Portal Catholic News Agency (31 października 2025) relacjonuje zatwierdzenie przez ofiary nadużyć seksualnych ugody w wysokości 230 milionów dolarów z „archidiecezją” Nowego Orleanu. Zgodnie z tekstem, 99,63% wierzycieli (w tym ponad 650 tzw. „osób pokrzywdzonych”) poparło plan naprawczy w ramach postępowania upadłościowego rozpoczętego w maju 2020 roku. Jedynymi przeciwnikami ugody okazali się obligatariusze, którzy pożyczyli „kościołowi” 40 milionów dolarów w 2017 roku, otrzymując dotąd jedynie 25% należności. „Arcybiskup” Gregory Aymond początkowo szacował koszty ugody na 7 milionów, jednak same honoraria adwokackie pochłonęły już 50 milionów dolarów. Wypłaty dla poszkodowanych mają pochodzić ze sprzedaży majątku „archidiecezji”, w tym ośrodków mieszkaniowych dla ubogich. Kwoty indywidualne obliczane są według punktowego systemu uwzględniającego m.in. wpływ domniemanego wykorzystania na wiarę czy relacje rodzinne. W tle pojawia się postać „biskupa” Jamesa Checchio, mianowanego przez „papieża” Leona XIV na koadiutora Nowego Orleanu, który ma zastąpić Aymonda po zakończeniu procesu.
Bankructwo teologiczne „neo-kościoła”
Przedstawiona transakcja stanowi jedynie cywilnoprawną fikcję, całkowicie pomijającą nadprzyrodzony wymiar grzechu i sprawiedliwości. Jak przypominał Pius XI w Quas Primas, „nie ma zbawienia w żadnym innym. Albowiem nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12). Tymczasem sekta posoborowa redukuje najcięższe przestępstwa przeciwko VI i IX przykazaniu do kwestii finansowych rozliczeń, co stanowi jawne odrzucenie:
obowiązku pokuty, sakramentalnego rozgrzeszenia oraz kanonicznych kar ekskomuniki przewidzianych przez Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 roku (kan. 2359 §2)
Brak jakiejkolwiek wzmianki o nałożeniu ekskomuniki latae sententiae na duchownych dopuszczających się czynów przeciwko czystości (kan. 2359 §2) demaskuje całkowite zerwanie z katolicką koncepcją sprawiedliwości. „Arcybiskup” Aymond, zamiast występować jako pasterz strzegący owczarni, występuje w roli menedżera negocjującego z „klientami”, co doskonale wpisuje się w modernistyczną wizję „Kościoła jako przedsiębiorstwa”.
Redukcja grzechu do kategorii finansowych
Opisywany system punktowy przyznający „dodatkowe punkty za udział w postępowaniach karnych” czy „obniżający ocenę w przypadku zgody pełnoletniej” stanowi skandaliczną próbę kwantyfikacji zła moralnego. W tradycyjnej teologii moralnej ciężar grzechu śmiertelnego nie podlega takim matematycznym wyliczeniom, zaś sama idea „zgody na kontakt” u osoby powyżej 18. roku życia ignoruje katolicką naukę o nadużyciu władzy duchowej (kan. 120).
Warto przypomnieć, że Sobór Trydencki w dekrecie o sakramencie pokuty (sesja XIV) wyraźnie stwierdza, iż „spowiedź jest konieczna do zbawienia z ustanowienia Bożego”, zaś Pius XII w encyklice Mystici Corporis Christi podkreślał, że „grzechy publiczne i zgorszenie należy publicznie karcić”. Tymczasem cały proces w Nowym Orleanie przebiega wyłącznie w płaszczyźnie cywilnoprawnej, co stanowi:
- Zastąpienie sakramentalnej pokuty komercjalizacją krzywdy
- Uznanie świeckich sądów za nadrzędne wobec władzy kościelnej
- Redukcję zadośćuczynienia do wymiaru czysto materialnego
Upadek autorytetu i mienie kościelne
Sprzedaż ośrodków pomocy społecznej (Christopher Homes) dla sfinansowania ugody stanowi ostateczne potwierdzenie antychrześcijańskiego charakteru posoborowej sekty. Jak zauważył św. Pius X w Lamentabili sane, moderniści „redukują religię do czysto subiektywnych odczuć”, co w praktyce oznacza przedkładanie interesów prawno-finansowych nad zbawienie dusz. Fakt, że „arcybiskup” Aymond w liście do „Watykanu” szacował początkowo koszty na zaledwie 7 milionów dolarów, ujawnia:
kompletne niezrozumienie ciężaru grzechu oraz mechanistyczne podejście do ludzkich dusz traktowanych jak pozycje w budżecie
Należy podkreślić, że zgodnie z bullą Cum ex Apostolatus Officio Pawła IV, osoby publicznie odstępujące od wiary (jak „duchowni” dopuszczający się lub ukrywający nadużycia) automatycznie tracą jurysdykcję i władzę, zaś wszelkie ich decyzje mają charakter nieważny. Tym samym sprzedaż majątku kościelnego przez nieważnie sprawujących urzędy „hierarchów” stanowi przywłaszczenie mienia należącego do katolików.
Prawo cywilne przeciwko prawu Bożemu
Opisana reforma prawa w Luizjanie (zniesienie przedawnienia dla spraw o nadużycia) oraz decyzja Sądu Najwyższego stanu z czerwca 2024 roku ukazują całkowite podporządkowanie się struktury posoborowej świeckim władzom. Syllabus błędów Piusa IX wyraźnie potępia tezę, że „władza świecka ma pierwszeństwo nad prawem kościelnym” (pkt 42) oraz że „państwo może regulować sprawy religijne” (pkt 44). Tymczasem „arcybiskup” Aymond nie tylko nie protestował przeciwko bezprawnemu wstecznemu działaniu prawa, ale aktywnie uczestniczył w procesie ugodowym.
Katolicka odpowiedź na kryzys powinna obejmować:
- Natychmiastowe nałożenie ekskomuniki na winnych duchownych (kan. 2359 KPK 1917)
- Publiczną pokutę hierarchów odpowiedzialnych za zaniedbania
- Restytucję dóbr kościelnych w ręce prawowitych katolickich przełożonych
- Duchowe zadośćuczynienie przez modlitwę i umartwienia
Przedstawiona w artykule „ugoda” stanowi jedynie kolejny etap demontażu pozostałości struktur kościelnych przez siły antychrystusowe. Jak przepowiedział św. Pius X w encyklice Pascendi, moderniści dążą do „całkowitego zniszczenia Kościoła” poprzez zastąpienie nadprzyrodzonej wiary naturalistycznym aktywizmem społecznym.
Za artykułem:
Sex abuse victims in New Orleans Archdiocese approve $230 million settlement (catholicnewsagency.com)
Data artykułu: 31.10.2025
