tradycja katolicka

„Kursy chorału gregoriańskiego we Francji cieszą się coraz większą popularnością” – donosi portal Vatican News, przedstawiając to zjawisko jako „powrót do duchowego dziedzictwa” prowadzący rzekomo do nawróceń. W rzeczywistości mamy do czynienia z typową dla neo-kościoła strategią pozorowania ciągłości z Tradycją, podczas gdy cały kontekst tej pseudoodnowy stanowi jawną zdradę katolickiej liturgiki.

„Ten śpiew daje pokój i porusza serca. (…) Właśnie dlatego prowadzi do wielu nawróceń” – zapewnia Anne Pouget, współorganizatorka kursów w opactwie Keronana.

„Nawrócenia” w tym modernistycznym żargonie oznaczają jedynie emocjonalne doświadczenie pozbawione teologicznej substancji. Jak bowiem możliwe jest autentyczne nawrócenie w strukturze, która odrzuca samą istotę Ofiary Mszy Świętej, zastępując ją zgromadzeniem stołu? Participatio actuosa soborowych liturgików sprowadza sacrum do poziomu zbiorowej autoterapii. Świadectwo Laurenta ze Szwecji – choć zapewne szczere w warstwie emocjonalnej – jest tragicznym przykładem duchowego oszustwa: człowiek szukający Boga zostaje zwabiony estetycznym wrażeniem w środowisku, które dawno utraciło zdolność przekazywania łaski przez nieważne sakramenty.

Chorał jako ornament zniekształconej liturgii

Brat Jean-Tugdual z opactwa Keronana ośmiela się deklarować: „Celem sesji jest przekazanie naszym kursantom wskazówek, jak śpiewać, a zarazem jak kształtować ich życie duchowe”. To jawne nadużycie! Święty Pius X w motu proprio Tra le sollecitudini (1903) stanowczo przypominał, że „muzyka kościelna musi posiadać w najwyższym stopniu przymiot świętości (…) nie może tedy dopuszczać w sobie niczego świeckiego” (Art. 2). Tymczasem w posoborowym „opactwie” chorał – który z natury jest organiczną częścią Ofiary – zostaje zdegradowany do funkcji terapeutycznego narzędzia „rowoju duchowego”, oderwanego od swego liturgicznego kontekstu.

„Chorał gregoriański sam w sobie ma potężny potencjał duchowy. Jest to przede wszystkim śpiew biblijny, w którym rozbrzmiewa Słowo Boże” – tłumaczy „brat” Jean-Tugdual.

Oto kolejny przykład modernistycznej herezji wywyższającej formę ponad treść. Jak może „rozbrzmiewać Słowo Boże” w zgromadzeniu, gdzie kapłan zwrócony twarzą do ludu celebruje Novus Ordo – konstrukt liturgiczny zaprzeczający dogmatowi Ofiary? Chorał w takich warunkach staje się jedynie estetyczną imitacją pobożności, maskującą teologiczną pustkę posoborowego rytuału.

Naturalizm podszywający się pod duchowość

Najbardziej wymowna jest konstatacja Anne Pouget: „Ludzie są coraz bardziej zainteresowani [chorałem], ponieważ odczuwają prawdziwą potrzebę wewnętrznej refleksji”. To czysto naturalistyczne uzasadnienie całkowicie pomija nadprzyrodzony cel muzyki liturgicznej! Święty Pius X podkreślał, że „prawdziwa muzyka kościelna powinna przede wszystkim przyczyniać się do podniesienia pobożności i zbożnych uczuć u wiernych” (Art. 3) – nie zaś zaspokajać psychologiczną potrzebę „refleksji”.

Opactwo Keronana – jak wszystkie struktury neo-kościoła – oferuje jedynie namiastkę sacrum, mającą przykryć doktrynalną apostazję. Uczestnicy kursów mogą do woli śpiewać Dies Irae, ale jeśli równocześnie akceptują „mszę” pozbawioną ekspiacyjnego charakteru – ich duchowy wysiłek staje się jałową grą pozorów. Jak zauważył kardynał Alfredo Ottaviani w Krytycznej Analizie Nowego Mszału (1969): „Nowy ryt wyraźnie reprezentuje znaczące odejście od katolickiej teologii Mszy Świętej”.

Powrót do prawdziwej Tradycji

Jeśli chorał gregoriański ma rzeczywiście prowadzić do nawróceń – niech stanie się na powrót integralną częścią Najświętszej Ofiary sprawowanej według wiecznego rytu rzymskiego. Tylko w łączności z niezmienną doktryną katolicką i ważnymi sakramentami może on pełnić swą właściwą funkcję: „służenia chwale Bożej, uświęcenia wiernych i budowania ich w wierze” (Pius X, Tra le sollecitudini, Art. 1). Wszelkie próby „odrodzenia” chorału w ramach antykościelnych struktur są jedynie próbą przykrycia teologicznej zgnilizny modernistycznym freskiem.