Portal Więź.pl (31 października 2025) przedstawia nekrolog Jana Turnaua jako „Naczelnego Ekumenisty Rzeczypospolitej”, gloryfikując jego działalność na rzecz relatywizacji katolickiej prawdy i promocji heretyckich wspólnot. W całym tekście brak jakiejkolwiek wzmianki o wiecznym potępieniu wynikającym z odstępstwa od jedynej prawdziwej wiary, co stanowi najcięższe oskarżenie wobec zarówno zmarłego, jak i środowiska pseudokatolickich modernizantów.
Ekumenizm jako apostazja w świetle Magisterium
Chwalenie Turnaua za „organizowanie międzywyznaniowych nabożeństw” i „szerokie myślenie ekumeniczne” jest jawą zdradą podstawowego dogmatu katolickiego: Extra Ecclesiam nulla salus (Poza Kościołem nie ma zbawienia). Już papież Pius XI w encyklice Mortalium animos (1928) potępił jako „bezsensowny i szkodliwy” wszelki ruch ekumeniczny, stanowczo ostrzegając:
„Nie wolno katolikom brać udziału w zgromadzeniach niekatolickich, które mają na celu osiągnięcie jedności wszystkich chrześcijan, jak gdyby religia Chrystusowa mogła być przedmiotem kompromisu albo jakby możliwe było wypracowanie jakiejś wspólnej formuły wiary”
Turnau poprzez współorganizację „ekumenicznego przekładu Nowego Testamentu” i promocję protestanckiej „Biblii Ekumenicznej” działał wprost przeciwko dekretom Świętego Oficjum z 1943 i 1948 roku, zabraniającym współpracy przy tłumaczeniach z heretykami. Jego „zasada mnożnika” – domagająca się od katolików 30-krotnie większego zaangażowania w ekumenizm – stanowi odwrócenie nakazu Chrystusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16,15).
Modernistyczne korzenie działalności publicystycznej
Fakty biograficzne ujawniają intelektualne źródła apostazji Turnaua:
- Akademia Teologii Katolickiej – placówka całkowicie kontrolowana przez władze komunistyczne, szkoląca duchownych w duchu współpracy z reżimem,
- 32-letnia współpraca z miesięcznikiem „Więź” – organem Klubu Inteligencji Katolickiej, potępionym przez kard. Stefana Wyszyńskiego za propagowanie „katolicyzmu otwartego”,
- Felietony w „Gazecie Wyborczej” – medium jawnie antykatolickim, promującym aborcję i deprawację moralną.
Jak trafnie zauważył św. Pius X w encyklice Pascendi Dominici gregis (1907): „Modernista doskonale łączy w sobie filozofa, wierzącego i teologa – toteż jeśli chcemy zgłębić źródła jego doktryn, musimy zbadać naturę każdego z nich”. Turnau właśnie poprzez tę triadyczną działalność (publicysta-teolog-„ekumenista”) stał się idealnym nosicielem modernistycznej zarazy.
Kult człowieka zamiast kultu Boga
Wychwalanie przez portal „karolwojtyłomanii” Turnaua (jako autora „Kalendarium” Jana Pawła II) demaskuje prawdziwy kult „papieża” antykościoła posoborowego. Jego książka Bóg dla wymagających stanowi klasyczny przykład modernistycznej redukcji wiary do subiektywnego doznania, co potępił już Pius X w dekrecie Lamentabili (1907), wymieniając jako błąd zdanie: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego” (punkt 58).
Symboliczna data śmierci jako ostrzeżenie
Zarzutka portalowa, iż śmierć Turnaua w „ewangelickie Święto Reformacji” ma charakter „symboliczny”, mimowolnie ujawnia duchową prawdę: życie poświęcone fałszywej jedności z heretykami kończy się pod znakiem odstępstwa. Jak nauczał papież Pius XI w Quas primas (1925): „Pokój może zapanować tylko w Królestwie Chrystusa, gdy jednostki i państwa dobrowolnie poddadzą się prawom naszego Odkupiciela”. Wszelkie próby budowania pokoju poza Chrystusem Królem są – jak pokazuje los Turnaua – budową na piasku.
Zamiast laurów i peanów, katolik integralny może jedynie odmówić za duszę Jana Turnaua De profundis, prosząc Boga o miłosierdzie dla człowieka, który całe życie spędził na burzeniu murów obronnych jedynego prawdziwego Kościoła.
Za artykułem:
Jan Turnau nie żyje (wiez.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
