XI kwesta na renowację zabytkowych nagrobków Cmentarza Tarchomińskiego
Portal eKAI (31 października 2025) relacjonuje inicjatywę Fundacji AVE i Stowarzyszenia Razem dla Białołęki we współpracy z parafią św. Jakuba, organizujących XI kwestę na ratowanie zabytkowych nagrobków 250-letniego Cmentarza Tarchomińskiego. Wydarzeniu towarzyszą spacer historyczny, wyprawa po cmentarzach olęderskich oraz koncert „Pasja według św. Jana” w kaplicy Sióstr Rodziny Marji. Organizatorzy podkreślają znaczenie cmentarza jako „przestrzeni pamięci i tożsamości”, chwaląc się dotychczasowymi „uratowanymi zabytkami” jak rzeźba anioła czy grób legionisty.
Estetyzacja śmierci zamiast modlitwy za dusze
Cała inicjatywa stanowi jaskrawy przykład posoborowej redukcji memento mori do poziomu świeckiej archeologii. Podczas gdy katolicka pobożność zawsze nakazywała widzieć w cmentarzach przede wszystkim pole modlitwy za dusze w czyśćcu cierpiące (Katechizm Rzymski, rozdz. XIII), organizatorzy traktują nekropolię jako muzeum pod gołym niebem. Jan Mackiewicz ze Stowarzyszenia Razem dla Białołęki mówi o „troski o zachowanie tego co świadczy o historii naszej małej ojczyzny”, całkowicie pomijając obowiązek modlitwy i ofiar za zmarłych.
„Staramy się to zresztą realizować w Fundacji AVE od lat. Każdego roku na Cmentarzu Tarchomińskim prowadzimy lekcje historii dla kilku tysięcy dzieci i młodzieży”
W tym zdaniu Bartłomieja Włodkowskiego ujawnia się cała głębia apostazji: lekcje historii zamiast nauki o czterech rzeczach ostatecznych! Gdzie katecheza o konieczności zadośćuczynienia za grzechy? Gdzie nauka o Sądzie Bożym i obowiązku modlitwy za dusze czyśćcowe? W zamian – szkolna wycieczka pośród zapomnianych nagrobków.
Kulturowe bałwochwalstwo i profanacja miejsc świętych
Planowany koncert „Pasja według św. Jana” w kaplicy Sióstr Rodziny Marji to kolejny przejaw posoborowego zeświecczenia. Wykonanie przez dziecięcy chór „Aveciątka” i Filharmoników świętego tekstu Ewangelii w formie artystycznego spektaklu stanowi profanację liturgii. Przypomina to bardziej protestanckie widowisko niż katolicką pobożność, gdzie Męka Pańska stanowi centrum Najświętszej Ofiary, a nie materiał dla estradowych popisów.
Organizacja spacerów historycznych i wypraw autobusowych po cmentarzach olęderskich dodatkowo dowodzi, że inicjatorzy traktują miejsca wiecznego spoczynku jako atrakcję turystyczną. Jakże odmienne od nauczania św. Roberta Bellarmina: „Cmentarz jest ziemią świętą, poświęconą modlitwie i pokucie, nie zaś igraszkom świata” (De Sacramentis).
Posoborowa parafia jako współorganizator destrukcji
Współpraca z parafią św. Jakuba (należącą do struktur posoborowych) demaskuje prawdziwe oblicze „odnowy” po Vaticanum II. Gdyby przed 1958 rokiem jakiś proboszcz pozwolił na koncerty i spacery rozrywkowe po cmentarzu, natychmiast spotkałby się z suspensą. Dziś takie działania są chwalone jako „zaangażowanie społeczne”.
Brak jakiejkolwiek wzmianki o modlitwie różańcowej, odprawianiu Mszy św. za zmarłych czy organizacji wypominków świadczy o całkowitej utracie nadprzyrodzonej perspektywy. Datki zbierane są na „ratowanie zabytków”, podczas gdy dusze fundatorów tych nagrobków mogą wołać o pomoc z czyśćca – ale o tym modernistów nie nauczono.
Estetyka ponad teologią
Fotograficzne kalendarze rozdawane w podziękowaniu za datki to kwintesencja posoborowego myślenia. Marta Bryśkiewicz, „fotografka młodego pokolenia”, tworzy „artystyczne impresje” z cmentarza, podczas gdy katolicka tradycja nakazywała umieszczać na nagrobkach symbole męczeństwa, pokuty i nadziei zmartwychwstania. „Biała Dama Cmentarza Tarchomińskiego” czy „wykute drzewo” na grobie 17-latka – to wszystko przejawy estetyzacji śmierci oderwanej od Krzyża.
Jakże wymowne, że w artykule ani razu nie pada słowo „modlitwa”, „msza” czy „ofiara”. Za to wielokrotnie powtarzane są terminy: „zabytek”, „dziedzictwo”, „tożsamość”. To właśnie owoc soborowej rewolucji – śmierć jako wydarzenie kulturalne, nie zaś duchowe.
Koniec wieczny czy pamięć zbiorowa?
Najjaskrawszym przejawem apostazji jest stwierdzenie Włodkowskiego: „cmentarz to nie tylko miejsce grzebania ale również przestrzeń pamięci i tożsamości – tej indywidualnej, rodzinnej oraz zbiorowej i wspólnotowej”. Gdzież tu echo słów Chrystusa: „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem” (J 11,25)? W modernistycznej narracji nie ma miejsca na życie wieczne – liczy się tylko „pamięć zbiorowa” i „tożsamość”.
Katolicki cmentarz istnieje po to, by przypominać o czterech rzeczach ostatecznych: śmierci, sądzie, niebie i piekle. Tymczasem organizatorzy kwesty proponują nam… wycieczkę autobusową. To nie jest katolicyzm – to jest jego modernistyczna karykatura.
Za artykułem:
31 października 2025 | 13:11XI kwesta na renowację zabytkowych nagrobków Cmentarza Tarchomińskiego (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
