytyka modernistycznej „dialogicznej” religijności, zastępowania praw Bożych „prawami człowieka” oraz zaniku kategorycznego stanowiska Kościoła w kwestiach dobra i zła ujawnia duchowy problem, który przenika także środowiska duchowieństwa i przepisywania nauki Kościoła przez współczesne formy socjalno-polityczne. Teza na przyszłe rozważanie: bez niezmiennych praw Bożych i bez dosłownego posłuszeństwa Kościoła w przedsoborowej formie, katolicka nauka społeczna przestaje być światłem w drodze, stając się narzędziem politycznej surowości bez Królestwa Chrystusa.
Cytowany artykuł relacjonuje, że „papież Leon XIV” mianował kardynała Mario Grecha, sekretarza generalnego Synodu Biskupów, papieskim legatem na uroczystość upamiętniającą pięćdziesiątą rocznicę koronacji obrazu Matki Bożej Wniebowziętej w katedrze Gozo na Malcie. Uroczystość ma mieć miejsce 15 sierpnia, w dniu święta Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, w kościele, w którym obraz ten góruje nad ołtarzem głównym od 1791 roku. List od Leona XIV rozważa rola Najświętszej Maryi Panny w historii zbawienia, stwierdzając, iż “Marja od początku wieków została przez Boga przeznaczona i ustanowiona ponad wszelkie stworzenie, jako orędowniczka łaski i wzór świętości dla swojego ludu odkupionego w paschalnym misterium wywyższenia Chrystusa – na chwałę Jego majestatu” (język listu w linii teologicznej ma mieć charakter nobilitujący). Artykuł powtarza, że Kościół „z miłością kontempluje i podziwia Jej chwalebne Wniebowzięcie”, a wierni dekorują wizerunek Marji koronami i drogocennymi kamieniami, by „ukazać niewypowiedzianą miłość Boga do ludzi”. W dalszej części pojawia się wezwała do „świadectwa wiary” i do „świadectwa radości Ewangelii”. Oddając to w słowach redaktora, artykuł łączy kult maryjny z publicznym stanowiskiem Kościoła o ewangelicznej radości.
Niniejsza analiza ukazuje, że z perspektywy tradycyjnej teologii katolickiej sprzed 1958 roku opisanu tendencję należałoby uznać za symptom pewnej duchowej i teologicznej degeneracji, która w duchu posoborowych przemian (nawet jeśli nie odwołuje się bezpośrednio do programów soborowych) relatywizuje święte Objawienie i podstawową teologię sakramentalnego Kościoła. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „Komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li ‘tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Poniższe rozważanie ukazuje, dlaczego tak voici kształt naczelny, i dlaczego w świetle autentycznej Tradycji Kościoła nie można zgodzić się na taką eklezjalną sofystykę.
Cytowany artykuł Portalu Opoka relacjonuje w skrócie zapowiedziane nominacje generalskie przez Prezydenta Karola Nawrockiego na obchody Święta Wojska Polskiego, opisuje plan spotkań z ministrami obrony oraz BBN, a także przypomina o historycznym kontekście święta oraz bitwy warszawskiej z 1920 roku. Treść skupia się na faktach i ich chronologii, podaje komentarze stron, ale nie bada w duchu katolickiej tradycji, jakie są konsekwencje takich decyzji dla misji Kościoła w państwie, ani nie stawia pytania o nadprzyrodzony wymiar ludzkiego działania, o stan łaski ani o ostateczny sąd Boży. W ten sposób artykuł pozostaje w sferze naturalistycznej interpretacji rzeczywistości politycznej, nie zaś władzy Kościoła nad narodem jako instancji Bożej. Tezy tekstu nie wykraczają poza opis faktów, co samo w sobie nie wystarcza do prawdziwego rozeznania duchowego i doktrynalnego. Pokój możliwy jest jedynie w królestwie Chrystusa (Quas Primas, Pius XI). Brak także ostrzeżenia, że publiczna operacja nominacji generalskich w strukturach państwowych, bez jedności z Kościołem i bez hierarchicznego kierownictwa pastorałów, grozi duchowym uszkodzeniem społeczeństwa.
