Portal eKAI (2 listopada 2025) prezentuje komentarz „ojca” Piotra Kwiatka OFMCap do Psalmu 27, wykorzystywanego w liturgii Dnia Zadusznego. Autor, określany jako „doktor psychologii” i „inicjator psalmoterapii”, przedstawia tekst jako „most rozpięty między doliną lęku a wzgórzem nadziei”, akcentując jego psychoterapeutyczny wymiar. Wykorzystując żydowską interpretację Yamim Nora’im („Dni Trwogi”), relatywizuje katolickie rozumienie modlitwy za zmarłych na rzecz „sztuki życia bez presji”.
Redukcja modlitwy za dusze do autoanalizy emocjonalnej
Tekst jawnie ignoruje depositum fidei dotyczące pośmiertnego losu dusz, zastępując doktrynę czyśćca mglistą metaforą „dwóch stron tajemnicy”. Podczas gdy Kościół naucza: „Dlatego [Juda Machabeusz] sprawił, że złożono ofiarę przebłagalną za zabitych, aby zostali uwolnieni od grzechu” (2 Mch 12,46), „ojciec” Kwiatek proponuje psychologiczną ucieczkę:
„Lęk koncentruje nas na zagrożeniu, czyniąc je gigantem. Wiara, jak źródło światła, przenosi punkt fokusu na Tego, który jest większy niż jakakolwiek ciemność”
. To ewidentne zastąpienie modlitwy przebłagalnej techniką zarządzania stresem.
Synkretyzm religijny jako narzędzie dechrystianizacji
Przywołanie żydowskich Yamim Nora’im („Dni Trwogi”) stanowi rażące pogwałcenie kanonu 1258 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1917 r., zabraniającego udziału katolików w obrzędach niekatolickich. Równoczesne zestawienie Dnia Zadusznego z Rosz ha-Szana to zdrada misji Kościoła, który – jak nauczał Pius XI w Quas Primas – ma „prowadzić wszystkich do prawdy, zwłaszcza tych, którzy błądzą w niewierze lub są odłączeni od prawdziwego Kościoła”.
Ewangelia wg psychologii pozytywnej
Psychologizacja wiary osiąga apogeum w stwierdzeniu:
„współczesna psychologia, ta z najwyższej półki, odkrywa tę prawdę na nowo”
. Tym samym Objawienie zostaje zrównane z pseudonaukowymi trendami typu Gestalt terapia czy Racjonalno-Emotywna Terapia Behawioralna, potępionymi przez Święte Oficjum w dekrecie Lamentabili sane exitu (1907) jako przejaw naturalizmu. Gdy św. Pius X przestrzegał, że „moderniści mieszają bez osądu filozofię z wiarą”, przewidział właśnie takie wypaczenia.
Zatarcie różnicy między Stwórcą a stworzeniem
Bluźniercze zestawienie modlitwy psalmisty z przeżyciami Chrystusa w Getsemani („Jezus w Getsemani przeżywał ten sam lęk co Dawid”) burzy fundament chrystologii. Trydencki dekret o usprawiedliwieniu (sesja VI, kan. 10) wyraźnie potępia tych, którzy „twierdzą, że człowiek może być sprawiedliwy bez usprawiedliwiającej łaski Chrystusa”. Tymczasem „ojciec” Kwiatek sugeruje, że zarówno Dawid, jak i Syn Boży korzystali z tej samej techniki radzenia sobie z lękiem.
Milczenie o Ofierze Mszy Świętej – najcięższe oskarżenie
Najbardziej szokujące jest całkowite pominięcie munus sanctificandi Kościoła. W tekście nie ma ani słowa o:
- Ofierze Mszy Świętej jako najskuteczniejszym środku pomocy duszom czyśćcowym
- Konieczności stanu łaski uświęcającej dla zbawienia
- Grzechu jako jedynej przyczynie śmierci (Rz 5,12)
- Obowiązku modlitwy i pokuty w intencji zmarłych
To duchowy sabotaż wobec wiernych, którzy w Dniu Zadusznym powinni słyszeć wezwanie do suplikacji: „Requiem aeternam dona eis, Domine”.
Destrukcja eschatologii poprzez język „duchowości”
Retoryka „świętości zatrzymania” i „aktywnej cierpliwości” to klasyczny przykład modernizmu potępionego w Pascendi Dominici gregis (1907), gdzie Pius X demaskował „przeżycie religijne” jako substytut obiektywnej prawdy. Gdy autor pisze:
„psalmiczna droga serca osiąga kres – Oblicze Boga staje się Obliczem Przyjaciela”
, dokonuje zafałszowania Sądu Ostatecznego, który – według św. Roberta Bellarmina – będzie momentem straszliwej sprawiedliwości, a nie „spotkania z przyjacielem”.
Tekst „ojca” Kwiatka stanowi modelowy przykład apostazji posoborowego establishmentu, gdzie:
- Modlitwa zostaje zastąpiona autoanalizą
- Dogmat wyparty przez emocjonalne impresje
- Krzyż Chrystusa zrównany z technikami relaksacyjnymi
W obliczu takiej dewastacji, jedyną odpowiedzią katolika pozostaje wierność niezmiennemu Magisterium i modlitwa: „A furore haereticorum libera nos, Domine” (Od wściekłości heretyków wybaw nas, Panie).
Za artykułem:
Psalm na Dzień Zaduszny: między dwoma krainami (vaticannews.va)
Data artykułu: 02.11.2025
