Więź

Tłumaczenie: Słoneczna i cicha wnętrza kościoła z tradycyjną architekturą i symbolami wiary katolickiej.
Posoborowie

Ekumeniczne złudzenia Jana Turnaua w świetle niezmiennej doktryny Kościoła

Portal „Tygodnik Powszechny” (3 listopada 2025) przedstawia wspomnienie o Janie Turnau autorstwa Adama Bonieckiego. Artykuł przedstawia zmarłego jako „pokornego”, „mądrego” i „nieschematycznego” działacza ekumenicznego, redaktora „Więzi” oraz autora rubryki „Arka Noego” w „Gazecie Wyborczej”. Boniecki podkreśla jego rzekomą „ortodoksyjność” przy jednoczesnym „sięganiu poza schematy”, co w istocie demaskuje całkowite zerwanie z katolicką zasadą depositum custodi (strzeżenia depozytu wiary).

Stara kobieta w nowoczesnym kościele, symbolizująca degradację wiary przez modernistyczny ekumenizm.
Posoborowie

Ekumeniczne dziedzictwo Jadwigi Turnauowej: Studium degradacji wiary

Portal eKAI (1 listopada 2025) przedstawia wspomnienia Jana Turnaua o jego matce, Jadwidze Turnauowej, jako kluczowej postaci kształtującej jego światopogląd religijny. Turnau chwali jej „otwartość ekumeniczną”, akceptację reform posoborowych oraz krytyczny stosunek do tradycyjnych form pobożności, co stanowi jaskrawy przykład infiltracji modernistycznych idei w środowiskach rzekomo katolickich. Cały tekst jest świadectwem systematycznej destrukcji katolickiego depozytu wiary pod pozorem „postępu” i „otwartości”.

Kurialiści

„Wspólnoty ukośne” jako nowy idol modernizmu społecznego w „Więzi”

Portal Więź.pl (28 września 2025) prezentuje dyskusję Bartosza Bartosika, Karola Grabiasa i Kacpra Mojsy, w której pod pozorem „myślenia na ukos” forsuje się modernistyczną wizję relacji społecznych. W artykule Lud i elity – konflikt nieuchronny? autorzy diagnozują współczesne napięcia między „górą” a „dołem” jako podstawową osią konfliktu społecznego, proponując budowanie „wspólnot ukośnych” jako remedium. To klasyczny przykład naturalizmu społecznego całkowicie oderwanego od katolickiej nauki o społeczeństwie.

Posoborowie

Humanistyczna pseudoduchowość jako nowa religia posoborowia

Portal „Więź” w edytorialu Zbigniewa Nosowskiego z 25 września 2025 prezentuje rozmowę ze Stanisławą Celińską jako przykład „duchowości przyszłości”, opartej na koncepcji „kruchego Boga”. Redaktor naczelny chwali podejście, gdzie „Bóg przychodzi we śnie i na jawie” jako wyimaginowany rozmówca zaspokajający emocjonalne potrzeby zamiast Objawionego Pana zastępów. Artykuł stanowi jawny manifest modernistycznej apostazji ukrytej pod płaszczykiem rzekomego „personalizmu”.

Kurialiści

Klerykalizm jako modernistyczny atak na hierarchiczną naturę Kościoła

Portal Więź (27 września 2025) relacjonuje rozważania ks. Jana Słomki o historycznych korzeniach kleru i współczesnych przejawach klerykalizmu. Artykuł przedstawia krytykę klerykalizmu jako „odwiecznego wyzwania”, powołując się na poglądy Tertuliana i współczesne wypowiedzi „papieża” Franciszka, jednocześnie promując synodalność i „podmiotowość świeckich” w katechezie.

Kurialiści

Nadużycia w posoborowych strukturach jako owoc modernistycznej apostazji

Portal Więź (23 września 2025) przedstawia historię Teresy – kobiety rzekomo skrzywdzonej przez duchownego w instytucji charytatywnej, zestawiając jej doświadczenia z traumatycznymi przeżyciami z terenów objętych działaniami wojennymi. Artykuł pomija całkowicie doktrynalne i dyscyplinarne mechanizmy prawdziwego Kościoła katolickiego, redukując problem do psychologicznego studium przypadku w oderwaniu od teologii grzechu i nawrócenia.

Kultura

Sztuka bez Boga: Renesans słuchowisk jako symptom dekadencji

Portal „Więź” w artykule Sebastiana Adamkiewicza (23 września 2025) prezentuje tzw. renesans słuchowisk w kontekście popularności audiobooków i podcastów, gloryfikując „potęgę wyobraźni stymulowanej przez dźwięk” na przykładzie reakcji słuchaczki zachwyconej „przystojnym” bohaterem. Autor pomija całkowicie transcendentny wymiar sztuki, sprowadzając ją do poziomu czysto zmysłowego doznania.

Rekolekcja katolicka w tradycyjnym kościele z kapłanem i filmowcem, symbolizująca krytykę modernistycznej sztuki w Kościele
Kultura

Naturalistyczna apoteoza dokumentu jako wyraz modernistycznej dezorientacji

Portal Więź (20 sierpnia 2025) informuje o śmierci Marcela Łozińskiego, przedstawiając go jako „mistrza polskiego dokumentu” charakteryzującego się rzekomą „pokorą” i „bezkompromisowością”. Artykuł autorstwa Marka Hendrykowskiego gloryfikuje dokument filmowy jako autonomiczną formę sztuki, całkowicie pomijając nadprzyrodzony wymiar ludzkiej twórczości i jej podporządkowanie prawom moralnym ustanowionym przez Boga. „Kinematografia, która ma w swoich szeregach kogoś takiego jak Marcel Łoziński, nie może być uznana za przeciętną” – czytamy w tekście, który stanowi klasyczny przykład modernistycznej apoteozy człowieka oderwanego od porządku łaski.

Kapłan w sutannie w tradycyjnej świątyni katolickiej, symbolizujący wierną naukę Kościoła w obliczu modernistycznych tendencji
Kultura

Humanistyczny kult człowieka w prozie Sama Sheparda jako przejaw duchowej dezorientacji

Portal Więź (16 sierpnia 2025) prezentuje apologetyczny portret Sama Sheparda, gloryfikując amerykańskiego pisarza jako proroka „twardej i czułej prawdy”. Artykuł wychwala rzekomo głęboki humanizm Sheparda, który w opowiadaniach miałoby objawiać „autentyczne człowieczeństwo” poprzez akceptację życiowej marności i sprzeczności. Krytyka integralnej wiary katolickiej demaskuje tę narrację jako klasyczny przykład naturalistycznej idolatrii, gdzie człowiek zastępuje Boga jako centrum wszechświata.

Duchowy katolicki kapłan w liturgicznym stroju, modlący się w sanktuarium z krzyżem, w otoczeniu historycznych elementów kościoła, wywołujący uczucie szacunku i pobożności.
Posoborowie

„Radość albo nic”? Modernistyczna ucieczka od krzyża i prawdy wiary

Portal Więź.pl (07 sierpnia 2025) relacjonuje kazanie Damiana Muskusa, „biskupa” pomocniczego w Krakowie, wygłoszone do pielgrzymów ze Skawiny. Główne tezy: pielgrzymowanie jako „droga przemiany”, „Radość jest niezbitym znakiem obecności Boga. Nie ma chrześcijaństwa bez radości”, potępienie „polaryzacji” i „podziałów”, postulowanie piękna Boga objawiającego się w „najuboższych i słabych” oraz zapewnienie, że każdy jest „umiłowany i wybrany”. Tekst pomija prawdę o grzechu śmiertelnym, potrzebę pokuty, konieczność stanu łaski i wyłączność Królestwa Chrystusa nad narodami; zastępuje teologię Ofiary soteriologicznym personalizmem i emocjonalizmem. To jest program pastoralny bez krzyża i bez łaski — naturalistyczny projekt psychologicznej autoterapii nazwany „Ewangelią”.

Przewijanie do góry
Ethos Catholicus
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.