Portal eKAI (2 listopada 2025) relacjonuje uroczystości Wszystkich Świętych na cmentarzu we Wschowie, podczas których „bp” Tadeusz Lityński wygłosił homilię nawiązującą do monumentalnego muralu przedstawiającego Sąd Ostateczny, Zmartwychwstanie i Nowe Jeruzalem. „Duchowny” stwierdził, że „święci wyniesieni na ołtarze, jak również nasi bliscy zmarli, którzy cieszą się wiecznym zbawieniem, pomagają nam odkryć prawdę, jak wielkim i cennym darem jest życie”, pomijając przy tym kluczowe aspekty katolickiej eschatologii.
Teologiczne wypaczenie pojęcia świętości
Wykładnia „bpa” Lityńskiego zawiera fundamentalne sprzeniewierzenie się doktrynie katolickiej poprzez zrównanie kanonizowanych świętych z „naszymi bliskimi zmarłymi, którzy cieszą się wiecznym zbawieniem”. Kościół Katolicki zawsze nauczał, że ostatecznego potwierdzenia zbawienia poszczególnych dusz (poza wyjątkiem kanonizacji) dokonuje jedynie Bóg w dniu Sądu Ostatecznego (De iudicio particulari). Jak przypomina św. Robert Bellarmin w De Purgatorio: „Nikt nie może być pewien z absolutną pewnością, że dostąpił łaski Bożej, o ile nie otrzymał specjalnego objawienia”.
„Towarzyszy nam świadomość, że przywiązanie do teraźniejszości i tego, co nietrwałe, wydaje się dominować w życiu współczesnego człowieka. Jednak w wielu zmiennych procesach, których podlegamy, niezmienną pozostaje miłość do tych, którzy odeszli od nas do wieczności”
To stwierdzenie demaskuje naturalistyczną redukcję wiary, gdzie „niezmienność” przypisuje się ludzkim uczuciom, a nie obiektywnym prawdom wiary. Pius XI w encyklice Quas Primas podkreślał, że „Królestwo Chrystusowe obejmuje wszystkich ludzi”, a warunkiem zbawienia jest poddanie się Jego panowaniu poprzez łaskę uświęcającą i życie sakramentalne – elementy całkowicie pominięte w wystąpieniu „duchownego”.
Eschatologia bez grzechu, łaski i sądu
Homilia operuje pojęciami zbawienia i życia wiecznego w sposób całkowicie oderwany od ich nadprzyrodzonego kontekstu. Brakuje:
- Nauki o konieczności łaski uświęcającej dla osiągnięcia nieba (potwierdzonej przez Sobór Trydencki w dekrecie o usprawiedliwieniu)
- Wspomnienia o czyśćcu jako stanie oczyszczenia dla dusz zbawionych
- Ostrzeżenia przed wiecznym potępieniem dla tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego
- Wezwania do pokuty i spowiedzi jako koniecznych warunków zbawienia
Mural przedstawiający Sąd Ostateczny zostaje sprowadzony do „artystycznego tryptyku”, podczas gdy prawowity Kościół zawsze nauczał, że Dies irae będzie momentem straszliwej odpłaty dla niepokutujących grzeszników. Jak przypomina Klemens XI w konstytucji Unigenitus: „Przeklęci są ci, którzy umierają w grzechach śmiertelnych, nawet gdyby byli ozdobieni największymi jałmużnami”.
Posoborowa instrumentalizacja sztuki sakralnej
Wspomniany mural autorstwa ukraińskiego artysty Yuriego Mudryka stanowi przykład synkretycznej dewastacji sztuki sakralnej. Przedstawienie „współczesnej panoramy Wschowy” w kontekście scen biblijnych narusza zasadę soli Deo gloria, wprowadzając profanujący element temporalny do eschatologicznej wizji. Kościół zawsze potępiał takie mieszanie sacrum i profanum, jak przypomina Syllabus błędów Piusa IX, potępiający tezę, że „Kościół nie może skutecznie bronić etyki ewangelicznej” (pkt 63).
„Projekt plastyczny przygotował Piotr Łysakowski. Realizacji podjął się ukraiński malarz Yuri Mudryk”
Wybór artystów nie związanych z katolicką tradycją ikonograficzną potwierdza zerwanie z zasadą lex orandi, lex credendi. Św. Pius X w motu proprio Tra le sollecitudini podkreślał, że „sztuka sakralna musi zachować charakter świętości i doskonałości formy”, co zostaje tu całkowicie zanegowane na rzecz modernistycznej „kreatywności”.
Humanitarna parodia życia wiecznego
Centralne przesłanie homilii sprowadza się do naturalistycznej wizji: „śmierć i to co najtrudniejsze w codzienności, nie jest w stanie odebrać nam życia, czyli oddzielić nas od Jezusa”. To jawne zaprzeczenie słowom Chrystusa: „Kto nie narodzi się z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3,5).
Kongregacja Świętego Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu potępia dokładnie taki błąd w punkcie 25: „Wiara jako przyzwolenie umysłu opiera się ostatecznie na sumie prawdopodobieństw”. „Bp” Lityński całkowicie pomija konieczność:
- Przynależności do prawdziwego Kościoła Katolickiego poza którym nie ma zbawienia (extra Ecclesiam nulla salus)
- Życia w stanie łaski uświęcającej
- Unikania grzechu śmiertelnego
- Wiary we wszystkie prawdy objawione
Zamiast tego proponuje się uniwersalistyczną iluzję zbawienia, gdzie „wielka wspólnota świętych” obejmuje wszystkich zmarłych ex opere operato, bez względu na ich rzeczywisty stan duchowy. To dokładne odwzorowanie modernistycznej herezji potępionej przez św. Piusa X w encyklice Pascendi jako „rozmycie pojęcia łaski i redukcja religii do sentymentalnego humanitaryzmu”.
W świetle niezmiennej doktryki katolickiej wystąpienie „bpa” Lityńskiego stanowi kolejny przykład apostazji posoborowej sekty, która zastąpiła nadprzyrodzoną wizję zbawienia naturalistyczną ułudą „wiecznego życia” rozumianego jako mglista kontynuacja doczesnych uczuć. Jak ostrzegał Pius XI w Quas Primas: „Wszyscy rozkazów Jego słuchać powinni i to pod groźbą zapowiedzianych kar, których uporni uniknąć nie mogą”.
Za artykułem:
02 listopada 2025 | 13:03Bp Lityński: święci pomagają nam odkryć prawdę, jak wielkim darem jest życie wieczne (ekai.pl)
Data artykułu: 02.11.2025
