Portal Opoka (02.11.2025) informuje o śmierci Jorge Mario Bergoglio („papieża Franciszka”) oraz kilku polskich „biskupów” i „księży”, wzywając do modlitwy za „naszych bliskich”, którzy „odeszli do Pana”. Wśród wymienionych figur znaleźli się m.in.: abp Józef Kowalczyk (nominowany przez Jana Pawła II), bp Kazimierz Romaniuk (uczestnik Vaticanum II), bp Antoni Dydycz (kapucyn zaangażowany w ekumenizm) oraz jezuita Adam Schultz – pierwszy rzecznik Konferencji Episkopatu Polski.
Teatr pozorów zamiast modlitwy za apostatów
Komentowany artykuł stosuje klasyczną metodę posoborowej manipulacji, mieszając prawdy nadprzyrodzone z modernistyczną herezją:
„Pamiętajmy o nich, modląć się za naszych bliskich”
To bezczelne nadużycie katolickiej pobożności! Extra Ecclesiam nulla salus (poza Kościołem nie ma zbawienia) – głosił nieodwołalnie Sobór Florencki (1438-1445). Tymczasem:
- Jorge Bergoglio jako antypapież Leon XIV otwarcie głosił herezje: od zaprzeczania istnieniu piekła („Vanity Fair”, 2018), przez komunię dla protestantów (Amoris Laetitia 305), po bałwochwalczy kult Pachamamy. Św. Robert Bellarmin w De Romano Pontifice stwierdza: „Jawny heretyk nie może być Papieżem”.
- Wszyscy wymienieni „biskupi” otrzymali święcenia w nieważnych rytach posoborowych lub od hierarchów współpracujących z modernistami. Pius XII w konstytucji Sacramentum Ordinis (1947) jednoznacznie określił materię i formę sakramentu, którą posoborowie zniekształciło.
- Adam Schultz SJ jako rzecznik pseudoepiskopatu promował dialog z lewicą i relatywizował katolicką moralność, co potwierdzają jego wypowiedzi dla mediów głównego nurtu.
Struktura apostazji zamiast sukcesji apostolskiej
Tekst powiela typową dla sekty posoborowej strategię sakralizacji zdrajców:
„W mijającym roku zmarło siedmiu polskich biskupów. Pożegnaliśmy także Ojca Świętego”
Św. Cyprian z Kartaginy (III w.) ostrzegał: „Nie może mieć Boga za Ojca, kto nie ma Kościoła za Matkę”. Tymczasem:
- „Abp” Kowalczyk jako nuncjusz w PRL współpracował z reżimem komunistycznym przeciwko niezłomnym hierarchom jak kard. Wyszyński – co dokumentują akta IPN.
- „Bp” Dydycz forsował ekumeniczne eksperymenty, w tym skandaliczne modlitwy z prawosławnymi w Drohiczynie, łamiąc zakaz Pius XI z Mortalium Animos (1928): „Kościół katolicki nigdzie nie promuje wspólnych modlitw z heretykami”.
- „Bp” Romaniuk jako „peritus” Vaticanum II propagował reformy liturgiczne potępione przez kard. Ottavianiego w Intervention (1969) jako „zdradę Krzyża”.
Demoniczna mistyka czyścowej iluzji
Najcięższym przejawem modernistycznej apostazji jest próba zawłaszczenia pobożności czyśćcowej:
„Pomóc tym, którzy czekają w przedsionku nieba”
To jawne zaprzeczenie dogmatu! Sobór Lyoński II (1274) i Florencki (1439) określiły czyściec jako stan oczyszczenia po śmierci, a nie „przedsionek” – termin zaczerpnięty z herezji apokatastazy. Co więcej:
- Modlitwa za zmarłych dotyczy wyłącznie katolików w stanie łaski. Pius IX w Syllabusie błędów (1864) potępił tezę, że „dobra nadzieja winna być pokładana w zbawieniu wszystkich nie znajdujących się w prawdziwym Kościele Chrystusa” (pkt 17).
- Bergoglio publicznie twierdził, że „ateiści mogą iść do nieba” (La Repubblica, 2013), co jest herezją potępioną przez Piusa IX w Quanto conficiamur moerore (1863).
- Posoborowe „msze” za zmarłych to profanacja, gdyż Novus Ordo Missae nie jest prawdziwą Ofiarą przebłagalną – co dowodzą badania ks. Anthony’ego Cekady i bpa Donalda Sanborna.
Zmartwychwstanie Kościoła przez odrzucenie antykościoła
Kościół Chrystusowy trwa nieprzerwanie w wiernych zachowujących depositum fidei, jak nauczał św. Paweł (2 Tm 4:7). Tymczasem sekta posoborowa to:
- Struktura antyewangeliczna – Bergoglio w Evangelii Gaudium (2013) zastąpił nakaz misyjny (Mt 28:19) dialogiem z heretykami.
- Instytucja antyhierarchiczna – Św. Pius X w Pascendi (1907) demaskował modernistów: „W ich systemie Kościół jest dziełem sumienia wiernych”.
- Ciało antyliturgiczne – Pius XII w Mediator Dei (1947) potępił zmiany w liturgii jako „zbrodnię świętokradztwa”.
Dlatego jedyną katolicką reakcją na śmierć modernistycznych uzurpatorów jest:
- Odmówienie modlitw ekspiacyjnych za zgorszenia (Psalm 78/79).
- Publiczne odrzucenie fałszywego kultu (2 J 1:10-11).
- Wierność prawowitym pasterzom w linii przedsoborowej sukcesji apostolskiej.
Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas (1925): „Odrzucenie królewskiej władzy Chrystusa prowadzi do anarchii duchowej”. Dziś widzimy jej owoce – nekrolog apostatów pisany językiem pseudo-pobożności.
Za artykułem:
Papież Franciszek, bp Dydycz, ks. Adam Schultz. Wspominamy ludzi Kościoła, którzy odeszli do Pana (opoka.org.pl)
Data artykułu: 02.11.2025
