wiara katolicka – Strona 2 – Ethos Catholicus

Szalony, pełen skupienia kapłan trzymający krucyfiks wewnątrz tradycyjnego kościoła katolickiego, w delikatnym świetle świec, z witrażami w tle

Kult procedur bez Boga: naturalistyczny spektakl wokół morderstwa na UW

Zostaw komentarz / Polska / Defensor Fidei

Portal Opoka informuje o decyzji sądu, który przedłużył o sześć miesięcy areszt dla Mieszka R., 22-letniego studenta UW podejrzanego o zabójstwo portierki i ciężkie zranienie pracownika Straży UW; prokuratura podaje, że sąd zarządził także obserwację psychiatryczną w innym zakładzie. Relacja koncentruje się na wnioskach procesowych, asyście SOP, stanie zdrowia ofiar i technicznych krokach postępowania. Nie ma ani słowa o grzechu śmiertelnym, o potrzebie pokuty, o sprawiedliwości Bożej i o realiach wieczności; oto symptom cywilizacji, która wyrzuciła Chrystusa Króla z porządku publicznego i zastąpiła Go biurokratycznym humanitaryzmem.

Rewersyjna, modląca się Edith Stein w tradycyjnej katolickiej szacie, w cichym wnętrzu kościoła, ukazująca głęboką wiarę i pokorę, odpowiednia do katolickiego wpisu blogowego.

Posoborowie

Edyta Stein na Opoce: hagiografia sentymentu, milczenie o wierze

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Portal Opoka publikuje rozważanie ks. Antoniego Bartoszka „Edyta Stein – filozof światła”, wiążąc dwa czytania liturgiczne z dwoma etapami życia Edyty Stein (św. Teresy Benedykty od Krzyża): drogą do chrztu i życiem po chrzcie. Tekst konstruuje linearną narrację: judaizm dzieciństwa – ateizm młodości – fascynacja katolicyzmem – decyzja o chrzcie – wierność Chrystusowi, Karmel i męczeńska śmierć w Auschwitz. Centralnym motywem jest „światło krzyża” i „wiedza krzyża”, cytowane i parafrazowane z pism Edyty Stein. Ton aksjologiczny: pochwalny, sentymentalno-edukacyjny, bez ostrych rozróżnień doktrynalnych. Konkluzja to estetyzacja krzyża jako światła i wskazanie, że jedyną drogą do zjednoczenia z Bogiem jest wiara. Ten tekst, skrojony pod posoborowy gust, ani słowem nie dotyka zasadniczych kwestii: łaski uświęcającej, sakramentaliów, obiektywnych warunków zbawienia, grzechu, pokuty i błędu modernizmu; to symptom naturalistycznego, humanitarnego ekumenizmu, w którym heroiczny życiorys zastępuje depozyt wiary.

Rekonstrukcja tradycyjnej katolickiej mszy z ołtarzem, krucyfiksem i modlącym się kapłanem, ukazująca autentyczną wiarę i kult religijny.

Kurialiści

Jubileusz Młodzieży w Rzymie: naturalistyczna pedagogika zamiast katolickiej wiary

Zostaw komentarz / Kurialiści / Defensor Fidei

„Miłość–nadzieja–wiara”: odwrócona cnota i pedagogika bez łaski. Rachunek z posoborowym humanitaryzmem

Cytowany artykuł relacjonuje inicjatywę „katechez” w Casa Polonia podczas Jubileuszu Młodzieży w Rzymie, prowadzonych przez „o.” Tomasza Nowaka i „o.” Adama Szustaka, promowanych hasłem „trzy kroki do spotkania z Bogiem: miłość, nadzieja i wiara”. Przewodnim motywem jest świadomie odwrócony porządek cnót teologalnych – „od miłości, przez nadzieję, do wiary” – rzekomo „na miarę współczesnych czasów”, inspirowany słowami „bpa” Grzegorza Suchodolskiego. Wypowiedzi mówią o potrzebie „bycia kochanym” jako psychologicznym preludium do wiary, o „przestrzeni przyjęcia”, „radości” i „najprostszych prawdach”. Całość wpisana jest w medialny entourage (Langusta na Palmie, Strefa Wodza), a narracja sprowadza religię do doświadczenia emocjonalnego, wyciszonej „przestrzeni” i wspólnotowej akceptacji. Konkluzja jest jednoznaczna: mamy do czynienia z pastoralnym naturalizmem, który – pod pozorem „katechez” – systematycznie rozmontowuje porządek nadprzyrodzony, niszcząc definicję wiary i cnót teologalnych.

Rekolekcje katolickie na placu świętego Piotra, kapłan prowadzący Mszę w tradycyjnym stroju, młodzież modląca się, spokojna i pełna wiary scena religijna na zewnątrz.

Posoborowie

Jubileusz Młodzieży w retoryce humanitarnej: program naturalizmu zamiast wiary

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Jubileusz Młodzieży w retoryce humanitarnej: program naturalizmu zamiast wiary

Cytowany artykuł streszcza kazanie abp. Rino Fisikelii podczas Mszy inaugurującej „Jubileusz Młodzieży” na Placu św. Piotra w dzień wspomnienia św. Marty, Marji i Łazarza. Hierarcha głosi, że wiara jest „spotkaniem”, którego czas i sposób rzekomo pozostają całkowicie po stronie „wolności Boga”, akcentuje gotowość Marty do „biegu” ku Jezusowi, oraz wzywa młodych do czynów miłosierdzia: pomocy potrzebującym, odwiedzin chorych, „przywracania godności”, budowania pokoju – według niego, jeśli „będziemy budowali pokój, świat będzie go miał”. W tekście brak jakiejkolwiek wzmianki o grzechu śmiertelnym, łasce uświęcającej, sakramentach koniecznych do zbawienia, ofierze Mszy, pokucie, piekle i sądzie – a więc milczenie, które samo w sobie oskarża: naturalizm i moralizm zastępują nadprzyrodzoną wiarę katolicką.

Szczegółowa, pełna szacunku scena katolickiej Mszy świętej w tradycyjnej świątyni, z kapłanem w ornacie i wiernymi modlącymi się uważnie, ukazująca głęboką pobożność i wiarę katolicką.

Posoborowie

Jubileuszowa mistagogia bez łaski: humanitarny emocjonalizm zamiast wiary katolickiej

Zostaw komentarz / Posoborowie / Defensor Fidei

Jubileuszowa mistagogia bez łaski: humanitarny emocjonalizm zamiast wiary katolickiej

Cytowany artykuł relacjonuje przemówienia i celebracje w ramach Casa Polonia podczas posoborowego „Jubileuszu Młodzieży” w Rzymie (01 sierpnia 2025). W centrum stoi homilia kard. Grzegorza Rysia, akcentująca hasło: „wiara i niewiara rozstrzygają się w codzienności”. Opisane są koncelebracje z udziałem Stanisława Dziwisza, Konrada Krajewskiego, Grzegorza Suchodolskiego i innych, a także elementy programowe: „Dzień Pojednania”, przystępowanie młodzieży do spowiedzi na Circo Massimo, „Godzina W”, oraz katechezy dominikanów Adama Szustaka i Tomasza Nowaka o „miłości”. Ryś mówi o „bezsilnym Jezusie”, o „spotkaniu z Osobą” (Pawła VI, Benedykta XVI, Franciszka), o „Bogu, który pracuje w szczególny sposób” w czasie Jubileuszu, oraz o codziennej bliskości przy konfesjonale i ołtarzu, która jednak nie zawsze rodzi wiarę. Całość utrzymana jest w emocjonalno-motywacyjnym rejestrze, bez jasnej doktrynalnej wykładni wiary, łaski i sakramentów. Ostre podsumowanie: to nie głos Kościoła, lecz program pastoralnego naturalizmu, gdzie łaska bywa sloganem, a sakramenty sprowadza się do psychologii relacji.