Portal eKAI (27 lipca 2018) informuje o zatwierdzeniu przez konferencję „biskupów” Tanzanii podniesienia lokalnego ośrodka kultu „Bożego Miłosierdzia” w Kiabakari do rangi „sanktuarium narodowego”. Inicjatorem przedsięwzięcia jest „ks.” Wojciech Kościelniak z archidiecezji krakowskiej, od 1990 r. promujący w Afryce kontrowersyjne nabożeństwo związane z pismami Faustyny Kowalskiej.
Fałszywy kult oparty na potępionych źródłach
„Sanktuarium” w Kiabakari stanowi jawny przykład synkretyzmu doktrynalnego, gdzie bałwochwalczy kult człowieka zastępuje prawdziwą cześć należną Bogu w Trójcy Jedynemu. Źródłem całego przedsięwzięcia są dzienniki Faustyny Kowalskiej – pisma cenzurowane dekretem Świętego Oficjum z 6 marca 1959 r. (Decretum de scriptis M.M. Faustinae Kowalska), które stwierdzało jednoznacznie: „Zakazuje się rozprzestrzeniania obrazów i pism propagujących nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego w formach proponowanych przez siostrę Faustynę Kowalską”.
„Starania o to, by stała się sanktuarium narodowym biskup diecezji Musoma Michael Msonganzila rozpoczął w listopadzie 2015 r.”
Wymowny jest fakt, że „biskup” Msonganzila – jak wszyscy „hierarchowie” wyświęceni po 1968 r. – nie posiada ważnych święceń kapłańskich, a co dopiero biskupich. Jego decyzje mają zatem zerową wartość kanoniczną i duchową, będąc jedynie administracyjnym gestem w ramach masońskiej struktury okupującej Watykan.
„Święci” bez aureoli świętości
Podwójna patronka „sanktuarium” – rzekomo „bł.” Pier Giorgio Frassati i „św.” Gemma Galgani – to postacie wykreowane przez posoborową machinę propagandową. Frassati, beatyfikowany przez antypapieża Jana Pawła II w 1990 r., nigdy nie został poddany rzetelnemu procesowi kanonizacyjnemu zgodnemu z normami Benedykta XIV. Gemma Galgani zaś, pomimo wcześniejszej kanonizacji (1940), zostaje tu instrumentalnie wykorzystana do legitymizacji cultus novus sprzecznego z duchem tradycyjnej mistyki katolickiej.
Teologiczne spustoszenie w afrykańskim wydaniu
Promowanie „Bożego Miłosierdzia” w Tanzanii stanowi klasyczny przykład eklezjalnego kolonializmu doktrynalnego, gdzie miejscowym wiernym wmawia się, że prawdziwa pobożność polega na:
- akceptacji fałszywych objawień potępionych przez Magisterium
- uczestnictwie w parodii sakramentów sprawowanych przez nieważnych szafarzy
- adoracji obrazów sprzecznych z kanonami sztuki sakralnej (np. wizje „Jezusa Miłosiernego” malowane według halucynacji Kowalskiej)
Pius XI w encyklice Quas Primas przypominał: „Nie przez co innego szczęśliwe państwo – a przez co innego człowiek, państwo bowiem nie jest czym innym, jak zgodnym zrzeszeniem ludzi”. Tymczasem tanzańskie „sanktuarium” promuje indywidualistyczną duchowość oderwaną od idei Sociale Regnum Christi, redukującą religię do psychologicznych pocieszeń.
Misyjna deformacja w służbie modernizmu
Działalność „ks.” Kościelniaka od 1990 r. należy ocenić jako systemowe niszczenie misyjnego dziedzictwa. Podczas gdy prawdziwi misjonarze przedsoborowi (jak kard. Charles Lavigerie czy o. Libermann) zakładali szkoły, szpitale i przede wszystkim – sprawowali ważne sakramenty, współcześni „misjonarze” neo-kościoła eksportują:
- relatywizm doktrynalny („duch Soboru”)
- liturgiczne ekscesy (tańce, synkretyzm)
- kult emocjonalnych doświadczeń zamiast teologicznej formacji
„Kapłan już na początku pobytu w tym afrykańskim kraju odkrył, że jego powołanie misyjne związane jest z przekazywaniem lokalnemu Kościołowi nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego”
To zdanie demaskuje prawdziwy cel całej operacji: zastąpienie Depositum Fidei prywatnymi wizjami, gdzie subiektywne „odkrycia” kapłana ważniejsze stają się niż obiektywna doktryna Kościoła. Św. Pius X w Lamentabili sane potępił podobne tendencje w tezie 58: „Prawda zmienia się wraz z człowiekiem, ponieważ rozwija się wraz z nim, w nim i przez niego”.
Strukturalne kłamstwo „sanktuarium narodowego”
Podniesienie ośrodka do rangi „narodowego” sanktuarium to akt czysto polityczny, mający legitymizować posoborowe eksperymenty doktrynalne. Prawdziwe sanktuaria katolickie zawsze powstawały:
- jako odpowiedź na autentyczne cuda potwierdzone surowymi procesami kanonicznymi
- w miejscach związanych z męczennikami lub zatwierdzonymi objawieniami
- pod jurysdykcją prawnie ustanowionych biskupów o niewątpliwych święceniach
Tymczasem Kiabakari to:
- dzieło ludzkiej inwencji („marzenie stało się rzeczywistością” – jak pisze sam „ks.” Kościelniak)
- brak jakichkolwiek nadprzyrodzonych znaków potwierdzonych przez niezależne dochodzenie
- instytucja podlegająca nieważnym „biskupom” z konferencji episkopatu Tanzanii
Duchowe niebezpieczeństwo dla wiernych
Najtragiczniejszym wymiarem całego przedsięwzięcia jest wystawienie dusz afrykańskich katolików na niebezpieczeństwo świętokradztwa:
- „Eucharystie” sprawowane w Kiabakari mają charakter nieważnych zgromadzeń, gdyż zarówno „ks. Kościelniak”, jak i konsekrujący go „biskupi” nie posiadają ważnych święceń
- „Spowiedź” w tym miejscu nie rozgrzesza z grzechów, będąc jedynie psychologicznym rytuałem
- „Komunia święta” to zwykły chleb, nie zaś Ciało Chrystusa
Jak ostrzegał Pius XII w Sacramentum Ordinis: „Gdy brak ważnej materii lub formy, nie ma sakramentu, a jedynie jego bluźniercza imitacja”.
Zamiast zakończenia: memento
Aktualny stan Kiabakari doskonale ilustruje słowa św. Pawła: „Tajemnica nieprawości już działa” (2 Tes 2,7). W obliczu takich przejawów totalnej apostazji, jedyną właściwą postawą jest:
- Całkowite odcięcie się od struktur neo-kościoła
- Powrót do katolickiej Mszy św. sprawowanej przez kapłanów o niewątpliwych święceniach
- Odrzucenie wszelkich nowinek doktrynalnych powstałych po 1958 r.
Jak przypominał Pius XI w Quas Primas: „Kościół, udzielając bez ustanku pokarmu duchowego ludziom, rodzi i wychowuje coraz to nowe zastępy świętych mężów i niewiast, a Chrystus tych, którzy Mu byli w Królestwie ziemskim wiernymi i posłusznymi poddanymi, nie przestaje powoływać do szczęścia w Królestwie niebieskim”. Prawdziwe sanktuaria powstają tam, gdzie trwa nieprzerwana sukcesja apostolska – nie zaś tam, gdzie wznosi się pomniki religijnej rewolucji.
Za artykułem:
Sanktuarium W Tanzanii powstanie narodowe Sanktuarium Bożego Miłosierdzia (ekai.pl)
Data artykułu: 31.10.2025
