„Nostra aetate” jako narzędzie dekonstrukcji katolickiej doktryny o żydowskim odrzuceniu Mesjasza
Portal eKAI (29 października 2025) przedstawia wypowiedź argentyńskiego rabina Abrahama Skórki, chwalącego deklarację Nostra aetate za przełamanie rzekomej „wrogości” między katolikami a żydami. Rabin, określany jako bliski współpracownik „papieża” Bergoglia, stwierdza:
„Pomogła ona chrześcijanom i żydom przejść od wrogości do wzajemnego zrozumienia”
i przedstawia dokument jako odpowiedź na „tragiczny błąd historyczny” Kościoła.
Fałszywe podstawy teologiczne „Nostra aetate”
Twierdzenie, jakoby Nostra aetate naprawiła „błąd dwutysiącletni” stanowi jawne odrzucenie nauczania Chrystusa i Apostołów. Ewangelia według św. Jana jednoznacznie stwierdza:
„Żydzi odpowiedzieli Mu: «My mamy Prawo, a według Prawa powinien On umrzeć, bo sam siebie uczynił Synem Bożym»” (J 19,7)
oraz
„Odpowiedział cały lud: «Krew Jego na nas i na dzieci nasze»” (Mt 27,25).
Kościół zawsze nauczał, że odpowiedzialność za śmierć Zbawiciela spoczywa na tych, którzy świadomie odrzucili Mesjasza, co potwierdza bulla Cum ex apostolatus officio Pawła IV i liczne dokumenty Magisterium.
Relatywizacja winy żydowskiej jako zaprzeczenie Ewangelii
Rabin Skórka powtarza modernistyczne kłamstwo, jakoby Nostra aetate „usunęła oskarżenie o bogobójstwo”. Tymczasem sobór florencki w konstytucji Cantate Domino (1442) nauczał nieodwołalnie:
„Nikt, choćby nawet jałmużny rozdawał, choćby nawet życie wieczne posiąść zamierzał, nie może być zbawiony, jeśli nie pozostaje w łonie i jedności Kościoła Katolickiego”
co odnosiło się wprost do żydów odrzucających Chrystusa. Deklaracja posoborowa stanowi więc rewolucyjne zerwanie z dwutysiącletnią Tradycją.
Masoneria jako ukryty architekt dialogu
Przywoływanie przez rabina postaci „kardynała” Augusta Bea ujawnia prawdziwe źródła inspiracji dokumentu. Bea, członek zakonu jezuitów w okresie jego masońskiej infiltracji (co potwierdza prace ks. dr. Luigiego Villa), działał pod bezpośrednim wpływem Julesa Isaaca – żydowskiego historyka otwarcie dążącego do dechrystianizacji katolicyzmu. „Dialog” okazuje się więc strategicznym działaniem zmierzającym do:
- Uniewinnienia żydostwa od odpowiedzialności za deicyd
- Uznania talmudycznego judaizmu za równoległą drogę zbawienia
- Zburzenia dogmatycznej zasady Extra Ecclesiam nulla salus
Bergoglio jako wykonawca planu antykościoła
Opisywana przez Skórkę „bliska współpraca” z „papieżem” Bergoglio demaskuje prawdziwy cel posoborowej rewolucji. Wspólna książka W niebie i na ziemi oraz pielgrzymka do Ziemi Świętej w 2014 roku stanowią realizację masońskiego postulatu „Religia przyszłości będzie ogólną syntezą wszystkich obecnie istniejących religii” (Albert Pike, Morals and Dogma). W tym kontekście określenie „starsi bracia w wierze” użyte przez modernistycznego „papieża” Wojtyłę jest ewidentnym bluźnierstwem – judaizm rabiniczny stanowi religię antymesjańską, która odrzuciła i ukrzyżowała prawdziwego Mesjasza.
Teologiczne samobójstwo „Nostra aetate”
Deklaracja głosząca, że
„przymierze między Bogiem a narodem żydowskim nigdy nie zostało zniesione”
stoi w jaskrawej sprzeczności z nauczaniem św. Pawła:
„Albowiem nie wszystkich, którzy pochodzą od Izraela, są Izraelem” (Rz 9,6)
oraz słowami Chrystusa:
„Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który będzie wydawał jego owoce” (Mt 21,43).
Jak wykazał ks. abp Marceli Lefebvre w Liście do zagubionych katolików, „Nostra aetate” oznaczała kapitulację Kościoła przed syjonistycznym lobby i otwarcie drogi dla neomarksistowskiej globalizacji.
Świętokradztwo katolicko-żydowskich „modlitw”
Wspomniane przez rabina „gesty” i „dialogi” stanowią jawne pogwałcenie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 roku, który zabrania katolikom uczestnictwa w obrzędach niekatolickich. Wszelkie wspólne modlitwy z żydami – jak te organizowane corocznie w Asyżu – są ipso facto aktami apostazji, gdyż judaizm współczesny opiera się na Talmudzie, który bluźnierczo nazywa Chrystusa „bękartem” i „czarnoksiężnikiem”, a Jego Matkę – nierządnicą (Sanhedryn 67a; Szabbat 104b).
Konsekwencje doktrynalne: od apostazji do prześladowań
Przytoczona przez Skórkę teza, że
„dialog międzyreligijny jest jedynym sposobem na zaprowadzenie pokoju”
stanowi zaprzeczenie encykliki Piusa XI Quas primas, która naucza:
„Nadzieja trwałego pokoju dotąd nie zajaśnieje narodom, dopóki jednostki i państwa wyrzekać się będą i nie zechcą uznać panowania Zbawiciela naszego”
. Przyjęcie żydowskiej narracji o „wzajemnym zrozumieniu” poskutkowało:
- Zakazem modlitw o nawrócenie żydów w strukturach posoborowych
- Usunięciem terminu „perfidi judaei” z liturgii Wielkiego Piątku
- Budową synagog w miejscach katolickiego kultu (np. Rzym)
Historyczne kłamstwo jako podstawa dialogu
Twierdzenie, jakoby Kościół „przygotował grunt pod Holokaust” poprzez swoje nauczanie, to rewizjonistyczne oszczerstwo. Papież Pius XII w encyklice Summi Pontificatus potępiał nazistowski rasizm jako sprzeczny z katolicką doktryną o powszechnym ojcostwie Boga. Tymczasem sami żydowscy historycy jak Hannah Arendt przyznają, że nazizm wywodził się z neopogańskich idei okultystycznych (Thule-Gesellschaft), całkowicie obcych chrześcijaństwu.
Nostra aetate jako antykatolicki manifest
Ostatecznie Nostra aetate okazuje się nie dokumentem ekumenicznym, lecz narzędziem dekonstrukcji katolickiej tożsamości. Jak wykazał prof. Romano Amerio w Iota Unum, deklaracja:
- Unika terminu „nawrócenie” w odniesieniu do żydów
- Przemilcza mesjańską misję Kościoła wobec Izraela
- Przyznaje religii talmudycznej status „braterskiej” wobec chrześcijaństwa
Ta zdrada doktrynalna stanowi wypełnienie proroctwa św. Piusa X, który ostrzegał:
„Największą troską współczesnego Kościoła jest nie tylko prześladowanie ze strony bezbożników, ale jeszcze bardziej zdrada we własnych szeregach”
(encyklika Pascendi).
Za artykułem:
29 października 2025 | 15:52Rabin A. Skórka: „Nostra aetate” – od wrogości do wzajemnego zrozumieniaRabin Abraham Skórka wykładający na jezuickim Uniwersytecie Georgetown w Waszyngtonie skomentował na… (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
