Więź

Prawdziwa przyjaźń katolicka to dar Boży, nie redukowalny do psychologicznych konstruktów
Kurialiści

Personalistyczny ersatz przyjaźni w oderwaniu od nadprzyrodzoności

Portal „Więź” (5 grudnia 2025) publikuje edytorial Bartosza Bartosika gloryfikujący przyjaźń jako „fundament relacji” w oderwaniu od jej teologicznego wymiaru. Autor opowiada, jak określenie „przyjacielu” używane przez jego żonę przeszło ewolucję od „demonów maczyzmu” do „najcenniejszych określeń”, dowodząc, że przyjaźń to fundament – a nie zaledwie wprowadzenie do czy wręcz ersatz – relacji. Cały wywód sprowadza nadprzyrodzony porządek miłości do psychologiczno-socjologicznego konstruktu.

Wnętrze tradycyjnego kościoła katolickiego z uroczystą liturgią, kapłanem w białym ornacie i modlącymi się wiernymi. Scena oświetlona jest delikatnym światłem przechodzącym przez witraże przedstawiające świętych i sceny biblijne. Ołtarz ozdobiony jest świecami i krzyżem, symbolizującym niezmienną doktrynę Kościoła. Na tle widoczny jest stary katolicki księgi i list Piusa X.
Kurialiści

Ideologiczne sidła „otwartości” w służbie modernistycznej destrukcji Kościoła

Portal Opoka relacjonuje rozważania „ks. prof.” Dariusza Kowalczyka SJ na temat rzekomej „zdrowej wizji Kościoła Chrystusowego”, przemycając pod płaszczykiem troski o tożsamość katolicką subtelne założenia teologii posoborowej. Autor, powołując się na „ducha Soboru Watykańskiego II”, usiłuje zbudować pozór obrony doktryny, podczas gdy jego wywód jest klasycznym przykładem hermeneutyki ciągłości – metody polegającej na zacieraniu różnicy między niezmienną doktryną katolicką a rewolucyjnymi nowinkami „aggiornamento”.

Wnętrze kościoła z modernistycznym duchowieństwem w tradycyjnych szatach liturgicznych otoczonym współczesną literaturą, kontrastującym z blaknącymi katolickimi ikonami i krzyżem na tle.
Posoborowie

Modernistyczna iluzja „Kościoła otwartego” – erazmiańska herezja w polskim wydaniu

„Kościół otwarty” zawsze starał się wyselekcjonować jakiś swoich „otwartych” biskupów i księży. Za ich zgodą lub bez ich zgody – czytamy w analizie portalu Opoka, która bezkrytycznie gloryfikuje środowiska Tygodnika Powszechnego i Więzi jako rzekomą „intelektualną awangardę Kościoła”. Tymczasem, jak nauczał św. Pius X w encyklice Pascendi, moderniści „starają się przeniknąć do samych wnętrzności Kościoła, aby go zniszczyć”.

Tłumaczenie: Słoneczna i cicha wnętrza kościoła z tradycyjną architekturą i symbolami wiary katolickiej.
Posoborowie

Ekumeniczne złudzenia Jana Turnaua w świetle niezmiennej doktryny Kościoła

Portal „Tygodnik Powszechny” (3 listopada 2025) przedstawia wspomnienie o Janie Turnau autorstwa Adama Bonieckiego. Artykuł przedstawia zmarłego jako „pokornego”, „mądrego” i „nieschematycznego” działacza ekumenicznego, redaktora „Więzi” oraz autora rubryki „Arka Noego” w „Gazecie Wyborczej”. Boniecki podkreśla jego rzekomą „ortodoksyjność” przy jednoczesnym „sięganiu poza schematy”, co w istocie demaskuje całkowite zerwanie z katolicką zasadą depositum custodi (strzeżenia depozytu wiary).

Stara kobieta w nowoczesnym kościele, symbolizująca degradację wiary przez modernistyczny ekumenizm.
Posoborowie

Ekumeniczne dziedzictwo Jadwigi Turnauowej: Studium degradacji wiary

Portal eKAI (1 listopada 2025) przedstawia wspomnienia Jana Turnaua o jego matce, Jadwidze Turnauowej, jako kluczowej postaci kształtującej jego światopogląd religijny. Turnau chwali jej „otwartość ekumeniczną”, akceptację reform posoborowych oraz krytyczny stosunek do tradycyjnych form pobożności, co stanowi jaskrawy przykład infiltracji modernistycznych idei w środowiskach rzekomo katolickich. Cały tekst jest świadectwem systematycznej destrukcji katolickiego depozytu wiary pod pozorem „postępu” i „otwartości”.

Kurialiści

„Wspólnoty ukośne” jako nowy idol modernizmu społecznego w „Więzi”

Portal Więź.pl (28 września 2025) prezentuje dyskusję Bartosza Bartosika, Karola Grabiasa i Kacpra Mojsy, w której pod pozorem „myślenia na ukos” forsuje się modernistyczną wizję relacji społecznych. W artykule Lud i elity – konflikt nieuchronny? autorzy diagnozują współczesne napięcia między „górą” a „dołem” jako podstawową osią konfliktu społecznego, proponując budowanie „wspólnot ukośnych” jako remedium. To klasyczny przykład naturalizmu społecznego całkowicie oderwanego od katolickiej nauki o społeczeństwie.

Posoborowie

Humanistyczna pseudoduchowość jako nowa religia posoborowia

Portal „Więź” w edytorialu Zbigniewa Nosowskiego z 25 września 2025 prezentuje rozmowę ze Stanisławą Celińską jako przykład „duchowości przyszłości”, opartej na koncepcji „kruchego Boga”. Redaktor naczelny chwali podejście, gdzie „Bóg przychodzi we śnie i na jawie” jako wyimaginowany rozmówca zaspokajający emocjonalne potrzeby zamiast Objawionego Pana zastępów. Artykuł stanowi jawny manifest modernistycznej apostazji ukrytej pod płaszczykiem rzekomego „personalizmu”.

Kurialiści

Klerykalizm jako modernistyczny atak na hierarchiczną naturę Kościoła

Portal Więź (27 września 2025) relacjonuje rozważania ks. Jana Słomki o historycznych korzeniach kleru i współczesnych przejawach klerykalizmu. Artykuł przedstawia krytykę klerykalizmu jako „odwiecznego wyzwania”, powołując się na poglądy Tertuliana i współczesne wypowiedzi „papieża” Franciszka, jednocześnie promując synodalność i „podmiotowość świeckich” w katechezie.

Kurialiści

Nadużycia w posoborowych strukturach jako owoc modernistycznej apostazji

Portal Więź (23 września 2025) przedstawia historię Teresy – kobiety rzekomo skrzywdzonej przez duchownego w instytucji charytatywnej, zestawiając jej doświadczenia z traumatycznymi przeżyciami z terenów objętych działaniami wojennymi. Artykuł pomija całkowicie doktrynalne i dyscyplinarne mechanizmy prawdziwego Kościoła katolickiego, redukując problem do psychologicznego studium przypadku w oderwaniu od teologii grzechu i nawrócenia.

Kultura

Sztuka bez Boga: Renesans słuchowisk jako symptom dekadencji

Portal „Więź” w artykule Sebastiana Adamkiewicza (23 września 2025) prezentuje tzw. renesans słuchowisk w kontekście popularności audiobooków i podcastów, gloryfikując „potęgę wyobraźni stymulowanej przez dźwięk” na przykładzie reakcji słuchaczki zachwyconej „przystojnym” bohaterem. Autor pomija całkowicie transcendentny wymiar sztuki, sprowadzając ją do poziomu czysto zmysłowego doznania.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.