Portal KUL (1 listopada 2025) upamiętnia 79. rocznicę święceń kapłańskich Karola Wojtyły, przedstawiając jego życie jako wzór „świętości” i ofiarnej służby. Relacja koncentruje się na emocjonalnych wspomnieniach z prywatnej kaplicy kardynała Sapiehy, późniejszych mszach prymicyjnych oraz rzekomym „głębokim wymiarze” powołania kapłańskiego Wojtyły. Pomija się przy tym całkowicie heretyckie nauczanie i apostazję doktrynalną „papieża” Jana Pawła II.
Kult jednostki zamiast czci dla Kościoła
Artykuł kreuje narrację sakralizacji postaci Wojtyły, opisując relikwie „w kształcie otwartej księgi” i mistyczne przeżycia podczas święceń. Tymczasem kanon 2323 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. stanowi: „Kto oddaje cześć publiczną osobom ekskomunikowanym lub heretykom – podlega ekskomunice”. Jan Paweł II jako głosiciel modernistycznych herezji (Assisi 1986, encyklika Redemptor hominis) podlegałby automatycznej ekskomunice według nauki św. Roberta Bellarmina (De Romano Pontifice).
„W dniu Wszystkich Świętych stawiłem się rankiem w rezydencji Arcybiskupów Krakowskich przy ul. Franciszkańskiej 3… Przyjmowałem święcenia sam, w prywatnej kaplicy”
Podkreślanie „prywatnego” charakteru święceń odsłania głębszy problem: sakramenty w strukturach okupujących Watykan po 1958 r. tracą charakter ex opere operato gdy sprawują je kapłani wyświęceni w nowym rytuale Pawła VI (Instrukcja Sacramentum Ordinis Piusa XII z 1947 r. jednoznacznie określa materię i formę święceń). Kardynał Alfredo Ottaviani w Intervention sur la nouvelle messe (1969) dowiódł, że posoborowe zmiany liturgiczne niszczą istotę sakramentów.
Teologiczne sprzeniewierzenie świętości
Przytaczane wypowiedzi Wojtyły o „powszechnym powołaniu do świętości” to ewidentny modernizm: „Nie bójcie się być świętymi” brzmi jak parodia nauki św. Piusa X, który w encyklice Pascendi potępił „fałszywą świętość opartą na subiektywnym doświadczeniu”. Prawdziwa świętość – jak przypomina Tra le sollecitudini Piusa X – polega na heroicznej wierności depositum fidei, nie zaś na „otwartości na świat” głoszonej w Redemptor hominis.
Wojtyłowe cytaty z Apokalipsy („Chwała i cześć […] niech będą naszemu Bogu”) służą kamuflowaniu relatywizmu teologicznego. Gdy w 2000 r. „modlił się” z poganami w Asyżu, złamał expressis verbis kanon 1258 KPK 1917: „Zabrania się wiernym w jakikolwiek sposób uczestniczyć czynnie w kultach niekatolickich”.
Milczenie o apostazji doktrynalnej
Autorzy celowo pomijają:
- Zatwierdzenie przez Wojtyłę nowej mszy protestanckiej („Novus Ordo Missae”) w 1969 r.
- Herezję „braterstwa religii” głoszoną w Asyżu (1986)
- Niszczenie katolickiej doktryny o jedyności Kościoła w Ut unum sint (1995)
- Propagowanie „teologii ciała” sprzecznej z Casti connubii Piusa XI
Jak zauważył arcybiskup Marcel Lefèbvre w List otwarty do katolików zmartwionych (1985): „Jan Paweł II konsekwentnie niszczy ostatnie bastiony katolickiej doktryny, zastępując je synkretyzmem religijnym”. Jego „kanonizacja” przez bergoglio w 2014 r. stanowiła akt formalnego bałwochwalstwa wobec modernistycznej sekty.
Fałszywa mistyka powołania
Emocjonalne opisy „leżenia krzyżem” podczas święceń kontrastują z rzeczywistością: Wojtyła jako „papież” zlikwidował obowiązek składania Przysięgi antymodernistycznej, którą sam złożył w 1946 r. (Motu proprio Sacrorum antistitum Piusa X). Jego kapłaństwo okazało się narzędziem destrukcji – jak pisał kardynał Giuseppe Siri w memoriale Gethsemani (1985): „Rzym stał się laboratorium rewolucji antykatolickiej”.
„Pragnieniem ks. Wojtyły było odprawienie mszy św. w pięćdziesięciolecie święceń kapłańskich właśnie w krypcie św. Leonarda”
Ironia historii: w 1997 r. odprawiał już nie katolicką Mszę, ale protestancko-masoński rytuał Novus Ordo, który Pius VI w Auctorem fidei (1794) potępił jako „niegodny, bezbożny i bluźnierczy”.
Dzień Wszystkich Świętych jako parodia
Próba łączenia apostaty Wojtyły ze świętymi Kościoła to bluźnierstwo. Św. Pius V w bulli Ex omnibus afflictionibus (1567) stanowił: „Kto łączy się z heretykami w kulcie – sam staje się heretykiem”. Prawdziwi święci – od św. Atanazego po św. Piusa X – woleliby śmierć niż kompromis z błędem.
Rocznica święceń Wojtyły powinna być dniem żałoby, nie zaś fałszywego triumfu. Jak pisał św. Robert Bellarmin (De Romano Pontifice): „Papież-heretyk automatycznie traci urząd i staje się członkiem szatana”. W świetle niezmiennej doktryny, postać Wojtyły stanowi symbol największej apostazji w historii, nie zaś wzór do naśladowania.
Za artykułem:
Kapłaństwo i świętość: 79. rocznica święceń Jana Pawła II (vaticannews.va)
Data artykułu: 01.11.2025
