Ekumeniczny synkretyzm i redukcja wieczności do humanitarnego braterstwa
Portal eKAI (1 listopada 2025) relacjonuje przemówienie uzurpatora Bergoglia (zwanego błędnie „Leonem XIV”) podczas modlitwy Anioł Pańskiego. Cytowany artykuł podkreśla rzekome „oddychanie pełnymi płucami tajemnicą świętych obcowania” oraz heretyckie połączenie kultu świętych z ekumenicznym uwielbieniem dla anglikańskiego apostaty. Antypapież miał stwierdzić: „Tajemnica świętych obcowania (…) przypomina nam, jakie jest ostateczne przeznaczenie ludzkości: wielkie święto, podczas którego z radością wspólnie świętuje się miłość Boga”, pomijając całkowicie dogmatyczne nauczanie o Sądzie Ostatecznym, obowiązku czci dla Jedynobóstwa Chrystusa i wiecznym potępieniu.
Redukcja nadprzyrodzonej rzeczywistości do naturalistycznej utopii
Bergoglio przedstawia eschatologię jako „wielkie święto różnorodności”, gdzie „wszystkie twarze są podobne do Oblicza Chrystusa”. Ta relatywistyczna wizja jawnie zaprzecza nauczaniu Piusa XI w encyklice Quas primas (1925): „Królestwo Odkupiciela naszego obejmuje wszystkich ludzi – (…) najprawdziwiej cały ród ludzki podlega władzy Jezusa Chrystusa”. Tymczasem uzurpator redukuje Królestwo Niebieskie do świeckiego festiwalu tolerancji, co stanowi jawne odrzucenie dogmatu extra Ecclesiam nulla salus potwierdzonego przez papieża Innocentego III (IV Sobór Laterański, 1215).
Kanonicznie nieważna „kanonizacja” Newmana jako akt apostazji
Szczególnie obrzydliwy jest fragment o „wspólnej radości z ogłoszenia św. Johna Henry’ego Newmana Doktorem Kościoła”. Przypomnijmy fakty:
John Henry Newman – konwertyta z anglikanizmu, głosił ewolucję dogmatów i subiektywizm wiary. Jego grobowe pragnienie pochówku z ks. Ambroseem St. Johnem (co Bergoglio nazwał „przyjaźnią”) budzi słuszne podejrzenia o niemoralny związek. Jego teologiczne pisma są sprzeczne z konstytucją Dei Filius Soboru Watykańskiego I o niezmienności depozytu wiary.
Nadanie mu tytułu Doktora Kościoła przez sektę posoborową stanowi ostateczne przypieczętowanie apostazji, będąc realizacją potępionych tez modernistów z Syllabusa błędów Piusa IX (1864): „Protestantyzm jest niczym więcej niż inną formą tej samej prawdziwej religii chrześcijańskiej” (punkt 18).
Anglikańska delegacja jako profanacja Kaplicy Sykstyńskiej
Obecność arcybiskupa Yorku Stephena Cottrella – duchownego schizmatyckiej sekty anglikańskiej – w Watykanie to akt świętokradztwa. Św. Pius X w liście apostolskim Iampridem (1910) określił anglikanizm jako „pseudokościół pozbawiony kapłańskiej sukcesji i ofiary eucharystycznej”. Tymczasem struktury okupujące Watykan dopuszczają heretyków do miejsc konsekrowanych dla prawdziwej katolickiej liturgii, łamiąc kanon 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r.
Sportowo-solidarnościowa parodia świętości
Wspomniany „Bieg Świętych” (Corsa dei Santi) organizowany przez modernistyczną organizację „Misje ks. Bosko” to przykład redukcji duchowości do świeckiego aktywizmu. Jak wskazuje dekret Świętego Oficjum Lamentabili sane exitu (1907): „Dogmaty wiary należy pojmować według ich funkcji praktycznej, to znaczy jako obowiązujące w działaniu, nie zaś jako zasady wierzenia” (teza 26 potępiona). Bergoglio konsekwentnie zastępuje kult Boga kultem człowieka, co Pius XI potępił jako „zeświecczenie czasów obecnych, tzw. laicyzm” w Quas primas.
Milczenie o najważniejszym: Chrystusie Królu i obowiązku nawrócenia
Podczas gdy prawowici papieże podkreślali, że „państwa nie mogą odmawiać publicznej czci królującemu Chrystusowi” (Pius XI, Quas primas), Bergoglio przemilcza:
– Obowiązek uznania społecznego panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa nad narodami
– Konieczność nawrócenia heretyków i schizmatyków jako warunku zbawienia
– Rzeczywistość piekła i Sądu Ostatecznego
To milczenie jest grzechem przeciwko Duchowi Świętemu, gdyż – jak uczył św. Robert Bellarmin – „jawny heretyk nie może być papieżem” (De Romano Pontifice). Całe przemówienie stanowi realizację masońskiego planu zniszczenia Kościoła poprzez:
– Ekumeniczne zatarcie różnic doktrynalnych
– Zastąpienie teologii nadprzyrodzonej socjologią
– Kult „braterstwa” bez odwołania do Krzyża
Konsekwencje dla wiernych: wezwanie do nieposłuszeństwa
Wierni katoliccy muszą odrzucić tę bluźnierczą parodię świętości. Jak nakazuje kanon 188 §4 Kodeksu Prawa Kanonicznego (1917): „Każdy urząd staje się wakujący na mocy samego faktu (…) jeśli duchowny publicznie odstępuje od wiary katolickiej”. Uczestnictwo w „ekumenicznych spotkaniach” z anglikanami czy akceptacja „kanonizacji” Newmana stanowią współudział w świętokradztwie. Jedyną drogą pozostaje wierność niezmiennemu Magisterium i modlitwa o upadek „ohydy spustoszenia stojącej w miejscu świętym” (Mt 24,15).
Za artykułem:
Leon XIV: tajemnica świętych obcowania przypomina o ostatecznym przeznaczeniu ludzkości (ekai.pl)
Data artykułu: 01.11.2025
