Sedewakantyzm – Strona 101 – Ethos Catholicus

Jezuicka mitologia PR-owa zamiast misji Kościoła: casus „cabasario”

Vatican News informuje o śmierci hiszpańskiego jezuity Felixa Juana Cabasésa, wieloletniego kierownika centralnej redakcji Radia Watykańskiego (1978–1987) i twórcy podręcznych broszur dla dziennikarzy towarzyszących podróżom Jana Pawła II, potocznie zwanych „cabasario”. Podkreślono, że odcisnął on „kluczowy” wpływ na organizację informacji w papieskiej rozgłośni, a jego pomysł stał się standardem medialnym w relacjonowaniu papieskich wojaży. Dodano formalną notę o pogrzebie w bazylice św. Ignacego oraz akcent fundraisingowo-promocyjny. Oto sedno: celebracja logistów PR-owych i medialnych „narzędzi” zastępuje misję Kościoła, który ma głosić nawrócenie i panowanie Chrystusa, nie zaś zarządzać narracją podróży „papieża”.

Szczegółowa, pełna szacunku scena katolickiej Mszy świętej w tradycyjnej świątyni, z kapłanem w ornacie i wiernymi modlącymi się uważnie, ukazująca głęboką pobożność i wiarę katolicką.

Posoborowie

Jubileuszowa mistagogia bez łaski: humanitarny emocjonalizm zamiast wiary katolickiej

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Jubileuszowa mistagogia bez łaski: humanitarny emocjonalizm zamiast wiary katolickiej

Cytowany artykuł relacjonuje przemówienia i celebracje w ramach Casa Polonia podczas posoborowego „Jubileuszu Młodzieży” w Rzymie (01 sierpnia 2025). W centrum stoi homilia kard. Grzegorza Rysia, akcentująca hasło: „wiara i niewiara rozstrzygają się w codzienności”. Opisane są koncelebracje z udziałem Stanisława Dziwisza, Konrada Krajewskiego, Grzegorza Suchodolskiego i innych, a także elementy programowe: „Dzień Pojednania”, przystępowanie młodzieży do spowiedzi na Circo Massimo, „Godzina W”, oraz katechezy dominikanów Adama Szustaka i Tomasza Nowaka o „miłości”. Ryś mówi o „bezsilnym Jezusie”, o „spotkaniu z Osobą” (Pawła VI, Benedykta XVI, Franciszka), o „Bogu, który pracuje w szczególny sposób” w czasie Jubileuszu, oraz o codziennej bliskości przy konfesjonale i ołtarzu, która jednak nie zawsze rodzi wiarę. Całość utrzymana jest w emocjonalno-motywacyjnym rejestrze, bez jasnej doktrynalnej wykładni wiary, łaski i sakramentów. Ostre podsumowanie: to nie głos Kościoła, lecz program pastoralnego naturalizmu, gdzie łaska bywa sloganem, a sakramenty sprowadza się do psychologii relacji.