Portal eKAI (1 listopada 2025) relacjonuje uroczystości Wszystkich Świętych na cmentarzu katedralnym w Sandomierzu, gdzie „biskup” Krzysztof Nitkiewicz wygłosił homilię pełną teologicznych niejednoznaczności. W przemówieniu podkreślił rzekomą więź między żyjącymi a zmarłymi, zachęcając do „pielęgnowania więzi ze świętymi” poprzez modlitwę i nadawanie ich imion przy chrzcie. „Dzięki świętym możemy ukształtować poprawne, całościowe spojrzenie na otaczającą nas rzeczywistość” – stwierdził, bagatelizując przy tym kryzys w strukturach posoborowych.
Relatywizacja pojęcia świętości
Komentowany tekst ujawnia fundamentalny problem współczesnej pseudo-hagiografii. Gdy „bp” Nitkiewicz mówi o „świętych orędownikach w Niebie”, pomija kluczowy fakt: od 1958 roku nie ogłoszono ani jednego prawdziwego świętego. Fałszywe procesy „kanonizacyjne” – jak te dotyczące „św.” Jana Pawła II czy Faustyny Kowalskiej – to parodia procedur kanonicznych, gdzie fama sanctitatis zastąpiona została politycznymi układami i masońską strategią kreowania „ikonicznych figur”. Pius XI w Quas Primas ostrzegał: „Kościół jest Królestwem Chrystusa na ziemi, przeznaczonym oczywiście dla wszystkich ludzi całego świata, idąc za tą nauką, powitał Sprawce i Założyciela swojego w dorocznym okresie świętej liturgii, i uczcił go jako Króla i Pana i Króla królów” (1925). Tymczasem posoborowe „kanonizacje” służą budowaniu synkretycznego kultu człowieka, nie zaś czci prawdziwych świadków wiary.
Eklezjologiczne herezje
Najcięższym błędem homilii jest implicite przyjęcie modernistycznej eklezjologii. Gdy Nitkiewicz stwierdza:
„Niejednokrotnie napełnia nas [rzeczywistość] smutkiem, zwłaszcza kiedy wierzymy bezkrytycznie w to, co słyszymy i obserwujemy. Dotyczy to również Kościoła. Ile osób wieści bez przerwy jego koniec”
, dokonuje podstępnej manipulacji. Prawdziwy Kościół – Mistyczne Ciało Chrystusa – jest niezniszczalny („portae inferi non praevalebunt”). Problem dotyczy wyłącznie struktur posoborowych, które poprzez aggiornamento przekształciły się w świecką organizację. Św. Robert Bellarmin precyzyjnie wyjaśniał: „Kościół jest zjednoczeniem ludzi, przez wyznanie tej samej wiary chrześcijańskiej i przez uczestniczenie w tych samych sakramentach, pod kierownictwem prawowitych pasterzy, a zwłaszcza jednego zastępcy Chrystusa na ziemi, Papieża Rzymskiego” (De Ecclesia Militante). Tymczasem Nitkiewicz przemilcza fakt, że „Kościół”, o którym mówi, odrzucił cztery znaki prawdziwego Kościoła zdefiniowane w Credo.
Naturalistyczna eschatologia
W homilii zabrakło kluczowego elementu katolickiej doktryny o końcu czasów. Gdy „biskup” mówi o „perspektywie nieba”, nie wspomina ani słowem o warunkach zbawienia: konieczności przynależenia do prawdziwego Kościoła („extra Ecclesiam nulla salus”), stanie łaski uświęcającej czy obowiązku przyjmowania prawdziwych sakramentów. Pius XII w Mystici Corporis (1943) przypominał: „Do tego Mistycznego Ciała, do społeczności prawdziwego Kościoła Jezusa Chrystusa, należą faktycznie ci tylko, którzy otrzymali chrzest odrodzenia i wyznają prawdziwą wiarę”. Tymczasem posoborowe „duchowieństwo” szerzy zgubny iluzjonizm, jakoby każdy „dobry człowiek” mógł osiągnąć zbawienie.
Liturgiczne profanacje
Opisywana uroczystość stanowi przykład degeneracji kultu religijnego w strukturach posoborowych. Msza sprawowana według zreformowanego rytu Pawła VI – jak podkreślał kard. Alfredo Ottaviani w Intervention (1969) – „znacznie odbiega w całości i w szczegółach od katolickiej teologii Mszy Świętej”. Brak także ostrzeżenia, że przyjmowanie „komunii” w strukturach posoborowych, gdzie Msza została zredukowana do stołu zgromadzenia, a rubryki naruszają teologię ofiary przebłagalnej, jest jeżeli nie li 'tylko’ świętokradztwem, to bałwochwalstwem. Św. Pius X w Lamentabili sane exitu potępił podobne praktyki: „Skuteczność Mszy Świętej jest umniejszana na rzecz spektakularnych aktów” (propozycja 3).
Apokaliptyczne milczenie
Najbardziej wymowne jest to, czego w homilii zabrakło. Ani słowa o:
1. Obowiązku publicznego wyznawania wiary w Chrystusa Króla (Pius XI, Quas Primas)
2. Fatimskim wezwaniu do nawrócenia Rosji – co stanowi wymowny dowód przyjęcia ekumenicznego kursu wobec schizmatyków
3. Roli Najświętszej Marji jako Mediatrix Omnium Gratiarum
4. Grzechu apostazji narodów i konieczności społecznego panowania Chrystusa
Jak zauważył Pius IX w Syllabus Errorum: „Współczesnego katolicyzmu nie da się pogodzić z prawdziwą wiedzą bez przekształcenia go w pewien chrystianizm bezdogmatyczny” (błąd 64). Homilia Nitkiewicza stanowi żywą ilustrację tego procesu – redukcji religii do psychologicznej pociechy, pozbawionej transcendentnego wymiaru i zobowiązań doktrynalnych.
Za artykułem:
01 listopada 2025 | 21:11Bp Nitkiewicz: dzięki świętym możemy ukształtować całościowe spojrzenie na rzeczywistość (ekai.pl)
Data artykułu: 01.11.2025
