Portal eKAI (31 października 2025) relacjonuje rozpoczęcie 33. kwesty na kieleckich cmentarzach organizowanej przez Stowarzyszenie Ochrony Dziedzictwa Narodowego. Akcja z udziałem „samorządowców, polityków i uczniów” ma na celu pozyskanie środków na renowację zabytkowych nagrobków, przy czym wymienia się kwoty rzędu 56 tys. zł z ubiegłego roku. W kontekście religijnym artykuł wspomina o Mszach sprawowanych przez „biskupa kieleckiego Jana Piotrowskiego”, „biskupa Mariana Florczyka” i „biskupa Andrzeja Kalety”.
Redukcja modlitwy za dusze do finansowania muzealnych eksponatów
Dominująca narracja artykułu ujawnia całkowite przesunięcie akcentu z nadprzyrodzonego na doczesne. Podczas gdy kanon 1239 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r. nakazuje otaczać cmentarze „oznakami czci należnej miejscom świętym”, tutaj nekropolie sprowadzone zostają do roli „muzeów na świeżym powietrzu” (jak głosi cytat: „cmentarze – swoiste muzea na świeżym powietrzu, wymagają stałej troski”). Brak jakiejkolwiek wzmianki o obowiązku modlitwy, ofiarowania Mszy Świętych czy zadośćuczynień za dusze czyśćcowe – które stanowią raison d’être katolickiego pochówku – demaskuje naturalistyczną mentalność organizatorów.
W tym roku do renowacji także przewidziane są dwa nagrobki, ale jeszcze nie wiadomo, które konkretnie – to zależy m.in. od uzyskanych środków.
Ten fragment obnaża kryterium czysto utylitarne: decyzje o restauracji podejmowane są na podstawie zebranych funduszy, nie zaś ze względu na duchowe dobro dusz czy zachowanie świętości miejsca. W ten sposób cmentarz staje się polem działań konserwatorskich NGO, nie zaś przestrzenią modlitewnej jedności Kościoła triumfującego, cierpiącego i walczącego.
Pseudoduszpasterze w służbie destrukcji sacrum
Wymienieni w tekście „biskupi” – Jan Piotrowski, Marian Florczyk i Andrzej Kaleta – to nielegalni hierarchy pozbawieni jurysdykcji na mocy kanonu 188 § 4 KPK 1917 („Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu […] jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”). Ich obecność podczas uroczystości Wszystkich Świętych stanowi akt agresji przeciwko świętości obrzędów, co Pius XI w Quas primas określił jako obowiązek „uznania nad sobą władzy królewskiej Chrystusa”.
Szczególnie oburzające jest zestawienie w jednym akapicie informacji o kweście z zapowiedzią Mszy sprawowanych przez pseudobiskupów. W ten sposób tworzy się wrażenie, że ich uczestnictwo w obrzędach ma charakter legalny i pożądany, podczas gdy zgodnie z dekretem Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Kościół nie może tolerować błędów filozofii, pozostawiając ich poprawkę samej filozofii”.
Polityczno-historyczna instrumentalizacja śmierci
Wymienienie wśród pochowanych postaci takich jak „uczestnicy spisku księdza Piotra Ściegiennego” czy „żołnierze Polskiego Państwa Podziemnego” ukazuje ideologiczną kolonizację przestrzeni sakralnej. Nie wspomina się przy tym, że ks. Ściegienny został ekskomunikowany za działalność rewolucyjną (Breve Cum primum Grzegorza XVI), zaś wiele formacji AK współpracowało z sowietami. Brak rozeznania między słusznym patriotyzmem a rewolucyjną zawieruchą – typowy dla posoborowej pseudohistorii.
Laicyzacja jako cel sam w sobie
Dominacja świeckiego stowarzyszenia w organizacji akcji na terenie cmentarza stanowi jawny przejaw usunięcia Kościoła z przestrzeni publicznej, potępionego w syllabusie Piusa IX (pkt 55: „Kościół powinien być oddzielony od państwa, a państwo od Kościoła”). Fakt, że wolontariuszami są m.in. politycy i samorządowcy, nadaje całej akcji charakter manifestacji laickiego społeczeństwa obywatelskiego, gdzie wiara sprowadzona jest do dekoracyjnego elementu „dziedzictwa”.
Każdy z wolontariuszy pełni dyżur z oznakowaną puszkę ok. półtorej godziny. Są wśród nich ludzie nauki i kultury, samorządowcy, politycy, uczniowie kieleckich szkół, lekarze.
Ten mechanizm doskonale ilustruje diagnozę Piusa X z encykliki Pascendi dominici gregis: „Moderniści […] chcą, by Kościół stopił się powoli i spontanicznie z społeczeństwem cywilnym”. Zebrane środki (56 tys. zł w 2024) nie zostaną przeznaczone na duchowe dobro dusz, lecz na konserwację „żeliwnych elementów” – materialnego dziedzictwa oderwanego od swego nadprzyrodzonego celu.
Teologia pustego grobu
Całkowite pominięcie w artykule kwestii modlitwy za zmarłych, odpustów, konieczności czystości duszy przed Sądem Ostatecznym – stanowi najbardziej wymowny przejaw teologicznej zapaści posoborowia. Gdy Leon XIII w konstytucji Officiorum ac munerum nakazywał kapłanom „przypominać wiernym o obowiązku modlitwy za dusze w czyśćcu cierpiące”, kielecka akcja proponuje jedynie filantropijną adopcję zabytkowych kamieni.
Konsekwentne używanie określenia „nekropolia” (z gr. miasto umarłych) zamiast katolickiego „cmentarz” (z łac. dormitio – miejsce snu) dodatkowo podkreśla przyjęcie perspektywy czysto archeologicznej. W ten sposób dokonuje się równoczesnej profanacji dwóch rzeczywistości: doczesnej (przez utowarowienie grobów) i wiecznej (przez ignorowanie stanu dusz).
Za artykułem:
31 października 2025 | 13:23Rozpoczęła się główna kwesta na kieleckich cmentarzach (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
