Relatywizacja i banalizacja autentycznego kultu błogosławionej Karoliny Kózkówny, organizowana pod pozorem „świeckiej” tradycji i młodzieżowego zaangażowania, stanowi ilustrację duchowego upadku i dep…
Relatywizacja doktryny, odrzucenie niezmiennych prawd wiary i propagowanie fałszywych interpretacji wydarzeń, takich jak kanonizacja Carlo Acutisa i Pier Giorgio Frassatiego, czy też manipulacje wokół kwestii historycznych i politycznych, stanowią poważne zagrożenie dla autentycznego Kościoła katolickiego. Portal Opoka relacjonuje te wydarzenia, niestety, często w tonie asekuracyjnym i zgodnym z modernistyczną ideologią, która odchodzi od niezmiennych nauk Magisterium.
Dekonstrukcja relatywizacji doktryny i duchowej ruinie modernizmu
W relacjach z wydarzeń takich jak kanonizacja błogosławionych Carlo Acutisa i Pier Giorgio Frassatiego, portale często pomijają istotę nadprzyrodzoną i sakramentalną rzeczywistość, skupiając się na powierzchownych aspektach społeczno-kulturowych. Jest to wyraźne odwrócenie od nauki Kościoła, który naucza, iż „sakramenty są niewidzialnym znakiem łaski, ustanowione przez Chrystusa dla naszego uświęcenia”. Odrzucając te prawdy, modernistyczne interpretacje podważają fundamenty wiary i prowadzą wiernych na manowce subiektywizmu i relatywizmu religijnego.
Hermeneutyka ciągłości i ewolucja dogmatów jako narzędzie herezji
Symbolem tego zafałszowania jest relacja z wydarzeń w Rzymie, gdzie relatywizuje się znaczenie kanonizacji, twierdząc, że jest to „symbol jedności”, a nie akt nadprzyrodzonego uznania świętości. To zjawisko wpisuje się w hermeneutykę ciągłości (hermeneutic continuity), która odrzuca naukę o niezmienności dogmatów i próbuje przekształcać je w narzędzia społeczno-kulturowych projektów, co jest sprzeczne z nauką św. Piotra i Magisterium Kościoła.
Nowoczesny ekumenizm i wolność religijna jako narzędzia synkretyzmu
Portal często promuje fałszywy ekumenizm, próbując zrównywać prawdziwą wiarę katolicką z innymi religiami lub nawet ideologiami, co jest ewidentnym naruszeniem nauki Kościoła, który naucza, iż „ja jestem droga, prawda i życie” (J 14,6). Tolerancja, rozumiana jako relatywizm i odrzucenie wyłączności prawdy katolickiej, prowadzi do apostazji i zaniku autentycznej wiary.
Prawa człowieka a prymat Praw Bożych – krytyka laickiego liberalizmu
W relacjach portalu niezmiennie pomija się absolutny prymat Praw Bożych nad prawami człowieka. Pod pretekstem „dialogu” i „tolerancji” propaguje się liberalistyczne koncepcje, które kwestionują Boże prawo i próbują zredukować naukę Kościoła do sfery prywatnej. Tymczasem, zgodnie z encykliką *Quas Primas* (1925), „Chrystus jest Królem, a Jego panowanie obejmuje wszystko”. Odmowa uznania tego prawdy prowadzi do duchowego bankructwa i rozkładu moralnego społeczeństwa.
Krytyka duchowieństwa modernistycznego jako winnych apostazji
W relacjach i komentarzach portalu często pojawia się łagodzenie i bagatelizowanie herezji duchowieństwa, które odchodzi od nauki katolickiej, popiera „reformy” i „zmiany” w sakramentach, co jest wyrazem ducha soborowego. Tymczasem, zgodnie z nauką św. Piusa X i Magisterium sprzed 1958 roku, „sakramenty są niezmiennie i niepodzielnie ustanowione przez Chrystusa”. Modernistyczny eklezjastyczny liberalizm jest nie tylko zdradą, ale i głęboko duchową ruiną, prowadzącą wiernych na manowce fałszywego ekumenizmu i pseudo-religii humanistycznej.
Zakaz odwołań do fałszywych objawień i postaci objawieniowych
Portal wielokrotnie pomija i relatywizuje kwestie rzekomych objawień fatimskich czy medjugorskich, które Kościół oficjalnie odrzucił jako fałszywe lub podejrzane. Podważanie autorytetu Magisterium i dopuszczanie do publicznych oszczerstw wobec prawdy o objawieniach jest wyrazem duchowego upadku i sprzeniewierzenia się nauczaniu Kościoła. „Przyjmowanie fałszywych objawień jest nie tylko grzechem, ale i formą herezji”.
Podsumowanie: systemowa apostazja i duchowa ruiną
Relatywizacja doktryny, promowanie ekumenizmu bez prawdy, odrzucenie niezmiennych prawd wiary i zakłamywanie historycznych faktów stanowią konsekwencje soborowej rewolucji i modernistycznej zdrady. Portal Opoka, zamiast być wiernym nauczycielskim głosem Kościoła, staje się narzędziem duchowego zgnilizny, prowadzącym wiernych na drogi heretyckiego relatywizmu, a tym samym ku duchowej śmierci. Podpierając się fałszywymi interpretacjami, odwraca się od Chrystusa Króla i Jego niezmiennych prawd, co jest grzechem śmiertelnym i zdradą wiary.
Relatywizacja i banalizacja wartości duchowych – tak można określić ogłoszony w Warszawie wernisaż wystawy „Tischner – doświadczenie 2025”, który, zamiast wnikliwego ukazania głębi i nauczania ks. Józefa Tischnera, sprowadza się do powierzchownej celebracji „dialogu” i „doświadczenia” bez odniesienia do prawdy objawionej i niezmiennych praw Bożych. Pomijając powagę sakramentów, naukę Kościoła i jego niezmienną doktrynę, autorzy tego wydarzenia próbują uczynić z Tischnera symbol postmodernistycznego relatywizmu, który nie ma nic wspólnego z katolicką mądrością i nauką wieczną.
Relatywizacja i zniekształcenie nauki katolickiej widoczne w relacji o sytuacji na Haiti ukazuje głębokie duchowe i doktrynalne bankructwo Kościoła posoborowego. Tekst opisuje dramatyczne wydarzenia, głównie przemoc, porwania i chaos, w jakim znalazła się wspólnota katolicka na Haiti, a także apel tamtejszych duchownych o pokój i solidarność. Jednakże, analizując ten artykuł z perspektywy integralnej wiary katolickiej, musimy wyraźnie podkreślić, że problem Haiti nie jest jedynie kwestią polityczną czy społeczną, ale przede wszystkim duchową i teologiczną.
Zamiast rozważać realne przyczyny i skutki tego kryzysu, autor zbyt powierzchownie i emocjonalnie przedstawia sytuację, pomijając głęboki kontekst duchowo-doktrynalny. W ten sposób, relacja ta nie tylko relatywizuje prawdziwą naukę Kościoła, ale także ukazuje jego duchowe upadek i brak autentycznego nauczania, które winno prowadzić wiernych przez cierpienie ku zbawieniu.
Redukcja misji Kościoła do naturalistycznego humanitaryzmu
Omawiany tekst ogranicza się do opisu tragedii i wyrazu ludzkiego współczucia, co jest typowym przykładem redukcji misji Kościoła do poziomu świeckiego, humanitarnego organizmu. Nie wspomina się o prawdziwej naturze Kościoła jako instytucji nadprzyrodzonej, powołanej do głoszenia Ewangelii i obrony prawdy Objawionej, a nie tylko do niesienia pomocy materialnej.
W świetle nauki katolickiej, misja Kościoła nie ogranicza się do zwykłej działalności charytatywnej, choć ta jest jej nieodłącznym elementem. Podstawowym zadaniem jest głoszenie Królestwa Bożego, sakramentalne uświęcanie wiernych i obrona prawdy wiary, niezależnie od okoliczności. Zamiast tego, artykuł ukazuje Kościół jako ofiarę losu, bez wskazania na konieczność powrotu do prawdziwej nauki i moralnego autorytetu, który winien prowadzić wiernych przez cierpienia ku zbawieniu.
Odwrócenie od dogmatów i moralności katolickiej
W tekście brakuje odwołań do podstawowych prawd wiary, takich jak sakramenty, stan łaski uświęcającej, czy konieczność moralnej odnowy. Wspomina się jedynie o ofiarności kapłanów i duszpasterzy, którzy „ryzykują życiem”, co, choć zasługujące na uznanie, nie może zastąpić istoty ich posłannictwa, czyli głoszenia Ewangelii i nauczania zgodnego z Magisterium.
Zamiast tego, zjawisko porwań i przemocy przedstawiono jako wyraz chaosu i bezbożności, pomijając fakt, że podstawową przyczyną tego kryzysu jest odwrócenie od prawdy katolickiej, szerzące się herezje, liberalizm i modernizm, które podważyły autorytet magisterium i odrzuciły niezmienne prawdy Objawienia.
W tym kontekście, cała sytuacja na Haiti powinna być dla nas, wiernych, przypomnieniem o konieczności powrotu do pełnej, niezmiennej nauki katolickiej, odrzucenia fałszywej miłości i „dialogu” z błędem, które prowadzą do duchowego upadku i utraty dusz.
Ukrywanie duchowej prawdy i milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze
W relacji brakuje jakiejkolwiek wzmianki o sakramentach, o konieczności powrotu do sakramentalnego życia, o prawdziwej obecności Chrystusa w Eucharystii i o potrzebie nawrócenia. Zamiast tego, skupiono się na aspekcie społecznym i politycznym, co jest wyrazem głębokiego odstępstwa od nauki katolickiej, która podkreśla, że bez życia sakramentalnego i łaski Bożej, człowiek i Kościół nie mogą przetrwać próby.
Milczenie o nadprzyrodzonym wymiarze i sakramentach świadczy o duchowym zaniku i apostazji, które są główną przyczyną kruchości i upadku moralnego Kościoła w trudnych czasach. Katolickie nauczanie jasno mówi, że bez sakramentów i łaski, każda działalność ludzka jest skazana na porażkę, a sytuacja na Haiti jest tego tragicznym dowodem.
Apel do władz świeckich i wspólnot chrześcijańskich: fałszywy ekumenizm i relatywizm
Zamiast wyraźnej krytyki wobec odrzucenia prawdy i przyjęcia modernistycznych rozwiązań, artykuł apeluje do wspólnot chrześcijańskich o modlitwę i solidarność, co można odczytać jako przejaw ekumenizmu pozbawionego fundamentów katolickich. Ekumenizm w duchu soborowym, odrzucający naukę o konieczności powrotu do pełnej jedności w wierze katolickiej, prowadzi do rozmycia tożsamości i katolickiego nauczania, a tym samym do dalszej dewaluacji moralnej i duchowej sytuacji w Kościele.
W rzeczywistości, jedynym skutecznym rozwiązaniem kryzysu Haiti jest pełne nawrócenie, powrót do niezmiennych prawd Objawienia i odrzucenie fałszywego „dialogu” z błędem, który jest sprzeczny z nauką Chrystusa. Nie można budować solidarności na relatywizmie i ekumenizmie bez prawdy, ponieważ prowadzi to do apostazji i duchowego upadku.
Podsumowanie: konieczność powrotu do prawdy katolickiej
Przedstawiony artykuł ukazuje głęboki upadek moralny i duchowy Kościoła współczesnego, który zamiast nauczać i prowadzić wiernych ku zbawieniu, ogranicza się do powierzchownego opisu tragedii i apeli o pomoc. Jest to wyraźny symptom systemowego odwrócenia od niezmiennych prawd wiary, co doprowadziło do utraty autorytetu i skuteczności misyjnej Kościoła.
W obliczu kryzysu Haiti, nieodzowne jest przypomnienie, że jedynie powrót do pełnej nauki katolickiej, sakramentów, życia łaski i moralnej odnowy może przywrócić Kościołowi zdolność do autentycznego działania i obrony dusz. Milczenie o prawdziwej nadprzyrodzonej rzeczywistości, odrzucenie magisterium i fałszywe ekumenizmy nie prowadzą do rozwiązania, lecz do dalszej duchowej katastrofy. Jak pisał św. Pius X, „prawda jest fundamentem i podstawą życia duchowego” — tylko powrót do niej może uratować Kościół i narody od zagłady.
Relatywizacja doktryny, erozja tradycyjnych dogmatów i odrzucenie nauki niezmiennej, odwiecznej i nieomylnej — to główne przesłanie tekstu z portalu Opoka, które ukazuje dramatyczną degenerację myślenia katolickiego w czasach współczesnych. Zamiast podkreślać niezmienną prawdę Ewangelii oraz magisterium Kościoła sprzed 1958 roku, autorzy tego tekstu wprowadzają czytelnika w narrację pełną powierzchownych odkryć archeologicznych, politycznej poprawności i relatywizmu religijnego, co jest absolutnym zaprzeczeniem nauki katolickiej. W istocie, przedstawione treści stanowią dowód na głębokie zgniliznę teologiczno-duchową, będącą owocem soborowej rewolucji, a nie jej odważnym odnowieniem w duchu tradycji apostolskiej.
Dekonstrukcja faktów i interpretacji: zakłamanie i fałsz historyczny
Pierwszy element analizy to przedstawione w artykule informacje o odkryciach archeologicznych w starożytnym Olympos. Wspomniane wykopaliska, choć fascynujące z punktu widzenia historyka, są wykorzystywane jako narzędzie do relatywizacji i podważania podstawowych prawd wiary. Tekst nie wspomina o znaczeniu tych ruin jako świadectwa przeszłości, które winny przypominać wiernym o wierze od wieków przekazywanej przez Kościół. Zamiast tego, podkreśla się jedynie „motywy roślinne” na mozaikach czy „imiona dobroczyńców”, co służy wywołaniu wrażenia, jakoby religia i kultura starożytna były jedynie zbiorem symboli i dekoracji, a nie integralną częścią wiary katolickiej, której fundamentem jest prawda objawiona i tradycja apostolska. To celowe pomijanie nadprzyrodzonych aspektów sakramentów, sakralnej funkcji kościoła i teologii odkupienia jest znamienne i świadczy o zamierzonej deprecjacji prawdy.
Hermeneutyka relatywizmu i językowa asekuracja: narzędzia modernistycznej herezji
W tekście dominują słownictwo i ton, które mogą być określane jako hermeneutyka relatywizmu i eklektyzm ideologiczny. Zamiast wyraźnego podkreślenia nauki Kościoła sprzed 1958 roku, pojawiają się frazy sugerujące „odkrycia”, „odrestaurowanie mozaik” czy „bogato zdobione mozaikowe posadzki”, które mają służyć wywołaniu wrażenia postępu i rozwoju, podczas gdy w rzeczywistości jest to wyraz duchowej i teologicznej regresji. Użycie takich zwrotów jako „zaskakujące mozaiki”, „motywy roślinne” i „imiona dobroczyńców” relatywizuje naukę o sakramentach, odrzucając ich nadprzyrodzony wymiar i podważając fundamentalne prawdy o obecności Chrystusa w Eucharystii, o sakramencie pokuty czy o prawdziwym Kościele.
Teologiczna niezgodność i odrzucenie dogmatów: odwrót od niezmienności i prawdy objawionej
Artykuł, zamiast bronić nauki katolickiej, wprowadza czytelnika w świat symboli i archeologii, pomijając istotę wiary — czyli sakramenty, stan łaski, życie wieczne i sąd ostateczny. Nie ma w nim słowa o sakramentach jako narzędziach zbawienia, ani o prawdzie, która jest jedna, niezmienna i nie podlega interpretacji. Odrzucenie nauki o obecności Chrystusa w Eucharystii, odrzucenie prawdy o sądzie ostatecznym i wiecznym potępieniu, to głęboka herezja, będąca owocem modernistycznej hermeneutyki, która relatywizuje i rozmywa naukę Kościoła. To wszystko jest zgodne z duchem soborowej rewolucji, dążącej do unieważnienia tradycyjnego nauczania, a w konsekwencji do apostazji.
Symptomatyczny obraz systemowej apostazji i duchowego upadku
Ukazując archeologiczne odkrycia jako główny punkt odniesienia, artykuł ukazuje duchowe i intelektualne bankructwo współczesnego „Kościoła”. Brak w nim głębokiej refleksji nad sakramentami, nadwątleniem nauki o obecności Chrystusa i odrzuceniem prawdy katolickiej. Zamiast tego, promuje się narrację o „odkryciach”, które mają służyć jedynie jako narzędzie do relatywizacji i odwrócenia od prawdy. To jest właśnie symptomatyczne dla systemowej apostazji, która złożyła hołd modernizmowi, liberalizmowi i ekumenizmowi, odrzucając naukę o Absolutnym i niezmiennym objawieniu.
Przemilczenie sakramentów i nadprzyrodzonych prawd jako kluczowego elementu wiary
Podsumowując, artykuł nie wspomina o sakramentach, które są fundamentem życia duchowego katolika, o łasce, o sakramencie Eucharystii, o prawdziwej obecności Chrystusa w Hostii, ani o wiecznym sądzie. To przemilczenie jest najcięższym oskarżeniem wobec modernistycznej deprecjacji i relatywizacji nauki Kościoła, które jest zgodne z ideologią soborowego liberalizmu. Prawdziwy Kościół, według niezmiennej nauki, jest tym, który trzyma się depozytu wiary, a nie symbolicznych odkryć archeologicznych, które nie mają żadnego znaczenia dla zbawienia i prawdy objawionej.
Konkluzja: sprzeciw wobec modernistycznej dezintegracji i obrona niezmiennej prawdy
W świetle powyższych rozważań, artykuł z portalu Opoka jawi się jako kolejny wyraz duchowej i teologicznej degeneracji, będący narzędziem relatywizacji i odrzucenia nauki katolickiej sprzed 1958 roku. Tylko powrót do niezmiennych prawd wiary, odrzucenie hermeneutyki relatywizmu i modernistycznej rewolucji, może przywrócić Kościołowi autentyczną moc i autorytet. Prawda, a nie archeologiczne inskrypcje, jest fundamentem wiary katolickiej, a jej odrzucenie prowadzi do duchowego upadku i zagłady dusz.
Przedmiotowa wypowiedź biskupa Muskusa ujawnia duchową i doktrynalną pustkę, niezgodną z niezmiennym nauczaniem katolickim
Relatywizując istotę Kościoła do emocji, miłości i wspólnotowej solidarności…
Relatywizacja doktryny o świętości i błogosławieństwie, a także modernistyczne tendencje w procesie kanonizacji, są wyraźnie widoczne w relacji o ogłoszeniu bł. Pier Giorgio Frassatiego i bł. Carlo Acutisa świętymi, które ma mieć miejsce 7 września 2025 roku pod przewodnictwem papieża Leon XIV. Artykuł opisuje emisję filatelistyczną i pamiątkowe znaczki, które mają upamiętnić tych młodych świadków wiary, a także zachęca do udziału w uroczystości i subskrypcji newslettera. Jednakże cała ta narracja obnaża niezmiennie głęboki kryzys teologiczny, który od dekad toczy Kościół katolicki od czasu soboru watykańskiego II, prowadząc do relatywizacji i ostatecznego zaniku prawdy o świętości, będącej darem łaski Bożej, a nie produktem ludzkiego uznania czy popularności.
Relatywizacja doktryny Kościoła katolickiego i jej niebezpieczna eskalacja w kontekście współczesnych działań papieskich. Portal VaticanNews relacjonuje, jak Papież Leon XIV, rzekomo namiestnik Chrystusa, spotkał się z więźniami w Wenecji, co ma symbolizować odkupienie i przemianę. Podkreśla się, iż wydarzenie to miało miejsce w ramach jubileuszowej pielgrzymki, a jego głównym przesłaniem jest rzekome „odkupienie” więźniów, które jednak jest jedynie pozorem duchowego odrodzenia. W rzeczywistości jednak, za wszelką cenę, odwraca się uwagę od fundamentalnych prawd katolickiej nauki i od prawdziwego nauczania Chrystusa, zastępując je pseudo-mistycznymi gestami i symboliką, które nie mają podstaw w Tradycji katolickiej sprzed 1958 roku.
Należy podkreślić, iż relacja ta pomija wszelkie aspekty sakramentalnej i nadprzyrodzonej istoty odkupienia, które nie mogą być sprowadzone do symbolicznych gestów czy działań humanitarnych. Kościół katolicki naucza, że odkupienie jest dokonaniem samego Chrystusa, a sakrament pokuty i Eucharystii są niezmienną drogą do uzyskania łaski i przebaczenia. Tymczasem relacja z Wenecji ukazuje jedynie próbę zredefiniowania odkupienia na poziomie społecznym i emocjonalnym, co jest wyraźnym wyparciem się katolickiej nauki o konieczności sakramentalnego pojednania.
Ponadto, pomijając aspekt nadprzyrodzony, podkreśla się „most” z więzieniem, które autorzy przedstawiają jako symbol, podczas gdy w teologii katolickiej więzienie jest jedynie środkiem karania za grzechy, nie zaś miejscem odkupienia czy duchowego odrodzenia. Odstępstwo od nauki o sakramentach i prawdziwej przemianie duchowej jest tutaj wyraźne i niebezpieczne. Ukazuje to głęboki duchowy bankructwo, które polega na odrzuceniu nauki Kościoła i wprowadzeniu pseudo-religijnej symboliki, służącej jedynie celom społecznej akceptacji.
Relacja pomija również najważniejsze elementy katolickiej doktryny o konieczności nawrócenia i zbawienia wyłącznie w sakramentach. Nie ma słowa o łasce Bożej, o sakramencie pokuty, o prawdziwej przemianie serca, które dokonuje się przez sakramenty, a nie symboliczne gesty. Tym samym, tak zwane odkupienie, które w relacji przedstawiane jest jako efekt działań ludzkich lub społecznych, jest w istocie herezją, sprzeczną z niezmienną nauką Kościoła katolickiego.
Warto zwrócić uwagę na pominięcie kwestii sądu ostatecznego i ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy dusz, które nie może być rozpatrywane w kategoriach społecznego gestu, lecz wymaga autentycznego pojednania z Bogiem i sakramentów. Manipulacja symbolami i gestami nie jest drogą do prawdziwego nawrócenia, lecz zwodniczą iluzją, w którą wprowadzają modernistyczne środki i duchowni, odwracając uwagę od fundamentów wiary katolickiej.
Podsumowując, relacja ta jest kolejnym przykładem relatywizacji i wypaczenia nauki katolickiej, która coraz bardziej odchodzi od niezmiennych prawd Objawienia i Tradycji. Obchody jubileuszu, zamiast służyć pogłębianiu wiary i odnowie duchowej, stają się narzędziem propagowania pseudo-mistycznych i humanistycznych idei, sprzecznych z nauką Kościoła. To duchowe bankructwo, które odwraca wiernych od prawdziwego odkupienia i zbawienia, a tym samym podkopuje fundamenty katolickiej tożsamości i autorytetu magisterium sprzed 1958 roku.
Cytowany artykuł relacjonuje najnowsze znaleziska archeologiczne w Kalabrii, gdzie młodzi badacze z Papieskiego Instytutu Archeologii Chrześcijańskiej natrafili na pozostałości willi z czasów późnego antyku, datowane od II do VI wieku. Odkrycie to ma rzucić nowe światło na osadnictwo i kontakty handlowe na południu Włoch w okresie od II do VI wieku, w tym na możliwe powiązania z postacią św. Kasjodora, wielkiego pisarza, polityka i mnicha. W tekście podkreśla się znaczenie znaleziska, technikę budowy oraz obecność afrykańskiej ceramiki, wskazując na intensywne kontakty handlowe i kulturowe. W dalszym planie autorzy widzą możliwość odnalezienia grobu Kasjodora w miejscu kościoła San Martino, co ma zwiększyć wartość i znaczenie tych badań. Artykuł kończy się apelem o dalsze prace i wspieranie misji szerzenia słowa, a jednocześnie wzbudza pytania o głębię duchowego i doktrynalnego znaczenia tego typu odkryć.
Cytowany artykuł z portalu Opoka relacjonuje dzisiaj wydarzenia i postaci związane z duchowością, historią Kościoła oraz aktualnymi sprawami społecznymi, prezentując je w tonie pełnym sentymentalizmu i ekumenicznych frazesów. Autor skupia się na postaci św. Dominika Guzmána, jego życiu, działalności i znaczeniu jako patrona kobiet w ciąży, przedstawiając go jako gorliwego kaznodzieję i założyciela zakonu dominikanów, podkreślając jego podróże i działalność przeciw herezjom. Jednakże tekst, zamiast krytycznego spojrzenia na istotę jego posłannictwa i teologię, zanurza się w powierzchownych opisach i emocjonalnym patosie, pomijając fundamentalne prawdy katolickie, które winny stanowić podstawę rozumienia tego świętego i jego dzieła. W ten sposób artykuł, choć pozornie edukacyjny, służy raczej kreowaniu fałszywego obrazu religijności i zacieraniu granic między prawdziwym Kościołem a jego modernistycznymi pseudo-reprezentacjami.
